.. Xωρίς τον μπρατσαρά μου;

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ…;
Για εκείνη τη Χρυσή μου Νύχτα;
Την πρώτη παρθενική νύχτα του μηνός της σύνταξης του ΙΚΑ;
Την πρώτη και τελευταία νύχτα που ο μακαρίτης  μού κράταγε το φανάρι από την κορνίζα του κι έπαιρνε μέρος άθελά του σε μιαν «ξενικήν» παρτούζαν που εκτός από το λάφυρον της πτωχής πλήν τίμιας συνταξούλας αυτοί οι.. Ξένοι πήραν και εμένα «δίπορτα» .. στην πίσω αυλή του εξοχικού μου δίπλα στο barbecue;..

Τρώγονται τάχα μου-τάχα μου οι Πολιτικοί στα τηλε-παράθυρα. Kι εμείς οι χαχόλοι στους καναπέδες παρακολουθούμε. Και τα λαμόγια γελάνε… Έχει γεμίσει η κοινωνία μας 70ρηδες συνταξιούχους κοινωνικά ράκη και άνεργους νέους πτυχιούχους, καμάρια κουρνιασμένα στις στάχτες των γνώσεών τους. Μια παρηκμασμένη Κοινωνία μας κατάντησαν. Ολόιδια ζαρωμένη και στραβογαμημένη γριά τσατσά. Που θα συνέλθουμε πληρώνοντας πρωτίστως βαρύ τίμημα. Είχαμε τους Αλβανούς να μας φτιάχνουν τα σπίτια, τους Πακιστανούς για τα χωράφια μας, τις Βουλγάρες να ξεσκατώνουν τα γερόντια μας, τις Ουκρανές για να πηδάμε και μετά στα πληκτρολόγια και στις καφετέριες να λέμε και κάνα μπινελίκι…

Κι ήμουν εκείνο το Χρυσό Πρωΐ ως.. «Είναι κεφάτηηη.. γυρίζει (αλά μπρατσέττα μ’ένα χαλάουα κρανίο).. από την Τράπεζαααα».

Και μετά … Όλεθρος. Όσο καλή (ίσως ΚΑΙ Μαύρη ΚΑΙ Άραχνη) κι αν είναι μια Ιδεολογία, στην πράξη δυιλίζεται μέσα από την καρδιά, την ψυχή και το νου αυτών που θα την εφαρμόσουν. Είναι σαν εμένα με τη μαγειρική μου. Ο συγχωρεμένος μού το έλεγε δίνοντας μου ένα φιλικό.. σκαμπίλι στα ταπεινά πισινά: « Όποια συνταγή κιι αγνές πρώτες ύλες και βιολογικά υλικά να σου δώσουμε γυναίκα μου.. δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις.. αλλά σχεδόν πάντα βγαίνει αηδία το φαγητό που φτιάχνεις».
Εντούτοις με αγάπαγε ο δύστυχος.. πουπουλένιο πάπλωμα από φτερά χήνας  να’ναι το χώμα του..
Και πού να φανταζόταν ο κακομοίρης τη Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών και βιασμένων αγκομαχητών!
«Να διαβάζουμε βιογραφίες ανθρώπων γενναίων και συνάμα αληθινών, τιμίων και αγνών.. για να καθρεφτιζόμαστε πάνω τους και να βλέπουμε τα λάθη τους» μου έλεγε ως αυθεντικός ανθρωπάκος του Θεού που ήταν, μιας αυθεντικής, Ελληνικής Πραγματικότητας.

Και ξαφνικά. Εκεί που η Χρυσή Ζύμη είναι ένα αντισυστημικό κόμμα, που τους έχει επιτραπεί να δρα εξισορροπιστικά και που απλώς θέλει να ξεβρωμίσει τον τόπο από τους Ξένους,  ο ZORO-φασισμός βγάζει τη μάσκα του και δείχνει επιτέλους το πραγματικό του πρόσωπο.
Και ξεγυμνώθηκε.
 Και ξεγύμνωσαν κι εμένα. Οι κάθε είδους «Ξένοι-Ξένοι».. Δυτικοί, Πακιστανοί, Ντόπιοι Πολιτικάντηδες κι Αφρικανοί μετανάστηδες… Με φίμωσαν και με στρίμωξαν. Μου έβαλαν χέρι στα μπούτια.. και στη Δικαιοσύνη, στον αφαλό και στον Τύπο, στις ρώγες και στις Εκλογές, στην ψυχή μου και στην Ατομική Ελευθερία μου και προπαντός στο πνεύμα μου και στην Εκπαίδευση, στην Παιδεία μου και στην Ανατροφή μου.

