«FARINDOLA – Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ»: Επιτυχημένη εκδήλωση για την παρουσίαση των εικαστικών έργων και του ομώνυμου βιβλίου

Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση για την παρουσίαση των εικαστικών έργων «FARINDOLA – Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ» και του ομώνυμου βιβλίου του Τάκη Βαρελά και η συζήτηση με θέμα «Οι ανθρακωρύχοι μετανάστες στο Βέλγιο και η διαχρονική πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων σε βάρος των μεταναστών» στο Πολιτιστικό Κέντρο W:Ηall στις Βρυξέλλες. Στην εκδήλωση συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΚΚ Βελγίου, με τον Γραμματέα της ΚΕ, Ζουλιάν Ανότ.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με τα εγκαίνια της έκθεσης και τους χαιρετισμούς που απηύθυναν ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος και ο ζωγράφος – συγγραφέας, Τάκης Βαρελάς.

Στην παρουσίαση του βιβλίου και τη συζήτηση που ακολούθησαν, εκ μέρους της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, ο Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος, ευρωβουλευτής του Κόμματος, καλωσόρισε τους επισκέπτες. Ευχαρίστησε τον καλλιτέχνη Τάκη Βαρελά για την πρωτοβουλία να διοργανωθεί η παρουσίαση των έργων τέχνης και του βιβλίου «FARINDOLA – Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ» στον τόπο όπου διαδραματίστηκε το εργοδοτικό έγκλημα που τον ενέπνευσε να ζωγραφίσει τους πάνω από 30 πίνακες αφιερωμένους στους ανθρακωρύχους του Bois du Cazier.

Σημείωσε ότι είναι μεγάλη τιμή και χαρά η διοργάνωση της εκδήλωσης αναλαμβάνοντας το μερίδιο που αναλογεί στο βαρύ καθήκον να «φτάσει το γράμμα των οικογενειών των Ιταλών ανθρακωρύχων της Φαρίντολα, του Αμπρούτσο, στους συγγενείς τους, πατέρες κι αδελφούς, που χάθηκαν».

«Το ευρωενωσιακό κεφάλαιο αξιοποιεί πρόσφυγες και μετανάστες ανάλογα με τις ανάγκες του για φθηνό και ευάλωτο εργατικό δυναμικό»

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος σημείωσε στην ομιλία του ότι «οι εξελίξεις υπογραμμίζουν τη μεγάλη σημασία που παίρνει η σημερινή εκδήλωση, η παρουσίαση αυτού του βιβλίου και των έργων που το συνοδεύουν, ανοίγοντας τη συζήτηση για την μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων διαχρονικά.

Διότι, από τα εγκλήματα σε βάρος των μεταναστών – Ιταλών, Ελλήνων, Τούρκων – στις στοές του Βελγίου πριν 70 χρόνια, στα φραουλοχώραφα Μανωλάδας και της Φότζια, στα φασονατζίδικα, μέχρι τις εκατόμβες νεκρών ξεριζωμένων και κατατρεγμένων στα χερσαία και θαλάσσια «ευρωπαϊκά σύνορα» ο στόχος του κεφαλαίου είναι ο ίδιος: άλλοτε το άνοιγμα κι άλλοτε το κλείσιμο της στρόφιγγας, ανάλογα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας κεφαλαίου για φθηνό, ευάλωτο εργατικό δυναμικό σε κάθε φάση του κύκλου της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου.

Το φαινόμενο όμως της μετανάστευσης όπως το γνωρίζουμε σήμερα, είναι αποτέλεσμα της ιστορικής εξέλιξης του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού.

Στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο μάλιστα, η καπιταλιστική συσσώρευση οδηγεί στην αύξηση του υπερπληθυσμού, του εφεδρικού στρατού του προλεταριάτου, εντείνεται η ανισόμετρη οικονομική ανάπτυξη του καπιταλισμού, μεγαλώνει η επιθετικότητά του και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το μοίρασμα των αγορών που οδηγούν σε τοπικούς ή και παγκόσμιους πολέμους. Αυτά είναι τα στοιχεία που αποτελούν τη βάση για τη συνεχή ανατροφοδότηση του μεταναστευτικού φαινομένου».

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στο νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ αλλά και των κρατών-μελών της λέγοντας πως «η ΕΕ ιδρύθηκε με στόχο να εξυπηρετήσει τα ευρωπαϊκά μονοπώλια στην ανάγκη τους να εκμεταλλευτούν το σύνολο των λαών της Ευρώπης, αλλά και τους λαούς όλου του κόσμου. Σήμερα, σε συνθήκες αυξανόμενου ανταγωνισμού με τις ΗΠΑ, με την Κίνα, που παλεύουν για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, πασχίζει να εξασφαλίσει την κερδοφορία των ευρωπαϊκών ομίλων πάση θυσία. Έχει τα δικά της αντιλαϊκά εργαλεία – την «Παγκόσμια Πύλη», την «Παγκόσμια Στρατηγική» – κλιμακώνοντας τις παρεμβάσεις και στρατιωτικές επεμβάσεις της σε όλη την υφήλιο.

Όλα τα κράτη-μέλη εφαρμόζουν πολιτικές δίωξης, φυλάκισης, απέλασης, βασανισμού, κρατικής και εργοδοτικής βίας εναντίον των μεταναστών, πολύ περισσότερο όσων δεν έχουν χαρτιά.

Στο επίκεντρο των αντιλαϊκών συμφωνιών της ΕΕ που καθορίζουν το Άσυλο και τη Μετανάστευση βρίσκεται η λεγόμενη «κοινή διαχείριση συνόρων, της νόμιμης μετανάστευσης-ένταξης», «η ρύθμιση της παράνομης μετανάστευσης, η απόδοση ασύλου, η συνεργασία με τρίτες χώρες».

Δηλαδή η αποτροπή με όλα τα μέσα της εισόδου των μη απαραίτητων για την κερδοφορία του κεφαλαίου μεταναστών. Η στρατιωτικοποίηση των συνόρων, και η αναβάθμιση της δραστηριότητας και αρμοδιοτήτων της Frontex που ευθύνεται για εγκλήματα ενάντια σε πρόσφυγες-μετανάστες.

Η δημιουργία δήθεν «νόμιμων οδών», για να καταπολεμηθούν οι «διακινητές», με συμφωνίες με τρίτες χώρες κατά τα χειρότερα πρότυπα των δουλεμπορικών συμφωνιών του 1950-60, κατοχυρώνοντας του άθλιους όρους εργασίας των μεταναστών-εργατών, με αναγκαστικές επιστροφές μετά τη λήξη του χρονικού ορίου της συμφωνίας. Αλλά και «εταιρικές συμφωνίες»-«μπλε κάρτες» έτσι ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες της καπιταλιστικής αγοράς της ΕΕ σε αναγκαίο επιστημονικό-ειδικευμένο εργατικό δυναμικό.

Είναι η μήτρα των κολαστηρίων τύπου Μόριας που διαιώνισαν ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, των κέντρων κράτησης εντός της ΕΕ, αλλά και σε τρίτες συνεργαζόμενες χώρες (Τουρκία, Λιβύη) με συγχρηματοδότηση της ΕΕ. Η να θεωρούνται όλοι “παράνομοι μετανάστες” και να μην έχουν καμία προστασία.

Και όλα τα παραπάνω συνοδεύονται από παραχώρηση αρμοδιοτήτων του κράτους σε ΜΚΟ και ιδιώτες που αμοίβονται αδρά από ευρωενωσιακό κρατικό χρήμα.

Ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ αναφέρθηκε «στο στόχο όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων να αποκρύψουν τις ευθύνες τους για την μετανάστευση, την προσφυγιά και τον ξεριζωμό.

