Ο καθρέφτης

από τον Ξενοφάνη

Χάιδεψε το μάγουλο του αφηρημένος. Θέλω οπωσδήποτε ξύρισμα σκέφτηκε κοιτάζοντας τον καθρέπτη… Οι μαυρίλες κάτω από τα μάτια είχαν γίνει εντονότερες. “Γαμώτο, …πρέπει να κάνω κάτι επιτέλους …, έχω χάσει τον ύπνο μου.” Εκείνη η έντονη ξινίλα ξανάλθε στον λαιμό του μαζί με τον σφικτό κόμπο στο στομάχι του. “Ναι, …σήμερα κιόλας πρέπει επιτέλους να μιλήσω στον Σταμάτη… άσε που νομικά είμαι υποχρεωμένος να τον ενημερώσω έγκαιρα…. Διάβολε, πως θα τον αντικρύσω και θα του το πω μετα από τόσα χρόνια;  Να ‘ταν κάποιος άλλος…αλλά ο Σταμάτης ρε γαμώτο;”

Κοίταξε ξανά στον καθρέπτη αφηρημένος…αλλά δεν είδε το είδωλο του. Είδε θαμπά εκείνους τους δυο ψιλόλιγνους καλογυμνασμένους νέους, με τα μούσια και τα μακριά μαλλιά του να ανεμίζουν ατίθασα σε κάθε γκάζωμα της Yamaha XT175 !!! Την θυμάται λες και ήταν χθες !!! Δώρο του πατέρα του όταν πέρασε στο Πολυτεχνείο !! Τι εποχές και αυτές Θεέ μου, τι ενέργεια, τι μαχητικότητα!!! Τότε που ήταν στα ντουζένια τους, ο ίδιος μελλοντικός πολιτικός μηχανικός, ο Σταμάτης μηχανολόγος ηλεκτρολόγος. Θυμήθηκε τις ατέλειωτες πολιτικές συζητήσεις στις συνελεύσεις, τις έντονες ιδεολογικές αντιπαλότητες, τους προβληματισμούς, τις καταλήψεις, τους τσαμπουκάδες, αλλά και τα ξενύχτια. Αχ !!! αυτά τα ξενύχτια στις μπουάτ της Πλάκας, με Θεοδωράκη, Άσημο, Χατζή… και τα γκομενάκια, ναι τα γκομενακια που έπεφταν στην αγκαλιά τους σαν τις μύγες στο μέλι… Ήταν και οι δυο ωραίοι, άπαικτοι στο μπλα-μπλα..  τα ψιλοβόλευαν  και οικονομικά με κάποιες μικροδουλειές και το χαρτζιλίκι από το σπίτι. Αναστέναζε η ριμάδα γκαρσονιέρα στου Ζωγράφου…

Χάιδεψε μελαγχολικά την καράφλα του, κοίταξε θλιμμένος τα προγούλια του, χαμήλωσε το βλέμμα του στην στρογγυλή του κοιλιά.  «Μουχλιάσαμε» σκέφτηκε, «πρέπει να ξαναρχίσω επιτέλους την γυμναστική! Τι το πληρώνω το ρημάδι το club» Κοίταξε τους ελαχίστους γκρίζους κροτάφους και χαμογέλασε θλιμμένα. «Α ρε μπαγάσα Σταμάτη, τουλάχιστον σε εσένα τα μαλλιά σου…. σου έμειναν πιστά δεν σε πρόδωσαν!!!»
Τον προσέλαβε στην εταιρεία του, μόλις ο Σταμάτης επέστρεψε το ’92 από το Ιράν που εργαζόταν σε μια Γαλλική πολυεθνική. Είχαν ζορίσει τα πράγματα εκεί πέρα και ο Σταμάτης αποφάσισε να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα. Η δική του πάλι εταιρεία, είχε μεγαλώσει ραγδαία και χρειαζόταν επειγόντως Γενικό Διευθυντή. Είχε δουλειές με φούντες λόγω Ολυμπιακών, (να ’ταν καλά οι απευθείας αναθέσεις με τις επείγουσες διαδικασίες) γαρ, άσε που είχε πλέον καθιερωθεί σαν μεγάλη τεχνική εταιρεία στα δημόσια έργα. Ξεκίνησε δειλά το ’80 και μέσα σε 20 χρόνια από εργολάβος των 6 ατόμων, γιγαντώθηκε, και έφτασε στις δόξες του να έχει 500 εργαζόμενους σε 38 εργοτάξια. Έμαθε να δουλεύει με τους «γύπες» ανταγωνιστές, να στήνει τις δουλείες μαζί τους, να κτυπάει στις «σωστές» τιμές. Ας ηταν καλά τα ΕΟΚικά «πακέτα» και κυρίως οι σταθερές  διασυνδέσεις του στα υπουργεία και το δημόσιο.

