Γράφει η Όλγα Κουρνιώτη
Θάλασσα: Το σύνολο του αλμυρού ύδατος που καλύπτει την επιφάνεια της Γης
Η ώρα ήταν γύρω στις δέκα το πρωί, αυτή ήταν γαλήνια, περίμενε ήσυχη τους επισκέπτες της, ο ήλιος από πάνω της σχεδίαζε διάσπαρτες ασημένιες πιτσιλιές. Ένα ιστιοπλοϊκό είχε δέσει κοντά στην ακτή. Ένα-δυο αραγμένα πλεούμενα προσθέτουν πάντα μια παραπάνω πινελιά γοητείας στη χάρη της και μια παραπάνω νότα αισθητικής στην εικόνα μνήμης σου. Έμεινα λίγο έξω να απολαύσω την ομορφιά κι έπειτα βούτηξα, χάθηκα, ξεχάστηκα, κολύμπησα μετρώντας ανάσες, κολύμπησα χωρίς να μετράω ανάσες, με γυαλάκια κολύμβησης και χωρίς αυτά, μέχρι που έγιναν τα δάχτυλα μου γκοφρέ κι αποφάσισα να βγω.
Ένα θερινό ασυγκράτητο ζευγαράκι εμφανίστηκε ύστερα από λίγο πιασμένο χεράκι-χεράκι, μπουτάκι-μπουτάκι, φιλάκι-φιλάκι, πιασμένο γενικά. Κι έτσι πιασμένο βούτηξε τις ορμές του στη θάλασσα. Συνέχισε ερωτόπληκτο και θαλασσολουσμένο. Από το ιστιοπλοϊκό φάνηκε να ασημίζουν δύο φιγούρες, ώσπου μπροστά στα μάτια μου εκτυλίχτηκε κινηματογραφικό σκηνικό που θα ζήλευε κι ο Παπακαλιάτης. Ήχος από σαξόφωνο κύλησε στ’αυτιά μου, η μια ασημένια φιγούρα κρατούσε ένα σαξόφωνο κι οι νότες του Perhaps, perhaps, perhaps κυλούσαν σαν ελαφρύς κυματισμός στο πέπλο της θάλασσας, στα χείλη των ερωτόπληκτων, στ’αυτιά μου, στην καρδιά μου.
Αυτή, λοιπόν, έχει χάδια για όλους. Δεν απορρίπτει κανέναν. Μπορείς να βουτήξεις μέσα της και να βρεις τον πρώτο σου απείραχτο εαυτό. Μπορείς να βουτήξεις το κλάμα σου, το γέλιο σου, την αγωνία σου, τη χαρά σου, την ελπίδα σου, την απώλεια σου, το μοίρασμα σου, τη φτώχια σου, τα πλούτη σου, την πίκρα σου, την προσμονή σου, τους έρωτες σου.
Τα καλοκαίρια επιβάλλεται να μετράς τα παγωτά που έφαγες και τα μπάνια που έκανες. Επιβάλλεται να νιώθεις όπως θες. Θαλασσοκράτορας, θαλασσοπλαγκτός, θαλασσεργάτης, θαλασσολουσμένος. Επιβάλλεται να επιλέξεις την πιο όμορφη μέρα κοντά στη θάλασσα, να τη σηματοδοτήσεις με ένα τραγούδι, με ένα πρόσωπο, με ένα αρμυρίκι, με ένα ηλιοβασίλεμα, με τον αχινό που πάτησες και κάποιος άλλος σου έβγαλε ένα-ένα τα αγκάθια. Επιβάλλεται εθιμοτυπικά να δημιουργείς άμμο-άμμο, βότσαλο-βότσαλο, το προσωπικό άλμπουμ από θαλασσομνήμες, το σύνολο των αλμυρών αναμνήσεων που καλύπτουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Αυτή είναι το αποθετήριο των θερινών σου αναμνήσεων. Μέχρι να βρεθείς κοντά της ξανά. Κι αυτό είναι ένα άρθρο άναρθρο, χωρίς πηγές, με μοναδική πηγή την αίσθηση που έχει το σώμα όταν το χαϊδεύει η θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο ""Μέρες στη θάλασσα""