Της Ντροπής

Εδώ και ένα χρόνο, κάθε μέρα, ανεβαίνει και αυξάνεται το αίσθημα που νοιώθω της ντροπής. Ταξιδεύω συχνά και βρίσκομαι, σχεδόν καθημερινά, σε επαφή με ξένους. Στο ερώτημά τους «Από πού είσαι; Από πού κατάγεσαι;» διστάζω για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου να απαντήσω. Σα να ντρέπομαι. Σα να λέω «όχι πάλι η χλεύη των αποτυχημένων της Ευρώπης. Όχι πάλι να ακούσω ότι είμαστε οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Όχι πάλι ότι είμαστε οι μη παραγωγικοί, οι φοροφυγάδες, οι απατεωνίσκοι…».

Κι όμως ξέρω πολύ καλά τι είμαστε! Όπου και να γυρίσω το κεφάλι μου στην Αμερική (που είμαι συχνά) και φυσικά στην Ευρώπη που διαμένω και δουλεύω, βλέπω αξιόλογους Έλληνες: επιστήμονες, επιτυχημένους επιχειρηματίες, εμβριθείς διανοούμενους, ανταγωνιστικούς φοιτητές, ισορροπημένους οικογενειάρχες, τίμιους μετανάστες… Όπου και να γυρίσω το κεφάλι μου βλέπω αξιόλογο και τίμιο ελληνικό στοιχείο που με κάνει υπερήφανο. Σ' εκείνη δε την Αμερική, σε κάθε άλλο βήμα μου, συναντώ κάποιον που με σπασμένα ελληνικά ή σκέτα αγγλικά μου μιλάει για την Ελληνική του καταγωγή! Μέχρι τώρα ήμασταν περήφανοι για την καταγωγή μας. Και για το μοναδικό στην καταγωγή του Δυτικού πολιτισμού αρχαίο παρελθόν μας αλλά και για την παρουσία μας σαν έθνος στη σύγχρονη ιστορία.

Δεν καταλαβαίνω προς τι η ισοπέδωση. Ξεχνάμε ότι απελευθερωθήκαμε σαν έθνος το 1821; Ξεχνάμε το ρόλο που παίξαμε στον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο δίπλα στους συμμάχους, κάνοντας ζημιά στο φανφαρονισμό του Μουσολίνι και τον επεκτατισμό του Χίτλερ; Ξεχνάμε την οικονομική και πολιτιστική μας παρουσία στη Μικρά Ασία; Ξεχνάμε το παροικιακό φαινόμενο στη σύγχρονη Αίγυπτο; Ξεχνάμε των «Ελλήνων τις κοινότητες» στην Αμερική και την Αυστραλία; Ξεχνάμε την παρουσία μας στα γράμματα και τις τέχνες;… Κανείς δεν το ξεχνάει, μόνο αυτοί που ηθελημένα και προγραμματισμένα θέλουν και κάνουν το παν να το ξεχάσουμε κι εμείς αλλά και όλη η υφήλιος που έχει ακουστά για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Τα τελευταία είκοσι χρόνια βρέθηκα στην Αμερική (πολλάκις), στον Καναδά, στην Αργεντινή, στην Κούβα, στην Αίγυπτο, στη Συρία, στο Μαρόκο, στο Βιετνάμ, στην Κορέα, στην Ινδία… και η έννοια Έλληνας μόνο θαυμασμό και θετικά σχόλια έφερνε…

