Χειροκροτήματα για την νέα ταινία του Πάνου Χ. Κούτρα στις Κάννες

«Xenia» σημαίνει στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα «φιλοξενία», το ουσιαστικό όμως παραπέμπει και στον ξένο, σε αυτόν που προέρχεται από άλλη χώρα.

Μπορεί κανείς να δώσει πολλές ερμηνείες στη λέξη με βάση την αρχαιοελληνική σημασία της και από εκεί να δώσει τη δική του ερμηνεία στον τίτλο και στο περιεχόμενο της νέας ταινίας του Πάνου Χ. Κούτρα που προβλήθηκε για τους δημοσιογράφους σε ταυτόχρονεςπροβολές στη Γαλλία και την Ελλάδα χθες το μεσημέρι, ενώ πραγματοποίησε το βράδυ την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα της στις Κάνες, στο τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα», με τον σκηνοθέτη και πολλούς από τους συντελεστές της παραγωγής παρόντες (μεταξύ άλλων οι πρωταγωνιστές Κώστας Νικούλι, Νίκος Γκέλια, Γιάννης Στάνκογλου και Αγγελος Παπαδημητρίου).

Πολύ θετική σε πρώτη φάση η αποδοχή του φιλμ που έχει απασχολήσει και τον γαλλικό Τύπο από την εποχή των γυρισμάτων του ακόμη, πέρυσι το καλοκαίρι, και έχει διανομή στις γαλλικές αίθουσες για τις 18 Ιουνίου. Με έμπνευση τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, το «Xenia» αφηγείται την οδύσσεια δύο αδελφών, Αλβανών στην καταγωγή από τη μεριά της μητέρας τους, που ξεκινούν από την Αθήνα για να βρουν στη Θεσσαλονίκη τον πατέρα που τους έχει εγκαταλείψει σε μικρή ηλικία, όταν μαθαίνουν πως κατά πάσα πιθανότητα είναι ζωντανός, με άλλη ταυτότητα, και μπορεί να τους εξασφαλίσει την ελληνική ιθαγένεια, άρα και την άδεια παραμονής στην Ελλάδα.

Σκηνή από την ταινία «Xenia» Γκέι ο μικρός και επιρρεπής στις φασαρίες, στρέιτ ο μεγάλος, που κλείνει τα 18 και σαφώς πιο ώριμος, θα κάνουν αρκετές στάσεις (ανάμεσά τους και σε ένα εγκαταλελειμμένο «Ξενία») έως τον τελικό προορισμό, που περιλαμβάνει και διαγωνισμό για ένα τάλεντ σόου, στο οποίο ονειρεύεται να πάρει μέρος ο μεγαλύτερος αδελφός.

Η αναζήτηση της πατρικής φιγούρας, μια ευρύτερη έννοια αυτή τη φορά που παραπέμπει στην πατρίδα, απασχολεί ξανά τον ιδιοσυγκρασιακό Ελληνα σκηνοθέτη, όπως και στην επιτυχημένη «Στρέλλα» (2009). Το μελόδραμα και ο ρεαλισμός είναι στοιχεία που συνθέτουν το σινεμά του, εξελισσόμενα εδώ με άξονα τη βία και την ξενοφοβία που έχουν τρυπώσει στην ελληνική κοινωνία της κρίσης. Το αποτέλεσμα είναι μια αγωνιώδης ταινία δρόμου και ταυτόχρονα ένα συγκινητικό, τρυφερό, λυρικό αλλά και αστείο χρονικό ενηλικίωσης, σε ύφος μοντέρνας παραβολής. Η ταινία μπορεί να χωράει μέσα της ίσως περισσότερα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς (από κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό μέχρι φροϋδικά σύνδρομα), ωστόσο αυτό είναι που την κάνει και μία από τις πιο όμορφες και ενδιαφέρουσες της χρονιάς (έξοχοι οι δύο ερασιτέχνες πρωταγωνιστές).

πηγή: ethnos.gr