Η παράσταση Toc-Toc μέσα από τη ματιά της Ιωάννας Τσότσου

Αγάπη ρε @$8*&^$ …

Γνωρίζω τη Νότα από τα γενοφάσκια της…Πιο συγκεκριμένα από τη σύλληψή της στο μυαλό της Βούλας και φυσικά ήμουν παρούσα στην Φούστα-Mπλούζα με την οποία συστήθηκαν στο κοινό των Βρυξελλών. Θυμάμαι την αγωνία και τη λαχτάρα να πάνε όλα καλά και ο κόσμος να επιδοκιμάσει την προσπάθεια της ομάδας. Την επιδοκίμασε και όχι τυχαία. Η εμμονή στη λεπτομέρεια – στην παραμικρή λεπτομέρεια- και το υψηλό αισθητικό κριτήριο θα γινόταν το σήμα κατατεθέν της Νόta Théâtrale.

Το επόμενο καλοκαίρι μετά την Φούστα Μπλούζα, η ζωή με οδήγησε κάπου στο Νότο της Ισπανίας και η παράσταση εκείνη ήταν και η τελευταία που είχα δει- μέχρι τώρα. Φυσικά και μάθαινα από πρώτο χέρι για όλες τις παραστάσεις και μου μεταφέρονταν λεπτομέρειες για όλη την προσπάθεια. Ωστόσο, μέχρι το προηγούμενο Σάββατο που πέρασα την πόρτα του όμορφου θεάτρου Mercelis, δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλωσε η Νότα!

Η υπόθεση μου ήταν γνωστή, έξι χαρακτήρες με ξεχωριστή ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή ο καθένας συναντιούνται στην αίθουσα υποδοχής ενός διάσημου ψυχιάτρου. Είχα δει σε γνωστή πλατφόρμα την ισπανική εκδοχή και μου άρεσε. Βαρέθηκα λιγάκι για να είμαι ειλικρινής, αλλά το ισοζύγιο ήταν θετικό. Με αυτά τα κυρίως θετικά συναισθήματα – αλλά και με την σιγουριά ότι κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα κουραστώ, πέρασα την πόρτα του θεάτρου.

Έξι ερασιτέχνες ηθοποιοί – κάποιοι από ό,τι έμαθα για πρώτη φορά στο σανίδι, απογείωσαν το κείμενο. Ζούσαν την διαταραχή που σημάδευε τους ρόλους τους. Έπαιζαν και όταν δεν θα τους έβλεπε κανείς. Ρόλοι που δεν ήταν μόνο λόγος, αλλά κίνηση, ύφος, εκφραστική δύναμη.

Πόσο ταυτίστηκα με την μικροβιοφοβική, αναρωτιέμαι και εύχομαι να είχε νερό και όχι αντισηπτικό το μπουκαλάκι που ψέκαζε συνεχώς.

Ο υπέροχος μάγκας κύριος Σαράντης στην μαγεία και σκλαβιά των αριθμών του – τι ωραίο εύρημα το 40 στην μπλούζα του.

Η συμπαθέστατη θεοσεβούμενη κυρία με την αγωνία να τσεκάρει τις λεπτομέρειες της ζωής (και αυτό παρεμπιπτόντως το έχω… πάντα ξεχνώ το σίδερο αναμμένο ακόμα και αν έχω να σιδερώσω εβδομάδες).

Η αέρινη Λίλη μας επαναλάμβανε τις φράσεις – παλιλαλία το είπανε – και αρχίσαμε να συμπαθούμε και αυτή τη διαταραχή..

Ο αθώος Μπάμπης, με τον φόβο των γραμμών στο βλέμμα και την ασύμμετρη μανία για συμμετρία.

Και φυσικά ο κύριος Φώτης. Ο κύριος λα τουρέτ, ο βωμολόχος. Καμία βρισιά, και ήταν πολλές, δεν με πρόσβαλε ως θεατή, γιατί η αθυροστομία του δεν ήταν η ταυτότητά του.
Πράος και ήρεμος μέχρι να ανοίξει το στόμα του και μετά οι λέξεις κινούνταν μόνες τους.
Αιχμάλωτος της γλώσσας και της διαταραχής όπως όλοι… αλλά όχι αιχμάλωτοι της ψυχής.

Και φυσικά η χαριτωμένη εισβολέας γραμματέας… αυτή που ξέρει την αλήθεια, που έχει ξαναζήσει την ιστορία και κατάφερε να κρύψει ότι τίποτα δεν την εκπλήσσει.

Οι εξαιρετικές πάντα μουσικές επιλογές της Βούλας Καγιάσα, χρησίμευσαν αυτή τη φορά και ως έξυπνο τέχνασμα για να μας συστήσει τους χαρακτήρες. Απόλυτα σωστή επίσης και η επιλογή της μινιμαλιστικής σκηνής, για να ρίξει το φως και το ενδιαφέρον στους ανθρώπινους χαρακτήρες. Ένα ακόμα σταθερό χαρακτηριστικό της Νότας είναι ότι με τη χρήση των υπέρτιτλων δεν κλείνει την πόρτα στο ξενόγλωσσο κοινό. Ένα μεγάλο μπράβο στην εμπνευσμένη μετάφραση της Μαίρης Πανούση, ειδικά των βωμολοχιών.

Η Βούλα Καγιάσα, πήρε το ρίσκο να ανεβάσει μια δύσκολη κωμωδία, με γρήγορους διαλόγους και απαιτητικούς ρόλους και της βγήκε. Δημιούργησε μια ομάδα που έπαιζε και περνούσε καλά. Μια ομάδα που δεν έχασε λεπτό τη συνοχή.

Διαψεύστηκα πανηγυρικά. Όχι, δεν βαρέθηκα λεπτό!

Κατεβαίνοντας τις σκάλες του θεάτρου, τα χαμόγελα των θεατών ήταν η ηχηρότερη επιβεβαίωση αυτής της δουλειάς. Ευχαριστούμε Βούλα Καγιάσα, ευχαριστούμε Νόta Théâtrale για την διασκεδαστικότερη ομαδική ψυχοθεραπεία.

Ιωάννα Τσότσου
Photos: Aλεξ. Μιχαηλίδης / Newsville.be