21 φοιτητές, 4 ταινίες και μία προβολή…

Ο Jean-Luc Godard διατείνεται πως αρκούν μια γυναίκα και ένα όπλο για να φτιάξεις μια ταινία. Σεβαστό. Το λέει ένας εκ των  πρωτοπόρων της Nouvelle Vague. Ποιος θα τον αμφισβητήσει; Σίγουρα όχι 21 μεταπτυχιακοί φοιτητές που όχι μόνο το πίστεψαν αλλά αποφάσισαν να το εφαρμόσουν κιόλας. Τι τρέλα!

Αρχές Φλεβάρη, σε μια μικρή αίθουσα του νέου κτιρίου του Παντείου Πανεπιστημίου, όλοι ακούνε με θρησκευτική προσήλωση, δια στόματος του καθηγητή τους, το θέμα εργασίας του εαρινού εξαμήνου. Ταινία, σενάριο, σκηνοθεσία, γύρισμα, όλα δικά μας, όλα από μας. Είπα προσήλωση; Προσθέστε και αδικαιολόγητη αφέλεια στο άκουσμα της φράσης: «Λεφτά υπάρχουν» . Ομόφωνη ετυμηγορία: Ναι, ναι, ναι. Μεταξύ μας, και τον Ben Hur να μας ανέθετε εκείνη τη στιγμή, την ίδια απάντηση θα δίναμε. Προσωπικά, μέχρι και το red carpet outfit για τα Oscars είχα σκεφτεί. Τέτοια μέθη και υπεροψία… 

Και ξεκινάμε:   Φοιτητές 21, ομάδες 4, χρόνος 4 μήνες, ιδέες καταιγιστικές, φαντασία αστείρευτη, όρεξη αδηφάγα. Α, και βέβαια μέσα σε όλα αυτά ξέχασα να προσθέσω τον απαράμιλλο ναρκισσισμό, τον υπέρμετρο εγωισμό, την αβυσσαλέα άγνοια, την άρνηση κάθε συμβιβασμού και υποχώρησης, την αθάνατη ελληνική πραγματικότητα και την έκπληξη : «που πήγαν τα λεφτά, ΟΕΟ;;;». Οι συναντήσεις αναρίθμητες, οι συζητήσεις ατελείωτες και αναποτελεσματικές, στεναχώριες πολλές, ομηρικοί καυγάδες 15.135 στον αριθμό, αποχωρήσεις, επιστροφές-καταστροφές. Ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου η τσιρίδα της Κ. στην Μ. για την άρνηση της τελευταίας να συμμορφωθεί με τις υποδείξεις της πρώτης. Θυμάμαι την Γ. να αποχωρεί την τελευταία στιγμή και φυσικά εμένα που ενώ έχω φάει τον γάιδαρο κολλάω στην ουρά και αποφασίζω, λίγο πριν τα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, να παρατήσω ταινία και ομάδα, διακινδυνεύοντας να χάσω το μάθημα και κατά συνέπεια όλη την χρονιά του μεταπτυχιακού. Ναι, παραδέχομαι πως οι δυνατότητες όλων ήταν μεγάλες, οι αδυναμίες όμως ήταν περισσότερες. Πως καταφέρνεις να υλοποιήσεις μια πρωτότυπη ιδέα μέσα σε μια πεζή πραγματικότητα;   Τρεις μήνες μετά την ιδέα δημιουργίας ταινιών, τα γυρίσματα επιτέλους ξεκινούν και κατά παράξενο τρόπο όλοι δουλεύουν για αυτόν και μόνο το σκοπό.  Πολύωρα/ μεταμεσονύκτια/ εξωτερικά γυρίσματα, ατυχήματα,  δυσκολίες, ακυρώσεις τελευταίας στιγμής, αναπληρώσεις τελευταίας στιγμής, καινούργια γλώσσα, reperage, decoupage, montage, και κλακέτα. 

 Σκηνή/ Πλάνο/ Λήψη 

18 /  10 / 2010 

Εσωτερικό/ Ταινιοθήκη Ελλάδος / Βράδυ 20:00 

4 ταινίες : Ονειροβάτης (21’)     Υπόγεια Διάβαση (12΄)    Από τον ένα στον άλλο (9’)     Μονάδα (13’)   Πρωταγωνιστούν: Αμέρισσα, Άννα Π , Βενετία, Άννα Γ, Δέσποινα Γ, Νικολέτα, Κατερίνα, Βασίλης, Δάφνη, Ειρήνη, Καλλιρρόη, Εύη, Χριστίνα, Μαριλένα, Δέσποινα Π, Ασπασία, Πέπη, Πωλίνα, Μιχάλης, Διονύσης, Άντζελα.   Η αίθουσα προβολής είναι γεμάτη. Το μόνο που βλέπω είναι χαμόγελα και το μόνο που αισθάνομαι είναι ανάμεικτα συναισθήματα άγχους και προσμονής. Μετά από τόσους μήνες δουλειάς και προσπάθειας, κρατάς την εμπειρία που σου υπενθυμίζει πως τελικά άξιζαν όλοι οι τσακωμοί και όλες οι δυσκολίες. Ξέχασα να πω πως το αντικείμενο των σπουδών μας είναι η διαχείριση του πολιτισμού, κάτι που προφανώς ξεχάσαμε και οι ίδιοι κατά την διάρκεια της εκπόνησης των εργασιών μας. Πολιτισμός, όπως ο Freud ονομάζει την σύζευξη έρωτα και ανάγκης. Διότι, έρως υπήρχε και σφοδρός μάλιστα, αλλιώς γιατί να μπεις σε όλη αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία; Η αναγνώριση της ανάγκης για συνεργασία εξέλειπε. Ευτυχώς το αναγνωρίσαμε και το εκτιμήσαμε.  Χωρίς την ανιδιοτελή συμμετοχή ηθοποιών, κομπάρσων και λοιπόν παραγόντων όπως η Ελευθερία και ο Δημήτρης, δεν θα τα είχαμε καταφέρει ποτέ.

Πριν δω τις ταινίες, σκέφτομαι πως ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αξίζουν συγχαρητήρια σε όλους όσους κατάφεραν, βάση ανθρωπίνων δυνατοτήτων και αδυναμιών, να ενσαρκώσουμε σε ένα δεκαπεντάλεπτο αποτέλεσμα την προσπάθεια έξι μηνών, βγάζοντας έτσι άκυρο τον μεγάλο Δάσκαλο. Μια γυναίκα και ένα όπλο, όχι για ταινία, ούτε για αυτοκτονία δεν αρκούν.