Face to Face …με τη Μυρτώ Ψυχογιού.

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Η Μυρτώ(-Ελένη) Ψυχογιού κατάγεται από τη Σπάρτη. Σπούδασε μετάφραση στο Montpellier της Γαλλίας και αργότερα απέκτησε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα στη διερμηνεία από το πανεπιστήμιο της Mons. Εδώ και αρκετά χρόνια εργάζεται στη σοκολατοποιία “Leonidas” και παράλληλα δουλεύει ως ορκωτή μεταφράστρια για το Πρωτοδικείο των Βρυξελλών. Λατρεύει τις ξένες γλώσσες, την επικοινωνία και όταν δεν ονειρεύεται να επιστρέψει στο Montpellier…ονειρεύεται να επιστρέψει στο Montpellier.

από τη Σώτια Μυτιληναίου
Φωτογραφία: Oleg Degtiarov/ Newsville.be

________________________________________________________________

Από την ημέρα που έφυγα για το Μονπελιέ θυμάμαι έντονα δύο πράγματα. Την εικόνα των δικών μου ανθρώπων στα συρματοπλέγματα του αεροδρομίου να με αποχαιρετούν και την κουβέντα ενός συνεπιβάτη ο οποίος όταν με είδε συγκινημένη, στεναχωρημένη και αγχωμένη με πλησίασε και δίνοντάς μου τα εισιτήρια μου που είχαν πέσει κάτω με ρώτησε: «Φεύγεις για καλό; Τότε όλα θα περάσουν!» …το σκέφτομαι και ακόμη τώρα και συγκινούμαι.

Από πολύ μικρή ηλικία είχα τρέλα με τη γαλλική γλώσσα. Ονειρευόμουν ότι μιλούσα άπταιστα χρησιμοποιώντας τη γαλλική προφορά στα ελληνικά.

Από τη Σπάρτη έφυγα με ένα γάτο και δύο βαλίτσες  για να ακολουθήσω το όνειρό μου.Πάντα ήθελα να σπουδάσω και να μείνω στη Γαλλία. Μπορώ να πω πως κάποιες στιγμές περισσότερο μου λείπει η Γαλλία παρά η Ελλάδα.

Παρά το γεγονός ότι εξωτερικά φαίνομαι τσαμπουκαλεμένη είμαι κρυφορομαντική, ναι.

Όνειρο ζωής ήταν να γίνω διπλωμάτης εκμεταλλευόμενη τις γνώσεις μου επάνω στις ξένες γλώσσες. Βέβαια τώρα που μεγάλωσα, συνειδητοποιώ ότι δε θα μου πολυάρεσε αυτή η ζωή με τις συνεχείς μετακινήσεις. Πέρα από αυτό, νομίζω πως ό,τι ονειρεύτηκα το έχω εκπληρώσει.

Το κομμάτι των Βρυξελλών που με τρελαίνει είναι αυτός ο multi-culti χαρακτήρας που έχει.

Ο μεγάλος μου καημός είναι να γυρίσω στη νότια Γαλλία. Καημός και φόβος βέβαια, γιατί φοβάμαι πως αν γυρίσω τώρα σαν εργαζόμενη και όχι ως φοιτήτρια θα υπάρχει πάντα η σκιά εκείνων των υπέροχων χρόνων. Φοβάμαι μήπως αυτή η εικόνα που έχω στο μυαλό μου για τη ζωή εκεί πάψει να είναι η ιδανική.

Παρά το γεγονός ότι δουλεύω μέσα στη σοκολάτα, δεν την έχω απομυθοποιήσει ακόμα. Αντιθέτως, είναι σκέτη απόλαυση.

Οι αγαπημένες μου σοκολάτες είναι οι ελληνικές. Μεγάλωσα με αυτές και αυτές τις γεύσεις νοσταλγώ.

Διαπίστωσα ότι οι Βρυξέλλες δεν έχουν προσωπικότητα. Έχω επισκεφτεί διάφορα μέρη στην Ευρώπη και το καθένα από αυτά μου βγάζει κάτι θετικό ή ακόμα και αρνητικό. Οι Βρυξέλλες δε μου βγάζουν τίποτα. Είναι μία πόλη πολύ γραφειοκρατική στην οποία οι περισσότεροι έρχονται για να φύγουν.

Δε αντέχω καθόλου τον καιρό των Βρυξελλών. Το γεγονός ότι μέσα σε μία μέρα μπορεί να βιώσω και τις τέσσερις εποχές του χρόνου με κουράζει πολύ. Μετά από εννιά χρόνια που είμαι εδώ, δεν το έχω συνηθίσει καθόλου.

Από όλα τα μέρη που έχω επισκεφτεί παίρνω κάτι. Δε χορταίνω να παρατηρώ το περιβάλλον και τον κόσμο που ζει εκεί. Με συναρπάζει να βλέπω το πως αντιδρούν, πως κινούνται, πόση ώρα κάθονται στην καφετέρια. Με αυτόν τον τρόπο νιώθω ότι πιάνω την κουλτούρα της περιοχής που επισκέπτομαι κάθε φορά.

Έχω συνδυάσει τη Σαντορίνη με πολλές εμπειρίες και πολλούς ανθρώπους. Κυρίως όμως η Σαντορίνη μου φέρνει στο μυαλό πολλά και ζωντανά χρώματα και φυσικά τη μαμά μου.

Η «φωτογραφία»  που κουβαλάω πάντα μέσα μου είναι το παράθυρο της κουζίνας με θέα τον Ταΰγετο στο πατρικό μου σπίτι στη Σπάρτη.

Το πιο σημαντικό πράγμα έχω στην «περιουσία» μου είναι η αξίες που μου έχουν δώσει. “Να μην ξεχνάω από που έρχομαι αλλά να προσπαθώ πάντα να πηγαίνω πιο ψηλά”.

Από μικρή ένιωθα μεγάλη ελευθερία και πολλή εμπιστοσύνη από την πλευρά των γονιών μου. Μπορεί να ωρίμαζα πάντα πριν την ώρα μου αλλά αυτό μου έδωσε τρομερά εφόδια. Μου έλεγαν πάντα “σου δώσαμε τα φτερά, άνοιξέ τα και πέτα”.

Ο γάτος μου ήταν μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή μου. Μεγάλη σχέση, μεγάλη αγάπη, μεγάλη παρηγοριά και πολύ καλή παρέα. Έχω ζήσει την εμπειρία να κλαίω και να μου σκουπίζει τα δάκρυα. Με έχει ακολουθήσει σε όλα όσα έχω κάνει στη ζωή μου και σε όλα τα μέρη που βρέθηκα.

Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν όπως τα ονειρευόμουν. Όμορφες παρέες, όμορφο μέρος, όμορφη εμπειρία.

Ευχαριστώ το Θεό που δεν πέρασα στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Μου ζήτησαν αντάλλαγμα για να εγγυηθούν την επιτυχία μου και το αρνήθηκα. Έχασα ένα χρόνο από τη ζωή μου. Νευρίασα και απογοητεύτηκα από το σύστημα αλλά αυτό μου έδωσε ώθηση και άνοιξα τα φτερά μου για να κάνω αυτά που πραγματικά ονειρευόμουν.

Ο μεγαλύτερος μου φόβος για την Ελλάδα είναι μήπως γυρίσουμε πολύ πίσω. Βλέπω νοοτροπίες να αλλάζουν, τα κεκτημένα να χάνονται και μια έλλειψη σταθερού προσανατολισμού. Αυτή η περίοδος του νεοπλουτισμού κατά την προηγούμενη δεκαετία νομίζω μας κατέστρεψε.

Στενοχωριέμαι πολύ για την Ελλάδα όταν τη σκέφτομαι σαν σύστημα και νοοτροπία. Έχω την εντύπωση ότι οι Έλληνες διαθέτουμε απίστευτο δυναμικό αλλά το σπαταλάμε σε ανούσια πράγματα.

Αν είχα την δύναμη να αλλάξω κάτι στη ζωή μου δεν θα άλλαζα τίποτα. Θεωρώ ότι ακόμα και τα άσχημα μου δίνουν πράγματα. Μετανιώνω για πολλά αλλά δεν θα τα άλλαζα.

Έχω την εντύπωση ότι η γενιά μου στην Ελλάδα δεν έχει συνειδητοποιήσει την επικινδυνότητα της σημερινής οικονομικής και πολιτικής κατάστασης. Το βλέπουν σαν αστείο που κάποια στιγμή θα τελειώσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Face to Face …με τη Μυρτώ Ψυχογιού."

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *