Ελλάδα σημαίνει για μένα Οργασμός

Κατηφοριές κι ανηφοριές στα καντούνια του χωριού. Της Ελλάδας. Του Πάθους ανήμερα η μέρα.

Η ακολουθία των Μεγάλων Δεσποτικών Ωρών. Χωριάτικα Ελληνικών. Κι ο Εσπερινός της Αποκαθήλωσης. Όπου ο Θεός κατεβαίνει, κατεβαίνει, κατεβαίνει. Και σου πιάνει το πρόσωπο με τις δυο μεγάλες αντρίκιες τρυπημένες παλάμες του. Και σε γιομίζει αίματα. Και πλησιάζει το δικό Του πρόσωπο στο δικό σου. Έτοιμος να σε φιλήσει όσο κανείς άλλος αγαπητικός. Να μπει μέσα σου και να μη ξαναβγεί.. Ακούς την κοντανάσα Του. Αλλά. Δεν μπορείς να τον δεις. Γιατί έχεις τα μάτια θολά και τ'ατλαζένια μαντηλάκια, με ξέφτια δω κι εκεί, λευκές τριχίτσες σε πηγούνι μεγαλοκόρης, αντί νά'ναι στα τσαντάκια, χήρεψαν ξεχασμένα στα ράφια της προίκας…

Ελληνικός, επαρχιώτικος Γολγοθάς. Εθνικός. Οικονομικός. Σαν σεμνός γιδοτσοπάνος. Με γουρουνοτσάρουχα. Που δε νογάει από πρωτεύουσες, μιλλιούνια αυτοκίνητα, μοκασσίνια και Τροϊκανικές-τρωκτικές ευχές.

12 Ώρες Πάθη! Ο Άρχων Πρωτοψάλτης Ελύτης αφήνει τον ήχο Πλάγιο του β' εναρμονίου στο ''Άξιον Εστί» και διαβάζει τις τελευταίες αράδες από το Ανάγνωσμα Τρίτο, Η Μεγάλη Έξοδος:
''Αυτός αυτός Ο κόσμος * ο ίδιος κόσμος είναι Της άμπωτης και Του οργασμού * αυτός Ο κόσμος είναι  Βούκινο βούκινο * και μάταιο νέφος μακρινό!''

Βούκινο μας έκαναν την Ελλάδα και τώρα στο χοροστάσι, ανήμερα Λαμπρή, στην Κεντρική Πλατεία ποιος θα σύρει το χορό της Μ. Εξόδου; Έξοδος νά'ναι κι ας είναι ότι νά'ναι!

