Δεξί χαφ (η φανέλα με το νούμερο 7)

Στο ποδόσφαιρο συχνά κάνουμε χρήση «αριθμών» για συγκεκριμένες θέσεις (αυτό που λέμε συνήθως «η ομάδα θέλει ένα δεκάρι και ένα εξάρι» κλπ). Αυτό το σύστημα αρίθμησης των θέσεων των ποδοσφαιριστών μέσα στον αγωνιστικό χώρο συνέπεσε να καθιερωθεί την εποχή που μεσουρανούσε η Βραζιλία, τη δεκαετία του '60, αρχές '70, η οποία έπαιζε ένα σύστημα 4-2-4 με Πελέ, Ριβελίνιο, Ζαιρζίνιο, Τοστάο, Γκαρίντσα και δε συμμαζεύεται. Πριν από τη Βραζιλία, μια άλλη ομάδα που παρουσιάστηκε με αυτό το σύστημα ήταν η μεγάλη Ουγγαρία των Μπούκοβι, Πούσκας, Κόκτσις και Χιντεγκούτι, το διάστημα 1949-1956, ενώ σε επίπεδο συλλόγων η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν αυτή που το υιοθέτησε και το ανέπτυξε πρώτη.
Ας δούμε όμως τις θέσεις και τα νούμερα του συστήματος.  
-Το «4» αφορούσε τους δύο αμυντικούς οπισθοφύλακες, τους «μπακ» (αριστερό και δεξί) και τους δύο προωθημένους, τους σέντερ μπακ (αριστερό και δεξί). Από αυτούς, τους 2 προωθημένους σέντερ μπακ, ο ένας είχε ρόλο «σκούπας» και είναι ο λεγόμενος λίμπερο.
-Το «2» αφορούσε στους δύο παίκτες που αγωνίζονταν στο κέντρο.
-Το άλλο «4» αφορούσε, στους δυο πλάγιους προωθημένους μπροστά από το κέντρο, τα λεγόμενα εξτρέμ και στους δύο φορ (τους προωθημένους ευθεία στην εστία του αντιπάλου). Και για να διαχωρίζονται τα 2 εξτρέμ από τα 2 φορ, προέκυψαν ονομασίες, όπως «έξω δεξιά» και «μέσα δεξιά».  
Με την πάροδο του χρόνου, λόγω των καλών επιθετικών που διέθεταν οι ομάδες, τα συστήματα εξ ανάγκης έγιναν πιο αμυντικογενή και τα 2 εξτρέμ γύρισαν περισσότερο στο κέντρο, συγχωνεύτηκαν στην κεντρική δομή της ομάδας μαζί με τους 2 κεντρώους και μπροστά έμειναν μόνο τα 2 φορ. Έτσι δημιουργήθηκε το κλασσικό σύστημα 4-4-2 που κυριαρχεί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.

Με βάση αυτό το σύγχρονο σύστημα (το 4-4-2), μετακινούμενοι προς το κέντρο, ο νούμερο 11 (αριστερό εξτρέμ) και ο νούμερο 7 (δεξί εξτρέμ) έγιναν αντίστοιχα, αριστερό χαφ και δεξί χαφ. Έτσι, στο σύστημα αυτό, οι αριθμοί στις φανέλες των ποδοσφαιριστών αντιστοιχούν στους εξής:
Ο τερματοφύλακας το νούμερο 1
Το δεξιό και αριστερό μπακ, 2 και 5
Το δεξιό και αριστερό σέντερ μπακ, 6 (ο λίμπερο) και 3
Το δεξί και αριστερό χαφ, 7 και 4
Οι κεντρικοί, 8 και 11 (ο προωθημένος)
Οι δυο επιθετικοί, 9 και 10 (ο μπαλαδόρος)  

Επίλογος.
Σε μια ομάδα, όλοι οι παίκτες είναι πολύτιμοι. Όμως το δεξί χαφ ανέκαθεν είναι ο πολυτιμότερος παίκτης του συνόλου. Πολυτιμότερος και από το δεξί εξτρέμ, που μαζί με το δεκάρι θεωρούνται τα ακριβοπληρωμένα αστέρια της ομάδας. Κι αυτό επειδή το δεξί χαφ κινείται με ευκολία σε όλο το γήπεδο και όχι μόνο ΣΤΑ ΑΚΡΑ όπως το δεξί εξτρέμ. Ούτε παραμένει σε έναν περιορισμένο χώρο «επιτελικής» δημιουργίας, όπως το δεκάρι. Και τελικά, επειδή σε μια ομάδα σχεδόν πάντα το δεξί χαφ είναι τεχνικά καλύτερο από τους υπόλοιπους και έχει περισσότερες αντοχές για να βγάλει τον αγώνα μέχρι το τέλος.

Μήπως όμως αυτό, εκτός από το ποδόσφαιρο, ισχύει και αλλού;