Kristina Grigaite: «Bουτήξαμε βαθιά στους ρόλους μας και οι ρόλοι κυρίευσαν την πραγματική μας ζωή»

Στον απόηχο της επιτυχίας της θεαρτικής παράστασης Toc-Toc της Nota Théâtrale φιλοξενούμε με χαρά σήμερα στο Newsville.be την Kristina Grigaite. Η Kristina όπως αναφέραμε, σε σχετικό μας άρθρο, κατάφερε στο ρόλο της νεαρής Λίλης να ξαφνιάσει εύστοχα και να εισπράξει άξια το ζεστό χειροκρότημα από το κοινό στο θέατρο Mercelis.

Ενα δεύτερο στοιχείο που μας έκανε να νιώσουμε πολύ κοντά στην Kristina -και ίσως πιο σημαντικό από το πρώτο κομμάτι της εισαγωγής μας- αποτελεί το γεγονός του ότι η Kristina είναι Λιθουανή και η θεατρική της ερμηνεία έγινε με τρόπο άριστο σε μία γλώσσα που δεν είναι μητρική της και την οποία ακόμα μαθαίνει! Η μεγάλη της αυτή προσπάθεια αλλά και η συμμετοχή της στην ελληνική θεατρική ομάδα μας τιμά όλους και μόνο συγχαρητήρια και θαυμασμό μπορεί να εισπράξει.

Kristina συγχαρητήρια για την συμμετοχή σου στη θεατρική παράσταση TOC-TOC με την ομάδα της Nota Théâtrale. Θα μπορούσες να μας πεις αρχικά ποια είναι η σχέση σου με τις Βρυξέλλες;

Πρώτα απ” όλα, σας ευχαριστώ για τα τόσο θερμά σχόλια για τη θεατρική μας παράσταση.
Πρώτα απ” όλα, σας ευχαριστώ για τα τόσο θερμά σχόλια για τη θεατρική μας παράσταση.
Συγγνώμη, ξέφυγε η Λίλη λίγο!
Η πρώτη μου σχέση με τις Βρυξέλλες ήταν το 2012 όταν ήρθα για ένα χρόνο να εργαστώ στα ευρωπαϊκά όργανα ως εθνικός εμπειρογνώμονας. Αργότερα συνάντησα τον ελληνικής καταγωγής σύντροφό μου και έκτοτε ερχόμουν ως «ερωτικός μετανάστης». Η σχέση μας ενίσχυσε το ενδιαφέρον μου για την ελληνική κουλτούρα και τη γλώσσα. Από το 2019 μετακόμισα στις Βρυξέλλες όπου εργάζομαι τώρα ως μόνιμη υπάλληλος στα ευρωπαϊκά όργανα. Έτσι, οι Βρυξέλλες αποτελούν πλέον μέρος της ζωής μου.

Πως έγινε η επαφή με το ελληνικό στοιχείο της πόλης μας;

Η πρώτη μου σύνδεση με το ελληνικό στοιχείο των Βρυξελλών ήταν μέσω γνωριμιών του συντρόφου μου. Όταν μετακόμισα στις Βρυξέλλες  ασχολήθηκα με άλλες δραστηριότητες όπως μαθήματα ελληνικής γλώσσας, θέατρο κλπ. κι έτσι διευρύνθηκαν οι σχέσεις μου με Έλληνες, κάτι που με βοήθησε να ενσωματωθώ περαιτέρω στην τοπική κοινότητα.

