Στον χώρο του iMAL (Interactive Media Art Lab), η έκθεση με τίτλο «Je suis verticale (mais je voudrais être horizontale)» επιχειρεί να συνοψίσει 25 χρόνια πειραματισμού στην ψηφιακή τέχνη — όχι μέσα από ένα «μουσειακό» αφιέρωμα, αλλά μέσω ενός αντισυμβατικού ταξιδιού στον κόσμο του digital culture.
Ο επισκέπτης καλείται να αφήσει πίσω του τις προκαταλήψεις. Η τέχνη που παρουσιάζεται εδώ δεν συλλέγεται εύκολα, ούτε «εκτίθεται» με τον παραδοσιακό τρόπο. Οι δεκαπέντε περίπου εγκαταστάσεις λειτουργούν ως γρίφοι — άλλοτε κυριολεκτικά και άλλοτε μεταφορικά — για το πού μπορεί να οδηγήσει η τεχνολογία όταν λειτουργεί ως εργαλείο δημιουργίας και όχι κατανάλωσης.
Η βίδα που τρυπάει το μουσείο
Ίσως η πιο χαρακτηριστική εγκατάσταση να είναι η «Alerting Infrastructure!» του Jonah Brucker Cohen. Μια κανονική βίδα — ενεργή, με το χαρακτηριστικό της σπαστό ήχο — τρυπάει τον τοίχο του μουσείου κάθε φορά που κάποιος επισκέπτεται την ιστοσελίδα του έργου. Όσο περισσότεροι χρήστες συνδέονται, τόσο πιο πολύ φθείρεται ο τοίχος. Κυριολεκτικά.
«Καταστρέφουμε τον ιστότοπο, καταστρέφουμε παράλληλα και την γκαλερί», λέει με ειρωνεία ο συνεπιμελητής Aymeric Mansoux. «Το είχαμε ξαναεκθέσει πριν 20 χρόνια, τότε όλοι γελούσαν. Τώρα όμως… είναι μάλλον κυνικό. Η ψηφιακή κουλτούρα διαβρώνει πια τα ίδια τα θεμέλιά μας».
Στην ιστοσελίδα του μουσείου αναφέρεται μάλιστα πως η εικονική μας επίσκεψη συνέβαλε κατά 0,00528% στην καταστροφή του κτιρίου. Και μας ευχαριστούν γι’ αυτό. Αστειεύονται; Ή μήπως όχι;
Όταν τα σκουπίδια γίνονται όπλα
Η έκθεση φιλοξενεί επίσης το έργο «Refonte» των Quentin Destieu και Sylvain Huguet, που μετέτρεψαν ηλεκτρονικά απόβλητα σε πρωτόγονα όπλα. Ο χαλκός, το αλουμίνιο και το χρυσάφι που εξάγεται από παλιές συσκευές λιώνει και χύνεται σε καλούπια, ακολουθώντας τεχνικές που θυμίζουν χαμένες εποχές — με στόχο να ανασκαφεί η ίδια η σύγχρονη κοινωνία μας, πνιγμένη στην τεχνολογία.
Ένας ψηφιακός κήπος με… βακτήρια
Ανάμεσα στα πιο ποιητικά έργα της έκθεσης ξεχωρίζει το ψηφιακό μποστάνι της Sunjoo Lee, μιας καλλιτέχνιδας που συνδυάζει τέχνη, βιολογία και μηχανική. Μέσα σε πήλινα δοχεία με λάσπη, βακτήρια παράγουν ηλεκτρισμό που τροφοδοτεί… μια μικρή ωρολογιακή μπαταρία. Όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά για να δείξει πώς η φύση και η τεχνολογία μπορούν να συνεργαστούν.
Η αρμονία του παραλόγου
Το iMAL κάνει χώρο και για έργα που εκ πρώτης όψεως δεν ανήκουν εδώ. Όπως το «Harmonie» του Val Macé, μια «μικρή ανόητη ιστορία», όπως την περιγράφει ο ίδιος. Είναι μια μουσική εγκατάσταση με ξεχασμένα αντικείμενα που παίρνουν ζωή χάρη σε χειροποίητους μηχανισμούς. Το κοινό γελά, αλλά και προβληματίζεται με τη διαφορά ανάμεσα στην τεχνική πολυπλοκότητα και την δημιουργική απλότητα.
Η έκθεση «Je suis verticale (mais je voudrais être horizontale)» φιλοξενείται έως τις 21 Σεπτεμβρίου, στο iMAL (30 Quai des Charbonnages, 1080 Bruxelles) και είναι ανοιχτή κάθε Τετάρτη και Κυριακή. Μια βίαια, υπνωτική, προκλητική ωδή στην ψηφιακή τέχνη — όπως θα έπρεπε πάντα να είναι. Μάθετε περισσότερα, εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "25 χρόνια iMAL: Τέχνη, ψηφιακά και… μια βίδα που διαλύει το μουσείο"