120 λεπτά με τον Ηλία Γιαννίνα

Δεν ξέρω αν είναι λόγω της μουσικής ή της εξοικείωσης που έχει αποκτήσει με τον κόσμο λόγω της δουλειάς. Κάτι μου λέει όμως, πως έτσι πρόσχαρος, επικοινωνιακός και φωτογενής ήταν πάντα. Το μόνο σίγουρο είναι πως 120 λεπτά δεν ήταν με τίποτα. Το πρόβλημα με τον Ηλία Γιαννίνα είναι πως το προφίλ του κόλλαγε με τόσες γωνιές αυτής της πόλης που μόνο για την φωτογράφιση περάσαμε τη μισή μέρα μαζί. Οι οδηγίες από την αρχισυνταξία ήταν σαφείς: να φωτογραφηθεί όπου θέλει και σε ότι ταιριάζει στον χαρακτήρα του. Δυστυχώς όλες τις φωτογραφίες δεν θα τις δείτε. Θα διαβάσετε όμως μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη με έναν νέο άνθρωπο που αποφάσισε συνειδητά να κόψει τους δεσμούς του “φαίνεσθαι” και να μπει με δύναμη και κέφι στο βορειοδυτικό ευρωπαϊκό κλίμα μιας πόλης που δεν του ήταν άγνωστη.

Τα πράγματα είναι απλά τελικά; Πόσο απλά μπορεί να είναι όταν είσαι στις Βρυξέλλες το καλοκαίρι του 2012 με βροχή καταιγίδες και καλοριφέρ ανοιχτό;
Τα πράγματα γίνονται απλά όταν το θέλουμε. Πιστεύω πως σε σχέση με την ποιότητα που μας προσφέρει η πόλη, ο καιρός είναι ένα μικρό τίμημα το οποίο πληρώνουμε. Υποκειμενικά θα σου πω πως όσο περίεργο κι αν ακούγεται, μου αρέσει αυτός ο καιρός.

Συζητώντας μαζί σου για τα νεανικά χρόνια των σπουδών και του ραδιοφώνου κατάλαβα πως σε κάθε βήμα που επέλεξες οι σκέψεις ήταν πάντα συνειδητά προσανατολισμένες προς το μέλλον. Πως συνδύασες την αγάπη σου για τη μουσική με το ραδιόφωνο και στη συνέχεια με τη ραδιοφωνική παραγωγή ;
Σίγουρα οι σπουδές μου στο Εθνικό Ωδείο ενίσχυσαν την αγάπη μου για τη μουσική. Απέκτησα πολύ μεγάλη γνώση μιας και τα μαθήματα πιάνου πλαισιώνονται πάντα από Αρμονία, Ιστορία μουσικής, Μορφολογία, Χορωδία και αλλά.  Ύστερα από 16 χρόνια πιάνο, το ραδιόφωνο ήταν φυσικό επακόλουθο, αφού είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την μουσική.

Πως ήταν η εμπειρία στα καλά χρόνια του ραδιοφώνου και του  Kiss FM;
Όσοι προλάβαμε και ζήσαμε αυτές τις εποχές είμαστε πολύ τυχεροί. Το ραδιόφωνο των late 90’s και early 00’s ήταν μια όμορφη εμπειρία κυρίως επειδή υπήρχε μια ξεχωριστή χημεία μεταξύ εμάς και των ακροατών.
Ήταν οι εποχές που “τρέχαμε” για να βγάλουμε τις πρώτες μεταδόσεις,  και που έσπαγαν τα τηλέφωνα για να κερδίσουν Cd-singles και αφίσες των boy-bands! Φυσικά πλέον, στην εποχή του internet, τα πράγματα έχουν πάρει τροπή γρήγορης κατανάλωσης τύπου fast food και αυτό έχει αντίκτυπο και στο ραδιόφωνο.