Γιατί ο φασισμός δεν είναι Kitch τελετές για τη μάχη των Θερμοπυλών. Ο φασισμός δεν είναι γελοία Campings με χλαμύδες και σανδάλια στην άμμο. Ο φασισμός δεν είναι Lifestyle. Δεν είναι μόδα. Δεν είναι τάση. Δεν είναι κάτι με το οποίο μπορείς να συμβιώσεις. Ο φασισμός είναι θάνατος. Μίσος. Σκοταδισμός. Απανθρωπιά. Παραλογισμός. Αλλά πάνω απ’ όλα, είναι θάνατος. Πολιτικός θάνατος 4Χ4… Αll (political) weather.
Στάσου με αξιοπρέπεια!

Έσκυψα στο αυτί και το εξομολογήθηκα στη φίλη μου την Άννα.
«Με τσιτσίδωσαν κάποιοι μαυριδεροί.. μου κατέβασαν την κυλόττα.. για μια σύνταξη χηρείας»..  
«Κι εσύ έκατσες;»..
 «Τι να έκανα; Θα με σκότωναν..».
Ντράπηκα. 70 ετών γυναίκα. Χρόνια στο κουρμπέτι της Ευρώπης. Με ξεμάλλιασαν. Με στραπατσάρησαν. Και με πέταξαν σαν στημένη λεμονόκουπα. Κι εγώ δεν το είπα σε κανέναν.. «Στάσου με αξιοπρέπεια… μου ανταπαντά η φίλη μου.. Ο αγώνας είναι μεταξύ του ανθρωπίνου γένους και της παλιάς Νέας Τάξης Πραγμάτων»..
«Χαχαχα φιλενάς Αννουλάς.. με κάνεις και γελώ.. Ο μόνος ζωογόνος, εποικοδομητικός αγώνας -συνουσιασμό τον λέω εγώ- είναι εκείνος μεταξύ αντρών και γυναικών. Όλοι οι άλλοι είναι στείροι».
«Αχ βρε Λυσιστράτη.. πέρασες και δεν ακούμπησες».

Υπάρχει όμως και η άλλη ΕΛΛΑΔΑ που δεν ασχολείται με μαλακίες.. Που μοχθεί.. Που μεγαλουργεί και που προκόβει. Δεν είμαστε όλοι για τα μπάζα. Είμαστε μαμούνια, ζιζάνια που θέλουμε να πάμε μπροστά. Εσύ, Εγώ, Αυτός, οι Άλλοι, κάπου συναντιόμαστε. Και είμαστε το μέλλον αυτού του τόπου. Κι ας είμαστε γέροι. Κι ας παζαρεύουν οι Έμποροι των Εθνών τις Ελληνικές Ψυχές μας και τις Ιστορικές Στιγμές μας.

Θέλω να παραμείνω στη ζωή του Χάρτη. Μια τσίμπλα στην Ανατολική Μεσόγειο. Ένα λουλακί κυματάκι στη γειτονιά. Ένας λευκός σταυρός απλωμένος στο σχοινί της Αιγαιοπελαγίτικης ΕΟΖ μπουγάδας. Να συνεχίζω να κυματίζω. Να συνεχίζω να φορώ τα καταγάλανα βρακιά μου και να μη φοβάμαι μη τυχόν μου τα κατεβάσει κάποιος… Γιατί όταν εγώ τα ύφαινα στους αργαλειούς της Ιστορίας.. οι άλλοι Γότθοι, Βησιγότθοι, Μνημονιογότθοι συνωστίζονταν απεγνωσμένα στους σπερματοφόρους αγωγούς για να βγουν στην τραμουντάνα. Αυτόν τον αέρα που εμένα μου τον στέρησαν όταν μου τράβαγαν τα μαλλιά με ζόρι προς τα πίσω και μου έφραζαν το στόμα για να μην με ακούσουν οι .. Πρόγονοί μου..
….
Και τώρα, τι κάνω χωρίς τον μπρατσαρά μου;
Χωρίς το βουλευταρά μου;
Ήταν κι αυτός μια κάποια λύσις..
Στις προσδοκώμενες πολιτικές μου ρήσεις,
Στις θεωρητικές μου αντιρρήσεις,
Στις Ιδεολογικές μου εγχύσεις και
Στις νυχτερινές μου χύσεις.

Πιο «Εγκαταλελειμμένη» γίνομαι.. μυθιστόρημα..
Πιο «Μεταμελημένη».. τροπάριο..
Διαφορετικά γίνομαι.. η Νομοτέλεια της Ανθρώπινης Κωμωδίας.

Υ.Γ.:  Φόρος τιμής σε μια 70χρονη Ελληνίδα των Ακτών της Ανατολικής Αττικής, θύμα βιασμού Ξένων αλλά και Ντόπιων Κρατούντων που άντεξε κι αντέχει ακόμη.