Το θηρίο του Βελγίου σε μια μοναδική εξομολόγηση που «σπάει καρδιές»

Γράφει ο Μένιος Σακελλαρόπουλος

 
Πώς μπορεί να είναι η ζωή ενός μικρού παιδιού όταν βλέπει στην κουζίνα έρημα ντουλάπια και άδειο ψυγείο, όταν υποχρεώνεται να τρώει μόνο ψωμί και λίγο νερωμένο γάλα, όταν αναγκάζεται να κοιμάται στο πάτωμα γιατί στο σπίτι υπάρχει μόνο ένα μικρό κρεβάτι που κοιμάται η μαμά, όταν είναι συνέχεια σε επιφυλακή γιατί περνάνε δίπλα του ποντίκια;

Πώς αισθάνεται όταν για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν υπάρχει καν ρεύμα στο σπίτι, όταν πλένεται με μια λεκάνη στην οποία ζεσταίνει λίγο νερό, όταν περιμένει να στεγνώσει το ένα και μοναδικό παντελόνι του για να πάει σχολείο;

Πώς είναι να περπατάει με τρύπια παπούτσια και κάθε τόσο να προσπαθεί να βγάζει τα αγκάθια που έχουν μπει στα πόδια του;

Και πώς είναι να πηγαίνει σχολείο και όλοι να τον κοροϊδεύουν και για το χρώμα και για το μπόι και για την ανέχειά του;

Κι αν νομίζει κανείς ότι όλα αυτά είναι εικόνες από κάποια χωριά στα 1950, δεν έχει παρά να διαβάσει την ιστορία του Ρομελού Λουκάκου, αυτού του ανήμερου θεριού που έχει στην επίθεσή του το Βέλγιο.

Και –για να το πάρει το… ποτάμι γρήγορα και για να μην παιδεύεστε- αυτά συνέβαιναν μόλις το 2003, το 2004, το 2008!

Πάμε λοιπόν να πιάσουμε κάπως αλλιώς την ιστορία, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας αγνοούσαν παντελώς οι περισσότεροι, ενδεχομένως κι οι ίδιοι οι Βέλγοι που τον είχαν μέσα στα πόδια τους!

Όταν λοιπόν τον έβλεπα να μπαίνει στο γήπεδο είχα πάντα την ίδια απορία. Πώς γίνεται να γυαλίζει τόσο πολύ το μάτι του και να δίνει την εντύπωση ότι θέλει να πατήσει στο χορτάρι αυτόν που αναλαμβάνει την… επικίνδυνη αποστολή του μαρκαρίσματός του;

Ότι θέλει να στραφεί στις εξέδρες και να αρχίσει να ουρλιάζει, να πει σε όλο τον κόσμο ότι είναι ζωντανός και όρθιος;

Γιατί η περίπτωσή του τόσο ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ, ώστε η αφήγησή του έφερε δάκρυα σε πολλούς από όσους τον άκουσαν να κάνει την πιο σπαρακτική εξομολόγηση της ζωής του!

Κι αλήθεια, αξίζει τον κόπο να ρίξει κανείς μια ματιά για να καταλάβει πού οφείλεται αυτή η γυαλάδα στο μάτι!

Το νερωμένο γάλα

«Ήμουν μόλις έξι ετών και γύρισα σπίτι από το σχολείο για το γεύμα. Η μητέρα μου ετοίμαζε κάθε μέρα το ίδιο ακριβώς μενού: ψωμί και γάλα. Όταν είσαι παιδί δεν το σκέφτεσαι και πολύ. Υποθέτω ότι αυτό μπορούσαμε τότε. Αλλά εκείνη την ημέρα γύρισα σπίτι, προχώρησα στην κουζίνα και είδα την μητέρα μου στο ψυγείο με το γάλα όπως πάντα. Όμως εκείνη τη φορά ανακάτευε το γάλα με κάτι. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς συνέβαινε. Τότε μου το έφερε κοντά και συνέχισε να χαμογελάει, δείχνοντας ότι όλα ήταν ΟΚ. Εγώ όμως κατάλαβα αμέσως τι είχε γίνει. Είχε ανακατέψει το γάλα με νερό. Δεν είχαμε αρκετά χρήματα για να βγάζουμε τη βδομάδα. Ήμασταν απένταροι. Όχι απλά φτωχοί, αλλά κατεστραμμένοι…»

Κι ήρθαν πολλά για να τον πονέσουν και να χαράξουν ανεξίτηλα την παιδική του ψυχή:

«Ο πατέρας μου είχε υπάρξει επαγγελματίας, αλλά βρισκόταν στο τέλος της καριέρας του και όλα τα χρήματα είχαν εξαφανιστεί. Το πρώτο πράγμα που έφυγε από το σπίτι ήταν η καλωδιακή τηλεόραση. Τέλος στο ποδόσφαιρο, στο “Match of the Day”, χωρίς καθόλου σήμα. Έπειτα ήρθε η νύχτα και τα φώτα που παρέμεναν κλειστά. Καθόλου ηλεκτρική ενέργεια για 2-3 βδομάδες ανά διαστήματα. Μετά ήθελα να κάνω μπάνιο, μα δεν υπήρχε ζεστό νερό. Η μητέρα μου ζέσταινε στη σόμπα κι εγώ έπαιρνα με μία κούπα και το έριχνα όρθιος στο κεφάλι μου»

Ψωμί με… παρακάλια

Δεν ντράπηκε ούτε στιγμή να πει πράγματα που τότε τον έκαναν να κλαίει πολύ!

«Υπήρχαν άπειρες φορές που η μητέρα μου έπρεπε να δανειστεί ψωμί. Οι αρτοποιοί ήξεραν εμένα και τον αδερφό μου. Έτσι της επέτρεπαν να ψωνίσει κάποια καρβέλια τη Δευτέρα και να τα πληρώσει την Παρασκευή. Ήξερα ότι πνιγόμασταν, αλλά όταν την είδα να ανακατεύει το γάλα με το νερό, κατάλαβα ότι αυτό ήταν το τέλος. Αυτή ήταν η ζωή μας….»

Ο σπαραγμός του δεν έχει όρια!

«Λοιπόν, εγώ είμαι ο σκληρότερος μάγκας που θα συναντήσετε. Επειδή θυμάμαι πάντα ότι καθόμουν στο σκοτάδι με τον αδερφό μου, τη μητέρα μου και τις προσευχές που λέγαμε, πιστεύοντας ότι θα συνέβαινε το θαύμα. Κι εγώ κράτησα εκείνη την υπόσχεσή μου. Γυρνώντας σπίτι μία μέρα από το σχολείο, είδα την μητέρα μου να κλαίει και τις είπα: “Μητέρα, θα αλλάξουν όλα. Θα δεις. Θα παίξω ποδόσφαιρο στην Άντερλεχτ και θα συμβεί σύντομα. Δεν θα έχεις πλέον να ανησυχείς για τίποτα»

Και τα έκανε το θηρίο! Στα 16 του πήγε στην Άντερλεχτ, τη βασίλισσα της χώρας, κι ύστερα το… θαύμα έφτασε στην Τσέλσι, τη Γουεστ Μπρομ, την Έβερτον, για να αναγκάσει τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να δώσει… 85 εκατομμύρια για να τον αποκτήσει!

«Χα! Θυμάμαι ότι είχα τρύπες στα παπούτσια μου το 2002. Μεγάλες τρύπες. Δώδεκα χρόνια αργότερα έπαιζα στο παγκόσμιο κύπελλο. Τώρα είμαι σε ακόμα ένα Μουντιάλ. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να αγχώνεσαι και να στεναχωριέσαι. Οι άνθρωποι μπορούν να πουν ό,τι θέλουν για την ομάδα και για μένα…»

Δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτό που είπε στον παππού του, ότι όχι μόνο θα προσέχει την κόρη του, αλλά θα την κάνει και χαρούμενη, ευτυχισμένη. Του το είπε του παππού όταν τα κατάφερε!

«Βλέπεις; Στο είπα. Η κόρη είναι εντάξει. Δεν υπάρχουν αρουραίοι στο διαμέρισμα. Δεν κοιμόμαστε πλέον στο πάτωμα. Δεν υπάρχει πλέον άγχος. Είμαστε καλά τώρα… Δεν χρειάζεται πλέον να τσεκάρουν τις ταυτότητές μας. Ξέρουν τα ονόματά μας…».

Τέτοιες σπαρακτικές ανθρώπινες ιστορίες –όπως αυτή του Ζεσούς την οποία έχουμε ήδη παρουσιάσει- δείχνουν γιατί κάποιοι ποδοσφαιριστές έχουν μόνιμα μάτι που γυαλίζει.

Διότι άλλαξαν τη μοίρα τους και ολόκληρη τη ζωή τους…

Μια υπόκλιση σ’ αυτό το θηρίο…

Πηγή: thecaller.gr