Το ραδιόφωνο είναι κάτι που θα μπορούσες να το ξανακάνεις; και αν ναι τι ακριβώς θα ήθελες να κάνεις;
Το ραδιόφωνο είναι κάτι το οποίο το κρατώ μέσα μου στην ρομαντική του διάσταση. Όμως όλα τα όμορφα πράγματα κάποτε τελειώνουν, και κλείνει ο κύκλος τους. Νέες προκλήσεις ήρθαν στη ζωή μου και μου αρέσουν εξίσου.

Πότε άρχισε να σου μπαίνει το “μικρόβιο” του Dj;
Δε το έχω λύσει ακόμα αυτό το μυστήριο αλλά υποψιάζομαι ότι προέρχεται απ’ τις εποχές που παρακολουθούσαμε MTV όλη μέρα. Πάντα με εξίταρε η ιδέα να μπορώ να “ελέγχω” τις μάζες και σίγουρα κανένας δε μπορεί να αρνηθεί ότι η δουλειά αυτή προσφέρει διασκέδαση και καλοπέραση εκτός από το οικονομικό κομμάτι. Το βασικό είναι να το αγαπάς και να έχεις το ψώνιο (με τη καλή έννοια) για να το κάνεις.

Πως μοίραζες την επαγγελματική σου καθημερινότητα; κατάφερνες να τα προλαβαίνεις όλα;
Φυσικά και δεν προλάβαινα να τα κάνω όλα. Απλά προσπαθείς να ισορροπήσεις τις καταστάσεις. Και όταν είσαι ακόμα στα 20 σου το μόνο που δε σκέφτεσαι είναι ο ύπνος. Με το πέρασμα των χρόνων όμως έβαλα προτεραιότητες οι οποίες με έφεραν κιόλας στο σημείο που βρίσκομαι.

Το status του Dj, ιδιαίτερα στην Αθήνα συμβάδιζε την δεκαετία 1990 και 2000 με ένα συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς, κοινωνικών σχέσεων, ακόμα και ντυσίματος. Πως μπορεί όλο αυτό να επηρεάσει το χαρακτήρα ενός νέου ανθρώπου;   
Το καλό με αυτό το επάγγελμα είναι ότι στο μυαλό του κόσμου ο Dj  συνδυάζεται με κάτι ευχάριστο όπως είναι η διασκέδαση και οι γνωριμίες με άλλους ανθρώπους. Έπρεπε βέβαια το ντύσιμο, η συμπεριφορά και η γενικότερη εμφάνιση να συμβαδίζει με το επάγγελμα. Εφόσον λοιπόν βρισκόσουν σε σημείο που σε έβλεπαν όλοι, θα έπρεπε να ανταποκρίνεσαι σε αυτό που έχει ο μέσος clubber στο μυαλό του για τους Dj’s. Από τη στιγμή όπου καταλαβαίνεις απόλυτα ότι αυτό είναι μέρος της δουλειάς σου και είσαι συνειδητοποιημένος, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Όταν αυτό όμως γίνεται κομμάτι της ζωής σου, και δεν έχεις την οικονομική άνεση ή τις χορηγίες να ανταποκριθείς, τότε έχεις πρόβλημα. Σε μια χώρα όπου όλοι θέλουν να ‘’φαίνονται’’ σου δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι πρέπει συνεχώς να φέρεσαι κάπως και να ντύνεσαι κάπως. Μου πήρε κάποια χρόνια, αλλά ευτυχώς το κατάλαβα αρκετά νωρίς ότι είναι μέρος της δουλειάς μου, και ότι όσο δε το απλώνεις στη προσωπική σου ζωή τότε είσαι εντάξει.

Τα δύσκολα ωράρια της νυχτερινής αυτής δουλειάς αντισταθμίζονταν από τα λεφτά που κέρδιζες;
Ναι, αλλά πάντα έχεις ένα τίμημα να πληρώσεις. Ο νυχτερινός ύπνος, ο οποίος ποτέ δεν αναπληρώνεται. Αυτός είναι και ένας καλός τρόπος να καταλάβεις την αξία του.

Έχεις δει μέσα από την δουλειά σου χιλιάδες νέους να διασκεδάζουν από τα μικρότερα μπαρ μέχρι και στα μεγαλύτερα club της Αθήνας. Πως αλήθεια διασκεδάζει ο μέσος Έλληνας; πως συμπεριφέρεται στην βραδινή του έξοδο;
Η πλειοψηφία των Ελλήνων που πάει για clubbing δυστυχώς δεν βγαίνει για να διασκεδάσει. Όπως συνηθίζω να λέω, ο Έλληνας πάει στο club για να ξεκουραστεί πριν πάει στα μπουζούκια. Δεν υπάρχει η νοοτροπία του να βγω έξω για να διασκεδάσω και να χορέψω. Κυριαρχεί η νοοτροπία του να πάμε σε club για να κάνουμε check-in στο Facebook και να μας βγάλουν φωτογραφίες. Κατά τ’ άλλα δε κουνιέται φύλλο, με μικρές εξαιρέσεις όταν ακούγονται Ελληνικά. Δυστυχώς για μια χώρα που καυχιέται για την νυχτερινή της ζωή και έχει πολύ καλές υποδομές σε αυτό τον τομέα, ο κόσμος δε θέλει να κάνει ούτε το στοιχειώδες πράγμα – δηλαδή να χορέψει (!) Πολλοί μου λένε ότι έχει να κάνει με την κρίση. Σε καμία περίπτωση δεν ισχύει αυτό. Όπως δεν χόρευαν κάποτε, έτσι συνεχίζουν και δεν χορεύουν σήμερα. Όταν τα clubs που δούλευα γέμιζαν τουρίστες περνούσαμε τις καλύτερες βραδιές.

Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός επιτυχημένου Dj;
Τεχνική, συνεχής ενημέρωση, και αγάπη γι’ αυτό που κάνεις.

Η Αθήνα και γενικότερα η Ελληνική πραγματικότητα τη διετία 2010-2011. Τι έχει αλλάξει στην καθημερινότητα σου την περίοδο αυτή και ποιες αποφάσεις παίρνεις;
Δυστυχώς γίναμε όλοι μάρτυρες σε μια πλήρη απαξίωση αυτά τα δύο χρόνια. Απαξίωση του κράτους των ανθρώπινων σχέσεων του επαγγελματισμού και γενικότερα των θεσμών της κοινωνίας. Όταν ζεις σε μια τέτοια κατάσταση βλέπεις ανθρώπους να αλλάζουν μέρα με τη μέρα, όχι επειδή το επέλεξαν, αλλά επειδή τους ανάγκασαν να το κάνουν. Και φυσικά από ένα σημείο και περά ο σώζων εαυτό σωθήτω! Αυτό με επηρέασε παρά πολύ, και ήταν ένας από τους κύριους λόγους που επίσπευσα την μόνιμη φυγή μου από τη χώρα.  

Οι Βρυξέλλες είναι μία πόλη που είχες γνωρίσει ήδη πριν έρθεις για μόνιμη εγκατάσταση. Σήμερα έχει αλλάξει η εικόνα που είχες σχηματίσει για την πόλη των Βρυξελλών;  
Όχι, με εξαίρεση μικρές λεπτομέρειες της καθημερινότητας. Κατά τ’ άλλα, γνώριζα πολύ καλά που ερχόμουν να μείνω μόνιμα. Μου αρέσει αυτή η πόλη γιατί συνδυάζει την μεγαλοπρέπεια της πρωτεύουσας της Ευρώπης με όλους τους οργανισμούς να βρίσκονται γύρω μας (μια μικρή Washington), αλλά την ίδια στιγμή έχεις και το προνόμιο να είσαι σε μια μικρή πόλη με δικούς της ρυθμούς και όχι χαώδης.

Δύο λόγια για την εδώ επαγγελματική σου καθημερινότητά.
Το να δουλεύεις για μια εφημερίδα η οποία επικεντρώνεται στα Ευρωπαϊκά δρώμενα, είναι πιστεύω μια μοναδική εμπειρία. Έχοντας πρόσβαση στους οργανισμούς όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η Commission και αλλού, συνδυάζω το ενδιαφέρον μου για τη δουλειά μου, με το ενδιαφέρον μου για την Ένωση, και αυτό μου αρέσει.

