Οι Βρυξέλλες τιμούν τρεις ήρωες του Β” Παγκοσμίου Πολέμου, που σταμάτησαν ένα τρένο απέλασης

Το κοινοβούλιο των Βρυξελλών αποφάσισε να ανεγείρει ένα μνημείο για να τιμήσει τις ηρωικές πράξεις τριών νεαρών βρυξελλιωτών κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι τρεις αντιστασιακοί βοήθησαν 17 Εβραίους να διαφύγουν από ένα τρένο που επρόκειτο να τους μεταφέρει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς.

Οι τρεις νεαροί σταμάτησαν ένα τρένο που μετέφερε Εβραίους από τους Στρατώνες Dossin στο Mechelen (Επαρχία Αμβέρσας) τον Απρίλιο του 1943. Οι γερμανοί κατακτητές χρησιμοποιούσαν τους πρώην στρατώνες ως ενδιέμσο σημείο για την απέλαση του εβραϊκού πληθυσμού. Ο Robert Maistreau (τότε 22 ετών), ο Youra Livchitz (25) και ο Jean Franklemon (25) σταμάτησαν τη λεγόμενη ΧΧ (20η) αμαξοστοιχία που μετέφερε 1.636 ανθρώπους. Η ιστορία τους αναφέρεται στον τόμο του ιστορικού Marc De Geest, «Het XXste transport naar Auschwitz».

Οι τρεις νεαροί κρύφτηκαν σε θάμνους κατά μήκος της γραμμής που οδηγούσε το τρένο προς το Boortbeerbeek (Φλαμανδική Βραβάνδη) και χρησιμοποίησαν μια λάμπα πετρελαίου στις γραμμές για να ακινητοποιήσουν τον συρμό. Το μόνο όπλο τους ήταν ένα μικρό πυροβόλο.

Ο Γιούρα απέσπασε την προσοχή της ναζιστικής αστυνομίας που συνόδευε το τρένο, δίνοντας έτσι τον απαραίτητο χρόνο στον Ρόμπερτ να ανοίξει με δύναμη μια από τις πόρτες στη μέση της πομπής. 17 άτομα εβραϊκής καταγωγής κατάφεραν να πηδήξουν έξω, τα οποία και έλαβαν από τους τρεις αντιστασιακούς από ένα χαρτονόμισμα των 50 φράγκων έκαστος, ώστε να μπορέσουν να επιστρέψουν στις Βρυξέλλες την επόμενη μέρα.

Επτά από τους 17 συνελήφθησαν αργότερα και στάλθηκαν στο Άουσβιτς, ωστόσο δέκα άνθρωποι επέζησαν του πολέμου χάρη στον ηρωισμό των τριών παλικαριών.

Και οι τρεις ήρωες συνελήφθησαν αργότερα. Ο Γιούρα ήταν ένας από τους πολλούς αντιστασιακούς που εκτελέστηκαν στο σκοπευτήριο πίσω από το σημερινό κτίριο του VRT, το 1944. Ο Ρόμπερτ συνέχισε την αντιστασιακή του δράση στην περιοχή του Hainaut, κατέληξε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης (στο Μπέργκεν-Μπέλζεν) αλλά επέζησε, ενώ στην συνέχεια εγκαταστάθηκε στο Κονγκό. Πέθανε το 2008. Ο Ζαν, είχε παρόμοια τύχη, αφού κι αυτός αρχικά κρατήθηκε αιχμάλωτος (στο Ζάξενχαουζεν) αλλά εντέλει κατέφυγε στην Ανατολική Γερμανία, όπου και εργάστηκε ως μουσικός σε φιλαρμονική ορχήστρα. Πέθανε το 1977.