Είσαι ένας άνθρωπος ο οποίος βρίσκεται κοντά στις Τέχνες και στο θέατρο; 

Είμαι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που θα λέγατε καλλιτεχνικός τύπος! Στην καθημερινή μου ζωή, είμαι τεχνοκράτης και άνθρωπος της λογικής. Αν και για οκτώ χρόνια συμμετείχα στο σχολικό θέατρο, απολαμβάνοντας τις προσωπικές ιδιότητες που μου έδινε – απέκτησα περισσότερη αυτοπεποίθηση, μπορούσα να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου και να μην αγχώνομαι σε δύσκολες καταστάσεις. Ακόμα και τώρα, η δημιουργικότητα και οι θεατρικές ικανότητες με βοηθούν στη
δουλειά μου. Παρ” όλα αυτά, όχι, δεν νομίζω ότι είμαι φύσει καλλιτεχνικό άτομο, αλλά εκτιμώ την τέχνη ως θεατής, πηγαίνω αρκετά συχνά για να δω θέατρο, όπερα και συμφωνική μουσική.

Πως αποφάσισες να παίξεις σε ένα ελληνόφωνο θεατρικό έργο;

Ένα από τα άτομα που μου σύστησε ο σύντροφός μου πριν από πολλά χρόνια ήταν η Βούλα Καγιάσα. Ήξερα ότι διευθύνει τη θεατρική ομάδα Nota Théâtrale, αλλά για χρόνια την γνώριζα ως φίλη. Ένα βράδυ η Βούλα ήρθε στο σπίτι μου για φαγητό και μου μίλησε για το TOC TOC. Όπως ίσως γνωρίζετε, η Βούλα έχει ένα εκπληκτικό ταλέντο να πείθει τον κόσμο. Αποφάσισα να παίξω στην παράσταση το ίδιο κιόλας βράδυ!

Δεν ήταν εύκολη απόφαση για μένα να επιστρέψω σε μια θεατρική σκηνή μετά από διάλειμμα 20 χρόνων και ακόμη περισσότερο έχοντας κατά νου ότι η παράσταση θα ήταν στα ελληνικά, μια γλώσσα που ακόμη μαθαίνω και που δεν είναι η μητρική μου. Αλλά το γεγονός ότι μου έλειψαν τα χρόνια του θεάτρου και η εμπιστοσύνη που μου έδειξε η Βούλα με βοήθησαν να κάνω αυτή τη βουτιά στα βαθιά. Ενθουσιάστηκα από την πρόκληση να παίξω σε γλώσσα που κυριολεκτικά δεν κατέχω. Ήμουν σίγουρη ότι αυτό θα αύξανε τις γνώσεις μου για την ελληνικά και θα με έφερνε αντιμέτωπη με μια μοναδική πρόκληση.

Βούλα Καγιάσα, Κριστίνα Γκριγκάιτε

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι χρησιμοποιείς μία γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου στην ερμηνεία ενός θεατρικού ρόλου;

Ήταν ταυτόχρονα μια προκλητική δέσμευση και μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εμπειρία. Προφανώς, η μητρική γλώσσα προσφέρει μεγαλύτερη άνεση και εξοικείωση, αλλά το να ερμηνεύσεις έναν ρόλο σε μια ξένη γλώσσα σου ανοίγει νέους πολιτιστικούς και γλωσσικούς ορίζοντες. Ομολογώ βέβαια ότι για τον ρόλο της Λίλης εμπνεύστηκα από διάφορα πολιτιστικά υπόβαθρα.
Φυσικά, η έλλειψη γλωσσικών δεξιοτήτων όχι μόνο περιορίζει την κατανόηση για το έργο και τον ρόλο, αλλά επίσης καθιστά πολύ δύσκολο να αυτοσχεδιάσεις επί τόπου, εάν χρειαστεί. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου όταν ανέβηκα στη σκηνή. Πρέπει όμως να πω ότι η βοήθεια και η υποστήριξη όλων των μελών της ομάδας της Nota Théâtrale ως προς την διόρθωση της προφοράς μου, ή την εξήγηση του νοήματος της μίας ή της άλλης φράσης ήταν υποδειγματική. Και μόνο το γεγονός ότι κάποιες φορές την εβδομάδα για τουλάχιστον δύο ώρες βυθιζόμουν σε ελληνικές συζητήσεις, μάθαινα ανέκδοτα, έθιμα, κλπ. σίγουρα συνέβαλε στην ενίσχυση της γνώσης της ελληνικής γλώσσας και κουλτούρας και ήταν μια καταπληκτική προσωπική εμπειρία. Το βρήκα πολύ ικανοποιητικό και αναζωογονητικό.