Οι μεταναστευτικές-προσφυγικές ροές σήμερα είναι αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία. Είναι δυνατόν εκείνοι που εισέβαλαν, διαμέλισαν χώρες, επέβαλλαν στρατιωτική κατοχή, να σεβαστούν τα δικαιώματα των κατατρεγμένων; Όταν αρνούνται να τους αναγνωρίσουν ως πρόσφυγες όταν περάσουν σύνορα δύο διαδοχικών χωρών; Όταν, για λόγους σκοπιμότητας, με ταχύτατες διαδικασίες – και καλώς – αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των Ουκρανών προσφύγων της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης μεταξύ ευρωατλαντισμού και Ρωσίας, μετά την απαράδεκτη εισβολή της δεύτερης στην Ουκρανία, αλλά διαχωρίζουν τα θύματα με βάση ποιος «ληστής τους λήστεψε»;

Τις ίδιες απάνθρωπες τακτικές αξιοποιούν «αντιδραστικές» και «προοδευτικές» δήθεν κυβερνήσεις. Δεν είναι μόνο ο Όρμπαν κι ο Ερντογάν που εργαλειοποιούν και καταστέλλουν. Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Δανίας δείχνει την “ ευρωπαϊκή αλληλεγγύη” της μισθώνοντας κέντρα κράτησης στην Αφρική. Η κυβέρνηση του αγαπημένου του ΣΥΡΙΖΑ, Σάντσεθ, αιματοκύλησαν δεκάδες ανθρώπους στον ισπανικό θύλακα της Μελίγια, σε συνεργασία με Μαροκινές δυνάμεις καταστολής. Αυτή τη στρατηγική εφάρμοσαν όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.

Στον αντίποδα βρίσκονται οι θέσεις των Κομμουνιστών. Ο Λένιν στο έργο του “Ο καπιταλισμός και η μετανάστευση των εργατών σημειώνει: «Ο ανεπτυγμένος καπιταλισμός τους παρασύρει [τους μετανάστες εργάτες] στη δίνη του, τους αποσπά από τις απόμερες γωνιές, τους υποχρεώνει να συμμετέχουν σε ένα κοσμοϊστορικό κίνημα, τους φέρνει αντιμέτωπους με την ισχυρή διεθνή τάξη των βιομηχάνων. … Η αστική τάξη διεγείρει τους εργάτες του ενός έθνους ενάντια στους εργάτες του άλλου έθνους, προσπαθώντας να τους διαιρέσει. Οι συνειδητοί εργάτες, κατανοώντας ότι είναι αναπόφευκτο και προοδευτικό το σπάσιμο όλων των εθνικών φραγμών που βάζει ο καπιταλισμός, προσπαθούν να βοηθήσουν τη διαφώτιση και την οργάνωση των συντρόφων τους…υποστηρίζοντας την «εξίσωση των δικαιωμάτων ξένων και ντόπιων εργατών».»

Κλείνοντας την εισηγητική του παρέμβαση ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ κάλεσε σε οργανωμένο αγώνα απέναντι στις αντιδραστικές κατευθύνσεις της ΕΕ τονίζοντας τα εξής: «Όσο η ΕΕ, οι μονοπωλιακοί όμιλοι και τα κόμματα που υπηρετούν το σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, που γεννά τον πόλεμο, τη φτώχεια και την προσφυγιά, καθορίζουν τις εξελίξεις, τα βάσανα των μεταναστών-προσφύγων και των λαών δεν θα έχουν τέλος. Είναι ανάγκη σήμερα οι λαοί να δυναμώσουν τον αυτοτελή τους αγώνα, να θέσουν στο προσκήνιο τα δικά τους συμφέροντα κι ανάγκες. Να αναπτύξουν μαχητική δράση και πρωτοβουλίες που θα γίνουν ασπίδα για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των ξεριζωμένων.

– Καμία εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τις επεμβάσεις. Να κλείσουν τώρα όλες οι ΝΑΤΟϊκές βάσεις.

