Είναι ωραίο να `ρχεται η άνοιξη από τη Θεσσαλονίκη. Το φως του πρωινού ήλιου λούζει το Θερμαϊκό. Στο βάθος βάφει φορτηγό πλοίο κερδίζοντας τον κόπο του ταξιδιού του. Δεν ξέρω μα έχω την αίσθηση πως τούτη η πόλη, όπως και πολλές άλλες αυτού του τόπου, ξαναβρίσκει αργά και μέσα από τη μεγάλη οδύνη της χώρας, τον εαυτό της. Εκείνον που υμνήθηκε από τον Τσιτσάνη και τον Μαραμπού και όλους τους νεότερους δημιουργούς, όσο καμιά άλλη. Και δικαίως!
Νιώθω ως να συναντώ φίλο από τα παλιά. Από κείνα τα χρόνια τα φοιτητικά που πέρασαν κιόλας τριάντα.
Δεν ήταν έτσι στις τελευταίες μου επισκέψεις. Πολύ «βιάστηκε» κι αυτή η νύφη, του Θερμαϊκού λέω, από το Δήθεν των τελευταίων δεκαετιών. Εκείνων που μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού. Εκείνων που έφεραν τούμπα το είναι μας.
Ξέρετε τα τελευταία χρόνια την έβλεπα και δεν την αναγνώριζα.
- Μα πως άλλαξες; Απορία που κρύβει μέσα της απογοήτευση, όχι τόσο για το χρόνο που πέρασε, μα κυρίως για όσα χάθηκαν. Όπως όταν συναντάς φίλο και σου συστήνει τη νέα του σύντροφο, κι αναρωτιέσαι: που τη βρήκε, δεν το βλέπει πως δε ταιριάζουν;
Κάπως έτσι αισθανόμουν τα τελευταία χρόνια, εδώ. Στην πόλη που είχε μετατραπεί σε γυάλινη βιτρίνα. Την πόλη που γύριζε επιδεικτικά την πλάτη στον ανθρώπινο τόνο και στο σφυγμό του, στο σφυγμό της. Σε ό,τι της έδινε για έτη πολλά, ταυτότητα και χρώμα. Διάρκεια στο χρόνο.
Αντ` αυτού, πλούτος, επίδειξη, ως και ξιπασιά!
Γυρνούσα, όπως κάνω πάντα, σε σοκάκια της κι αναρωτιόμουν. Να είχαν άραγε όλα τόσο πολύ αλλάξει ή εγώ τα μετρούσα με το τότε, τη θέρμη των φοιτητικών μου χρόνων;
Ας είναι!
Να τη τώρα μπροστά μου γυμνή, να συλλαβίζει και πάλι τη γλώσσα της, να βρίσκει την ανάσα της. Εκείνη την βαθύτατη ερωτική! Την προηγούμενη φορά, ήταν και γιορτές, η ατμόσφαιρα της μου θύμιζε, ξόδι. Άνθρωποι θλιμμένοι που έχασαν, τουλάχιστον αυτό πίστευαν, ό,τι είχαν και δεν είχαν. Θρηνούσαν, ακολουθώντας τη μπάντα του Δήμου να παίζει κατά τη συνήθεια τα Χριστουγεννιάτικα στην Τσιμισκή. Αλλά σε τόνους τόσο μελαγχολικούς! Ήμασταν τότε στη φάση του απόλυτου σοκ.
Κι όμως! Είναι γεγονός πως μέσα από την απώλεια, τόσων ψεύτικων και επίπλαστων ανέσεων, καθένας μας, όπως κι η ίδια η πόλη, ανακαλύπτει και πάλι την ουσία των πραγμάτων. Κι ισορροπεί γιατί αναδεικνύεται ο πλούτος της. Όχι ο οικονομικός! Ό,τι πάντα την έκανε ξεχωριστή.
Ό,τι έκρυβε την ομορφιά της να που το τινάζει από πάνω της. Συνέρχεται!
Μοναδική αναδεικνύεται και πάλι και κυρίως τόσο ικανή να αναγνωρίζει το γνήσιο. Ξαναβρίσκει το ανθρώπινο μπόι της.
Φτωχομάνα, σταυροδρόμι, λιμάνι σε καημούς και όνειρα. Μα και κάστρο! Πάνω Πόλη!
Κι όμως, ακόμη έχω τη γεύση από εκείνον το σκοτεινό βυζαντινισμό της, που για αρκετά χρόνια είχε απλώσει τις μαύρες φτερούγες του πάνω της και την έκανε ως και αποκρουστική, πάντως σίγουρα τόσο κουραστικά συντηρητική.
Ας είναι! Αργά – αργά η εικόνα αυτή υποχωρεί. Αποσύρεται και δίνει τη θέση της στις δυνάμεις εκείνες που πάντα κατόρθωναν να συνδυάζονται αρμονικά κι ας ήταν στη βάση τους τόσο αντιφατικές. Εκείνες που την καθιέρωναν Βαλκάνια Πρωτεύουσα. Δύναμη θετική γεμάτη μυστήριο!
Αισιοδοξώ!
Κι ας είμαστε στο κέντρο του αδιέξοδου.
Κι ας νιώθουμε πως οι αντοχές μας κάπου εδώ τελειώνουν.
Νιώθω πως γυρίζουμε στα υλικά που γνωρίζουμε καλά, εκείνα που μάθαμε να δουλεύουμε αιώνες πολλούς.
Λέτε οι άσπονδοι εχθροί μας, ντόπιοι και ξένοι, όσοι στα σκοτεινά μηχανορραφούν την απόλυτη κυριαρχία τους να μας οδηγούν άθελα τους σε μια πορεία αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού των προτεραιοτήτων μας, των αναγκών μας;
Λέτε να την πάθουν, όπως τελικά συμβαίνει πάντα, επειδή δεν υποψιάστηκαν πως γδύνοντας μας από τα μαλάματα και τη φούσκα του πλούτου μας, μας ωθούν να ξαναβρούμε τον εαυτό μας;
Μα τότε αλίμονο τους!
Μανόλης Αλεξάκης
Ευρωπαίος Πολιτικός Πρόσφυγας
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "ΑΝΟΙΞΗ, 2013 μ.Χ."