Ποιες ήταν οι βασικές προκλήσεις που αντιμετώπισες στην προετοιμασία του ρόλο της Λίλης στο TOC-TOC;

Υπήρχαν δύο προκλήσεις. Πρώτον, αυτό που ανέφερα ήδη – τη γλώσσα. Τη στιγμή που συμφώνησα να παίξω τον ρόλο, ήξερα πολύ καλά ότι θα πρέπει να αφιερώσω περισσότερο χρόνο και προσπάθεια από ό,τι οι φυσικοί ομιλητές για να μάθω τον ρόλο μου και να κατακτήσω όσο μπορώ την προφορά μου και τον κατάλληλο ρυθμό ομιλίας. Ήθελα να δημιουργήσω τον χαρακτήρα της Λίλης με τρόπο που κανένας θεατής δεν θα μπορούσε να πει ότι δεν είναι Ελληνίδα. Ελπίζω να το πέτυχα!

Δεύτερον, ο ρόλος της Λίλης στο έργο απαιτούσε να αντιμετωπίσω την πρόκληση της ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής που είχε ο χαρακτήρας και να την ερμηνεύσω με ευαισθησία και σεβασμό. Ήταν σημαντικό να βρούμε έναν τρόπο να απεικονίσουμε τον χαρακτήρα της Λίλης με αυθεντικότητα και να εκφράσουμε τις διαφορετικές πτυχές της προσωπικότητάς της με τρόπο που θα έχει απήχηση στο κοινό.

Μέσα από τη διαδικασία των προβών αλλά και των παραστάσεων, ο ηθοποιός προλαβαίνει τελικά να αναγνωρίσει τις κοινωνικές αλλά και τις βαθιά ανθρώπινες διαστάσεις της ψυχοθεραπευτικής αυτής κωμωδίας;

Οπωσδήποτε! Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και των παραστάσεων, ο καθένας μας ως ηθοποιός είχε την ευκαιρία να ανακαλύψει βαθιές διαστάσεις αυτής της ψυχοθεραπευτικής κωμωδίας. Το έργο «TOC TOC» πραγματεύεται τις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές των χαρακτήρων και μέσα από την ερμηνεία των ρόλων, καταφέραμε να εξερευνήσουμε τις περίπλοκες συναισθηματικές και ψυχολογικές διαστάσεις που σχετίζονται με αυτές τις διαταραχές.

Επίσης, το έργο παρουσιάζει κοινωνικές πτυχές, όπως η αντιμετώπιση και η ανοχή της διαφορετικότητας. Ο ρόλος μας ως ηθοποιών ήταν να αναδείξουμε αυτές τις κοινωνικές διαστάσεις μέσα από την παράστασή μας, προκαλώντας σκέψεις και ίσως συναισθηματικές αντιδράσεις στο κοινό. Επίσης, καθώς το «TOC TOC» πραγματεύεται τις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές με χιουμοριστικό τρόπο, μπορεί να βοηθήσει το κοινό να τις κατανοήσει και να τις αντιμετωπίσει με πιο ανοιχτό και ευέλικτο τρόπο. Συνοψίζοντας, ελπίζω ότι μέσα από την ερμηνεία των θεατρικών μας ρόλων καταφέραμε να αναδείξουμε την ανθρώπινη διάσταση του έργου, πέρα από το γέλιο που είναι σίγουρα ο σκοπός μιας κωμωδίας, προσφέροντας μια πολυδιάστατη και στοχαστική εμπειρία στο κοινό.

Βλέποντας την αίθουσα του θεάτρου Mercelis γεμάτη από κόσμο όλες τις μέρες των παραστάσεων θα ήθελα να σε ρωτήσω αν πιστεύεις πως τελικά το κοινό, περισσότερο από ποτέ, έχει ανάγκη το γέλιο που απλόχερα μας πρόσφερε η κωμωδία TOC-TOC.