Α!! όλα και όλα!!, στα conne ήταν όντως άπαικτος!!! Κράτησε ζεστές όλες τις επαφές από το Πολυτεχνείο, το κόμμα και τους φοιτητικούς συλλόγους και μόλις οι κολλητοί του βρέθηκαν σε θέσεις κλειδιά στο δημόσιο, τις εκμεταλλεύτηκε με το αζημίωτο. Πώς του είπε εκείνος ο Καμπουρωτής από την Περιφέρεια Νήσων; Win-Win situation !!! Ετσι ακριβώς !!! Να’ ναι καλά ο Κώστας, που άπλωσε το χρηματιστήριο στην μάζα, μάζεψε τότε άφθονο ζεστό και φτηνό χρήμα… Δεν είχε παράπονο. Τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα από ότι μπορούσε να φανταστεί, από την εποχή της φοιτητικής γκαρσονιέρας στου Ζωγράφου. Τώρα έμενε Ψυχικό (διακριτικά να μην καρφωνόμαστε…) και είχε βίλα στην Τήνο και ένα μεγάλο πέτρινο σπίτι στον Άγιο Θανάση. Τόσο όσο να έχει άνεση αλλά να μην καρφώνεται.. Απέφευγε επίτηδες τα κοσμικά μέρη για να μην γίνεται στόχος. Η τελευταία δημόσια φωτογραφία του ήταν προ δεκαετίας ( όταν ακόμα είχε ίχνος χωρίστρας!!),  κράτησε  αυτή την στάση από νωρίς. «Α.. ρε πατέρα παλιός στο κουρμπετι… κάτι ήξερες εσύ όταν μου τα έλεγες…»

Όμως, να που τώρα… η κατάσταση είχε ζορίσει πραγματικά άσχημα…. Κρίση βεβαίως αλλά για ποιους ρε;  παπαριές σου λένε τα τσουτσέκια οι πολιτικοί. Ποιά κρίση βρε λαμόγια; Οι κολλητοί σας στον στενό κύκλο ακόμη τα αρπάζουν χοντρά… Και εκείνος ο Καραφλής στην τράπεζα του το ξέκοψε οριστικά προχθές. «Δεν υπάρχει περίπτωση να σου δώσουμε άλλο δάνειο» του είπε. « Έχουν ζορίσει πλέον τα πράγματα.» Ποιός;  ο Καραφλής!!!  Αυτόν που τον ταΐζε τόσα χρόνια. Μέχρι και παραθαλάσσια μεζονέτα στην Σύρο του έδωσε «δωράκι» για να εγκρίνει εκείνο το μεγάλο δάνειο όταν πήρε την δουλεία στην Εγνατία Οδό.  Άσε που χρειάστηκε να ξηλωθεί άγρια με όλα εκείνα τα κοράκια στο ΥΠΕΧΩΔΕ. Κακόμαθαν βλέπεις και ανέβασαν τις ταρίφες. Θέλαν όλοι οι μπουρτζόβλαχοι βίλες στην Μύκονο και σαλέ στην Αράχωβα. «Α ρε Πέτρο, με το high life… τι μας έκανες…»   

Το κτύπημα του κινητού τον έβγαλε από τις σκέψεις του. «Ναι; Ποιός είναι; Έλα βρε Μαρία,  ΝΑΙ σου είπα… θα πάμε στο Μέγαρο απόψε, ΝΑΙ  έχω πάρει τα εισιτήρια.. Τι; Σου εξήγησα ότι πρέπει να περάσω πρώτα από την Τράπεζα και μετα από το Υπουργείο… Ναι, πρέπει οπωσδήποτε να δω για το δάνειο αλλιώς τα πράγματα είναι πολύ ζόρικα. Και έχω να δω τον καινούργιο διευθυντή στο ΥΠΕΧΩΔΕ γιατί οι κερατάδες μας χρωστάνε τα μαλλιοκέφαλα τους, άσε που  έχουν να βγάλουν καινούργια δουλειά εδώ και δύο χρόνια… Ναι μίλησα και στον Νίκο σου λέω… Μου το απέκλεισε οριστικά. Αποκλείετε να κάνει κάτι μου είπε… Οι τροϊκανοί τους έχουν σε στενό μαρκάρισμα !!! Φοβάται για την θέση του. Ποιός ο Νίκος που του έχω πληρώσει τον κερατά όλες τις προεκλογικές του εκστρατείες…. Να χέσω τους Τροϊκανους να χέσω.. Παράταμε βρε Μαρία σου λέω… άσε θα τα πούμε το βραδάκι…»

Έκλεισε νευρικά το κινητό και άναψε τσιγάρο. Ξανακοίταξε τον καθρέφτη. Οι ρυτίδες ήταν έντονες γύρω και κάτω από τα μάτια. Χάιδεψε ενστικτωδώς το προγούλι. «Ρε συ, λες να κάνω λίφτινγκ όπως η Μαρία;» σκέφτηκε. Όχι ότι θα την άλλαζε με την καινούργια δίμετρη «βοηθό» του την Κατερίνα …. αλλά πρέπει να παραδεχθεί ότι ο Φουστάνος κάνει θαύματα!!! Της στοίχισε κάτι παραπάνω, αλλά το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Βρε όσο δεν με πρήζει δεν πάει να κάνει ότι θέλει…  Αχ η Μαρία… Την βλέπει ακόμη με τα ατίθασα μακριά μαλλιά της, το μακό μπλουζάκι που μόλις έκρυβε τα στητά της στήθη, την πλισέ πολύχρωμη φούστα της, τα σανδάλια, το ταγάρι και τα βαριά της τσιγάρα εκεί στο καφενεδάκι, δίπλα στην νομική που την γνώρισε. Την θαύμαζε να πρωτοστατεί στις Γενικές Συνελεύσεις, τότε που ξεπεταγόταν μέσα από το πλήθος και με την βραχνή δυνατή φωνή της επέβαλε την άποψη της. Το είχε βρε παιδί μου από τότε .. Άλλωστε δεν εξελίχθηκε τυχαία σε ένα μεγαλοδικηγόρο με ένα από τα μεγαλύτερα γραφεία στην Αθήνα και με παράρτημα πρόσφατα και στις Βρυξέλλες. Βέβαια… καθοριστικό ρόλο έπαιξε ο δικαστικός θείος της, βασικό μέλος του κόμματος, τότε που έγινε Γενικός Γραμματέας και της έδωσε την εκπροσώπηση του Υπουργείου σε όλες τις μεγάλες δίκες, ακόμη και στο εξωτερικό….

Άσε που η Μαρία τον ξελάσπωσε νομικά, τότε που αυτός ο αχόρταγος ο Μπακάλικος τον κατηγόρησε ότι δήθεν είναι διαπλεγμένος και εκβιάζει με το κανάλι του την κυβέρνηση για να του δίνει τα δημόσια έργα…. Ποιός; Ο Μπακάλικος, που εχει φάει με χρυσά κουτάλια στα εξοπλιστικά συμβόλαια, και πίνει νερό στο όνομα του το μισό ΚΥΣΕΑ και τουλάχιστον 100 αξιωματικοί όλων των βαθμίδων!!! Αλλά το βούλωσε το κάθαρμα, όταν έβαλε τον Χατζηπαπάρα στο κανάλι του, να κάνει ένα μικρό ρεπορτάζ να ρωτήσει δήθεν αθώα για την σύμβαση με τα τηλεφωνικά κέντρα… Όχι θα του την χάριζε του μαλάκα.. Η Μαρία… Μετά από τόσα χρόνια γάμου νιώθει ότι έχουν μεταξύ τους συμβατική σχέση μια Win-Win situation… Τα δυο παιδιά σπουδάζουν στο εξωτερικό και ο καθένας τους κάνει την ζωή του…   

Το τηλέφωνο ξαναχτύπησε. Κοίταξε τον αριθμό και αναστέναξε. «ΝΑΙ».. απάντησε βαριά. «Τι να σου κάνω ρε  Αρίστο; Σου είπα ότι αν δεν μας πληρώσουν τα χρωστούμενα από το Υπουργείο… δεν υπάρχει σάλιο… Τι;  Και τι θέλεις να κάνω εγώ ρε συ; Εγώ έχω ήδη απολύσει μέχρι σήμερα 300 άτομα και σήμερα πρέπει να διώξω τον Σταμάτη. Το καταλαβαίνεις ρε; Τον Σταμάτη !!! Και εσύ μου ζητάς να σε εξοφλήσω εδώ και τώρα.. Τι είπες; Στα αρχίδια μου ρε αν έχεις 40 εργαζόμενους απλήρωτους 6 μήνες. Γιατι εγώ τι νομίζεις ότι έχω ρε συ; Έχει πάρει φωτιά ο κώλος μας, το καταλαβαίνεις; Δεν υπάρχει σάλιο σου λέω, έχει πάρει φωτιά ο κώλος μας, το καταλαβαίνεις; πάμε για φούντο ρέε. Τι; Θα μου βγάλεις τα σκάνδαλα στην φόρα; Τι λες ρε όρνιο; Ξεχνάς ότι αθωώθηκα με βούλευμα; Τι; Άντε ρε… Άμα μπορείς απόδειξε το. Όπως είπε και ο μεγάλος «όποιος έχει στοιχεία να τα πάει στον εισαγγελέα».  Χέσε με ρε όρνιο …. κάνε ότι νομίζεις…»

Έκλεισε νευρικά το τηλέφωνο. «Άι σιχτίρ και συ μαλάκα…» μουρμούρισε. «Τώρα ξαφνικά θυμήθηκες τον διαγωνισμό για την Εγνατία. Όταν τους λαδώναμε μαζί αλλά φαινόμουν μόνο εγώ… τότε ήταν όλα καλά»
Ξανακοίταξε τον καθρέφτη και χάιδεψε πάλι ενστικτωδώς το μάγουλο του. «Πρέπει να ξυριστώ οπωσδήποτε. Πώς θα δω και αυτόν τον παπάρα τον υπουργό σε αυτά τα χάλια;» σκέφτηκε. Τυπικά βεβαία, γιατί δεν περίμενε και πολλά. Τον έχει δει τρεις φορές μέσα στους τελευταίους δύο μήνες και κάθε φορά το ίδιο παραμύθι…. «Δεν έχουμε κύριε Μανώλη μου, είμαστε στο μείον… υπομονή… να γίνει πρώτα το κούρεμα και βλέπουμε…» Άσε που του πέταξε την τελευταία φορά και την σφήνα. « Έχετε και εσείς απ ότι ξέρω κάτι φορολογικές εκκρεμότητες με το δημόσιο…» Και τον γραμματέα σου γιατί τον ταΐζουμε υπουργέ μου; Είναι ανορεκτικός; Μήπως δεν ξέρω ότι είσαι κολλητός του Μπακαλίκου και σε έχει στην μισθοδοσία του; Στον Μπακαλίκο δεν χρεωστάτε σέντσι, ενώ σε εμένα…  Οι κερατάδες… Έτσι μου έρχεται να πάρω τον Χατζηπαπάρα τηλέφωνο και να τον βάλω να κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στον υπουργό… Όχι τίποτα, αλλά για να σφίγγουν οι κώλοι…»

