Αυτό το χωνευτήρι ψυχών, πολιτισμών, ιδεών και κουλτούρας, το Βέλγιο, μπορεί να υπερηφανεύεται για τους εμιγκρέδες του, όλους αυτούς που «τους έπνιξε το δάκρυ στου λιμανιού την άκρη».
Σχεδόν σαράντα χρόνια από την ποδοσφαιρική επανάσταση των μποέμ καλλιτεχνών, της «αλήτικης» γενιάς του Γιαν Κέλεμανς, του Έντσο Σίφο και των φίλων τους, ήρθε η πολυτάλαντη γενιά των παιδιών με τις ξένες ρίζες, αυτά που χτες οδήγησαν το Βέλγιο στην τρίτη θέση του μουντιάλ. Θα μπορούσαν να κάνουν και περισσότερα με λίγη τύχη…
Σπάνια ταλέντα του σήμερα, που «χτες» ένιωσαν στο πετσί τους την πείνα, την ανέχεια, το διωγμό, την ειρωνεία των συμμαθητών τους που τους θεωρούσαν κακούς πρόσφυγες!
Για να φτάσει αυτή η ομάδα των νέων καλλιτεχνών στα ρετιρέ του παγκοσμίου κυπέλλου, χρειάστηκαν … ξένα πόδια και κεφάλια: οι δυο μαροκινής καταγωγής Μαρουάν Φελαϊνί και Νασέρ Τσαντλί αλλά και ο Ρομέλου Λουκάκου, με μπαμπά που το 1974 έπαιζε στην Εθνική Ζαΐρ.
Την έχτιζε χρόνια αυτή την ιστορία η πατρίδα του… Τεν Τεν!
Ο αρχηγός Βενσάν Κομπανί ήρθε από το Κονγκό και στέλνει ακόμα τα λεφτά του στην πραγματική του πατρίδα. Από το Ζαΐρ είναι ο Κρίστιαν Μπεντέκε, από το Μάλι ο Μούσα Ντεμπελέ, από την Κένυα ο Ντίβοκ Ορίτζι, από τη Μαρτινίκα ο Αξέλ Βίτσελ, από το Κονγκό κι ο Μπατσουαγί με τον Μπογιάτα, από το Κόσοβο ο Γιανουζάϊ.
ΟΙ ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΣΚΛΗΡΟΙ
Σκληραγωγήθηκαν από την πείνα και την ανέχεια και βρήκαν έναν κοινό δρόμο για να νικήσουν το πεπρωμένο τους: το ποδόσφαιρο!
Ο Λουκάκου μεγάλωσε βλέποντας στην κουζίνα έρημα ντουλάπια και άδειο ψυγείο, έτρωγε για χρόνια μόνο ψωμί και λίγο νερωμένο γάλα, κοιμόταν στο πάτωμα γιατί στο σπίτι υπήρχε μόνο ένα μικρό κρεβάτι που ήταν για τη μητέρα του, κι ήταν συνέχεια σε επιφυλακή γιατί περνούσαν δίπλα του ποντίκια! Για μεγάλα χρονικά διαστήματα δεν υπήρχε καν ρεύμα στο σπίτι, πλενόταν με μια λεκάνη στην οποία ζέσταινε λίγο νερό, ενώ περίμενε πολλές φορές να στεγνώσει το ένα και μοναδικό παντελόνι του για να πάει σχολείο!
Περπατούσε με τρύπια παπούτσια και κάθε τόσο προσπαθούσε να βγάζει τα αγκάθια που έχουν μπει στα πόδια του, ενώ στο σχολείο όλοι τον κορόιδευαν και για το χρώμα και για το μπόι και για την ανέχειά του.
Ο ήρωας της τελευταίας στιγμής στην επική νίκη με την Ιαπωνία, ο Νασέρ Τσαντλί που υπέγραψε τη μεγαλύτερη ανατροπή του παγκοσμίου κυπέλλου μετά το 1970 (τότε, στα προημιτελικά, η Αγγλία προηγήθηκε 2-0 με τα γκολ του Άλαν Μάλερι (31) και του Μάρτιν Πίτερς (49), η Γερμανία ισοφάρισε με τα γκολ του Φραντς Μπεκενμπάουερ (68) και του Ούβε Ζέελερ (76) και έκανε το επικό γύρισμα με τον Γκερντ Μίλερ στο 108!), πέρασε κι αυτός δύσκολα χρόνια. Οι Μαροκινοί γονείς του, η Φατίμα και ο Ραμντάμ, δεν σταμάτησαν ποτέ να του λένε:
«Θα τιμάς την πατρίδα αυτή, άνοιξε για μας την αγκαλιά της». Αλλά δεν ήταν τόσο εύκολο. Γιατί στους δρόμους της Λιέγης όπου γεννήθηκε, πολλά παιδιά τον φώναζαν κοροϊδευτικά «μετανάστη» κι αυτό τον ενοχλούσε πολύ.