Στα Σταυρωμένα Σάλωνα. Ο τόπος όπου ο Οβελίας προσκυνείται ως βραχμανιστής Guru. Κι ο Επιτάφιος χειροτονείται πιστός Yogi μαθητής του. Στό'να χέρι το ιερό βιβλίο Vedas του σουβλίσματος, στ'άλλο μια συλλογή ύμνων Mantras για καλό τσουρούφλισμα στο λάκκο με τα λιόκλαρα, ενώ η διαλογιστική Kabala παρασέρνει τα κοκορέτσια πάνω στη θράκα.
9η Ώρα: Περιφορά. Δίπλα στα  βουρκωμένα κεράκια και φαναράκια, βυζαντινή χρυσοκλωστή των όσων νεκροζώντανων ψυχών έμειναν στο χωριό και δεν ξενοκοιμήθηκαν στης Dollys' της Αυστραλέζας πατρόνας (ή μπας κι ήταν η Daisy η Αμερικάνα; δε θυμάμαι..) ή ακόμη και σ'αυτής της βρωμιάρας ανθρακωρύχισσας τα σκοτεινά, καρβουνιασμένα και ξεχαρβαλωμένα σεντόνια. Pauline; Céline; Δε θυμάμαι.. Ξένες ''Παστρικιές'' Μεγάλες Δυνάμεις. Όπως κι οι αυλές του πνιγμένου μες στους λόγγους Ελαιώνα λάμπαν από πάστρα.. Εκεί δίπλα στο Ανύμφευτο Κουφάρι, ο Αρχιδιάκονος της Ηδονής Καβάφης, ο Μυροφόρος των Παθών και των Πόθων, έρρανε τον τάφον του αποθνήσκοντα Έρωτα:
''Xαρά και μύρο της ζωής μου η μνήμη των ωρών
που ηύρα και που κράτηξα την ηδονή ως την ήθελα.
Xαρά και μύρο της ζωής μου εμένα, που αποστράφηκα
την κάθε απόλαυσιν ερώτων της ρουτίνας.''
Κι η Marguerite Yoursenar να νίπτει τας χείρας της:
''Η Ελληνική Ποίηση, αρχαία ή σύγχρονη, οσοδήποτε διανοητική κι αν γίνεται στην έκφρασή της είναι πάντοτε άμεση: Κραυγή, Στεναγμός, Αισθησιακός Οργασμός, Κατάφαση..». ( * )
Και ξημερώνει Σάββατο. Όπου δεν καταλύονται οι ηδονές. Και το λάδι. Όλα τα Σάββατα πλην το Μέγα Σάββατο. Για να είμαστε αγνοί στη μέθεξη του αποψινού μεταμεσονυχτίου. Κι εγώ δε νηστεύω. Μπαίνω σε στάβλους και κοτέτσια κι ερωτικούς αχυρώνες. Σε στάνες που ευωδιάζουν βαρβατίλα του αρρενωπού, του ανδριλικίου και ασήκωτου νταλκαδιάρη τράγου. Τρώω στα κρυφά μυρωδίες, μεθώ με γεύσεις του αέρα, ζαλίζομαι με αρώματα του λόγγου, κυλιέμαι χαδιάρικα ανάμεσα σε βελάσματα, μουγκανίσματα, κακαρίσματα, κελαϊδίσματα, κεντώ μαγιάτικα περιδέραια χαράς κι ανεμελιάς. Κι από μια χαραμάδα πάνω στο πορτόνι κρυφοκοιτάζω τον οργασμό της Άνοιξης. Ξέπλεκα, σγουρά μαλλιά μπερδεμένα μέσα σε μια τούφα από σπάρτα και πουρνάρια. Να σκύβουν και να καταφιλάν τα ροζ-μωβιά αγριολούλουδα. Τον ίδιο το Μάη!
Η Φύση οργιάζει αλλά το Κράτος απουσιάζει! Ένα αθεράπευτα ρομαντικό, πολύβουο, Ομογενειακό μελίσσι προετοιμάζει σαν μέλι, το υπέροχο, το ξεχωριστό, το μοναδικό Πάσχα. Εκεί κάπου στην ξενιτιά.. 12 Ομογενειακές Ώρες. Κι αυτές να τις χαρίζει!  Όχι για τα μπράβο! Αλλά για τη χαρά! Έχετε σκεφτεί ότι το χαρίζω και η χαρά έχουν την ίδια ρίζα;
Όταν κάνετε ''Έλληνικό Έρωτα'' χάσετε εντελώς τον έλεγχο !
Η πνευματική σας ολότητα θα πρέπει να διεγερθεί Ομηρικά, να εκστασιασθεί Πλατωνικά, να κορυφωθεί Παλαιολογικά και να χαλαρώσει Σεφερικά. Η ερωτική πράξη από μόνη της είναι μια Σταύρωση και μια Ανάσταση. Αν έχετε τρελλαθεί πραγματικά στην ερωτική συνέρευσή σας με την Ελλάδα, στη συνέχεια θα πέσετε σε έναν βαθύν ύπνο. Το βαθύτερο που μπορείτε να έχετε. Σαν κούτσουρο. Ολόκληρος ο νους σταματάει. Κι όταν επανέρχεσθε, αισθάνεσθε Αναστημένοι !!
Ο Jonathan Margolis (**) προσυπογράφει: ''Οι αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν ο πρώτος Πολιτισμός που μεθόδευσε την επιδίωξη του οργασμού. Ίσως αυτή η αναζήτηση της ηδονής για την ηδονή να οδήγησε στην πρωτοποριακή άνθηση της Ελληνικής Δημοκρατίας, της Τέχνης, του Θεάτρου, του Πολιτισμού, του Αθλητισμού και του Σεξουαλισμού.''
 Ο εραστής-Λόγος και η ερωμένη-Μορφή απέκτησαν δυναμισμό και κίνηση. Η μυστική συνουσίαση του Κούρου και της Καρυάτιδας στη σπηλιά του Διογένη. Η διογκωμένη αυτοπεποίθηση των Αθηναίων μετατράπηκε σε δημιουργικό Πολιτικό και Πολιτισμικό οργασμό.
 Ήταν υπερ-αρκετά. Τριάντα μικρά χρόνια. Όχι μόνο να τσαλαπατήσουν έναν ανεξάντλητο Οργασμό Τεχνών και Ιδεών, ευγενή χορηγία στην ερωτική κλίνη της Ιστορίας ενός Φειδία κι ενός Βελεστινλή, αλλά και να φυτέψει τριακόσιες κοινοβουλευτικές κηλίδες. Ολοστρόγγυλες σαν το απόλυτο κενό.. Ότι μένει δηλαδή στο σακκουλάκι που δένεται φίογκος για να πεταχθεί στο καλαθάκι του μπάνιου μετά από μια Νύχτα Ιερή με Σειληνούς, Φαύνους και Μαινάδες.  
12 Ώρες κι ένας Έλληνας. Μη Έλληνας. Αλλά Έλληνας. Να ''οργιάζει'' πολιτισμικά για μια ''ξένη'' προς αυτόν Πατρίδα.  Μαζί με άλλους Κούρους και Κόρες, να κερνά με άγιο ενθουσιασμό ελληνική δροσιά κι ήχους όμοιους με αυτούς ενός χωριάτη κορυδαλλού. Τιμώντας έτσι την Ελλάδα της Αλήθειας, της Τέχνης, της Πατρίδας.
Κόκκινα τσούφλια τα μάτια μου γίνονται για άλλη μια φορά η κόκκινη κορδέλλα στο Αναστάσιμο Ευαγγέλιο του παπα-Νεκτάριου:
''Εν Αρχή ήν ο Λόγος-Ελλάς, και ο Λόγος ήν προς τον Θεόν-Λαόν, και Θεός ήν ο Λόγος-Λαός''
Μα πώς τ'αστεράκια μετακινούνται στο γαλάζιο θόλο του Αη-Χαραλάμπη; Φταίει μήπως τ'αεράκι της 12ης Αναστάσιμης που μπαίνει δειλά από την πλαϊνή πόρτα δρασκελώντας πρώτα το στασίδι της παπαδιάς; Φταίει μήπως ο Κόντογλου που όταν τα ζωγράφιζε, δεν τα στέριωσε, δεν τα κάρφωσε; Κι εκεί πέρα;.. Στο αναστατωμένο απόψε Κοιμητήριο, με τους παραβιασμένους τάφους και τις Ψυχές των δικών μας να στριμώχνονται στην καγκελένια πόρτα, να βγούν στο δρόμο να κάνουν ωτο-στόπ, να φύγουν μακρυά, να ξενιτευτούν από τα κρύα ντιβάνια τους.. Πώς γίνεται τα κυπαρίσσια να φτάνουν τόσο αθόρυβα σε οργασμό με το τρεμόπαιγμα του Πασχάλιου αγέρα;
 52 όλοι κι όλοι απέμειναν στην πανηγυρική Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, όπου κανείς ποτέ δε μένει να ακούσει.. Απορούσα πάντα γιατί έφευγαν μετά το Χριστός Ανέστη όταν, τότε ακριβώς, ξεκινά το Πανηγύρι. Τότε είναι που πίνεις cappuccino με τη φίλη σου και θάβεις τον πρώην που σου την έκανε την απιστία. Τότε είναι που ξορκίζεις το Χωρισμό του Θανάτου κι εξομολογείς τον Έρωτά σου στη Ζωή, που την ποθείς σαν τρελλός. Αχ και να μπορούσες να την πάρεις εκεί, μπροστά σ'όλους, κάτω απ' τ'αριστερό ψαλτήρι, μπροστά στο Χριστό! ..φαίνεται είναι η μαγειρίτσα, η βαριεμάρα, το show-off των ανοιξιάτικων λινών που τέλειωσε, η α-γνώση, η προχωρημένη ώρα (μα καλά όταν κάνουμε έρωτα, μες τη βαθειά νύχτα κι είναι η στιγμή να «φτάσουμε» μας νοιάζει ο χρόνος;) ποιος ξέρει.. πάντα θ'αναρωτιέμαι..
Ο Λόγος Κατηχητικός του Χρυσοστόμου σκαμπιλίζει:
«Επικράνθη ο Άδης! Επικράνθη!
Πού σου Θάνατε το κέντρος;
Πού σου Άδη το νίκος;
Ανέστη Χριστός, και Ζωή πολιτεύεται.
Ανέστη Χριστός και νεκρός ουδείς επί μνήματος.»

Γεννήθηκα και γαλουχήθηκα μέσα σε αυτόν τον πνευματικό, Ελλαδικό Οργασμό! Που φαίνεται δεν έχει κορεσθεί! Άρα συνεχίζεται..
Ελλάδα για μένα σημαίνει Λυτρωτικός Οργασμός !
………………………

Αφιερωμένο σ'έναν ''Ξένο'', ''Βάρβαρο'', τον Jimmy Jamar. Και στην παρέα του.
====================================================
(*) Marguerite Yoursenar: Κριτική παρουσίαση του Κωνσταντίνου Καβάφη (1958) [απόσπασμα],
     μετ. Γ.Π. Σαββίδη
(**) Jonathan Margolis: ''Η Απόκρυφη Ιστορία του Οργασμού'', εκδόσεις Αλεξάνδρεια