Όπως είπε ο Τσάρλι Τσάπλιν, «μια μέρα χωρίς γέλιο είναι μια χαμένη μέρα» και δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με αυτό. Υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι για τους οποίους οι άνθρωποι θέλουν να γελούν. Πρώτα απ” όλα, είναι μια πολύ φυσική ανθρώπινη προτίμηση βιολογικά, το γέλιο δημιουργεί ορμόνες ευτυχίας όπως η ντοπαμίνη και οι ενδορφίνες στο σώμα μας. Η κωμωδία μπορεί να λειτουργήσει ως ένα είδος θεραπείας που ανακουφίζει από το άγχος και το στρες των ανθρώπων. Δεύτερον, στην εποχή μας η οποία χαρακτηρίζεται από άγχος και ανησυχία σε πολλά επίπεδα, το κοινό χρειάζεται περισσότερο από ποτέ το γέλιο και την απόδραση από την καθημερινότητα για να ξεφεύγουμε από τα προβλήματά μας. Επιπλέον, το γέλιο είναι κοινωνικό δέσιμο αφού είναι μεταδοτικό. Σίγουρα λοιπόν η κωμωδία έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά της κοινωνίας μας και μπορεί να προσφέρει ψυχολογική και κοινωνική ανακούφιση σε δύσκολες στιγμές.

Ποιες στιγμές κρατάς από τις μέρες των παραστάσεων;

Είναι μια πολύ καλή ερώτηση. Στην παράσταση, η Λίλη φτάνει σχεδόν τελευταία στην αίθουσα αναμονής του γιατρού, οπότε κάθε μέρα της παράστασης είχα χρόνο να παρατηρήσω την ανταπόκριση του κοινού στους άλλους ηθοποιούς πριν μπω στη σκηνή. Φυσικά, ήλπιζα να πετύχουν οι φίλοι της ομάδας μου, οπότε κάθε χειροκρότημα και γέλιο ήταν τόσο πολύτιμα για μένα γιατί σήμαινε ότι όντως κέρδισαν αμέσως το κοινό μας. Έτσι, κρατάω τη στιγμή των πρώτων αντιδράσεων του κοινού.

Η υποκριτική για μένα είναι μια εμπειρία «εκτός σώματος», οπότε τη στιγμή που πατάω το πόδι μου στη σκηνή, δεν υπάρχει τίποτα πέρα από τα όρια της σκηνής, κλείνει και ο τέταρτος τοίχος. Είναι συναρπαστικό, γιατί το μυαλό μου αποβάλλει αυτόματα αυτό που συμβαίνει πέρα από τη σκηνή και φαίνεται ότι παίζουμε μεταξύ μας μόνο οι 7 ηθοποιοί. Έτσι, η δεύτερη στιγμή που κρατάω είναι η αίσθηση της σύνδεσης και του δέσιμου με τους υπόλοιπους ηθοποιούς στη σκηνή. Θα ήταν ψέματα αν έλεγα ότι δεν μου άρεσε η ανατροφοδότηση του κοινού. Κατά τη διάρκεια αλλά και κάθε φορά που τελείωνε η παράσταση και το κοινό ανταποκρινόταν με τέτοια θέρμη, μου έδινε την αίσθηση της ολοκλήρωσης. Έτσι, η τελευταία στιγμή που κρατάω είναι ένα αίσθημα ευχαρίστησης και ικανοποίησης που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αυτές οι στιγμές είναι που κάνουν το θέατρο μια τόσο πλούσια και μοναδική εμπειρία.

