από τη Σώτια Μυτιληναίου
Φωτογραφία: Newsville.be
Πάντα ήμουν ένας ροκάς. Στάθηκα τυχερός που στην εφηβεία μου μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Κατά τη δεκαετία του 90 στα πάντα υπήρχε μουσική.
Αν κρατούσα μία εικόνα από τη Θεσσαλονίκη αυτή θα ήταν η γειτονιά μου στον Εύοσμο και συγκεκριμένα στο πάρκο κάτω από το σπίτι μου. Παιδιά μαζεμένα με κιθάρες, ρετσίνα με κόκα κόλα και … ανεμελιά στο φουλ.
Η μουσική για μένα είναι σημαντικός παράγοντας σε όλα τα κεφάλαια της ζωής μου. Χωρίς μουσική δεν μπορώ να λειτουργήσω. Με την βόρεια Αγγλία, για παράδειγμα, στα φοιτητικά μου χρόνια, δεν τα βρήκαμε γιατί έφτασα εκεί με τις ιδέες και τα όνειρα της ροκ μουσικής και μεγάλων συγκροτημάτων αλλά απογοητεύτηκα. Η μουσική σκηνή ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που ονειρευόμουν.
Ο πιο δύσκολος ρυθμός που έχω παίξει ποτέ στην κιθάρα είναι ο καρσιλαμάς. Το ελληνικό λαϊκό τραγούδι με βοήθησε πολύ στο να ανοίξουν οι ορίζοντές μου στη μουσική και να μάθω να τραγουδάω σωστά. Άλλωστε, δεν είναι δυνατόν να λέει κάποιος ότι ασχολείται με τη μουσική και να περιορίζεται σε ένα μόνο είδος.
Τα φοιτητικά μου χρόνια ήταν δύσκολα. Ιδιαίτερα στην αρχή συνάντησα μία κοινωνία πολύ κλειστή, ξενοφοβική στης οποίας τον τρόπο ζωής αν δεν ενσωματωθεί κανείς είναι πολύ δύσκολο να περάσει όμορφα. Όλα, όπως το φαγητό, η διασκέδαση, το σεξ είναι εύκολα αλλά με έναν τρόπο απάνθρωπο και άσχημο. Είναι μία κοινωνία που σε κοιμίζει. Όπως λένε και οι Pink Floyd “η ήσυχη απόγνωση” είναι ο αγγλικός τρόπος…
Την ώρα που παίζω μουσική χάνομαι…προσπαθώ να δημιουργήσω.
Πάντα αναρωτιόμουν πως θα ήμουν μουσικός αν είχα παραμείνει στη Θεσσαλονίκη. Την περίοδο που αρχίσαμε να κάνουμε συγκροτήματα και να πιάνουμε το νόημα τις μουσικής, εγώ έφυγα.
Τη σχέση μου με την κόρη μου δεν μπορώ να την προσδιορίσω. Με αγαπάει χωρίς να χρειάζεται να κάνω κάτι και την αγαπάω χωρίς να χρειάζεται να κάνει κάτι.
Στη ζωή του παιδιού μου θέλω να είμαι ο φάρος και όχι ο καπετάνιος. Να δείχνω το φως αλλά την κατεύθυνση πρέπει να τη χαράξει μόνο του. Φοβάμαι μήπως κάνω τα ίδια λάθη που κάνουν πολλοί Έλληνες γονείς. Κάνω όνειρα για την κόρη μου αλλά δε θέλω να της τα επιβάλω.
“Η ζωή είναι δύσκολη και πάντα θα έχει προβλήματα. Αυτό που πρέπει να κυνηγάς και να κρατάς είναι οι όμορφες στιγμές και εμπειρίες.” , κουβέντα του πατέρα μου που πάντα κρατάω μέσα μου.
Η υπερδύναμη που θα ήθελα να έχω είναι να απορροφώ γρήγορα καινούριες γνώσεις και τεχνικές. Θέλω να ξέρω όλες τις λεπτομέρειες που αφορούν αυτό με το οποίο καταπιάνομαι.
Βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρον όταν πρωτοήρθα στις Βρυξέλλες το γεγονός ότι υπήρχε μία τόσο μεγάλη κοινότητα Ελλήνων. Η επιθυμία μου να φτιάξω μία ελληνική πραγματικότητα εδώ λειτούργησε σαν αντανακλαστικό.
Στο Βέλγιο μου αρέσει πολύ το γεγονός ότι ακόμα και αν είσαι ή αντιπροσωπεύεις κάτι πολύ διαφορετικό θα γίνεις σεβαστός και θα αφεθείς ελεύθερος να ακολουθήσεις το δικό σου τρόπο ζωής.
Είμαι ευχαριστημένος από τη συμμετοχή μου στη Νεολαία της Ελληνικής Κοινότητας των Βρυξελλών. Αυτό που προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν η προώθηση της Ελληνικής γλώσσας, των ελληνικών παραδόσεων και της ιστορίας. Νιώθω ότι ήμασταν περισσότερο ένας πολιτιστικός σύλλογος.
Στο ραδιόφωνο έμαθα πόσο πολύς χρόνος είναι τα δύο λεπτά. Είναι πολύ πιο δύσκολο από όσο φαίνεται να είσαι πίσω από ένα μικρόφωνο και να προσπαθείς να αναπτύξεις ένα θέμα.
Η ραδιοφωνική εκπομπή που ευχαριστήθηκα περισσότερο ως παραγωγός ήταν η συνέντευξη του Φοίβου Δεληβοριά. Είχε βάλει άνθρωπο να έρθει να διακόψει τη συνέντευξη και να του πει ότι πρέπει να φύγει σε περίπτωση που δεν του άρεζε…κάτι το οποίο όμως δε συνέβη ποτέ.
Αυτό που δε μου αρέσει στην Ελληνική Κοινότητα είναι το ότι οι εκπρόσωποι λειτουργούν και ψηφίζονται κομματικά. Ξέρω βέβαια πως δεν προωθούνται ούτε και ενισχύονται από τα κόμματα της Ελλάδας. Πιστεύω όμως ότι αν αλλάξει αυτό το καθεστώς ο κόσμος θα έρθει πολύ πιο κοντά της. Δεν έχει ανάγκη από κόμματα αλλά από ένα στήριγμα στην καθημερινότητά του, στα σχολεία ή στην εύρεση εργασίας.
Θεωρώ ήρωες τους ανθρώπους που αυτή την περίοδο μπορούν και ζουν στην Ελλάδα, τα βγάζουν πέρα, προσφέρουν στα παιδιά τους, φτιάχνουν μουσική… Νιώθω ότι πνίγονται και προσπαθούν απλά να επιβιώσουν. Το πιο στενάχωρο είναι ότι το ίδιο το ελληνικό κράτος αντί να πατήσει πόδι και να διαπραγματευτεί την ανάσα των πολιτών του είναι αυτό που τους στραγγαλίζει.
Σκέφτομαι πολύ συχνά αν θα μπορούσα να επιστρέψω στην Ελλάδα αλλά ταυτόχρονα με τρομάζει αυτή η ιδέα. Δεν έχω μάθει να ζω και να εργάζομαι ως ενήλικας εκεί και με φοβίζει η αβεβαιότητα για το μέλλον. Θέλω να γυρίσω αλλά δε βλέπω βάσεις για να δημιουργήσω κάτι.
Βρίσκω τραγικό το ότι το κόστος ζωής στην Ελλάδα είναι παρόμοιο με αυτό των Βρυξελλών και ο κόσμος ζει με 500 ευρώ. Όσο συμπιέζεται η ζωή τόσο συμπιέζεις και εσύ τον εαυτό σου για να μπορείς να ζεις, να επιβιώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Face to Face… με τον Μάριο Καραβασιλειάδη"