«Εδώ γεννήθηκα, στη Λιέγη», τους φώναζε, αλλά η σκληρότητα της γειτονιάς δεν τον άφηνε σε ησυχία.
Σκλήρυνε κι ο ίδιος για να αντέξει. Κι ήξερε ότι το διαβατήριό του για να γίνει αποδεκτός, ήταν να αποδειχτεί καλός ποδοσφαιριστής.
Όλοι έδωσαν την ψυχή τους στο Βέλγιο κι έτσι νίκησαν το πεπρωμένο τους. Κι όπως λέει ο Κομπανί, «το Βέλγιο ανήκει σε όλους, αλλά αυτές τις μέρες ανήκει σε εμάς!»
ΤΟ… ΣΤΡΟΓΓΥΛΟ ΤΡΑΠΕΖΙ!
Αξέχαστη έχει μείνει εκείνη η δήλωση του Μισέλ Σαμπλόν, που είχε διατελέσει τεχνικός διευθυντής:
«Αυτή δεν είναι ποδοσφαιρική ομάδα, είναι στρογγυλό τραπέζι για συζήτηση»!
Και, για να ξέρουμε τι λέμε, οι παίχτες του Βελγίου φοιτούν στα καλύτερα… πανεπιστήμια!
Ο Κουρτουά και ο Αζάρ στην Τσέλσι (με τη Ρεάλ να θέλει να τον αρπάξει), ο Λουκάκου και ο Φελαϊνί στη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, ο Κομπανί και ο Ντε Μπρόϊνε στη Σίτι, ο Βερμάλεν στη Μπαρτσελόνα, ο Βερτόνχεν, ο Ντεμπελέ και ο Αλντερβαϊρελντ στην Τότεναμ, οι περισσότεροι σε μεγάλες της μπάλας σχολές!
Αλλά τα παιδιά των μεταναστών ήταν αυτά που έδωσαν το στίγμα της επιβίωσης.
«Γιατί όχι;», είπαν τα πρώην φτωχόπαιδα, όταν με εκπληκτικό ποδόσφαιρο κατάφεραν να πετάξουν εκτός παγκοσμίου κυπέλλου τη Βραζιλία και να αγγίξουν και την πρόκριση στον τελικό. Τελικά τρίτη θέση με την άνετη χτεσινή νίκη επί της Αγγλίας, η καλύτερη στην ιστορία της χώρας.
Τα κατάφεραν και ξέρουν ότι θα τους περιμένει ο βασιλιάς Φίλιππος και θα γίνουν… αγάλματα!
Α, και δημοφιλείς όσο ο… Τεν Τεν και ο λατρεμένος σκύλος του, ο Μιλού!
Η ΑΛΛΗ ΜΑΤΙΑ
Οι εμιγκρέδες του Βελγίου –και προφανώς και της Γαλλίας που παίζει απόψε στον τελικό- είναι θέμα πολλών συζητήσεων.
Ο Αμερικανός δημοσιογράφος της Washington Post Ισάν Ταρούρ που βρέθηκε ως απεσταλμένος στη Ρωσία έγραψε ότι αυτό το παγκόσμιο κύπελλο προσφέρεται ελάχιστα για μια αποτίμηση της ιδέας της ευρωπαϊκής ταυτότητας, τονίζοντας ότι τον ημιτελικό Βελγίου – Γαλλίας παρακολούθησαν ζωντανά περισσότεροι φίλαθλοι από τη Λατινική Αμερική και όχι από την Ευρώπη.
«Δύο άνδρες με βελγική σημαία και φανέλες της Αλγερίας τραγουδούσαν ένα τραγούδι στα αραβικά υπέρ της Παλαιστίνης. Ένα άλλο δίδυμο οπαδών φορούσε τα πράσινα του Μεξικού αλλά είχε βάψει τα μάγουλά του με τα χρώματα της Γαλλίας. Το Μεξικό είναι εδώ! -φώναξε ένας από τους άνδρες στα ισπανικά-, αλλά σήμερα είμαστε Γάλλοι», υπογράμμισε ο Ταρούρ.
Το Βέλγιο όμως –όπως και η Γαλλία- αδιαφορούν για τις σκληρές κριτικές, όπως αυτή του Μαραντόνα, που έκανε λόγο για κλοπή παιχτών από τις πατρίδες τους και αλλοίωση των εθνικών ομάδων.
Κοιτάζουν μπροστά, στρώνοντας το τραπέζι για τα παιδιά που κάνουν δικά τους…
Α, κι οι γονείς των παιχτών τους δεν δουλεύουν πια στις στοές και τα ορυχεία…
Πηγή: thecaller.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Το μωσαϊκό του Βελγίου που θυμίζει… Καζαντζίδη!"