Η αποκλειστική συνέντευξη στο Newsville και Πάμε για Τελικό !

Περιμέναμε την ελληνική αποστολή με την Άντζελα έξω από το ξενοδοχείο στην Place Stephanie και προετοιμάζαμε τις ερωτήσεις της συνέντευξης.

Πρώτος έφτασε ο Μιχάλης με το γνωστό ήρεμο hip-hop looκ και ακριβώς από πίσω του είδα το τεράστιο χαμόγελο του Λούκα.
Η πρώτη στιγμή, η χειραψία, τα πρώτα λόγια που ανταλλάξαμε ήταν αρκετά για να βεβαιωθώ. Η απλότητα των νεαρών αυτών παιδιών, το ήρεμο ύφος και ο σταθερός τρόπος ομιλίας τους με κατέπληξε.

Τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια έχουν περάσει από τις Βρυξέλλες σχεδόν όλες οι ελληνικές αποστολές και αν δεν με απατά η μνήμη μου βρισκόμουν σε όλες παρών. Την άνεση, την σιγουριά και τη φιλικότητα του Λούκα και του Μιχάλη δεν την έχω ξαναδεί. Και κάτι ακόμα όμως το οποίο όπλισε όλη την ομάδα του Newsville στην προώθηση του Watch my Dance : η μεγάλη αγάπη και των δύο για την Ελλάδα και την ίδια στιγμή για το τραγούδι.

Ο μουσικός διαγωνισμός της Eurovision δεν έχει την αίγλη που είχε την δεκαετία του 70 και του 80. Έχουμε πολλές φορές αναρωτηθεί σε τι εξυπηρετεί και αν βοηθάει τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργήθηκε. Μεγάλη συζήτηση που θα την κάνουμε ίσως κάποια άλλη στιγμή.

Το βασικό χαρακτηριστικό της Eurovision και το κίνητρο για εμάς τους Έλληνες του εξωτερικού είναι πως κάθε χρονιά, σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, η ελληνική σημαία  εκπροσωπείται σε έναν διαγωνισμό. Και όπως συνηθίζω να λέω: έχουμε καθήκον να στηρίζουμε κάθε τι ελληνικό.

Προχτές ο Παναθηναϊκός σήκωσε για 6^η φορά την ευρωπαϊκή κούπα στο μπάσκετ. Όλοι ανεξάρτητου φανέλας ήμασταν μαζί του.

Σήμερα το βράδυ, δύο εξαιρετικοί ΈΛΛΗΝΕΣ θα δώσουν την δική τους προσωπική μάχη για να φέρουν την ελληνική συμμετοχή στον τελικό του Σάββατου. Έγραψα δύο ΈΛΛΗΝΕΣ με κεφαλαία γράμματα , αν και ο Μιχάλης ζει εδώ και 20χρόνια περίπου στο Λονδίνο όπου διδάσκει στο πανεπιστήμιο (!) την μουσική που τόσο αγαπάει, ενώ ο Λούκας κατάγεται από την αγαπημένη μας Κύπρο.
Κάτι όμως μου λέει πως λίγοι από εμάς αισθάνονται με τόσο δυνατό τρόπο για την Ελλάδα μας.

Το τραγούδι τώρα: Watch my Dance.
Σε άλλους αρέσει , σε άλλους λιγότερο σε άλλους όχι.
Παντελώς αδιάφορο όμως για εμάς που ψηφίζουμε. Γιατί η αλήθεια είναι πως όλους τους πόντους οι Ελλάδα τους κερδίζει κάθε χρόνο από την Ελληνική ομογένεια στην Ευρώπη. Και για εμάς αυτό που μετράει είναι να ακούσουμε ότι το Βέλγιο έδωσε το 12άρι στην Ελλάδα.
Τίποτα λιγότερο.

Δική μου άποψη είναι πως το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ένα πολύ «δυνατό» τραγούδι. Το ζεϊμπέκικο, ο πολεμικός αυτός χορός, ο χορός της προσευχής , αυτός που μας ξεσήκωνε πάντα, σε συνδυασμό με τον δυνατό ρυθμό της ραπ μουσικής δένει άρρηκτα με τους στίχους που προσδιορίζουν με τον καλύτερο τρόπο αυτό που ο Λούκας και ο Μιχάλης ονομάζουν στην συνέντευξη ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ.
Την ίδια στιγμή και αναλογιζόμενοι το «μαύρο λεξιλόγιο» των τελευταίων μηνών που γυρνάει απειλητικά γύρω από λέξεις όπως χρεοκοπία, δανεισμός, ανεργία, δραχμή και άλλα άραχνα, η φετινή παρουσία της Ελλάδας με το συγκεκριμένο τραγούδι είναι ιδανική.

Πάει δεν πάει καλά το τραγούδι στον διαγωνισμό, το δικό μας, μεγάλο, ευχαριστώ, στους Λούκα και Μιχάλη, καθώς και σε όλους τους συντελεστές του τραγουδιού, είναι η μικρότερη υποχρέωση που έχουμε.

Καλή επιτυχία Ελλάδα,
Καλή επιτυχία  Λούκα και Stereo Mike.