Πιστεύεις πως οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και η λειτουργία τους μπορούν να αποκτήσουν φιλική διάσταση στα μάτια του μέσου Ευρωπαίου πολίτη;
Πιστεύω πως είναι καθήκον της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βρίσκεται πιο κοντά στον μέσο πολίτη, ακόμα κι αν αυτός βρίσκεται μακριά από το κέντρο των Βρυξελλών. Σίγουρα γίνονται πολλές προσπάθειες, όταν όμως αυτές δεν στηρίζονται από το έκαστο κράτος μέλος και τα τοπικά Media τότε το αποτέλεσμα είναι φτωχό. Νομίζω όλοι έχουμε εμπειρία από την άγνοια των Ελλήνων πολιτών όσον αφορά τα Ευρωπαϊκά. Το κακό είναι πως τώρα με τη κρίση, η προσοχή του κόσμου έχει στραφεί αλλού, αλλά σίγουρα εν καιρώ θα έχουμε θετικά αποτελέσματα.

Καθημερινή επαφή με ανθρώπους από διαφορετικές χώρες και νοοτροπίες. Η πολυπολιτισμικότητα που σου προσφέρει το εργασιακό περιβάλλον και η πόλη των Βρυξελλών είναι κάτι που ταιριάζει στη ιδιοσυγκρασία σου;
Είναι κάτι που μου αρέσει και το επιδιώκω όταν είναι δυνατόν. Αποτελεί μια καλή ευκαιρία να ολοκληρώσεις και στη πράξη την μόρφωση σου, και είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούς τις απόψεις των υπολοίπων συνανθρώπων σου από άλλες χώρες από πρώτο χέρι. Εντάσσεται και αυτό στις εμπειρίες που σου προσφέρει αυτή η πόλη.

Έχοντας πρόσφατη την ελληνική πραγματικότητα στα μάτια σου, πως θα μπορούσες να περιγράψεις την εικόνα που έχουν οι Έλληνες για την Ευρωπαϊκή Ένωση;
Η άγνοια επικρατεί όταν η κουβέντα φτάνει στα Ευρωπαϊκά θέματα στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει καμία απολύτως ενημέρωση προς τους πολίτες για τους θεσμούς και το ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου, της Commission και των υπολοίπων οργανισμών. Η επαφή περιορίζεται μόνο σε ότι πινακίδες βλέπουν στο δρόμο από συγχρηματοδοτούμενα έργα και κάποιες σκόρπιες ειδήσεις που δίνουν τα Ελληνικά κανάλια. Συνήθως ακούς στις καφετερίες περί καλών Βρυξελλών, όταν έρχονται οι επιδοτήσεις και κακών Βρυξελλών, όταν έρχονται τα μετρά.  Αυτό που δεν έχει καταλάβει ο κόσμος είναι ότι βρισκόμαστε σε μια οικογένεια η οποία μας προσφέρει πολλά δικαιώματα, αλλά έχει και υποχρεώσεις. Για να συνεχίζουμε να έχουμε το πρώτο, θα πρέπει να τηρούμε το δεύτερο. Πολλοί κατηγορούν την Ένωση για το σημείο που έχει φτάσει η Ελλάδα, αλλά ας μη ξεχνάμε ότι οι κάλπες στήνονται στην Ελληνική επικράτεια και όχι στις Βρυξέλλες. Πάντα εμείς ορίζαμε τις τύχες μας με τη δύναμη της ψήφου. Μεγάλη ευθύνη στην μη κατανόηση της Ε.Ε. από τους πολίτες φέρει το ίδιο το Ελληνικό κράτος, και φυσικά τα Ελληνικά Media. Θα πρέπει κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουμε οτι είμαστε μέρος της Ευρώπης και ως εκ τούτου να ενημερωνόμαστε, ως οφείλουμε στον εαυτό μας.

