Μπήκα στον κόπο να κάνω μια μικρή έρευνα για τον πανικό και τη συμπτωματολογία που τον συνοδεύει. Ως πανικός λοιπόν περιγράφεται το αιφνίδιο κύμα δυνατού φόβου, που κυριολεκτικά συντρίβει το υποκείμενο, προκαλώντας του όχι μόνο έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα αλλά και μειωμένη ή αλλοιωμένη νοητική αντίληψη. Συμπερασματικά, το υποκείμενο αποδομείται και μεταμορφώνεται σε αντικείμενο, δεδομένης της αδυναμίας του να ελέγξει αφενός τον εαυτό του και να συνεχίσει αφετέρου να διατηρεί την επαφή με το περιβάλλον. Αυτή η αποδόμηση δε συνιστά τίποτε άλλο από μία άμεση και βίαιη επαφή με το κενό, με τον θάνατο, όπως άλλωστε και κάθε άλλη μορφή πιο ήπιου άγχους.
Σκέφτομαι ότι αυτή είναι η όγδοη πληγή της νεοφιλελεύθερης παγκόσμιας πραγματικότητας, ύστερα από τα αδυσώπητα χτυπήματα των τραπεζιτών-ακρίδων στη στέρφα πλέον γη των οραμάτων. Ο μέσος Έλληνας κείτεται σαν «ασθενής», χτυπημένος από την πολυετή ανυδρία ορθών πολιτικών επιλογών και αφυδατωμένος από τις συνεχείς μεταγγίσεις αίματος προς τους αιμοδιψείς λέοντες της ανεξέλεγκτης πλέον αγοράς. Κάθε «δόση» σωτηρίας, συνοδευόμενη και από «μέτρα» για κιβούρι, δίνει ως παρενέργεια πανικό, που δεν συνιστά τίποτε άλλο από το αιφνίδιο σύμπτωμα μιας διαρκούς πλέον μαζικής κατάθλιψης.
Αυτός ο ψυχικός θάνατος ωχριά μπροστά ακόμη και στην προδοσία. Αναρωτιέμαι λοιπόν γιατί η γενοκτονία να θεωρείται έγκλημα, ενώ ο ψυχικός θάνατος εκατομμυρίων ανθρώπων, σε ολόκληρο τον κόσμο, να εξακολουθεί να περιφέρεται στα πάρκα της συνείδησης σαν μπέρτα μιας ρομαντικής πολιτικής των «ποιητών» της Ιστορίας. Αναρωτιέμαι για τη Χάγη. Αναρωτιέμαι για το αν έχει γίνει αντιληπτό ότι πλέον τα όπλα εξόντωσης έχουν διαφοροποιηθεί τα μέγιστα. Η Χιροσίμα χτυπιέται πλέον ψυχικά: με ευτελισμό της ανθρώπινης ζωής, με προβολή απαξιωμένων αξιών ως την πεμπτουσία της ύπαρξης και με ψυχική καταρράκωση που απονεκρώνει συνειδήσεις. Είναι η μεγαλύτερη σιωπηλή βόμβα που δημιουργήθηκε ποτέ − κονιορτοποιεί και την ίδια στιγμή σφυρίζει ανέμελα τις σωτηρίες.
Τα πτώματα των γενοκτονιών ποζάρουν στις φωτογραφίες −να το τεκμήριο του εγκλήματος !−, αλλά τα πτώματα των ζωντανών νεκρών ακινητοποιούνται στους εντοιχισμένους λαβυρίνθους της σιωπής τους. Κανείς ακόμη δεν μιλάει για ΤΟ έγκλημα.
Μου έρχεται στο νου η Αντιγόνη. Οι Κρέοντες χωρίς αμφιβολία αρπάζουνε το ρόλο, όχι για τίποτε άλλο, αλλά γιατί ύστερα από κάθε σκηνοθετημένη τραγωδία ακολουθεί μεγάλο χειροκρότημα.
Καθάρσεως γαρ το αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Πανικός"