Σιγά μην ήταν και… πορτοκαλής!

Το Καλοκαίρι βρεθήκαμε στο Βόλο και στο Πήλιο. Όμορφες διακοπές, ατμοσφαιρικές, αυθεντικές, γεμάτες πολυχρωμία αλλά και πλούσιες σε στιγμές ανέγγιχτης ελληνικής φύσης.

Πολυσυζητημένος για τις επιλογές του, ο Βόλος, εξακολουθεί να αποπνέει στοιχεία από το παλιό αρχοντικό μεγαλείο κι αν αφεθείς στα όσα και στα τόσα του, γίνεται αρκούντως διονυσιακός. Νηφάλιοι, αξιοπρεπείς και ευγενείς οι Βολιώτες. Προνομιούχοι, όπως και να το κάνουμε, ζουν στις πλαγιές του βουνού των Κενταύρων, όντας αυτόφωτοι.

Εξαιρετική η φιλοξενία στο Πήλιο, απ' άκρη σε άκρη. Παραμυθένια τοπία με πυκνά δάση, αληθινές εικόνες με επιβλητικά δένδρα, ανάμεσά σε κατηφοριές με τρεχούμενα νερά και στροφές πέτρινων μονοπατιών από περασμένους αιώνες. Μοναδικά χωριά, ιστορικοί και ιεροί τόποι, άγιες εκκλησιές και λιθόκτιστα παραδοσιακά σπίτια, πλακόστρωτες πλατείες, περίτεχνες βρύσες και αιωνόβια πλατάνια. Καλόψυχα παραδοσιακά καφενεία και ντόπιες κουζίνες να σερβίρουν νοστιμιές, να προσφέρουν καλή διάθεση.

Οι δε παραλίες του, ειδυλλιακές. Αλλού με κινηματογραφικούς οικισμούς ψαράδων να βρέχουν τις αυλές τους στη θάλασσα. Αλλού με ακακίες και ελιές να ποτίζουν τις ρίζες τους, σε ήσυχους κολπίσκους κρυμμένους στο πουθενά. Αλλού με βράχια, με σπηλιές και κύματα. Να χορταίνει το μάτι ακρογιαλιά και να σου είναι αδύνατο να αποφύγεις κάποια γνωστά κλισέ, στην προσπάθεια να την περιγράψεις.

Ακριβώς επάνω σε μια κουβέντα της παρέας, για τις ακρογιαλιές του Βόλου και του Πήλιου, ρώτησα φίλη Βολιώτισα, αν είχε ακουστά τη φημολογία ότι το καλοκαίρι του 1981, ένας Αυστριακός που κολυμπούσε στον Παγασητικό, δέχθηκε επίθεση από λευκό καρχαρία.

-”Σιγά μην ήταν και πορτοκαλής” μου απάντησε σχεδόν περιπαικτικά.

Και τόσο κοφτά ώστε παραλίγο να διαλύσει στη στιγμή, όλες τις σχετικές θεωρίες (και όχι μόνο…) που δημοσιεύονται εδώ και χρόνια, για λευκούς καρχαρίες (και όχι μόνο -δις-) που κολυμπούν στα ελληνικά νερά.

Μου εξήγησε επίσης ότι ακούστηκε τότε στο Βόλο, πως ο λεγάμενος μάλλον είχε άλλα “μπλεξίματα” (της ξηράς) και την αιτία των τραυμάτων του, την “έριξε” στον… καρχαρία.

Στο Βόλο την αγαπούν τη θάλασσά τους, όχι άδικα. Μερικοί μάλιστα δείχνουν και να τη θαυμάζουν μ' ένα ξεχωριστό τρόπο, καθώς άκουσα να την αποκαλούν μέχρι και… Παγασητικό Ωκεανό !

Φαίνεται όμως ότι και ο Παγασητικός, όπως οι υπόλοιπες ελληνικές θάλασσες, μάλλον “αδειάζει”. Το άκουσα να το λένε και 2 ντόπιοι αυτοδύτες, βγαίνοντας άκαρπα μετά από ώρες, στον ορμίσκο του Πετρομέλισσου στο Βένετο (στην Αιγαιοπελαγίτικη μεριά της ΒΑ Μαγνησίας).

Κάποτε βέβαια ήταν γεμάτες. Ή τουλάχιστον πιο… γεμάτες.

Οι φωτογραφίες που αναδημοσιεύω, μπορεί να μην είναι ενδεικτικές, είναι όμως από το ελληνικό καλοκαίρι του 1985. Δεν είναι από τον Παγασητικό, αλλά κάπου πιο βόρεια. Είναι από τη Χαλκιδική και συγκεκριμένα από το Παλιούρι. Ο δε πρωταγωνιστής, δεν είναι καθόλου, μα καθόλου… “πορτοκαλής”.

Καλό χειμώνα.