– Να σταματήσει το συστηματικό ξήλωμα της Συνθήκης της Γενεύης για τους πρόσφυγες. Προστασία των δικαιωμάτων τους στο άσυλο και στις χώρες του πραγματικού προορισμού τους. Όχι στις επαναπροωθήσεις, τις απελάσεις και τις υπερδομές-φυλακές. Να κλείσουν όλα τα hot-spot και οι Κλειστές Ελεγχόμενες Δομές. Να καταργηθούν ο Κανονισμός του Δουβλίνου, η Κοινή Δήλωση ΕΕ-Τουρκίας και το κατασκεύασμα της «ασφαλούς τρίτης χώρας».

– Άμεσα μέτρα για την ένταξη των προσφύγων σε ζωή και δουλειά με δικαιώματα, με πρόσβαση σε αξιοπρεπή στέγαση, εργασία, Παιδεία, Κοινωνική Πρόνοια, χωρίς την εμπλοκή των ΜΚΟ, με ιδιαίτερη φροντίδα για τους ασυνόδευτους ανήλικους και τις γυναίκες που έχουν υποστεί βία και διωγμούς.

– Νομιμοποίηση των μεταναστών που ζουν και εργάζονται παράτυπα με άδειες διαμονής αόριστης διάρκειας. Ειδική μέριμνα και πλήρη εργασιακά δικαιώματα για το 40% των μεταναστριών που απασχολούνται σε εσωτερικές – οικιακές εργασίες.

– Απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας με πολιτογράφηση, για όσους το επιθυμούν, με αντικειμενικά κριτήρια, χωρίς ταξικά και γραφειοκρατικά εμπόδια.»

«Το έργο του Τάκη Βαρελά θέλει να υμνήσει την πάλη για τη ζωή σε όλες τις πτυχές της»

Ακολούθησε η ομιλία της Σαβίνας Λίτση, Ιστορικού Τέχνης και μέλους της Επιτροπής Πολιτισμού του ΚΣ της ΚΝΕ. Αναφέρθηκε στο έργο του Τάκη Βαρελά για τη Farindola, τονίζοντας τα εξής: «Τα εικαστικά έργα από την μια, με τη μορφή και το περιεχόμενό τους, και η πολιτική κοινωνική ιστορική έρευνα στο πλαίσιο της τεκμηρίωσης των έργων, στο βιβλίο «Farindola To γράμμα που δεν έφτασε ποτέ» ξεδιπλώνουν ένα σύνθετο και πολυεπίπεδο πολιτικό ντοκουμέντο. Το βιβλίο διαπερνά τη μεταπολεμική περίοδο, την εποχή των μεταναστεύσεων προκειμένου να ξανασταθεί Ευρώπη στα πόδια της από τα ερείπια του πολέμου.

Εδώ βρίσκεται ο κοινός τόπος συνάντησης και η εκκίνηση θα έλεγα για να ξεδιπλωθεί πολυδιάστατα τόσο το εικαστικό έργο του Τάκη όσο και το βιβλίο.(….)

Θα μπορούσε το έργο να χαρακτηριστεί και ως ένα εικαστικό ρεπορτάζ, για να μιλήσουμε με πιο σύγχρονους όρους, αφού δεν αρκείται στην απλή καταγραφή, αλλά προχωρά σε μία έρευνα για τον τόπο και την ιστορία του, για τον τρόπο που έχει διαμορφωθεί η τοπική κοινωνία, με τα ξεχωριστά ήθη και έθιμά της.

Τα περίπου 35 έργα της ενότητας των ανθρακωρυχείων αναδεικνύουν το πάθος του να βγάλει στην επιφάνειά, ότι επιμελώς έκρυβε η βαρβαρότητα του καπιταλισμού επάνω και κάτω από την γη, στα γκέτο της εκμετάλλευσης, στις γκρίζες πολιτείες και στα καραβάνια των προσφύγων και του πολέμου, μέχρι και σήμερα.

Η έρευνα του, ήταν σε βάθος. Τα αφηγήματα των Ελλήνων ανθρακωρύχων και όσων δούλεψαν στα ανθρακωρυχεία του Βελγίου, η ζωή τους, ήταν το λάδι στην φωτιά, κάτι σαν το κάρβουνο στην μηχανή, που κρατάει αναμμένη την φλόγα της ταξικής πάλης, χωρίς αναστολές και ενδοιασμούς και στρογγυλέματα.»

Η Σαβίνα Λίτση στάθηκε επίσης στην τεχνική που αξιοποίησε ο Τάκης Βαρελάς στο έργο του τονίζοντας: «Στην ανθρωποκεντρική μορφή και στο σχεδιασμό των έργων ο Τάκης αποτυπώνει τις σκληρές συνθήκες εργασίας. Εδώ η απουσία του κλασικού ρεαλιστικού σχεδίου γίνεται συνειδητά, καθώς επιτρέπει την ελευθερία έκφρασης στην γραμμή, ενώ η σκληρότητα του περιεχομένου, δεν επιτρέπει λεπτομέρειες και φιοριτούρες. Η εργασία στη γη του άνθρακα, υπαγορεύει φόρμα σκληρή, ασπρόμαυρη, γραμμική. Οι μορφές των ανθρακωρύχων αποτυπώνονται με τρόπο αφαιρετικό και γραμμικό, και κατά μία έννοια, απόλυτα αντικειμενικά ρεαλιστικό, αφού μέσα στις κατασκότεινες στοές των ορυχείων οι άνθρωποι δεν ήταν παρά όμοιες φιγούρες, που μετά βίας ξεχώριζαν από το μαύρο σκοτάδι. Βουτηγμένοι μέσα στα σωθικά της γης, πνιγμένοι στην καρβουνόσκονη, ανάμεσα σε τρυπάνια και φτυάρια, σε ράγες και βαγονέτα, μέσα σε γαλαρίες εκατοντάδες μέτρων που έφτανα στα 1000 μέτρα κάτω από τη γη, φλέρταραν εκεί στην «ντάλια» κάθε μέρα με τον θάνατο.

Για το λόγο αυτό ο Τάκης επιλέγει να δουλέψει με κάρβουνο, με το ίδιο ορυκτό με το οποίο δούλευαν και οι ανθρακωρύχοι του.»

Κλείνοντας την ομιλία της για το συγγραφικό και εικαστικό έργο του Τάκη Βαρελά τόνισε: «Για τον Τάκη Βαρελά η τέχνη οφείλει να είναι καταγγελτική και αποκαλυπτική, να ξεσκεπάζει τις αιτίες του, να αναδεικνύει τις ταξικές αντιθέσεις και να εξυψώνει την εργατική τάξη και το έργο της, μιας και εκτιμά ότι η εργατική τάξη, αποτελεί το «αλάτι της γης», αφού χωρίς εκείνη τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί τίποτε. Κυρίαρχος λόγος και έργο, αποτελεί πρόσκληση στους εργαζόμενους να υψωθούν, μιας και του είναι ξεκάθαρο ότι η ιδεολογική πάλη, διεξάγεται σε όλα τα πεδία και οι τέχνες δεν αποτελούν εξαίρεση».

«Η πείρα των αγώνων των προηγούμενων δεκαετιών μπορεί να δώσει δύναμη στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας»

