Ελένη Καξερή

Συνέντευξη, Φωτογραφία: Δημήτρης Ναυρίδης

Ελένη, έχοντας ήδη εργασία στο εσωτερικό και σημαντική προϋπηρεσία, πως αποφάσισες το μεγάλο βήμα για το εξωτερικό;
Ήταν τέτοιες οι συγκυρίες που βοήθησαν να πάρω εύκολα τη μεγάλη απόφαση. Συγκεκριμένα, είχα ήδη απολυθεί από την εταιρεία που εργαζόμουν (περικοπές προσωπικού λόγω οικονομικής στενότητας) οπότε όταν μου ήρθε η προσφορά εργασίας από την Επιτροπή των Περιφερειών, όντας στη λίστα των επιτυχόντων του πρώτου διοργανικού διαγωνισμού για γραμματείς, δεν το σκέφτηκα καθόλου…
Μαθαίνεις πως είναι σχεδόν βέβαιο πως σε δέχονται στις Βρυξέλλες. πρώτη σκέψη και αντιδράσεις.
Καταρχήν ξάφνιασμα και έκπληξη (τότε στην Ελλάδα έλεγαν πως μόνο όσοι έχουν «μέσον» πάνε σε αυτές τις θέσεις). Μετά χαρά και καμάρι που τα κατάφερα με την αξία μου (είχα περάσει στο διαγωνισμό και έκανα καλή εντύπωση και στη συνέντευξη). Ήταν μια πρόκληση που ήθελα να την αντιμετωπίσω…

Πόσο δύσκολη ή εύκολη ήταν η προσαρμογή σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον;
Δεν ήταν πολύ δύσκολη γιατί η δουλειά μου ήταν στην Επιτροπή των Περιφερειών, σε ελληνικό τμήμα, οπότε τις περισσότερες ώρες τις ημέρας μιλούσα, έγραφα, Ελληνικά και οι φορές που έπρεπε να μιλήσω γαλλικά για να συνεννοηθώ (που τότε ήξερα ελάχιστα) ήταν λίγες. Αυτό με βοήθησε πάρα πολύ, κυρίως ψυχολογικά, μια και ήταν η πρώτη φορά που έφευγα μακριά από το σπίτι μου και την οικογένειά μου και έκανε την προσαρμογή μου στην ξένη χώρα πιο ομαλή.

Ποια είναι τα στοιχεία εκείνα που εκτιμάς περισσότερο στη βρυξελλιώτικη καθημερινότητα σου;
Το ότι η πόλη είναι πολύ μικρότερη πληθυσμιακά σε σχέση με την Αθήνα που μεγάλωσα εγώ οπότε και τα συνεπακόλουθα προβλήματα (π.χ. κυκλοφοριακό) είναι μικρότερης κλίμακας. Επίσης ότι σχεδόν σε κάθε δήμο υπάρχει ένα μεγάλο πάρκο που με το πράσινό του σε ηρεμεί, ειδικά αν έχεις την τύχη να το βλέπεις από το παράθυρο του σπιτιού σου, και σου «καθαρίζει το μυαλό» όταν κάνεις τις βόλτες σου τις φωτεινές μέρες. Επίσης ότι οι συγκοινωνίες είναι αρκετά οργανωμένες και ότι στο κέντρο της πόλης υπάρχουν πολλά πάρκινγκ τα οποία δεν είναι πολύ ακριβά και σε γλιτώνουν από το στρες του «άντε τώρα να δούμε πού θα βρω να παρκάρω» όταν ξεκινάς την βραδινή σου έξοδο…   

Ελληνική ομογένεια και επαφή με τα ομογενειακά δρώμενα: τρόπος ενίσχυσης της ελληνικής ταυτότητας στο εξωτερικό ή κάτι παραπάνω;
Νομίζω ότι ήδη γίνονται πολύ σοβαρές προσπάθειες ενίσχυσης της ελληνικής ταυτότητας από διάφορες ομάδες και ο καθένας μας ξεχωριστά μπορεί συμμετέχοντας ή και όχι σ’ αυτές να συνεισφέρει από τη θέση του….
Πιστεύω ότι και ο καθένας από εμάς, ατομικά αποτελεί διαφήμιση, καλή ή κακή, της χώρας του!

