Στο Α΄ νεκροταφείο, ένας παγωμένος βοριάς, χαστουκίζει τα ραγισμένα μνήματα. Ένας γέροντας στέκεται πάνω από έναν τάφο ευθυτενής, το βλέμμα του είναι πιο σκληρό από τα γένια, τα ψαρά του μαλλιά παίζουνε κορόιδο με τον άνεμο, μονολογεί:
«Έτσι που λες κυρά μου, 50000 ήτανε, οι δικοί μας και του ΠΑΜΕ, και ρωτάγανε «πως πάμε;». Δεν ξέρανε δηλαδή, κρατούσανε και κάτι σημαίες με κοντάρια… Το κέρατό σας τσογλάνια! Ποιον κοροϊδεύετε μωρέ! Τι μαζευτήκατε και γυρνοκοπάτε από τον ένα δρόμο κι απ΄ τον άλλο. Δεν μπορέσανε λέει να φτάσουνε στο Σύνταγμα. Μωρέ αυτοί άμα θέλανε όχι μόνο τους μπάτσους θα κάνανε καλά, αλλά και στους παρακρατικούς θα ρίχνανε ένα μπερντάκι, που βρήκανε πάλι πορτοφόλια να τους πληρώνουμε, για να χαλάνε τις πορείες και τις διαδηλώσεις…».
-Σας παρακαλώ κύριε, δεν είστε μόνος σας εδώ, ενοχλείτε έτσι που φωνάζετε
-Και στο κοιμητήριο εξουσία, το κέρατό σας!
-Ηρεμήστε κύριε, τη δουλειά μου κάνω, θα με διώξουνε, είπε μαλακά ο φύλακας. Ελάτε, να κεράσω έναν καφέ.
Ο γέροντας γαλήνεψε, έκανε μια κίνηση με το χέρι στον αέρα, σαν να έστελνε μήνυμα στους άλλους από πίσω, να περιμένουν και τον ακολούθησε. Μπήκανε στο κυλικείο, ο νέος του έφερε εσπρέσο. Τράβηξε μια γερή ρουφηξιά κι ύστερα κοίταξε ερευνητικά τον φύλακα στα μάτια.
-Καλός μου φαίνεσαι του λόγου σου, στους αγανακτισμένους πήγες;
-Πήγαμε οικογενειακώς τη δεύτερη μέρα.
-Οικογενειακώς, ε!
-Ναι, ναι, όλοι μαζί!
-Πήρατε και μαλλί της γριάς στα πιτσιρίκια;
-Μα τι θέλατε να κάνουμε, τέλος πάντων;
-Να μπαίνατε μέσα ρε ! το κέρατό σας!
-Μα γίνονται αυτά κύριε, μη φωνάζετε, σας παρακαλώ. Αλήθεια, εσείς πήγατε;
Το βλέμμα του γέροντα σκοτείνιασε. Το κορμί του έγινε ένα κουβάρι, το κεφάλι έσκυψε στο στήθος για να ακούσει έναν παλμό αδύναμο, καχεκτικό, παραπονιάρη, ένα τρέμουλο στα πόδια ζήτησε κι αυτό συγνώμη…
-Εγώ δεν πάω πουθενά πια, μονάχα εδώ έρχομαι… ένα ποτηράκι νερό θα μου φέρεις;
-Εμφιαλωμένο έχουμε μόνο.
-Ας είναι.
-Δυο λεπτάκια, έρχομαι…
Πηγαίνοντας προς το ταμείο, κάποιος τον φώναξε. Ο γέροντας βρήκε την ευκαιρία, κι αφού σκούπισε με την ανάποδη του χεριού ένα δάκρυ, σηκώθηκε και τράβηξε να φύγει. Λίγο πριν φτάσει στην πύλη, ξαφνικά, κοντοστάθηκε, κάτι πασπάτευε μέσα στην τσέπη του παλτού του. Γύρισε με δειλά βήματα στον τάφο.
«Θα έφευγα κυρά, χωρίς να σου αφήσω… ξεχασιάρης έγινα στα γεράματα. Έχω εδώ, να… κάτι αράδες… όχι όπως τότε που σου ΄γραφα εσένα ερωτικά και συ τα περιφρόναγες, «αυτά σύντροφε είναι σαλιαρίσματα, τώρα έχουμε αγώνα », μου ΄λεγες… Να, δες! … Μέτρα και σταθμά δεν κράτησα, το πάλεψα όμως, ζήτησα και μια γνώμη, αλλά δεν ήρθε… άμα δε σου κάνουν κι αυτά… τόσο μπόρεσα…»
Ξεδίπλωσε το τσαλακωμένο χαρτάκι που είχε σκίσει από το ημερολόγιο, έσκυψε και το άπλωσε με τα δυό του χέρια πάνω στο παγωμένο μάρμαρο για να ισιώσει κι ύστερα σήκωσε το καντήλι και το έβαλε από κάτω.
«Κουτσοφλέβαρος κυρά μου, ρίξε κάνα σάλι πάνω σου και σταμάτα να κολάζεις τους αγγέλους εκεί που βρίσκεσαι. Τώρα, η πλάτη του ήταν ίσια, το βλέμμα πιο σκληρό από τα γένια, τα ψαρά του μαλλιά παίζανε και πάλι κορόιδο με τον άνεμο».
Ο φύλακας περίμενε δυο λεπτά να απομακρυνθεί ο γέροντας και ύστερα κατευθύνθηκε προς τον τάφο. Τράβηξε το χαρτάκι και διάβασε:
«Ο κακός Σαμαρείτης
Στο προσκεφάλι της αξιοπρέπειας
αθλίωση,
μοιρολόι,
απελπισιά
Ζητιάνοι κάνανε στέκι
τα κυπαρίσσια
κι απλώνουν το χέρι
στα μνήματα
Ας υποδεχτούμε τον καλό Σαμαρείτη!
Δεν άργησε,
απλά ψυχρά περίμενε
να καλέσουμε
χωρίς όρους κι όραμα
φτωχοί, γονατιστοί, διαφθαρμένοι…»
Ο φύλακας έσκυψε, άπλωσε το χαρτάκι με τα δυό του χέρια πάνω στο μάρμαρο για να ισιώσει, και το ξανάβαλε προσεκτικά κάτω από το καντήλι. Ύστερα άνοιξε το εμφιαλωμένο, ήπιε μια γουλιά και με το υπόλοιπο μούσκεψε τα δυό κόκκινα γαρίφαλα πάνω στο μνήμα. –
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Ο κακός Σαμαρείτης"