Οι Βέλγοι εργάζονται λιγότερο από άλλους Ευρωπαίους, πόσο όμως;

Νωρίτερα μέσα στη χρονιά, ο Βέλγος πρωθυπουργός Alexander De Croo προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων όταν ισχυρίστηκε ότι οι συμπατριώτες του πρέπει να «παλέψουν και να εργαστούν πιο σκληρά» για να εξασφαλίσουν τη μακροπρόθεσμη οικονομική ευημερία της χώρας.

Έρχονται, ωστόσο, πρόσφατες αναφορές που μπορεί να δίνουν δίκιο στον κο De Croo. Σύμφωνα, λοιπόν, με μελέτη που δημοσιεύθηκε την Τετάρτη από την Eurostat (την βρίσκετε εδώ), την επίσημη στατιστική υπηρεσία της ΕΕ, οι Βέλγοι εργάζονται κατά μέσο όρο 36 ώρες και 54 λεπτά την εβδομάδα – 36 λεπτά λιγότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Η μελέτη σημείωσε επίσης ότι οι Βέλγοι εργάζονται λιγότερες ώρες από τους γείτονές τους, συμπεριλαμβανομένων των Γάλλων (37 ώρες και 24 λεπτά) και των Λουξεμβούργιων (38 ώρες και 6 λεπτά).

Το ότι βρίσκονται λίγο χαμηλότερα από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, δεν σημαίνει ότι οι Βέλγοι είναι οι πιο «ξεκούραστοι» εργαζόμενοι. Οι Γερμανοί εργάζονται 35 ώρες και 18 λεπτά, ενώ οι Ολλανδοί 33 ώρες και 12 λεπτά, ώρες που τους κατατάσσουν τελευταίους στη λίστα – ή πρώτους, αν θέλετε.

Τα ευρήματα της Eurostat έρχονται σε αντίθεση με ορισμένες δημοφιλείς προκαταλήψεις: σε ολόκληρη την ΕΕ ως σύνολο οι Έλληνες είναι αυτοί που εργάζονται περισσότερο (41 ώρες). Ακολουθούν οι Πολωνοί (40 ώρες και 24 λεπτά) και μετά οι Ρουμάνοι και οι Βούλγαροι (40 ώρες και 12 λεπτά).

Ο μέσος αριθμός ωρών εργασίας την εβδομάδα στην ΕΕ μειώθηκε κατά 48 λεπτά από τότε που η Eurostat άρχισε να συλλέγει δεδομένα για πρώτη φορά το 2008. Αντίθετα, ο μέσος χρόνος εργασίας των Βέλγων το 2008 ήταν ίδιος με αυτόν που είναι σήμερα.

Ζωής αγώνας άγονος 

Προσθέτοντας περαιτέρω βάρος στους ισχυρισμούς του De Croo, οι Βέλγοι όχι μόνο εργάζονται λιγότερες ώρες από τους περισσότερους άλλους Ευρωπαίους – το ποσοστό του πληθυσμού που εργάζεται είναι επίσης κάτω από το μέσο όρο.

Η BNP Paribas Fortis, η μεγαλύτερη τράπεζα του Βελγίου, βαθμολόγησε το Βέλγιο με 36 στα 100 στον πιο πρόσφατο δείκτη της αγοράς εργασίας, πολύ κάτω από την Ολλανδία (70) και τη Γερμανία (58), αν και ελαφρώς πάνω από τη Γαλλία (29).

Ο επικεφαλής οικονομολόγος της BNP Koen De Leus δήλωσε στην L’Echo ότι η σχετικά χαμηλή βαθμολογία του Βελγίου αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι μόνο το 75,4% του πληθυσμού σε ηλικία εργασίας απασχολείται επί του παρόντος – κάτω από τον μέσο όρο της ΕΕ του 76,7% και πολύ κάτω από τον επίσημο στόχο της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης του 80%.

Η χαμηλή συμμετοχή στην αγορά εργασίας αναφέρθηκε επίσης ως βασικός λόγος για τη σχετικά κακή απόδοση του Βελγίου στον δείκτη «Future Proof» της τράπεζας, ο οποίος αξιολογεί τη μακροπρόθεσμη οικονομική ανθεκτικότητα των χωρών. Στη 17η θέση από τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ στον δείκτη, το Βέλγιο βρίσκεται πολύ κάτω από τους περισσότερους γείτονές του, με την Ολλανδία 2η, το Λουξεμβούργο 9ο και τη Γερμανία 10η.

Φορολογικά κίνητρα

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στους The Brussels Times, ο αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Γάνδης Stijn Baert εξήγησε ότι η χαμηλή συμμετοχή του Βελγίου στην αγορά εργασίας είναι κατά κύριο λόγο συνέπεια των υψηλών φόρων εργασίας του, που -σύμφωνα με τον καθηγητή- όχι μόνο αποθαρρύνει τους εργαζομένους από το να αναζητήσουν επικερδή απασχόληση, αλλά επίσης αποκόπτει και πολλές θέσεις εργασίας στη χώρα.

«Για τους εργαζομένους, οι υψηλοί φόροι εργασίας καθιστούν την απασχόληση λιγότερο ελκυστική, επειδή η αμοιβή τους από τη φορολογία κατ” οίκον είναι χαμηλότερη. Εν τω μεταξύ, οι υψηλότεροι φόροι εργασίας ενθαρρύνουν τους εργοδότες να αυτοματοποιήσουν τις θέσεις εργασίας ή να τις μεταφέρουν σε άλλες χώρες».

Τα σχόλια του Baert έρχονται ως συνέχεια της έκθεσης του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), μια ομάδα κυρίως πλούσιων χωρών, η οποία διαπίστωσε ότι η εργασιακή «φορολογική σφήνα» του Βελγίου (η οποία μετρά τη διαφορά μισθού πριν και μετά τους φόρους) είναι ο υψηλότερος μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.

Ειδικότερα, η μελέτη διαπίστωσε ότι η φορολογική επιβάρυνση της εργασίας στο Βέλγιο είναι η μεγαλύτερη στον ΟΟΣΑ για τους άγαμους χωρίς παιδιά και για τις οικογένειες με δύο εισοδήματα και δύο παιδιά και η τρίτη υψηλότερη για τις οικογένειες με ένα μόνο εισόδημα και δύο παιδιά.