Ελληνικό θέατρο Βελγίου και η πρώτη μαζική επαφή με το ελληνικό θεατρόφιλο κοινό στις Βρυξέλλες. Λίγα λόγια για αυτή την εμπειρία , τόσο από καλλιτεχνικής όσο και από ανθρώπινης πλευράς.
Είναι ευχάριστο το γεγονός ότι το ελληνικό θεατρόφιλο κοινό στις Βρυξέλλες στηρίζει τις προσπάθειες όλων των ομάδων (που είναι αρκετές). Στηρίζει όλους εμάς που μέσω του θεάτρου προσπαθούμε να εκφράσουμε μια άλλη πλευρά του εαυτού μας, τόσο διαφορετική από αυτήν της καθημερινότητας…
Ευχαριστώ πάρα πολύ λοιπόν το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου που μου έδωσε αυτή τη δυνατότητα, συμμετέχοντας στις παραστάσεις του να βγαίνω από την «Ελένη» και να γίνομαι κάποια άλλη, εντελώς διαφορετική… και να νιώσω αυτή τη μαγευτική εμπειρία του να είσαι “στο σανίδι” (όπως έλεγαν και οι παλιοί ηθοποιοί) με όλους τους προβολείς στραμμένους επάνω σου…
Επίσης μέσω του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου γνώρισα πολλούς ανθρώπους, που διαφορετικά δεν θα είχα αυτή την ευκαιρία, και έκανα καινούργιους φίλους κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό για μένα, την Ελένη.

Μέσα από τη μέχρι τώρα εμπειρία σου πιστεύεις πως ο ελληνισμός των Βρυξελλών μπορεί να κάνει πιο δυναμικά βήματα εξωστρέφειας και να βγει από τα ελληνοκεντρικά δρώμενα; Με ποιον τρόπο;
Ναι ίσως και να μπορούσε. Ένα μικρό παράδειγμα είναι η προσπάθεια που έκανε σε τελευταίες παραστάσεις του το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου να προσελκύσει μη ελληνόφωνους με το να παρέχει γαλλικούς υπότιτλους.
Κάτι άλλο που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι η πραγματοποίηση εκδηλώσεων για Έλληνες καλλιτέχνες/προσωπικότητες με πανευρωπαϊκή ή ακόμη και παγκόσμια εμβέλεια.
Επίσης κάτι άλλο θα μπορούσε να είναι η πραγματοποίηση εκδηλώσεων γαστρονομίας/γευσιγνωσίας, μια και όπως γνωρίζουμε αρκετά ελληνικά προϊόντα χαίρουν μεγάλης εκτίμηση από τους ξένους, και η προβολή τους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που όλοι ξέρουμε πόσο ισχυρά είναι στις μέρες μας.

Είναι αλήθεια πως μία δεύτερη καλλιτεχνική αδυναμία είναι για σένα ο χορός;
Ναι είναι αλήθεια. Νομίζω πως είναι ένας πολύ ευχάριστος τρόπος να εκτονώνεις το στρες της καθημερινότητας και επίσης γυμνάζεσαι. Κατά καιρούς έχω δοκιμάσει διάφορα είδη χορού όπως ελληνικούς παραδοσιακούς, salsa, tango, danse orientale 
Πέρυσι για προσωπικούς λόγους τον είχα αφήσει λίγο στην άκρη αλλά φέτος θέλω να συνεχίσω δυναμικά. Ο στόχος για φέτος είναι να συνεχίσω τα μαθήματα των Ελληνικών παραδοσιακών χορών που παρακολουθώ εδώ και αρκετά χρόνια και να δοκιμάσω να μάθω  φλαμένκο το οποίο όταν βλέπω να το χορεύουν με συναρπάζει… 
Αλλά μπορεί και να διαλέξω κάτι άλλο, θα δείξει…


