Face to Face… με την Άννα Μαρία Λυμπεροπούλου.

Η δουλειά της  Άννας-Μαρίας Λυμπεροπούλου την έφερε πριν από χρόνια στην Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία και στις Βρυξέλλες όπου παράλληλα με την επαγγελματική της πορεία αγαπήθηκε από το  θεατρόφιλο ελληνικό κοινό μέσα από  τους πολλούς διαφορετικούς ρόλους που ενσάρκωσε.

Συνέντευξη: Σώτια Μυτιληναίου
Φωτογραφία: Newsville.be

________________________

Ό,τι κάνω έχει σχέση με τον άνθρωπο. Δεν μπορώ να το βρω κάτι που να με διαχωρίζει από αυτό… Είμαι … πως να το πω; Ανθρωποκεντρική. Κινούμαι με ανθρώπους, γύρω από τους ανθρώπους, αγαπώ τους ανθρώπους…Σέβομαι την ανθρώπινη ύπαρξη-φύση.

Πάντα αγαπούσα τους ανθρώπους για αυτό και έκανα ισχυρές φιλίες.

Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό από το παρελθόν. Ενώ ήμουν έξω και διασκέδαζα είχα μία έντονη αίσθηση να πάρω το μικρόφωνο από τον τραγουδιστή και να φωνάξω σε όλους πόσο ευτυχισμένη είμαι που έχω τους φίλους μου μαζί και να δηλώσω το πόσο σημαντικοί είναι στη ζωή μου.

Είμαι απελευθερωμένη από την έγνοια για το τι θα πει ο κόσμος .Από πολύ μικρή ηλικία δε με αφορούσε γιατί ήξερα τους κανόνες της κοινωνίας τους οποίους και σεβόμουν. Σεβόμουν ακόμα και αυτούς που δε δεχόμουν με μόνη εξαίρεση τους κανόνες των μικροομάδων. Αυτούς δεν τους δέχτηκα ποτέ.

Το σύστημα αξιών μου υπήρχε πάντοτε. Μου κληροδοτήθηκε από την οικογένειά μου ενώ παράλληλα διαμορφώθηκε μέσα από τις εμπειρίες μου. Σε μεγαλύτερη ηλικία άρχισα να ξεκαθαρίζω ποιό κομμάτι από αυτό το σύστημα ήταν δικό μου και ποιό μου είχε εμφυσηθεί.

Ενθουσιάζομαι με το να ακούω καινούρια πράγματα και καινούριες ιδέες. Κατά διαστήματα της ζωής μου έλεγα στον εαυτό μου : «αυτό το πεδίο το όργωσα ολόκληρο». Τελικά ερχόταν κάποια στιγμή στο πιο απίθανο μέρος ο πιο απίθανος άνθρωπος και με μία λέξη το ανέτρεπε.

Δεν μπορώ να φανταστώ πως είναι δυνατόν να εξελίσσεται ένας άνθρωπος έξω από τους ανθρώπους. Δυστυχώς ενώ οι περισσότεροι είμαστε συνεχώς περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους, δεν τους ακούμε…Όχι με την έννοια του ότι δεν κάνουμε αυτά που μας λένε… Απλά, τις περισσότερες φορές λειτουργούμε εγωιστικά.

Για να εξελιχθεί κάποιος πρέπει να είναι «ανοιχτός». Τώρα το πως και το πόσο ανοιχτός είναι κάτι που θα το κρίνει και θα το προσαρμόσει ο καθένας στα δικά του μέτρα.

Δεν πλήττω ποτέ. Ακόμα και όταν κάθομαι μόνη μου και πίνω καφέ. Παρατηρώ συνέχεια τα πάντα και φτιάχνω συνέχεια με τη φαντασία μου σενάρια και ταξίδια. Περνάω πολύ καλά με το μυαλό μου.

Οι άνθρωποι εύκολα βάζουμε ταμπέλες και αυτό τις περισσότερες φορές είναι επικίνδυνο. Ποτέ δεν ξέρουμε το ειδικό βάρος τους στον καθένα.

Ήμουν πάντα εναντίον της αγέλης.

Η έλλειψη τρόπων και ευγένειας που πολλοί την αποκαλούν δήθεν και την βαφτίζουν προσωπική αλήθεια εγώ τη θεωρώ γαϊδουριά.

Το θέατρο είναι επέκταση-προέκταση μου, μια μεγάλη κατάθεση ψυχής. Μπορεί αν είναι κανείς σε σύγχυση να φέρει ισορροπία και αν είναι σε ισορροπία να τον/την «στείλει».

Το διάστημα από τις πρόβες μέχρι το ανέβασμα της παράστασης ήταν ατελείωτο.Μήνες παραγωγής και δουλείας από τη μία καλοπέρασης από την άλλη. Εγώ ανυπομονούσα για την παράσταση.

Την ώρα που παίζω υπάρχουν τρία πράγματα: το υπερπέραν, ανάσες-ψυχές και εγώ. Τίποτε άλλο. Σαν να υπάρχει κάτι στον ορίζοντα που κυλάει.

Όταν είμαι χαρούμενη νιώθω ένα χέρι να με σηκώνει από την κοιλιά προς τα πάνω. Είναι η αγωνία της χαράς, η ύψωση.

Η ζωή μου ήταν γεμάτη. Όχι μόνο από τα πράγματα που έκανα αλλά πιο πολύ από τη γκάμα των συναισθημάτων που βίωσα.

Βλέπω γύρω μου αρκετούς «κοπανατζήδες ζωής». Είναι διαφορετικό το να κάνεις όμορφες και μικρές κοπάνες με το μυαλό σου και άλλο να αποφεύγεις την ίδια τη μαγεία της ζωής.

Οι Βρυξέλλες είναι αγαπημένη πόλη. Διατηρείται ακόμα μια πόλη μικρή και ευέλικτη.Έχει μία ομορφιά πίνακα και τον καιρό που μου αρέσει. Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που λένε ότι οι Βρυξέλλες είναι χάλια. Νομίζω ότι για αυτούς παντού είναι χάλια. Τα χάλια μας τα κουβαλάμε όπου και αν πάμε.

Η ζωή εδώ είναι ωραία. Η ζωή γενικά είναι ωραία. Δεν ξέρω αν όργωσα το χωράφι καλά. Νομίζω όμως ότι το όργωσα όσο περισσότερο μπορούσα. Και ακόμα συνεχίζω.