Στις 17 Ιουνίου με τη μισή μας καρδιά ανήσυχη με λογιών ανάμεικτα συναισθήματα στραμμένη στην Ελλάδα, η άλλη μισή βρέθηκε να γλυκαίνει, να ηρεμεί και νοσταλγικά να ταξιδεύει στον κόσμο των παιδιών. Μέσα στο χώρο μιας παλιάς γραφικής φάρμας, στην κοινότητα του Wezembeek-Oppem, στο θεατράκι του πολιτιστικού συλλόγου CC de Kam συντελέστηκε ένα μικρό θαύμα. Μικρά παιδιά ηλικίας από πέντε χρονών μέχρι δεκατεσσάρων, ανέβασαν το θεατρικό παραμύθι των Βαλεντίνας Παπαδημητράκη και Νικολίας Καραγιάννη «Ένα μπαλόνι μυστικά». Το έργο το δίδαξε και το σκηνοθέτησε η Μαρία Καραχάλιου, η οποία είχε και την ενδυματολογική επιμέλεια, τα σκηνικά δημιούργησε ο Χάρης Χάιτας και τα φώτα ο Γιάννης Οικονομίδης. Μουσική έπαιξαν οι Ανδρέας Τάκης, Γιώργος Μπαλκάμος και Κωνσταντίνα Τάκη (η οποία είχε και ένα μικρό ρόλο).
Το κατάμεστο θεατράκι με μικρούς και μεγάλους φίλους του Λυκείου των Ελληνίδων Βρυξελλών ταξίδεψε κρατώντας την αναπνοή του σ’ ένα μυθικό βασίλειο όπου ο αλαζόνας βασιλιάς έκαψε τα βιβλία του τόπου γιατί τα θεώρησε άχρηστα ή και επικίνδυνα. Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ τον Ray Bradbury (που πέθανε πριν λίγες βδομάδες), τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, που έγινε γνωστός από το μυθιστόρημά του «Fahrenheit 451». Το βιβλίο αυτό περιγράφει μια δυστοπία όπου οι πυροσβέστες έχουν διαταγές να κάψουν όλα τα βιβλία. Η γνώση είναι επικίνδυνη για τους κρατούντες, και για τη δυστοπία του Bradbury αλλά και για το βασίλειο του παραμυθιού των Παπαδημητράκη και Καραγιάννη και αλίμονο… για κάθε κοινωνία. Το βλέπουμε το «κάψιμο των βιβλίων» γύρω μας να έρχεται, άλλοτε βάρβαρα και γκροτέσκα και άλλοτε ύπουλα και καμουφλαρισμένα. Τα παιδιά του βασιλείου ακολουθώντας τα μονοπάτια της σοφίας που κρύβει η φύση καταφέρνουν, ασκώντας το δημοκρατικό δικαίωμα του πολίτη, να αγανακτήσουν, να διώξουν το βασιλιά και να ξαναγεμίσουν τη βιβλιοθήκη τους με βιβλία. Μαγεία για τους μικρούς, σκέψεις για τους μεγάλους.
Ένα μικρό θαύμα η παράσταση! Τα παιδιά μπήκαν στο παραμύθι και για δύο ώρες μεταμορφώθηκαν σε βασιλιά, χελιδόνι, ελάφι, παπαρούνες, σοφούς και προφήτες. Και πάνω από όλα μεταμορφώθηκαν σε λαό που ζητούσε το δίκιο του, την αξιοπρέπειά του, τους φυσικούς του πόρους, τη γνώση, την αυτοδιαχείρισή του.
Συγχαρητήρια πρέπουν στο Λύκειο των Ελληνίδων που έδωσε για μια άλλη φορά το πλαίσιο και την οργάνωση ενός καλλιτεχνικού γεγονότος μέσα στην αισθητική και την αξιοπρέπεια. Μεγάλο μάθημα για μικρούς και μεγάλους. Η Μαρία Καραχάλιου η οποία είχε την ευθύνη όλης της καλλιτεχνικής επιμέλειας έδειξε το διπλό της ταλέντο: να πειθαρχήσει με καλλιτεχνική συνέπεια είκοσι παιδιά διαφόρων ηλικιών και να τους κάνει να ζήσουν (με την κατάλληλη αποστασιοποίηση που χρειάζεται) ένα μύθο με πολλαπλές αναγνώσεις. Τα κοστούμια ήταν μια πανδαισία από το επαγγελματικό βεστιάριο Costhea με την επιλογή και επιμέλεια της σκηνοθέτιδας. Τα σκηνικά ιδιαίτερα ευφάνταστα κατασκευασμένα από «ευτελή» υλικά θύμιζαν τους θιασώτες του Arte Povera ή τα πρώτα σκηνικά του Γιάννη Τσαρούχη. Οι μουσικοί ήχοι και τα τραγούδια (άρρηκτα δεμένα με το μύθο) συμπλήρωναν τη πανδαισία των χρωμάτων, του λόγου, των παιδικών φωνών.
Εύγε! Αυτά τα τυχερά παιδιά έβαλαν ήδη στις αποσκευές τους μαλάματα της αισθητικής, της γνώσης, της δημοκρατίας. Κάποια μέρα θα ανοίξουν αυτές τις αποσκευές για να γίνουν πολίτες του κόσμου. Θα απαιτήσουν το ελάχιστο ζητούμενο από την ζωή τους: την αξιοπρέπεια.
Εμείς οι μεγάλοι, γονείς πια ή και παππούδες και γιαγιάδες, ευχαριστούμε τους οργανωτές γιατί στους χαλεπούς και σκοτεινούς καιρούς που διαφαίνονται στον ορίζοντα, αφήνουν μια αχτίδα, μιαν ελπίδα για ένα – ας ελπίσουμε – καλύτερο αύριο.
Το κατάμεστο θεατράκι με μικρούς και μεγάλους φίλους του Λυκείου των Ελληνίδων Βρυξελλών ταξίδεψε κρατώντας την αναπνοή του σ’ ένα μυθικό βασίλειο όπου ο αλαζόνας βασιλιάς έκαψε τα βιβλία του τόπου γιατί τα θεώρησε άχρηστα ή και επικίνδυνα. Δεν μπορούσα να μην σκεφτώ τον Ray Bradbury (που πέθανε πριν λίγες βδομάδες), τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, που έγινε γνωστός από το μυθιστόρημά του «Fahrenheit 451». Το βιβλίο αυτό περιγράφει μια δυστοπία όπου οι πυροσβέστες έχουν διαταγές να κάψουν όλα τα βιβλία. Η γνώση είναι επικίνδυνη για τους κρατούντες, και για τη δυστοπία του Bradbury αλλά και για το βασίλειο του παραμυθιού των Παπαδημητράκη και Καραγιάννη και αλίμονο… για κάθε κοινωνία. Το βλέπουμε το «κάψιμο των βιβλίων» γύρω μας να έρχεται, άλλοτε βάρβαρα και γκροτέσκα και άλλοτε ύπουλα και καμουφλαρισμένα. Τα παιδιά του βασιλείου ακολουθώντας τα μονοπάτια της σοφίας που κρύβει η φύση καταφέρνουν, ασκώντας το δημοκρατικό δικαίωμα του πολίτη, να αγανακτήσουν, να διώξουν το βασιλιά και να ξαναγεμίσουν τη βιβλιοθήκη τους με βιβλία. Μαγεία για τους μικρούς, σκέψεις για τους μεγάλους.
Ένα μικρό θαύμα η παράσταση! Τα παιδιά μπήκαν στο παραμύθι και για δύο ώρες μεταμορφώθηκαν σε βασιλιά, χελιδόνι, ελάφι, παπαρούνες, σοφούς και προφήτες. Και πάνω από όλα μεταμορφώθηκαν σε λαό που ζητούσε το δίκιο του, την αξιοπρέπειά του, τους φυσικούς του πόρους, τη γνώση, την αυτοδιαχείρισή του.
Συγχαρητήρια πρέπουν στο Λύκειο των Ελληνίδων που έδωσε για μια άλλη φορά το πλαίσιο και την οργάνωση ενός καλλιτεχνικού γεγονότος μέσα στην αισθητική και την αξιοπρέπεια. Μεγάλο μάθημα για μικρούς και μεγάλους. Η Μαρία Καραχάλιου η οποία είχε την ευθύνη όλης της καλλιτεχνικής επιμέλειας έδειξε το διπλό της ταλέντο: να πειθαρχήσει με καλλιτεχνική συνέπεια είκοσι παιδιά διαφόρων ηλικιών και να τους κάνει να ζήσουν (με την κατάλληλη αποστασιοποίηση που χρειάζεται) ένα μύθο με πολλαπλές αναγνώσεις. Τα κοστούμια ήταν μια πανδαισία από το επαγγελματικό βεστιάριο Costhea με την επιλογή και επιμέλεια της σκηνοθέτιδας. Τα σκηνικά ιδιαίτερα ευφάνταστα κατασκευασμένα από «ευτελή» υλικά θύμιζαν τους θιασώτες του Arte Povera ή τα πρώτα σκηνικά του Γιάννη Τσαρούχη. Οι μουσικοί ήχοι και τα τραγούδια (άρρηκτα δεμένα με το μύθο) συμπλήρωναν τη πανδαισία των χρωμάτων, του λόγου, των παιδικών φωνών.
Εύγε! Αυτά τα τυχερά παιδιά έβαλαν ήδη στις αποσκευές τους μαλάματα της αισθητικής, της γνώσης, της δημοκρατίας. Κάποια μέρα θα ανοίξουν αυτές τις αποσκευές για να γίνουν πολίτες του κόσμου. Θα απαιτήσουν το ελάχιστο ζητούμενο από την ζωή τους: την αξιοπρέπεια.
Εμείς οι μεγάλοι, γονείς πια ή και παππούδες και γιαγιάδες, ευχαριστούμε τους οργανωτές γιατί στους χαλεπούς και σκοτεινούς καιρούς που διαφαίνονται στον ορίζοντα, αφήνουν μια αχτίδα, μιαν ελπίδα για ένα – ας ελπίσουμε – καλύτερο αύριο.
Φ. Ήλος
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Έληξε με χειροκρότημα η «Λυκειακή» χρονιά."