Παρουσίαση του βιβλίου «O Mπαμπάς Φάλαινα» στη THEOREMA Art Gallery

Συντάκτης:

Είναι ένα πολυσυζητημένο βιβλίο που εμφανίζεται στα τηλεοπτικά και διαδικτυακά στέκια με μεγάλη επιτυχία και διθυραμβικά σχόλια από τον κόσμο της λογοτεχνίας. Ο λόγος για το πρώτο βιβλίο της Ιωάννας Κρητικού με τίτλο «O Μπαμπάς Φάλαινα», από τις Εκδόσεις Κοροντζή.
Πριν λίγες μέρες, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στις Βρυξέλλες η παρουσίαση της πρώτης αυτής συγγραφικής προσπάθειας από την ίδια τη συγγραφέα, Ιωάννα Κρητικού, σε ένα συγκινησιακό κλίμα στη Gallery Theorema.

«Να γράφεις με φροντίδα, αλλά όχι υπερβολικά. Μην τα χαϊδεύεις, μην τα στιλβώνεις, να είσαι άκομψος και θρασύς. Η συντομία είναι αδελφή του ταλέντου», λέει ο Τσέχωφ . Κι η Ιωάννα είναι σύντομη. Οι φράσεις της είναι απλές και κοφτές χωρίς όμως να στερεί τίποτα από αυτό που θέλει να μεταδώσει στον αναγνώστη.» αναφέρει στον πρόλογο του βιβλίου η πολυβραβευμένη 'Αλκη Ζέη που καλωσόρισε τη νέα συγγραφέα. Tην παρουσίαση του βιβλίου έκανε η συγγραφέας Λίλη Λαμπρέλλη και η Κλεοπάτρα Λιακοπούλου.

“Το κάθε διήγημα είναι και μια ξεχωριστή και αυτούσια ιστορία. Τα θέματα που διαπραγματεύονται έχουν να κάνουν με τους κύκλους εκείνους της ζωής που κλείνουν και την γλυκόπικρη γεύση που αφήνουν.” Αναφέρει η νεαρή συγγραφέας σε συνέντευξή της στην Ειρήνη Νικολοπούλου.

Στον Aναγνώστη ο Κωστής Γκιμοσούλης παραθέτει την ομιλία του σε παρουσίαση του βιβλίου.
«Η πίστη γιατρεύει. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό. Ξέρω όμως ότι αυτό είναι ένα βιβλίο μαύρο. Ένα βιβλίο άσπρο. Όπως όλα τα βιβλία που μας δίνουν χαρά να τα διαβάζουμε. Και αυτό είναι ένα από αυτά. Γνήσιο. Αδέξιο. Δηλαδή γνήσιο. Tο πρώτο της. Δεν ξέρω αν θα γράψει κι άλλο σαν και αυτό. Μακάρι να γράψει.
Συνήθως τα βιβλία που αγαπάμε είναι τα σκούρα. Αυτά που μιλάνε για χωρισμό, για μικρούς και μεγάλους θανάτους. Δηλαδή μιλάνε για τη ζωή. Η ζωή είναι γεμάτη από μικρούς θανάτους. Κι ο θάνατος είναι μορφή ζωής. Χρειάζεται να πεθάνεις για να ζήσεις.
Το δέρμα του φιδιού. Όσες φορές το αλλάξουμε τόσες θα ζήσουμε.
Απλά λόγια που αποφεύγουν τις φιοριτούρες. Κι ένα αεράκι που σε πάει μακριά. Λύπη πέρα από τη λύπη. Ένα, δύο, τρία πτώματα που πετάμε από μέσα μας, όπως η σκόνη της καθημερινότητας από τους ώμους μας. Απλά λόγια, χωρίς φιοριτούρες, αυτό είναι o Μπαμπάς Φάλαινα.
Η πίστη γιατρεύει. Και η πίστη αυτού του βιβλίου είναι θεραπευτική. Πίστη στις λέξεις. Πίστη στην ανάσταση μέσα από τις λέξεις. Επειδή τα πράγματα ξεχνιούνται όταν δεν έχεις σε ποιον να τα διηγηθείς. Δεν είναι μεταφυσικός ο λόγος, είναι φυσικός. Πρακτικός.
Ο καλός συγγραφέας, ο καλός φίλος, εραστής ή ερωμένη, ξέρει να κρατιέται. Να φυλάγεται από τη γλύκα των πραγμάτων. Να μη βαραίνει τους άλλους, ούτε να τους κάνει να βαριούνται. Η Ιωάννα, ενστικτωδώς ίσως, το έχει μάθει αυτό.
Γράφει κατευθείαν, όχι από σπόντες. Γράφει σε πρώτο πρόσωπο (ακόμα και αν αυτό σημαίνει γ’ πρόσωπο). Γράφει για τα τοπία των ανθρώπων παρά για αφηρημένα τοπία χωρίς άτομα. Είναι μέσα στην καρδιά μου αυτός ο τρόπος.
Δυο ακόμα πράγματα που σταμάτησαν τη ματιά μου. Το έντερο είναι ένας άλλος εγκέφαλος του ανθρώπου και ο πόνος μου είναι γνωστός και τον αντέχω. Όμως οι στιγμές ευτυχίας είναι όπως η μορφίνη στον ετοιμοθάνατο.
Οι στιγμές, όλα είναι στιγμές, που πρήζονται και φτιάχνουν μια μικρή ζωή.
Κι ο πόνος; Ο οξύς δεν διαρκεί. Δεν είναι εχθρός, είναι φίλος. Μοιάζει με το άσπρο εκείνο λουλούδι, τον κλέφτη, που τον φυσάς και χάνεται στον άνεμο.
Η εικονογράφηση είναι μεσογειακή και του πάει. Με στόμα καρδιά και άδεια μάτια που τα βλέπουν όλα.
Η φάλαινα είναι το πιο αγαπημένο κήτος. Μαζί με τα δελφίνια την αγαπάω πολύ, αλλά και λίγο τη φοβάμαι. Το ξεφύσημά της είναι το σπέρμα των κυμάτων. Έτσι το βλέπω. Κι αν είναι νύχτα, το καταπίνει όλο ο γαλαξίας, όπως αυτό το κήτος καταπίνει τους πάντες και τους φτύνει προφήτες.
Ίσως όλοι οι άντρες να είμαστε – λέω ίσως – μωρά φάλαινες.»

«Λόγος λιτός και στιβαρός. Δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε στον εαυτό της. Δεν φλυαρεί. Δεν ωραιοποιεί. Μεγάλα προτερήματα για μια νέα συγγραφέα. Με οικονομία και ακρίβεια μεταδίδει στον αναγνώστη, με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, τον παλμό των συναισθημάτων των ηρώων των διηγημάτων της…” Διαβάστε ΕΔΩ τη συνέχεια της κριτικής του Βαγγέλη Ηλιόπουλου