Μαγευτική Ευρώπη – Timelapse

Όταν πέτυχα αυτό το βίντεο στο διαδίκτυο το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να κοιτάξω τη διάρκεια. ΤΕΣΣΕΡΑ ολόκληρα λεπτά; Θα το δω λίγο για να ελέγξω αν έχει και Ελλαδίτσα μέσα, να πάρω μία αλμυρή καλοκαιρινή ανάσα, και θα το κλείσω.

Παρακολουθώντας το, διάβαζα με την άκρη του ματιού μου και το κείμενο του μπαμπά από κάτω :
2 κάμερες, 30 χώρες, 60 πτήσεις, 1000 και παραπάνω time lapse βίντεο, (α! Να και η Ελλαδίτσα!) πάνω από 200,000 φωτογραφίες, σχεδόν 20 (αχ, έχει και Grand Place!) terabytes!

Ένας μπαμπάς, μία μαμά και ένας γιος!

Ο ευγενικός κυριούλης από την Taiwan μας συνιστά να το βάλουμε full screen!
Θα το κάνω!
Το έκανα…
και ταξίδεψα!

Από τον χειμώνα στο καλοκαίρι, από την ομορφιά και την ησυχία της φύσης στα θορυβώδη μνημεία και την πολυκοσμία, ένιωθα την απόσταση ανάμεσα στα φρύδια μου να μεγαλώνει, να μαλακώνει…και κάπου εκεί πηγαινοερχόταν διαρκώς μία σκέψη: Κάθε μέρα βλέπω ασχήμιες. Ασχήμιες πολιτικές, θρησκευτικές, οικονομικές, οικογενειακές… ανθρώπινες εν γένει. Για να ισοσταθμίσω λίγο τα επίπεδα της ομορφιάς, πριν κοιμηθώ, σαν προσευχή, παρακολουθώ εικόνες με γατάκια και ζωάκια. «Yes, I do, your honour»!

Με αυτό το παραμυθένιο βίντεο όμως ένιωσα για έναν ανεξήγητο λόγο κάτι αλλιώτικο. Τελικά εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε την ομορφιά. Την αποζητάμε. Να την έχουμε δίπλα μας, να την κοιτάμε, να τη χτίζουμε, να την πετάμε ψηλά στον αέρα. Φυσική ή κατασκευασμένη, στην απλότητα ή την επιβλητικότητά της, μπροστά της παραλύουμε.

Και εμείς οι άνθρωποι τελικά κάνουμε και όμορφα πράγματα.

Τελικά ο κυριούλης είχε δίκιο. Δείτε το fullsceen…