Εξαιρώντας την Λίλη από την ερώτηση, ποιος από τους υπόλοιπους βασικούς ρόλους που απολαύσαμε πιστεύεις πως ήταν ο πιο δύσκολος ερμηνευτικά και γιατί;

Είναι δύσκολο να διαλέξεις μόνο έναν ρόλο ως τον πιο δύσκολο στην ερμηνεία, καθώς κάθε ρόλος φέρνει μοναδικές προκλήσεις και απαιτήσεις. Όλοι μας αφιερώσαμε πολύ χρόνο ερευνώντας διάφορες ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές, παρατηρούσαμε ανθρώπους όλη την ώρα – σε λεωφορείο, στη δουλειά, στο δρόμο, κατά τη διάρκεια της αλληλεπίδρασής μας με κόσμο. Κάθε χαρακτήρας απαιτούσε όχι μόνο ψυχολογική ερμηνεία, αλλά και κίνηση, σκηνική παρουσία, που θα συμβάδιζε με το σύνδρομο και θα ολοκλήρωνε τον ρόλο. Αυτό προσπαθήσαμε να κάνουμε ο καθένας ξεχωριστά αλλά και ως ομάδα με την καθοδήγηση της σκηνοθέτιδας Βούλας Καγιάσα και της χορογράφου Μαρίας Νεραντζάκη ώστε να υπάρχει ισορροπία.
Ειλικρινά, βουτήξαμε βαθιά στους ρόλους μας και κάποια στιγμή αισθάνομαι ότι οι ρόλοι πρέπει να κυρίευσαν την πραγματική μας ζωή.

H Kristina…εν συντομία

Υπάρχει μελαγχολία μετά το τέλος των παραστάσεων;
Υπάρχουν πολλά συναισθήματα ανακατεμένα – η μελαγχολία είναι ένα από αυτά στο κοκτέιλ.

Αν είχες τη δύναμη να εξαφανίσεις μία από τις ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές που συναντάμε στο έργο ποια θα ήταν αυτή;
Όλες. Θα έπρεπε να υπάρχουν μόνο στις θεατρικές παραστάσεις.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος στην πόλη των Βρυξελλών;
Μικρά δρομάκια γύρω από τη Sablon.

Πες μας μία αγαπημένη σου καθημερινή συνήθεια
Επειδή δεν έχω αγαπημένη καθημερινή, θα απαντήσω: το «Οικογενειακό Συμβούλιο» τα Σάββατα.
Συγγνώμη, όμως που δεν θα είναι σύντομο, γιατί πρέπει να εξηγήσω! Από μικρή, τα Σάββατα όταν ξυπνούσαμε εγώ και ο αδερφός μου, πηγαίναμε στο δωμάτιο των γονιών μας, σκαρφαλώναμε στο κρεβάτι τους και πίναμε πρωινό καφέ μαζί τους. Συζητούσαμε τα σχέδιά μας για το Σαββατοκύριακο, λέγαμε αστεία και παίζαμε. Το ονομάσαμε «οικογενειακό συμβούλιο» και ήταν η ποιοτική μας ώρα.
Παρόλο που τόσο εγώ όσο και ο αδερφός μου μεγαλώσαμε, εξακολουθούμε να κρατάμε αυτήν την συνήθεια. Όταν επιστρέφουμε στο σπίτι των γονιών μας, το Σάββατο το πρωί ακόμα σκαρφαλώνουμε στο κρεβάτι τους και πίνουμε καφέ μαζί τους. Αυτή την «παράδοση» μετέδωσα και στο έτερον ήμισυ και πλέον τα Σάββατα έχω δύο «οικογενειακά συμβούλια», ένα με τους γονείς μου και ένα με τον σύντροφό μου.

Τι σε ενοχλεί στους άλλους;
Η έλλειψη οργάνωσης.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου ελληνικό φαγητό;
Όλοι οι θαλασσινοί μεζέδες.

Θάλασσα ή βουνό;
Λατρεύω την ιστιοπλοΐα, άρα θάλασσα.

Βέλγιο, Λιθουανία ή Ελλάδα;
Αγαπώ και τις τρεις χώρες για διαφορετικούς λόγους.

Φωτογραφίες: Αλεξ. Μιχαηλίδης / Newsville.be