Το φιλί δεν έχει σύνορα. Η ιστορία μιας φωτογραφίας

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Το προσφυγικό ζήτημα είναι ένα θέμα που απασχολεί όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά έχει πανευρωπαϊκή ,αν όχι πανανθρώπινη απήχηση.

Πολλές από τις συμπεριφορές των χωρών που υποδέχονται τους πρόσφυγες έχουν γίνει θέμα συζήτησης, κυρίως αρνητικά. Μια από αυτές είναι και η Ουγγαρία, που είτε μέσω μεμονομένων περιστατικών ( π.χ η εικονολήπτρια που έβαλε τρικλοποδιά στον πατέρα και το μικρό παιδί, ενώ έτρεχαν) είτε πιο μαζικών (συμπεριφορά αστυνομίας, απαγόρευση μετακίνησης προσφύγων προς άλλες χώρες κλπ), έχουν τεθεί στο επίκεντρο.

Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα ωστόσο, δεν παύουν να υπάρχουν στιγμές ανθρώπινες, καθημερινές, απλές. Που είναι αρκετές για να πει κανείς -έστω και προσωρινά- οτι η όποια απόγνωση και δυστυχία, δεν θα μείνει για πάντα. Μια τέτοια στιγμή κατέγραψε με τον φακό του ο ούγγρος φωτογράφος Istvan Zsiros, που μέσα σε λίγο χρόνο από την προβολή της έγινε viral.

Η φωτογραφία, που απεικονίζει ένα ζευγάρι σύριων προσφύγων, αγκαλιασμένους μέσα σε μια σκηνή, να δίνουν ένα φιλί, τραβήχτηκε από τον Istvan στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Βουδαπέστης, τον Keleti, εκεί που χιλιάδες άτομα είχαν καταλύσει όπως-όπως, μιας και οι ουγγρικές αρχές δεν τους επέτρεπαν την επιβίβαση στα τρένα προς Αυστρία (κυρίως). Κάποιοι, έκαναν την διαδρομή προς τα σύνορα με τα πόδια. Κάποιοι άλλοι, έμειναν σε σκηνές στον σταθμό, όπως το ζευγάρι της επίμαχης φωτογραφίας.

Η φωτογραφία ποσταρίστηκε από τον Istvan, αλλά έμελε μια παρανόηση να συμβάλει στην ακόμα μεγαλύτερη προβολή της. Στην χώρα μας, αναδημοσιεύτηκε στον τοίχο του στο Facebook από τον δημοσιογράφο Γιάννη Ανδρουλιδάκη, συνοδευόμενη από το σχόλιο «Οι πρόσφυγες θα κερδίσουν, γιατί είναι πράκτορες της ελευθερίας, γιατί αναιρούν και καταργούν  τα σύνορα στην πράξη, γιατί είναι μάρτυρες της βαρβαρότητας του πολέμου και έχουν έρθει στη Δύση κουβαλώντας μαζί τους τη ζωντανή απόδειξη των εγκλημάτων που διαπράττουν οι αποικιακές δυνάμεις. Αλλά η ζωή πάντα κερδίζει  στο τέλος».

Πολλοί έσπευσαν να κοινοποιήσουν την δημοσίευση αυτή (repost και share, όπως λέγετε στα social media), με αποτέλεσμα η μπάλα να χαθεί γρήγορα και να ταυτιστεί η φωτογραφία με τον ίδιο τον Γιάννη Ανδρουλιδάκη. Ο ίδιος έσπευσε, φυσικά, να διορθώσει την παρανόηση, οτι δηλαδή δεν είναι αυτός ο φωτογράφος, αλλά στο αχανές διαδίκτυο κάτι τέτοιο φαντάζει αδιανόητο, αν όχι απλά δύσκολο.

Η ουσία είναι πως με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η φωτογραφία έγινε viral, και μάλιστα ίσως ευαισθητοποιεί με έναν αισιόδοξο τρόπο, κι οχι όπως γίνεται συνήθως μέσα από φρίκη και αιματοβαμμένα χέρια. Γιατί στο τέλος, ούτε η κρίση, αλλά ούτε και η αγάπη έχει σύνορα.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Το φιλί δεν έχει σύνορα. Η ιστορία μιας φωτογραφίας"

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *