Το σαλόνι το μέγα

Η εποχή που διανύουμε είναι σίγουρα θλιβερή. Για πολλούς. Εάν δεν ανήκετε σε αυτή την κατηγορία και η πρώτη αυτή φράση σας παρουσιάζεται πρωτόγνωρη, τότε* ίσως να μην πρέπει να συνεχίσετε το διάβασμα αυτού του κειμένου…

Θλίψη. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η ζωή σταματά και η γή να γυρνά,
και πως δεν γευόμαστε και δεν χαιρόμαστε ποτέ. Η ζωή ατελεύτητη συνεχώς προχωρά.
Η λέξη θλίψη όμως….
Αγανακτώ. Το σύστημα το οποίο στήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, οι άνθρωποι που έθρεψε.

Η θλίψη, είναι επίσης η μηχανική ενέργεια που ασκείται σε ένα σώμα (που τείνει να περιορίσει το μήκος του και να αυξήσει το πλάτος του).
Σε αυτή την πίεση που ασκείται, ξεπηδούν κάποια υπέροχα πράγματα κάποιοι υπέροχοι άνθρωποι κάποιες όμορφες μουσικές.
Μα πολλοί αδυνατούν να πιάσουν πρώτη θέση,
και δεν θα είναι συχνά καλεσμένοι στα prime time.
Γι αυτό αγανακτώ.
Θα έπρεπε ή να αλλάξουν τα σαλόνια, ή εμείς να αναθεωρήσουμε τις επισκέψεις που κάνουμε, και πού δίνουμε σημασία. Η προσωπική μας συμμετοχή σε ένας γεγονός, η παρουσία μας,
η προσοχή μας δίδει στον οποιοδήποτε άλλο απέναντί μας τη δυνατότητα να μιλά και να τον ακούμε,
εμείς και άλλοι.
Και θα πρέπει να αναρωτηθούμε που δίδουμε την ελάχιστη ώρα, την προσοχή που έχουμε. Ο χρόνος μας, και που τον αφιερώνουμε και όχι το πορτοφόλι μας στη συγκεκριμένη, έχει γίνει πράξη πολίτου.
Μα είμαι αισιόδοξη, γιατί καινούργια όμορφα πράγματα, νέες μουσικές και νέα ποιήματα αρχίζουν να ξεπηδούν στον γκρίζο ελληνικό ορίζοντα. Γκρίζα καταρχήν, μα ειλικρινή και ουσιώδη.
Κι αφού φτάνουν ως εδώ, σημαίνει ότι μας κάνουνε τελικά και πιο ταπεινά σαλόνια.

*ίσως όμως αυτό θα πρέπει να σας κάνει έστω και ελάχιστα να αναρωτηθείτε σε ποιόν κόσμο ζείτε