Καλοτάξιδος Νίκο Παπαδημητρίου (1946 – 2012)

Με τον Νίκο δεν ήμασταν φίλοι. Δεν ανήκα στον προσωπικό του κύκλο των ανθρώπων που εμπιστεύονταν. Ήμασταν όμως γνωστοί. Στα τριάντα χρόνια που βρίσκομαι στις Βρυξέλλες βία να τον είδα τριάντα φορές σε διάφορες κοινωνικές και καλλιτεχνικές συγκεντρώσεις και το πολύ να κάτσαμε δέκα φορές να πιούμε ένα νερό ή ένα κρασί μαζί. Από την πρώτη φορά όμως μου έδωσε την εντύπωση σα να γνωριζόμασταν χρόνια, σα να συνεχίζαμε μια αρχινισμένη κουβέντα, σα να θέλαμε κι άλλα να πούμε αλλά μας έλειπε το πλαίσιο. Πάντα με απαλή θαμπή φωνή, πάντα μ’ ένακαθαρό χαμόγελο, πάντα μ’ ένα υπαινικτικό χιουμοριστικό σχόλιο προσπαθούσε να σπάσει τους πάγους της σύμβασης. Τον γνώρισα στις πρώτες μου σκηνοθετικές ανησυχίες αλλά δεν ευοδώθηκε η συνεργασία μας παρ’όλο που μου άρεσε πολύ η φωνή του και το παρουσιαστικό του. Παρ’ όλα αυτά, όταν συναντιόμασταν, το θέατρο ήταν στα αγαπημένα μας θέματα για μια ζεστή κουβέντα που μας πήγαινε φιλικά και αβίαστα στα άλλα μονοπάτια της τέχνης με προεξάρχουσα αυτή που υπηρέτησε με πραγματικό ταλέντο, τη φωτογραφία. Έχω στην κατοχή μου ένα άλμπουμ που το αγαπώ πολύ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες από παιδιά – ηθοποιούς που το 1999 έπαιξαν στις Βρυξέλλες, το Ρέθυμνο και την Αθήνα τον «Αγαπητικό της βοσκοπούλας». Κι άλλες φορές το κλικ του φακού του Νίκου ακολούθησε αγαπημένες στιγμές από τις θεατρικές μας ανησυχίες. Πριν δυο χρόνια βρεθήκαμε στον ίδιο κινηματογράφο. Την ταινία δεν την θυμάμαι. Ούτως ή άλλως ήταν απλά η πρόφαση. Επί ώρες πάνω από δυο ποτήρια μπύρας κάναμε μια ανακεφαλαίωση των εικοσι..τόσων χρόνων στο Βέλγιο: η υπηρεσία στην Επιτροπή, η φωτογραφία, οι παραμυθάδες του Sablon, το θέατρο και πολλά άλλα. Έτσι ο Νίκος, πάντα πίσω από το καλοσυνάτο μουστακοφορεμένο χαμόγελο με ταξίδευε με τη μελωδική φωνή του στη ζωή και την τέχνη. Ποτέ δε μίλαγε για τη ζωή του και ποτέ για την πολιτική.
Σήμερα όμως που πήγαμε να τον ξεπροβοδίσουμε έμαθα από το στόμα της κατά επτά χρόνια μεγαλύτερης αδελφής του, ότι η σκληρή ζωή της πάντα τραυματισμένης Ελλάδας τον συνάντησε με το στήθος της μάνας του στο στόμα. Τέσσερα χρόνια είχε να δει ο Νίκος την μάνα του που διέκοψε το θηλασμό για να απαντήσει σε ερωτήσεις της Ασφάλειας. Πέτρινα τα χρόνια… μα ο Νίκος κράτησε τη φωτεινή πλευρά των πραγμάτων! Κι έτσι πορεύτηκε, γυρίζοντας την πλάτη στην πίκρα και τη μισαλλοδοξία προς τη γλώσσα, τη φιλοσοφία και την τέχνη.
Αν υπάρχει ενέργεια στην αγάπη των ανθρώπων, αυτή θα συνοδεύει για πολύ καιρό τον Νίκο στο μεγάλο ταξίδι. Φάνηκε σήμερα στον λυγμό των φίλων του…