Από την Ελλάδα της Ολυμπιάδας του 2004, στην Ελλάδα του σήμερα.

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο
Πριν από 8 χρόνια, τέτοια εποχή, η Ελλάδα βρίσκονταν στο επίκεντρο του κόσμου εξ αιτίας των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Η φράση “ευχαριστούμε Ελλάδα” που είπε κατά την τελετή λήξης των αγώνων, ο Βέλγος Πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής Jacques Rogge, αντανακλούσε στην εντύπωση που είχε εκείνη τη στιγμή όλος ο πλανήτης για τη διοργανώτρια χώρα.
Για όλο τον κόσμο, η Ελλάδα του 2004 ήταν η χώρα που εμφάνισε μια άρτια οργανωτική λειτουργία, άριστες υποδομές, καλούς ανθρώπους με διάθεση, ενθουσιασμό και χαμόγελο, ευγενικούς, εθελοντές.
Ήταν μια χώρα που έδειχνε ότι μπορεί να δημιουργήσει σωστές υποδομές και να στηρίζεται στους ανθρώπους της, στη νέα γενιά της. Ήταν μια χώρα που φάνταζε αντάξια του δοξασμένου παρελθόντος του τόπου της, του τόπου όπου γεννήθηκαν η Ολυμπιακή ιδέα, η Δημοκρατία και τόσα άλλα σπουδαία.
Σήμερα, μόλις 8 χρόνια μετά, η Ελλάδα είναι και πάλι στο επίκεντρο του κόσμου. Μόνο που αυτή τη φορά οι λόγοι είναι άλλοι, γνωστοί και δεν είναι του παρόντος να τους αναλύσουμε.
Δυστυχώς η Ελλάδα ποτέ δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τα οφέλη και τις προοπτικές που μπορούσαν να τις δώσουν οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004. Αντίθετα μέσα σε 8 χρόνια, από χώρα μοντέλο εξελίχθηκε σε παράδειγμα προς αποφυγή. Μπορεί τότε να κρύφτηκαν κάτω από το χαλί κάποια από τα προβλήματα, κανένας όμως δεν μπορούσε να φανταστεί ότι, η διοργανώτρια χώρα της Ολυμπιάδας του 2004, θα έφθανε σε τέτοιο σημείο το 2012.
Οι πόλεις του κόσμου θέλουν να αναλάβουν τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, για να εγγραφούν κι αυτές στη χρυσή λίστα των Ολυμπιακών πόλεων, με όλα όσα σημαίνει αυτό. Σημαίνει τεράστιες υποδομές που θα χτιστούν και θα αξιοποιηθούν μετά τους αγώνες, σημαίνει απόκτηση τεχνογνωσίας, σημαίνει δημιουργία εξειδικευμένου ανθρώπινου δυναμικού, σημαίνει δεκάδες χρήσιμα.
Για την Ελλάδα η προσπάθεια του 2004 πήγε εντελώς χαμένη. Η παγκόσμια αίγλη της πετυχημένης Ολυμπιάδας ποτέ δεν αξιοποιήθηκε. Οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις ρήμαξαν, ο πανάκριβος εξοπλισμός τους ξηλώθηκε και εξαφανίστηκε. Μια τεράστια οικονομική δαπάνη (σε άμεση σχέση με τον Έλληνα φορολογούμενο) εξανεμίσθηκε και κατασπαταλήθηκε.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, αν και πέρασαν 8 χρόνια, δεν υπάρχει ακόμη μια έγκυρη και ακριβής καταγραφή του κόστους των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Άλλοι το υπολογίζουν στα  9 δισ. ευρώ, άλλοι στα 11,2 δισ. ευρώ και άλλοι το ανεβάζουν στα 20 δισ. ευρώ. Όλες οι σύγχρονες Ολυμπιάδες, από την πρώτη του 1896 στην Αθήνα (που στοίχισε 3,7 εκ. δραχμές) μέχρι την πρόσφατη στο Πεκίνο (που κόστισε 40 δισ. δολάρια), έχουν κλείσει τους ισολογισμούς τους. Μέχρι και το Λονδίνο δίνει εκτίμηση για (πάνω- κάτω) κόστος 11,5 δισ. ευρώ. Για την Ολυμπιάδα του 2004 δεν υπάρχει ακόμη ακριβής υπολογισμός κόστους.
Ο στρατηγικός στόχος του Πεκίνου, με τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2008 ήταν να φέρει την Κίνα πιο κοντά στον υπόλοιπο κόσμο. Φιλοξένησε στους αγώνες 80 αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, εδραιώνοντας και αναβαθμίζοντας έκτοτε τη μόνιμη παρουσία εκπροσώπων των κρατών αυτών στη χώρα. Αυτή η διπλωματία των Ολυμπιακών Αγώνων, έκανε το Πεκίνο παγκόσμιο κέντρο Διπλωματίας. Σε σχέση με την τεχνολογία των αγώνων (πέρα από τις κτιριακές υποδομές) ενδεικτικά αναφέρεται ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα για ενίσχυση της πρόβλεψης σεισμών, καταιγίδων κλπ την ημέρα της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου (που πρωτοεμφανίστηκε τότε) και χρησιμοποιείται πλέον από την Κίνα, για αντίστοιχες προβλέψεις σε όλη τη χώρα.
Το Σύδνεϋ, ένα από τα βασικά έργα της προετοιμασίας των Ολυμπιακών αγώνων του 2000 ήταν η ολοκληρωτική επιμόλυνση της περιοχής όπου αναπτύχθηκαν το Ολυμπιακό στάδιο και το Ολυμπιακό χωριό. Όχι μόνο το πέτυχαν αλλά μετά τους αγώνες μετέτρεψαν το χωριό σε μια σύγχρονη κατοικήσιμη περιοχή, άρτια πολεοδομικά και σύγχρονη περιβαλλοντικά . Οι δε  εγκαταστάσεις και οι υποδομές έγιναν παραγωγικό κεφάλαιο, που συνέχισε να αποδίδει οφέλη και μετά τους αγώνες.
H ανάληψη της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων από την Ατλάντα το 1996 απέφερε στην πολιτεία της Γεωργίας μεγάλα οικονομικά οφέλη. Οι αγώνες ήταν κερδοφόροι (υπολογίζονται εισροές άνω των 10 δισ. δολαρίων) κι αυτό φθάνει από μόνο του. Το αναπτυξιακό όφελος της περιοχής ήταν τεράστιο.
Στη Βαρκελώνη, που διοργάνωσε τους αγώνες του 1992 δείχνουν ακόμη με θαυμασμό την κληρονομιά των εγκαταστάσεων και των επενδύσεων που δημιουργήθηκαν τότε.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Σεούλ, το 1988, ήταν η σημαντικότερη αιτία μείωσης του οικονομικού δημοσίου χρέους της Νοτίου Κορέας. Υπήρχαν ήδη εγκαταστάσεις που απλώς βελτιώθηκαν, με αποτέλεσμα να δαπανηθούν πολύ λιγότερα από όσα εισπράχθηκαν. Επίσης, λόγω του ότι η χώρα διέθετε ιδιαίτερα σύγχρονη τηλεπικοινωνιακή τεχνολογία για την εποχή, πέτυχε σημαντικά οφέλη από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, κερδίζοντας ως διοργανώτρια, τεράστια ποσά.
Όσο για τους φετινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, πέρα από την προσδοκία ενός κερδοφόρου ισολογισμού, η ήδη συντελούμενη ριζική αναμόρφωση του ανατολικού Λονδίνου, είναι από μόνη της ένα σοβαρότατο κέρδος.
Όλα τα παραπάνω είναι μερικά ενδεικτικά παραδείγματα, για τα οφέλη που αποκόμισαν οι πόλεις που διοργάνωσαν Ολυμπιακούς αγώνες τα τελευταία 25 χρόνια. Εξαίρεση όλων, η Αθήνα, η Ελλάδα. Εκεί οι αγώνες έμειναν μόνο στο όνειρο του δεκαπενθήμερου που διήρκησαν. Μετά, όλα έγιναν σκόνη. Βεβαίως και θρύψαλα…

ΥΓ
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι το μόνο που έμεινε “εκμεταλλεύσιμο” στην Ελλάδα, μετά την Ολυμπιάδα του 2004, ήταν το υπερσύγχρονο σύστημα παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων. Και ένα τεράστιο χρέος βεβαίως…

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Από την Ελλάδα της Ολυμπιάδας του 2004, στην Ελλάδα του σήμερα."

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *