Τρεις ταινίες που παίζονται αυτή τη στιγμή και αξίζουν την προσοχή μας

Το Newsville προτείνει τρεις ταινίες που παίζονται αυτή την στιγμή στους κινηματογράφους, οι δύο μάλιστα βιογραφικές, και αξίζουν την προσοχή μας…

Όταν έρθει το φθινόπωρο: Δηλητηριώδης συλλογή

Χρειάζεται ο θάνατος τριών γυναικών για να γίνει ένας άντρας ευτυχισμένος; Αυτή είναι κατά κάποιον τρόπο η ερώτηση που μας έρχεται στο μυαλό αφότου φύγουμε από την εικοστή δεύτερη ταινία του Φρανσουά Οζόν, μια οικογενειακή δραματική «κωμωδία» που ωστόσο έχει -και αυτό είναι ένα από τα παράδοξα της ταινίας- την καλή ιδέα να δώσεις τους πρώτους ρόλους σε δύο ηθοποιούς άνω των 70 ετών. Η χαριτωμένη Hélène Vincent (81 ετών) υποδύεται τη Michelle, μια συνταξιούχο που ζει μόνη της στην ύπαιθρο και μετανιώνει που δεν βλέπει αρκετά τον εγγονό της, τον οποίο η κόρη της (Ludivine Sagnier, που αναλαμβάνει έναν άχαρο ρόλο με πίστη) αρνείται να της τον εμπιστευτεί, λόγω του ταραχώδους παρελθόντος της.

Ευτυχώς, η Μισέλ μπορεί να εκμυστηρευτεί στην καλύτερή της φίλη Marie-Claude (Josiane Balasko) με την οποία μοιράζεται αυτό το ενοχλητικό παρελθόν, το οποίο επανέρχεται στην επιφάνεια όταν ο γιος της (Pierre Lottin) βγαίνει από τη φυλακή. Αν η ταινία παίζει επιδέξια με τη φιγούρα της φαινομενικά καλοσυνάτης Hélène Vincent και την τοξική μεταφορά των μανιταριών, η δραματική ειρωνεία εμφανίζεται πιο προβληματική στο δεύτερο μέρος – αφού η ταινία επιχειρεί να κρύψει τίποτα λιγότερο από μια γυναικοκτονία με την οποία όλοι οι χαρακτήρες, και ο σκηνοθέτης καταρχήν, φαίνεται να συμπορεύονται. Μετανιώνουμε ίσως που ο Οζόν ανάγει τις γυναικείες φιγούρες του στο αιώνιο στερεότυπο της μητέρας και της πόρνης. Και θα θέλαμε ο κινηματογράφος του να εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από φάρσες των κακών παιδιών.

Quand vient l’automne (Όταν έρθει το φθινόπωρο)
Σκηνοθεσία François Ozon. Με τους Hélène Vincent, Josiane Balasko, Pierre Lottin, Ludivine Sagnier – 102’.

Lee Miller: ένα Biopic, φόρος τιμής στην φωτογράφο

«Ήμουν πάντα η τελευταία που έφευγε από το πάρτι», αυτό θα μπορούσε να είναι το μόττο της Λι Μίλερ. Όπως πολλές πρόσφατες βιογραφικές ταινίες, η ταινία της Ellen Kuras είναι δομημένη γύρω από μια μακροχρόνια συνέντευξη. Ανακαλύπτουμε έτσι τη Λι Μίλερ (Κέιτ Γουίνσλετ), ηλικιωμένη και τραχιά, σε συνομιλία με έναν νεαρό άνδρα (Τζος Ο’ Κόνορ) στο σπίτι της στο Φάρλεϊ Χάουζ στην Αγγλία όπου φυλάσσονται τα αρχεία της. Ξεφεύγοντας από τις πρώτες μέρες της Λι στον χώρο του μόντελινγκ στη Νέα Υόρκη, η ταινία επανεξετάζει σε βάθος αρκετές διάσημες φωτογραφίες που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια μιας εκπληκτικής ζωής: το σουρεαλιστικό καλοκαίρι στην Κυανή Ακτή το 1938, περιτριγυρισμένο από προσωπικότητες όπως ο Πικάσο, ο Μαν Ρέι, ο Πολ Ελιάρ και άλλοι. Νοεμί Μερλάν και Μαριόν Κοτιγιάρ αλλά και οι Άντι Σάμπεργκ και Αλεξάντερ Σκάρσκγκαρντ πλαισιώνουν την Γουίνσλετ. Από τις φωτογραφίες του Saint-Malo υπό πολιορκία το 1944 μέχρι την ανακάλυψη του καταφυγίου του Χίτλερ και των στρατοπέδων θανάτου, η ταινία στηρίζεται σε μια μόνιμη ηθική αμφισβήτηση της πολεμικής φωτογραφίας και της ενσυναίσθησης ως κινητήρια δύναμη της δημιουργίας.

Lee Miller
Σκηνοθεσία Ellen Kuras. Με τους Kate Winslet, Andy Samberg, Alexander Skarsgard – 117’.

Niki: πορτρέτο της γλύπτριας Niki de Saint Phalle

Για την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία πίσω από την κάμερα, η ηθοποιός και νυν σκηνοθέτιδα Céline Sallette δημιούργησε μια βιογραφία της Niki de Saint Phalle, τόσο λαμπερή όσο και το έργο της καλλιτέχνιδας. Μια πραγματική ποπ απόλαυση, η ταινία εξερευνά μια ελάχιστα γνωστή πτυχή της γυναίκας που άφησε το στίγμα της στην εποχή της με τα πολύχρωμα έργα της.

Από το έργο της Niki de Saint Phalle, που εδώ ενσαρκώνεται θαυμάσια από τη ζωηρή Charlotte Le Bon, όλοι γνωρίζουν τις πολύχρωμες, παχουλές φιγούρες της, αλλά εκεί τελειώνει η συλλογική φαντασία. Η γαλλίδα σκηνοθέτιδα πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα της κλασικής βιογραφίας επιλέγοντας να μην δείξει κανένα από τα έργα της Νίκι καθ” όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Υπάρχει ένας απλός λόγος για τον οποίο το έργο της παρουσιάζεται μόνο εκτός οθόνης, ή κινηματογραφείται πίσω από το καβαλέτο της ζωγράφου: η Céline Sallette επέλεξε να ασχοληθεί με τη ζωή της Niki de Saint Phalle πριν αυτή αναγνωριστεί δημόσια, και ακόμη πριν βρει την κλίση της, προτιμώντας το οικείο από το αναμενόμενο.

Niki
Σκηνοθεσία Céline Sallette. Με τους Charlotte Le Bon, John Robinson, Damien Bonnard, Judith Chemla – 98′