Πριν κάποιον καιρό, φιλικό μου ζευγάρι Γάλλων που είχε πάει στην Αίγυπτο επί κυβέρνησης ισλαμιστών, διαμαρτυρήθηκε έντονα κι εξέφρασε την δυσαρέσκειά του για την άπρεπη και άξεστη συμπεριφορά των Αιγυπτίων ντόπιων αστυφυλάκων και φυλάκων απέναντι στα μεγάλα αρχαιολογικά μνημεία της χώρας. Η επόμενη ερώτηση που μου έγινε έπειτα από αυτό ήταν « με όλα αυτά που γίνονται στην Ελλάδα να περιμένουμε το ίδιο πράγμα και στον Παρθενώνα; » (παραφράζω).
Βλέποντας τη φωτογραφία που συνοδεύει αυτό το άρθρο, φαντάστηκα για ένα λεπτό, αντί της ελληνικής σημαίας που ανεμίζει, διαφημιστικά γνωστών παγκόσμιων εταιριών που συνήθως μπορούν και πληρώνουν παρουσία σε τέτοια μέρη μια και προφανώς κοστίζει ακριβά. Χρωστάμε, χρωστάμε, χρωστάμε. Κι όλα τα ξεπουλάμε.
Δεν συζητάμε. Η αντίδραση στα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές καταγράφεται ως υπονόμευση μιας προσπάθειας χωρίς ποτέ να έχει γίνει διάλογος, με μια ηγεσία η οποία επιμένει να θέλει να επιβάλλει μια χρυσή επένδυση για να ξελασπώσουμε. Που χρωστάμε.
Τι να μας πει και το δάσος, η θάλασσα, τα ποτάμια…
Χρωστάμε, χρωστάμε κι όλα τα ξεπουλάμε. Εδώ που φτάσαμε, ξεπουλάμε. Χρωστάμε και δεν μπορούμε να μιλάμε.
Η απάντησή μου ήταν κάθετη και απόλυτη. Φαντάστηκα ανθρώπους με το κορμί τους στα χέρια να προστατεύουν τον Παρθενώνα. Πείτε με ουτοπική.
φωτογραφία: Γιώργος Κορδέλλας
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Χρωστάμε, χρωστάμε, χρωστάμε. Κι όλα τα ξεπουλάμε."