Ξανακοίταξε τον καθρέπτη. Έπιασε τον αφρό ξυρίσματος και τον άπλωσε στο πρόσωπό του. Άρχισε να ξυρίζεται όταν παρατήρησε ότι το χέρι του έτρεμε ελαφρά.. «Σιγά Μανώλη» είπε μέσα του. «Δεν είναι ώρες για πανικούς.. χαλααάρωσε». Έτσι και αλλιώς δεν έχεις να χάσεις και τίποτε. Χέστους τους μαλάκες. Αν δεν με πληρώσουν μέχρι τέλους του μηνός, το έχω κανονίσει με τον αρχιλογιστή,  μπαίνεις με τα μπούνια στο άρθρο 99 και άντε μετά να δούμε αν θα πάρετε ποτέ τα 760 μύρια που τους χρωστάς. Όχι δηλαδή ότι επρόκειτο ποτέ να τα πληρώσεις, αλλά τουλάχιστον τώρα θα γίνουν νόμιμα.. Χρεοκοπία. Αυτό δε θέλετε παίδες μου; Θα πάρετε τα αρχίδια μου παλιομαλάκεεεεες. Και μετά, δεν πάτε να πνιγείτε όλοι. Που τον είδατε τον Μανώλη !!!  Πάμε για καινούργια κόλπα.. Ήδη ο Λι-Χο εκεί κάτω στην Σαγκάη φαίνεται να έχει στρώσει το έδαφος, μυρίζομαι πολύ ψωμί. Δεν μασάμε ρέε σου λέω…

Δεν λες καλά που άκουσε τον μακαρίτη τον γέρο του και από την αρχή έβαλε όλη την χοντρή του μπάζα σε off-shore και έχει άπειρα κεφάλαια για καινούριες μπίζνες. Όχι σαν κάτι κολλητούς που γίνανε πρωτοσέλιδα και λύσσαξαν στην επίδειξη. Τους μαλάκες… Τώρα τους έχουν βάλει στην γραμμή του πυρός και τους ρίχνουν καθημερινά για εκτόνωση.. Πώς το είχε πει ο άλλος ο Κωστάκης; «Σεμνά και ταπεινά»… Χαμηλό προφίλ, να περνά όσο μπορεί απαρατήρητος. Και ευτυχώς έπεισε και την Μαρία να κάνει το ίδιο. Για τα γεράματα βρε αδελφέ. Δεν λες καλά που αγόρασε εκείνη την εξαιρετική φάρμα με τα αμπέλια στην νότια Γαλλία και τη βιλάρα στο Μαϊάμι. Α ρε πατέρα, πόσο δίκαιο είχες όταν μου έλεγες «κράτα πισινή για τα γεράματα, μην πιστεύεις στις εφήμερες δόξες..»  

Ξέπλυνε το πρόσωπο του με κρύο νερό και σκουπίστηκε με την πετσέτα. Έβαλε after shave και ένιωσε την φρεσκάδα στο δέρμα του. Κοίταξε για πρώτη φορά τον εαυτό του κατάματα. Η ξινίλα ανέβηκε ξανά στο λαιμό του.. Ένιωσε ξαφνικά ένα  τσίμπημα στην καρδιά. Για πρώτη φορά εκεί στο βάθος των ματιών του διέκρινε φόβο και ένιωσε αμηχανία, πανικό.. Δεν του άρεσε αυτό που έβλεπε… Γύρισε απότομα, έκλισε το φως σαν καταδιωγμένος… Έψαξε με τρεμάμενα χέρια το κινητό στην τσέπη του και πληκτρολόγησε βιαστικά τον αριθμό της γραμματέας του.  «Ναι… Αφροδίτη, κλείσε μου δυο εισιτήρια για Παρίσι για την Κυριακή. Ναι..  business class όπως πάντα για μένα και την Μαρία. Με επιστροφή; Άσε καλύτερα… Απλό.. για την επιστροφή βλέπουμε…»