Βacking Greece ναι, Βacking Βούλα όχι;

Ακόμα θυμάμαι εκείνο το απόγευμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Σαν θίασος που σήμερα παίζει άλλο έργο, ήταν η  μάζωξη αυτή.
Ο υπουργός τότε Μιχάλης  Χρυσοχοΐδης βρέθηκε στο ίδιο πάνελ μαζί με φιλελεύθερους ευρωβουλευτές της Ομάδας της Συμμαχίας Φιλελευθέρων και Δημοκρατών όπως τον Γιώργο Χατζημαρκάκη (FDP), τον Θοδωρή Σκυλακάκη (ΔΣ) και άλλους οι οποίοι οργάνωσαν το σεμινάριο με τίτλο Reset Greece, Rebuilding the economy after crisis.
Ήδη στο άκουσμα του όρου «reset» άρχισα να νιώθω λίγο αμήχανα (μου θύμισε pc στα τελευταία του,που θέλεις να το πετάξεις από το παράθυρο) αλλά η παρουσία και άλλων πολιτικών προσώπων όπως ο Όλι Ρεν, ο Guy Verhofstadt (OVLD) και η Ντόρα Μπακογιάννη (της εποχής ακόμα της Δημοκρατικής Συμμαχίας) μου κίνησε την περιέργεια για να πάω στο Ευρωκοινοβούλιο.
Όταν έφτασα στο κοινοβούλιο πέτυχα έξω από την πόρτα του σεμιναρίου τον Όλι Ρεν να δίνει συνέντευξη τύπου και μόνο από τις εκφράσεις του προσώπου του κατάλαβα ότι μόνο καλά πράγματα δεν έλεγε για την Ελλάδα. Μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα, (πως σπάει ο διάολος το πόδι του;) πέφτω στη στιγμή που ο Χρυσοχοΐδης μιλάει για την απορρόφηση  των κοινοτικών πόρων από το πρόγραμμα ΕΣΠΑ: «…Ήμασταν την προηγούμενη χρονιά στο 7% πιστεύουμε ότι θα φτάσουμε στο 17%…». Λίγα λεπτά αργότερα και αφού έχω ακούσει τις πιο ηττοπαθείς «αισιόδοξες» προβλέψεις από τον πρώην υπουργό Ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Χρυσοχοΐδης σηκώθηκε, παρουσίασε και χάρισε στο πάνελ μπλουζάκια με το σλόγκαν «I am backing Greece» (υποστηρίζοντας, «βάζοντας πλάτη» για την Ελλάδα).
Πόσο μίζερο μου φάνηκε όλο αυτό, πόσο ηλίθιο και παγωμένο ήταν το χαμόγελο του Όλι Ρεν όταν ανέμιζε το μαύρο t-shirt. Η Ελλάδα της σφαλιάρας, η Ελλάδα που ζητάει δανεικά, η Ελλάδα που προσπαθεί να αγκιστρωθεί με κυριλέ τρόπο στα μεταξένια γερμανικά, φιλανδικά και άλλα ευρωπαϊκά βρακιά made in China.
Σεπτέμβριος ελληνικός με εξαγωγή δισεκατομμυρίων από τις ελληνικές τράπεζες προς το εξωτερικό, Σεπτέμβριος που η Αθήνα έβραζε μέσα στην αναξιοπιστία, στην πολιτική αναποφασιστικότητα, σε μια αδρεναλίνη κεκτημένης ταχύτητας από τις πορείες των αγανακτισμένων λίγο πριν το καλοκαίρι. Έτσι άρχισε η προηγούμενη χρονιά. Με συναισθήματα σαν από μπαλάκι σε φλίπερ.
 
Ιούλιος 2012, τέλος δημοσιογραφικής περιόδου.    
Η Ελλάδα μας προσπαθεί να συνέλθει από τις απανωτές εκλογικές περιόδους. Η πολυκομματική κυβέρνηση μέσα σε μία ασφυκτική περίοδο χάριτος ξεμένει και από τα τελευταία ευρώ. Σε μία βουβή περίοδο που συνοδεύεται από καύσωνες ο μέσος Έλληνας είναι σαν καρτούν που έχει πέσει από βουνό χωρίς αλεξίπτωτο. Οι παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζονται σαν να μη πέρασε μια μέρα και εκεί που το καλοκαίρι ταβανιάζει και το facebook γίνεται πιο αργό και από την καθυστέρηση έρχεται ο αποκλεισμός της Βούλας Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, μετά από αναπαραγωγή ρατσιστικού σχολίου στο twitter. Τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης βαράνε κόκκινο και χιλιάδες Έλληνες, μαζί με αυτούς και εγώ, παίρνουν το μέρος της Βούλας. Και για να το πω καλύτερα παίρνουν το μέρος της χρυσής εικοσιτριάχρονης πρωταθλήτριας την οποία η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, με απόφαση που χρεώνεται στον Ισίδωρο Κούβελο, την απέκλεισε χωρίς να την καλέσει καν σε απολογία. Η δημόσια συγνώμη της Βούλας έγινε άμεσα δεκτή από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, παρ΄ όλα αυτά η αθλήτρια μας δεν έχει καν το δικαίωμα για έφεση. Δεν μπορώ να έχω νομική άποψη πάνω στα όρια του ρατσιστικού αστείου αλλά κάτι μου λέει πως δίπλα στο σκάμμα του τριπλούν η ίδια η πρωταθλήτρια (με μετάλλιο ή χωρίς) θα ένιωθε τόσο άσχημα απέναντι στις συναθλήτριες της που αυτή θα ήταν η μεγαλύτερη των ποινών. Μπορώ να έχω όμως άποψη για όλους τους καραγκιόζηδες πολιτικούς που φέρανε την Ελλάδα στο σημείο να εκτυπώνει μπλουζάκια » I am backing Greece» ζητώντας κάλυψη σε απάτες ποινικού δικαίου. Backing Greece σε αυτούς και όχι στη Βούλα;;