Μετά τη δουλειά και στον ελεύθερο σου χρόνο τι επιλέγεις να κάνεις;  
Ζούμε σε μια πόλη η οποία σου προσφέρει πάρα πολλές δραστηριότητες. Μου αρέσει πολύ το ποδήλατο με το οποίο κάνω πολλά χιλιόμετρα την εβδομάδα. Από εκεί και περά, ορειβασία, ποδόσφαιρο και το αγαπημένο μου Paintball. Πολλά βράδια τις καθημερινές, θα με πετύχεις σε νυχτερινές προβολές cinema κάπου κοντά στο Atomium.

Από που αντλείς δύναμη;
Είμαι θετικός άνθρωπος, και παράλληλα πολύ πρακτικός. Αυτό μου δίνει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα (ακόμα και τα αρνητικά) από τη δική μου σκοπιά. Ένας τρόπος να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο αντί για μισοάδειο. Ως εκ τούτου, πιστεύω πως μπορείς να αντλήσεις δύναμη από τον ίδιο σου τον εαυτό. Εάν μαζί με αυτό έχεις και μια γυναικεία υποστήριξη τότε είσαι δυνατός!

Έχοντας αφήσει την Ελλάδα ήδη ένα χρόνο, μπορείς να πάρεις απόσταση από τα πράγματα και να κάνεις καλοπροαίρετη κριτική στη λειτουργία των επαγγελματικών και κοινωνικών τομέων που γνωρίζεις καλά;  
Σίγουρα το να βλέπεις τα πράγματα από απόσταση είναι ένα πλεονέκτημα. Το θέμα είναι ότι όση κριτική και να κάνουμε, εάν οι ίδιοι οι άνθρωποι, που ζουν ακόμα μόνιμα στην Ελλάδα, δεν πάρουν τις τύχες της χώρας στα χεριά τους, τίποτε άλλο δεν έχει νόημα, όσο καλοπροαίρετο και να είναι.

Είσαι θυμωμένος με τους Έλληνες;
Όχι, σε καμία περίπτωση. Αυτό που με ενοχλεί όμως είναι ότι παρόλο που είμαστε ένας πολύ έξυπνος και ευρηματικός λαός, η χειραγώγηση των μαζών είναι πολύ εύκολη σ’ αυτή τη χώρα. Όσο μορφώνεται κανείς βγαίνει πάντα κερδισμένος. Και την εποχή του internet, και της αμεσης ενημερωσης, κανένας δε μπορεί να δικαιολογηθεί ότι δεν ήξερε τι στήριζε ή ψήφιζε!

Πολύς κόσμος υποστηρίζει πως η μετανάστευση των νέων Ελλήνων αποδυναμώνει την δυναμική της ελληνικής κοινωνίας. Τι θα πρότεινες εσύ σήμερα σε έναν νέο Έλληνα που βρίσκεται στην ανεργία και δεν μπορεί να δει μέλλον στην πατρίδα μας;  
Θα του πρότεινα να κοιτάξει για το καλύτερο μέλλον, το δικό του και της οικογενείας του. Εάν αυτό βρίσκεται στο εξωτερικό, τότε προφανώς και θα του έλεγα να φύγει. Εάν δε σοβαρευτούν εγκαίρως οι πολιτικοί μας τότε δεν υπάρχει κανένας λόγος να μένεις πίσω και να ξεφτιλίζεσαι δουλεύοντας για 350 ευρώ το μηνά, και μέχρι να στερέψουν ότι οικονομίες έκανες τόσα χρόνια με κόπους!

Όνειρα για την προσωπική σου ζωή των επόμενων χρόνων.    
 Όσον αφορά τα προσωπικά, τα έχω απλά στο μυαλό μου. Οικογένεια και όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, σίγουρα και παιδιά. Και το Βέλγιο είναι νομίζω ιδανική χώρα για οικογένεια. Βέβαια αυτό που έχω απλό εγώ στο μυαλό μου γίνεται περίπλοκο όταν φτάνει στην υλοποίηση. Είμαι πολύ θετικός πάντως και ευχαριστημένος από την έως τώρα προσωπική μου ζωή.