Η Ελλάδα ζει μία περίοδο πολύ δύσκολη και μαζί της οι έλληνες πολίτες βιώνουν καταστάσεις πρωτόγνωρες. Πως αντιμετωπίζεις τα συννεφιασμένα νέα που καθημερινά μας πια κατακλύζουν τις οθόνες μας;
Δεν ξέρω πώς να το αντιμετωπίσω… άλλοτε αισθάνομαι θυμό, άλλοτε λύπη για την κατάντια της πατρίδας μου… Ειλικρινά δεν μπορούσα ποτέ να διανοηθώ ότι η Ελλάδα μια Ευρωπαϊκή χώρα στον 21ο αιώνα θα ζούσε ξανά καταστάσεις που θυμάμαι να τις διηγείται, κλαίγοντας, η γιαγιά μου από τη γερμανική κατοχή στην Αθήνα του 1942: κόσμος να τρέμει από το κρύο γιατί δεν έχει με ποιο τρόπο να ζεσταθεί, να ψάχνει στα σκουπίδια για φαγητό, να στέκεται με τις ώρες στην ουρά για συσσίτιο…
Νομίζω ότι τα γεγονότα μας ξεπερνάνε. Είμαστε όλοι ξαφνιασμένοι. Πρέπει να ξαναβρούμε τις ισορροπίες μας· τις άμυνές μας για αυτή την κατάσταση.
 
Το αντίδοτο σε αυτό που ονομάζουμε κρίση μπορείς να το ονομάσεις;
Ότι θα αναγκαστούμε να αφήσουμε στην άκρη το κυνήγι του «φαίνεσθαι» και του “lifestyle” που μας είχε καταπιεί τις 2 τελευταίες δεκαετίες και να ξαναβρούμε τη συντροφικότητα της παρέας, να ξανασκεφτούμε το «εμείς» και τις δράσεις αλληλεγγύης για τους συνανθρώπους μας, για όλους μας, και ίσως έτσι τελικά να βοηθήσουμε και την πατρίδα μας.

Πως παλεύει τις δύσκολες στιγμές η Ελένη Καξερή;  Ποια πράγματα σε στηρίζουν, από που αντλείς καθημερινά δύναμη;
Στις δύσκολες στιγμές κλείνομαι στον εαυτό μου, ακόμα περισσότερο από ότι συνήθως, και προσπαθώ να βρω  την άκρη μόνη μου…
Να βρω τη δύναμη από μέσα μου. Ίσως να συμβάλει λίγο σ΄αυτό και το ζώδιο, λιοντάρι βλέπεις…
Επειδή είμαι μοναχοπαίδι έχω συνηθίσει να είμαι μόνη μου και το γεγονός πως πρέπει όλα να τα αντιμετωπίζω μόνη μου.  Όταν όμως η κατάσταση δυσκολεύει πολύ και χρειάζομαι να μιλήσω σε κάποιον, ευτυχώς για μένα, έχω εδώ κάποιους φίλους που είναι διατεθειμένοι να με ακούσουν και να με βοηθήσουν.
 
Ποια θα ήταν η συμβουλή που θα έδινες σήμερα με το χέρι στη καρδιά σε έναν αριστούχο τελειόφοιτο ελληνικού πανεπιστημίου;
Θα τον συμβούλευα να προσανατολιστεί σε μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό (ίσως και με υποτροφία εφόσον είναι αριστούχος), μια και από ότι μαθαίνω στη σημερινή εποχή είναι απαραίτητες, και αφού ολοκληρώσει τον κύκλο των σπουδών του και έχοντας και την εμπειρία του εξωτερικού να επιλέξει (μετά από ώριμη σκέψη) την αγορά εργασίας που του ταιριάζει εντός ή εκτός Ελλάδος. Αν και είμαι σχεδόν σίγουρη ότι λόγω της υπάρχουσας κατάστασης/κρίσης  οι ευκαιρίες εντός Ελλάδας θα είναι σημαντικά λιγότερες από αυτές στο εξωτερικό.

Μία ευχή για την Ελλάδα.
Να βγει γρήγορα από το λαβύρινθο που έχει βρεθεί και να επιβεβαιωθούν τα λόγια του εμβατηρίου που τραγουδούσαμε στις γιορτές του σχολείου «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά, μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά».