Πάνος Γουργιώτης: «Η ψυχή μου γελάει με ένα όμορφο, νέο τραγούδι»

Συντάκτης:

«Η συζήτησή μας με τον γνωστό τραγουδοποιό περνάει από τις Βρυξέλλες, την Νέα Σμύρνη, τον καναπέ του σπιτιού μας, συναντάει τον Νώε αλλά σίγουρα βαδίζει σε ένα «φωτεινό μονοπάτι».

Μπορεί να είναι κάποιος απόλυτα προσγειωμένος και την ίδια στιγμή τρελά ονειροπόλος; Πως γίνεται να έχει τον απόλυτο έλεγχο στα πράγματα και την ίδια στιγμή να εισπράττει άφιλτρα και πιο δυνατά από όλους τα εξωτερικά ερεθίσματα, καλά και άσχημα;
Ο καλλιτέχνης που φιλοξενούμε σήμερα, ο βραβευμένος τραγουδοποιός Πάνος Γουργιώτης, ο οποίος με την ίδια άνεση γράφει στίχους, μελοποιεί και τραγουδάει, αγάπησε την βορειοδυτική ατμόσφαιρα των Βρυξελλών αλλά και την ίδια στιγμή αγαπήθηκε από τους ανθρώπους που ζουν σε αυτή.
Σήμερα, σε ελληνικό έδαφος, για ακόμα μία φορά, λίγες μέρες πριν την πολυαναμενόμενη εμφάνιση της μπάντας του στο Σταυρό του Νότου, μας συντροφεύει σε μία συζήτηση η οποία αγγίζει τα πάντα.

«Όσο πιο πολύ κολλάμε στις οθόνες μας τόσο πιο σκληροί και αναίσθητοι γινόμαστε»

Υπάρχουν μισές αλήθειες;

Οι ολόκληρες είναι ζόρικες και πονάνε πολύ συνήθως. Μισές υπάρχουν πολλές, ίσως κάτι είναι κι αυτό.

Ποια είναι η αλήθεια που αντιμετωπίζει η ελληνική μουσική σήμερα;

Είναι στη φάση που αλλάζει δέρμα. Φοβάμαι πως έχει ακόμα δρόμο αλλά αισιοδοξώ έστω και συγκρατημένα. Πρέπει να φύγει η παλιά φουρνιά παρατρεχάμενων της μουσικής βιοτεχνίας (ούτε λόγος για βιομηχανία στη χώρα μας) και να έρθουν νέοι άνθρωποι που ακούγοντας και κρίνοντας ένα τραγούδι θα ακούν και τη μουσική πέρα από τα νούμερα. Να έχουν όραμα, πίστη και πρόταση.

Συναισθήματα στην Πλατεία Νέας Σμύρνης και στην Place Jourdan. Πόσο διαφορετικά;

Όχι και τόσο. Δύο μέρη που νιώθω ασφαλής, νιώθω ότι είμαι στο χωριό μου. Μέρη γεμάτα με ανθρώπους που με αγαπούν. Είναι πολύ δύσκολο πάντα να αφήνω το ένα για χάρη του άλλου, πάντα κάτι μένει μισό.

Ποια είναι τα όπλα που σου πρόσφεραν οι Βρυξέλλες για την σημερινή ΜΑΧΗ που δίνεις;

Μου έδωσαν αυτοπεποίθηση, νηφαλιότητα και ηρεμία σε στιγμές που το είχα απόλυτη ανάγκη. Εδώ και χρόνια αποτελούν το στέρεο έδαφος για να πατήσω γερά πριν το κάθε επίφοβο άλμα.

Τύμπανα ή κιθάρα;

Κιθαρίστας ή ντράμερ θα έλεγε κανείς. Προαιώνιο ερώτημα. Κιθάρα λοιπόν (Συγγνώμη Παύλο).

«Σα ριζωμένος σ’ αυτή την πόλη που με θέλει δικό της νεκρό ή ζωντανό. Φαίνεται απλό μα το ξέρουνε όλοι, όσο κι αν φύγεις γυρνάς πάντα εδώ»

Αποπροσανατολισμός, έλλειψη αλήθειας, καναπές, αναμονή. Γιατί έχουμε μπλέξει τόσο άσχημα;

Ζούμε έναν ατέρμονο φαύλο κύκλο. Μοναξιές, καταθλίψεις, άγχος, το ένα φέρνει το άλλο. Οι περισσότεροι γύρω μας αντιμετωπίζουν καθημερινά τους δαίμονές τους, οι υπόλοιποι πιθανώς δε τους έχουν εντοπίσει ακόμη. Η ευκολία πρόσβασης στην πληροφορία, οι αποστάσεις που έχουν μικρύνει αφύσικα, οι ηθικές αρχές που χαλαρώνουν, μας έχουν οδηγήσει σε μια επικίνδυνη νιρβάνα που όλοι περιμένουμε κάτι να συμβεί, έτσι από μόνο του. Είναι μια περίεργη φούσκα που ακόμα φουσκώνει αλλά θα σκάσει σίγουρα, με πολλά απόνερα φοβάμαι.

Τι είναι το μέλλον για σένα;

Εξαρτάται από την περίοδο και τη φάση στην οποία βρίσκομαι. Αυτή τη στιγμή είναι ένα άγνωστο, περιπετειώδες, φωτεινό μονοπάτι. Ανηφορικό αρκετά, αλλά θέλω να το φτάσω ως το τέλος.

Γνωρίζοντας πως είσαι κοντά σε νέους ανθρώπους, πιστεύεις πως υπάρχουν αξίες που είναι ικανές να θωρακίσουν τη νέα γενιά για το μέλλον;

Υπάρχουν πάντα τα φωτεινά παραδείγματα και αυτό είναι το ελπιδοφόρο. Μάλλον γίνομαι πιο απαισιόδοξος χρόνο με το χρόνο αλλά πάντα ελπίζω. Τα παιδιά είναι καθρέφτης της οικογένειας και των βιωμάτων τους. Δύσκολα ξεφεύγει κανείς από αυτό. Οπότε το βάρος πέφτει στους νέους γονείς οι οποίοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να οπλίσουν τα παιδιά τους και τις ζωές τους με ευγένεια, αποδοχή, καλλιέργεια.

Σε ποιο τραγούδι του νέου σου δίσκου καθρεφτίζεσαι πιο καθαρά σήμερα;

Χωρίς πολλή σκέψη θα πω τον Κλόουν. «Σα ριζωμένος σ’ αυτή την πόλη που με θέλει δικό της νεκρό ή ζωντανό. Φαίνεται απλό μα το ξέρουνε όλοι, όσο κι αν φύγεις γυρνάς πάντα εδώ».

«Η ψυχή μου γελάει με ένα όμορφο νέο τραγούδι, με μια βόλτα στη θάλασσα, με ένα ερωτευμένο φιλί από το κορίτσι μου»

Γιατί έχει τόση επιτυχία το Αγάπη σαν Αίμα;

Το τραγούδι αυτό έχει όντως αγαπηθεί ιδιαίτερα προς μεγάλη μου έκπληξη καθώς το θεωρούσα από τα «δύσκολα» του δίσκου. Πιστεύω πως ίσως το «κάτω κείμενο» του, μιλάει στο υποσυνείδητο του ακροατή. Είναι ένα τραγούδι που οι περισσότεροι ερμηνεύουν λανθασμένα ως ερωτικό. Είναι το τελευταίο τραγούδι που έγραψα για το δίσκο αυτό, ενώ είχαμε ήδη αρχίσει τις ηχογραφήσεις και αναφέρεται στις συγκλονιστικές πυρκαγιές του καλοκαιριού.

Πως ορίζεται η καλλιτεχνική καταξίωση στο χώρο που πρεσβεύεις στις ημέρες μας;

Η αποδοχή και η εκτίμηση από συναδέλφους που εκτιμάς είναι ίσως το πιο σημαντικό. Και βέβαια, το να ακούς ένα τραγούδι σου και να λες, ναι, αυτό ήθελα να πω, ακούγεται όπως πρέπει, σωστό.

Ζούμε με τα κινητά τηλέφωνα ή για τα κινητά τηλέφωνα; Τι βλέπεις δίπλα σου και που σε βρίσκουμε εσένα μέσα σ΄αυτό το πανηγύρι;

Για μένα αυτή είναι, χωρίς δεύτερη σκέψη, η ρίζα όλων των δεινών του σύγχρονου ανθρώπου. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως η υποδούλωση στις κάθε λογής οθόνες μας έχει γονατίσει και είναι η αιτία των ψυχικών ασθενειών που είναι η μάστιγα της εποχής μας. Το διαρκές κυνήγι της άσκοπης αποδοχής, η επιβράβευση του απόλυτου τίποτα, της ωραιοπάθειας, του ναρκισσισμού, της επιφάνειας. Όσο πιο πολύ κολλάμε στις οθόνες μας τόσο πιο σκληροί και αναίσθητοι γινόμαστε. Μας έχουν κάνει ζηλόφθονους και μας αναγκάζουν να ζούμε σε απάνθρωπους ρυθμούς. Συγχωρέστε με αν ακούγομαι οπισθοδρομικός αλλά θα ήμαστε καλύτερα χωρίς αυτά, σίγουρα.

Ποια σκέψη σε στεναχωρεί και ποια κάνει την ψυχή σου να γελάει;

Με στεναχωρεί το ηττημένο, αδικοχαμένο ταλέντο. Επίσης, με θλίβει βαθιά η Πειραιώς ξημερώματα Σαββατοκύριακων, εκεί που βλέπεις τη μια γενιά μετά την άλλη να ξοδεύεται ενώ βγαίνει τρεκλίζοντας από τα «διασκεδαστήρια». Η ψυχή μου γελάει με ένα όμορφο νέο τραγούδι, με μια βόλτα στη θάλασσα, με ένα ερωτευμένο φιλί από το κορίτσι μου.

«Οι ολόκληρες αλήθειες είναι ζόρικες και πονάνε πολύ συνήθως»

Χτυπάει η πόρτα, ανοίγεις και είναι ο Νώε. Πρέπει να του δώσεις ένα και μόνο τραγούδι σου. Ποιο δίνεις και γιατί;

Αγχώθηκα! Ελπίζω πως το ένα τραγούδι μου που θα ήθελα να σωθεί δε το έχω γράψει ακόμα. Αν έπρεπε να διαλέξω υποχρεωτικά από τα μέχρι τώρα, μάλλον θα έλεγα το Rain από το αγγλόφωνο project με τους Pocket in Red ή το Λειψό Ποιηματάκι, το κομμάτι που κλείνει το τελευταίο άλμπουμ. Και τα δύο γιατί αφενός τα αγαπώ ιδιαίτερα και αφετέρου γιατί είναι ίσως τα πιο «μετρημένα» τραγούδια μου. Δε φλυαρούν καθόλου και λένε τα απολύτως απαραίτητα χωρίς φιοριτούρες.

Γιατί να έρθει κάποιος να σε ακούσει στις 21 Μαρτίου στο Σταυρό του Νότου;

Γιατί θα παίξουμε όσο καλύτερα μπορούμε και γιατί η ψυχή μου θα γελάει. Και βέβαια γιατί εκεί θα βρίσκονται, πέρα από τη φοβερή μπάντα μου, οι εκλεκτοί προσκεκλημένοι μας, Δημήτρης Μητσοτάκης και Γιούλη Ασημακοπούλου.

Επόμενα βήματα;

Κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα παρουσιάζοντας όχι μόνο τη ΜΑΧΗ αλλά και διάφορες άλλες θεματικές συναυλίες με εξαιρετικούς συνεργάτες. Όλα ανακοινώνονται αναλυτικά στο site μου, www.panosgourgiotis.com. Επίσης, νομίζω πως πλέον είναι ανακοινώσιμο, έχουμε ξεκινήσει να δουλεύουμε για το ντεμπούτο άλμπουμ της Γιούλης Ασημακοπούλου, αλλά και δικό μου νέο υλικό, ελληνόφωνο και αγγλόφωνο, άρα προβλέπεται πολύ στούντιο!

Photos: Γιάννης Δήμας/Newsville.be