Το σημείωμα αυτό το έγραψα μόλις επέστρεψα από τη Washington που βρέθηκα εκεί για μια επιστημονική συνεδρίαση. Δυό φορές χρειάστηκε να μετακινηθώ με ταξί και να συνομιλήσω με δύο εύγλωττους οδηγούς, έναν Κούρδο Ιρακινό και ένα λατινοαμερικάνο από το El Salvador. Και οι δύο όταν τους είπα ότι είμαι Έλληνας με κοίταξαν με οίκτο και με ρώτησαν με ανησυχία πώς θα τα καταφέρουμε στην Ελλάδα να βγούμε από την κρίση, πώς θα κάνουμε τους Έλληνες να δουλέψουν όπως δουλεύει όλος ο κόσμος, πού θα βρούμε να ταΐσουμε αυτούς που πεινάνε …Στην επιστροφή μου από την Ουάσιγκτον στις Βρυξέλλες και με νωπές στη μνήμη μου τις συζητήσεις μου με τους οδηγούς των ταξί, συνταξίδεψα με έναν κυριολεκτικά πελώριο σε μέγεθος διπλωμάτη από τη Ρουάντα (έναν Τούτσι). Η κουβέντα το ΄φερε για την καταγωγή μας. Άκουσα – όσο κι αν έφερα αντίρρηση – (ο Ρουαντιανός διπλωμάτης αρεσκόταν στον μονόλογο του!) πόσο λυπάται (sic) που οι Έλληνες δεν ακολουθούν τα πρότυπα της Αθηναϊκής δημοκρατίας που είχε μάθει στο σχολείο στο Bouroundi. Αναρωτιόταν πώς τα διδάγματα του Σωκράτη, του Δημοσθένη και του Πρωταγόρα δεν μας είχαν συνετίσει έτσι που να μην είμαστε οι «παρίες» και οι «τεμπέληδες» που κινδυνεύουμε να ρίξουμε το Ευρώ στην ξέρα της ύφεσης και …Τον «έκοψα» γυρνώντας τη συζήτηση στον εμφύλιο των Χούτου και των Τούτσι…

Αναρωτιέμαι, όσα προβλήματα και ελαττώματα να έχει και η Ελληνική κοινωνία και το έθνος των Ελλήνων, ποιός έδωσε το δικαίωμα στους Έλληνες πολιτικούς να γυρίζουν την υφήλιο και τα μεγάλα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια και να διατυμπανίζουν τα «εν οίκω», έτσι που ο κάθε ταξιτζής στην Washington και κάθε Hutu, Tutsi ή Twa να μας οικτίρει; Ποιός έδωσε δικαίωμα στους πολιτικούς μας να μιλάνε για Τιτανικούς, φοροδιαφυγές, ελαττώματα, ανυπακοές πολιτών; Ποιός έδωσε δικαίωμα της αμαύρωσής μας; Ποιος έδωσε το δικαίωμα της άνευ όρων και άνευ ουδεμίας διαπραγμάτευσης επαιτείας; Ποιος έδωσε το δικαίωμα να παίξουν τα «ιμάτιά» μας στη διεθνή «μπαρμπουτιέρα»; Και από πάνω να μας βάλουν και την «κόκκινη χλαμύδα» της ντροπής και να περιφέρουν την τιμή μας, την υπόληψή μας και το όνομα της χώρας στα τσίρκα του κόσμου. Ποιος έδωσε το δικαίωμα σ΄ αυτούςπου μας έφεραν στο επίπεδο του «ζήτουλα» να κοκορεύονται ότι είναι οι σωτήρες μας; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να μας εξαθλιώνουν, να μας αποβλακώνουν, να μας φοβίζουν …να μας ντροπιάζουν;

Κανένας δεν τους έδωσε το δικαίωμα. Μόνοι τους πόρθησαν δυστυχώς ανοιχτές «κερκόπορτες». Μετά την αποχαύνωση του βολέματος, την αποβλάκωση της τηλεόρασης, και τον εκφυλισμό επιδοτήσεων, δανείων, φοροαπαλαγών κλπ. οι φρουροί της Κερκόπορτας με φουσκωμένες τις κοιλιές και θολωμένο το μυαλό από το φαγοπότι άφησαν αφύλαχτο το πόστο τους. Τώρα «Εάλω η Πόλις» μέχρι το επόμενο ξύπνημα.

Άραγε η ντροπή θα μας ξυπνήσει;