Η εκδήλωση συνεχίστηκε με ομιλία της Άννας Βασάλου, γραμματέα της Ελληνικής Κοινότητας Βρυξελλών. Στην παρέμβαση της αναφέρθηκε στο θανατηφόρο εργατικό δυστύχημα στη Marcinelle που στοίχισε τη ζωή σε 262 ανθρώπους, μεταξύ των οποίων 136 Ιταλοί, 95 Βέλγοι, 6 Έλληνες. Όπως σημείωσε: «Στις δύο εβδομάδες που ακολούθησαν σήμανε απεργιακός ξεσηκωμός, οι ανθρακωρύχοι στα γύρω ανθρακωρυχεία της περιοχής, Ιταλοί, Βέλγοι και μετανάστες άλλων εθνικοτήτων, αρνούνται να κατέβουν στα έγκατα της γης. Διεκδικούν στοιχειώδη μέτρα προστασίας πχ μάσκες προστασίας αντί για μαντήλια… Άλλωστε, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ένας ακόμη κατάλογος μεγαλώνει διαρκώς χωρίς να έχει ποτέ καταγραφεί επίσημα ο αριθμός του. Είναι ο κατάλογος με όσους έφυγαν σακατεμένοι από τη δουλειά, είναι ο κατάλογος με όσους πέθαναν από προβλήματα πχ στους πνεύμονες λόγω της μακροχρόνιας έκθεσης σε επικίνδυνα αέρια».

Συνδέοντας το θανατηφόρο εργατικό ατύχημα με τη βαρβαρότητα που βιώνουν και σήμερα οι εργαζόμενοι ανέφερε τα εξής: «Οι Έλληνες μετανάστες από κοινού με τους Βέλγους, τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Τούρκους και άλλους πάλεψαν και τα επόμενα χρόνια, δίνοντας σοβαρές μάχες, απεργιακές και άλλες, συμβάλλοντας στο δυνάμωμα του εργατικού κινήματος. Είναι μια πείρα που και οι νέοι μετανάστες που έφτασαν τα προηγούμενα χρόνια της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης στο Βέλγιο ή έρχονται τώρα μπορούν να μετουσιώσουν σε αγωνιστική οργάνωση και δράση για το δυνάμωμα του εργατικού κινήματος σήμερα με ταξικό προσανατολισμό».

«Αξίζει όμως να αναφερθούμε και στη στάση που επεφύλασσαν οι Έλληνες αστικής κυρίως προέλευσης που διέμεναν στο Βέλγιο και η Ελληνική Κοινότητα Βρυξελλών που τότε ήταν στον έλεγχό τους στους Έλληνες ανθρακωρύχους μετανάστες που έφτασαν μαζικά μετά τη συμφωνία του 1957, στάση που αποτελεί ένα αδιάψευστο τεκμήριο για το πώς δεν είναι όλοι οι Έλληνες το ίδιο όταν βρίσκονται εκτός της χώρας ούτε έχουν τα ίδια συμφέροντα, όπως μας λένε πολλοί σήμερα… Οι «παλιότεροι», αστική τάξη και μεσαία στρώματα κυρίως, δεν τους αποδέχονται υποστηρίζοντας ότι διακινδύνευε η αντιμετώπισή τους από τη βελγική κοινωνία (καθώς θα έβλεπαν ότι Έλληνες ήταν και οι …ανθρακωρύχοι, όπως έλεγαν), θα «έβλαπτε το ελληνικό γόητρο» και θα δυσκόλευε την άνοδό τους κοινωνικά», πρόσθεσε.

«Κάθε καλλιτέχνης που σέβεται το περιεχόμενο και την αλήθεια, οφείλει εννοιολογικά και με όποια μορφή, να διασφαλίζει την ταξική αλήθεια»

Από τη μεριά του ο ζωγράφος και συγγραφέας Τάκης Βαρελάς στην αρχή της ομιλίας του τόνισε: «Ειλικρινά δεν περίμενα, πως όταν έπεφταν αυτές οι πρώτες μολυβιές στο χαρτί, ότι το πόνημα, θα έπαιρνε αυτές τις διαστάσεις, δηλαδή «Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ» να έρχεται σαν ανοικτή πρόσκληση για ανασύνταξη και δράση για την υπεράσπιση της εργατικής τάξης… Όσο περνούσε ο καιρός και πλησίαζε η ημέρα της παρουσίασης, συλλογιζόμουν, τι θα ήταν αυτό που θα έπρεπε να πω παραπάνω, πέρα από αυτά που γράφονται στο βιβλίο και βλέπετε στα εικαστικά έργα, τα οποία θα πρόσθεταν μια αξία μεγαλύτερη στο εγχείρημα.»

Συνεχίζοντας την παρέμβασή του στάθηκε στις κοινωνικές αιτίες που τον ωθούν να δημιουργεί κάνοντας και συγκεκριμένη αναφορά στη Farindola λέγοντας: Εφόσον η τέχνη και το έργο είναι πολιτική πράξη, τότε και ο δημιουργός πολιτικό ον, βλέπει, παρατηρεί, αναλύει και συνθέτει το καλλιτεχνικό έργο, ως σύνολο εννοιών θέτοντας τα δικά του ερωτήματα, τα δικά του διλήμματα άλλα και τις δικές θέσεις του. Έτσι αναπόφευκτα, η μορφή στο έργο μου, δεν σας το κρύβω επιδίωξη μου ήταν να λειτουργεί ως οργανωτής και εκφραστής του περιεχομένου του «Γράμματος που δεν έφτασε ποτέ», μεταφέροντας, θα έλεγα ως περιηγητής, τις μικρές και μεγάλες ανακαλύψεις μου, τα ξαφνιάσματα, αποτυπώνοντας τα, σε σχέδιο χρώμα και γραφή, τους κοινούς τόπους και τα βάσανα αυτής της ηπείρου, που λέγεται Ευρώπη.

Οι ανθρακωρύχοι η εργατική τάξη, έρχονταν ως προπομπός στις όποιες δημιουργικές και εικαστικές μου διαθέσεις, οι οποίες κυοφορούνταν στην Farindola.

Το γλυπτό «Το γράμμα που δεν έφτασε ποτέ» και η αφιέρωση του στους 60 νεκρούς ανθρακωρύχους, ήταν αυτό, που με κάρφωσε πιο βαθιά και έβαλε το σπέρμα της εικαστική δημιουργίας, το οποίο, δεδομένου του ελάχιστου χρόνου παραμονής, απαιτούσε μεταγενέστερη, βαθύτερη προσέγγιση, περισσότερη πληροφορία κοινωνική, πολιτική σε εθνικό και διεθνές περιβάλλον».

Κλείνοντας την παρέμβαση του ο Τάκης Βαρελάς στάθηκε και πάλι στις συνθήκες ζωής των εργατών που αποτελούν πηγή έμπνευσης για το έργο του δηλώνοντας πως «βαθιά πίστη μου είναι πώς, η αστική τάξη στην ιστορία της, δεν έχει επιδείξει ούτε μια σταγόνα ανθρωπιά

Το έργο του κάθε ενός καπιταλιστή αρχίζει από το γράμμα (κ) και τελειώνει στο γράμμα (ς), που σημαίνει (κέρδος) με οποιοδήποτε τίμημα.

Αυτή τη λέξη και αυτά το γράμματα, ταξιδεύουν οι διεθνής οργανισμοί τους, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ και δυστυχώς έχουν αποδέχτες τις αστικές τους κυβερνήσεις, που τα υλοποιούν κατά γράμμα!

Στο έργο μου, τη μισή δουλειά την έχει κάνει η καπιταλιστική βαρβαρότητα και το έργα τους. Η άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων, οι πολέμους τους, η βία τους!

Τι μου απόμεινε;

Να στρέψω τους προβολείς και επάνω τους, να υψώσω την τάξη των δημιουργών!»

Στο τέλος της εκδήλωσης ο Τάκης Βαρελάς δώρισε έργα του στο ΚΚ Βελγίου, σε Έλληνες εργάτες βιομηχανίας και χαλυβουργούς που παρευρέθηκαν στην εκδήλωση, αλλά και στην Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ.

Ενημέρωση, φωτογραφίες: Ευρωκοινοβουλευτική ομάδα ΚΚΕ