Μαρία Παπανδρέου: «Αν ήταν να πέσει μετεωρίτης στο κεφάλι μου… θα έπαιρνα τα πινέλα μου και θα ζωγράφιζα!»

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Την εικαστικό Μαρία Παπανδρέου την γνωρίσαμε στην Μονς το 2015 στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης. Η πορεία της ως παιδαγωγός και η επαφή της με την εκπαίδευση των παιδιών ενίσχυσε την καλλιτεχνική της φύση. Τα δημιουργήματα της Μαρίας Παπανδρέου είχαμε την χαρά να τα δούμε σε ατομική της έκθεση και στις Βρυξέλλες στον χώρο πολιτισμού Clique Art.

Η σκέψη της σημερινής συνέντευξης με την Μαρία συνδέεται άρρηκτα με τις γιορτές, βασίστηκε στην πολύχρωμη αφέλεια των έργων της. Η θετική ενέργεια που εκπέμπει η ίδια αντανακλάται με ευκολία στους καμβάδες οι οποίοι με την σειρά τους μας μεταφέρουν σε ένα κόσμο ονειρικό, χαμογελαστό. Κάπως έτσι θα θέλαμε να είναι και η επόμενη χρονιά: με χιούμορ, αισιόδοξη, να μας κοιτάει με μεγάλα εκφραστικά μάτια δίνοντας μας ελπίδα πως όλα θα πάνε καλύτερα.

130451198_976936409462218_5131780669305039064_n

Μαρία, καταφέρνεις πάντα και μας ταξιδεύεις με τα έργα σου σε ένα χαρούμενο πολύχρωμο και αισιόδοξο πλανήτη! Πως βίωσες το 2020, αυτή την ιδιαίτερη χρονιά, με τους πολλούς περιορισμούς, στην προσωπική και οικογενειακή σου ζωή;

Και σου “χα πει να μη μου κάνεις ανοιχτή ερώτηση για το 2020!! (γελάει). Να σου πω, δεν ξέρω αν φταίει το playlist του Σινάτρα με τα χριστουγεννιάτικα ή το τζάκι που” χει βάλει το Netflix να καίει όλη μέρα, αλλά συνειδητοποίησα, ότι τελικά στα 47 μου χρόνια έχω ζήσει και πιο δύσκολα πράγματα. Αναμφισβήτητα ήταν δύσκολη χρόνια. Μεγάλη σαπίλα! Αλλά δεν ήταν προσωπικά δύσκολη χρόνια για να βλέπω γύρω μου τους άλλους να χοροπηδάνε σε λιβάδια με παπαρούνες και να καταθλίβομαι. Ήταν δύσκολη για όλους!

Δόξα τον Θεό μέχρι εδώ ήμαστε όλοι καλά, νομίζω ότι το lockdown μας έδεσε, περάσαμε τέλεια, κάναμε παζλ μέχρι τελικής πτώσης, πήραμε 5 κιλά έκαστος, γελάσαμε. Δεν το λες και χάλια.

Καλλιτεχνική έμπνευση κόντρα στην πανδημία και τα άσχημα της. Πως λειτούργησε η εικαστικός Μαρία Παπανδρέου το 2020;

Δεν πτοούμαι εύκολα. Τουλάχιστον αυτήν την εντύπωση έχω. Η ζωγραφική είναι η απόλυτη ισορροπία μου. Είναι μηχανισμός αυτοσυντήρησης. Εξού και τα έντονα χρώματα μάλλον. Έχω σκεφτεί επανειλημμένα ότι αν ήταν να πέσει μετεωρίτης στο κεφάλι μου και είχα deadline, δεν θα ταξίδευα. Θα έπαιρνα τα πινέλα μου και θα ζωγράφιζα όσο με παίρνει.

Αλήθεια, ποιες είναι οι σκέψεις που σε οδηγούν να βάλεις τις πρώτες πολύχρωμες πινελιές σε έναν καμβά;

Δεν έχω ιδέα! Εξαρτάται τι ονειρεύτηκα, τι εικόνες είδα την προηγούμενη μέρα, τι μέρα είναι, τι εποχή, τι ζω… Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν «το πάω». «Με πάει». Όταν ξεκινάω κάτι δεν έχω ιδέα τι θα” χει μέσα. Στήνεται μόνο του σιγά σιγά. Εννοείται ότι αν δεν το δω να παίρνει μορφή δεν ηρεμεί η ψυχή μου. Ξυπνάω στις 6 το πρωί κι ενώ κοιμούνται όλοι κάνω καφέ και ξεκινάω. Κάτι που μου ήρθε στις 11:30 την προηγούμενη κοιτώντας το και δεν είχα κουράγιο να κάνω εκείνη την ώρα. Περνάω και το κοιτάω 36 φορές την μέρα και συνεχίζω. Ξυπνάει κι ο γραφίστας μέσα μου κι αρχίζουν τα περί ισορροπίας πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά…τι κείμενο θα βάλω, θα βάλω κείμενο; κλπ. Είναι πολύ σημαντικό ότι δεν φοβάμαι το άσπρο χαρτί, καμβά. Με βλέπω μετρ αυτού. Δεν με φοβίζει. Δεν φοβάμαι ότι θα κάνω λάθος. Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση. Με κάποιο τρόπο θα το φέρω εκεί που θέλω.

papandreou painting

Πως θα χαρακτήριζες τα έργα σου; Πως σχετίζεται η έντονη παιδικότητα που αποπνέουν με το λειτούργημα της παιδαγωγού;

Τα αγαπάω τα παιδιά. Λατρεύω να δουλεύω μαζί τους. Όσο κουραστικά είναι, τόσο δίνουν με την ψυχή τους. Λατρεύω να συζητάω μαζί τους. Κάθε ηλικία έχει την ομορφιά της. Στο νηπιαγωγείο παίρνει το πάνω χέρι η μαμά και τα αγκαλιάζω, τα παρηγορώ…έχουν τις αγωνίες τους ακόμη και στα 5. Στα 12, τα εκτάκια που βλέπω φέτος είναι σχεδόν έφηβοι κι έχουν τα υπαρξιακά τους. Συζητάμε ώρες. Τα πάντα είναι θέμα για κονταρομαχία. Ακόμα κι ο Φραγκίσκος της Ασίζης που ίδρυσε τα πρώτα «asbl» της εποχής. Όλο αυτό που παίρνω, όλο όμως, -και είναι τεράστιο όλο αυτό που παίρνω απ” τα παιδιά-, βγαίνει στους πίνακες.

Δεν μ” ενδιαφέρει ο ρεαλισμός. Την ζωή την ζω, δεν με ενδιαφέρει να την κρεμάσω και στον τοίχο. Με συναρπάζει ο ενθουσιασμός των παιδιών! Πέντε λαμπάκια, ένα δέντρο και τρία μελομακάρονα και τα Χριστούγεννα γίνονται Ντίσνει-λαντ στα μάτια τους. Αυτό θέλω να βγαίνει και στους πίνακες. Το μαγικό.

Ποιες είναι οι επιρροές που έχεις στην Τέχνη σου και ποιοι είναι οι βασικοί πρωταγωνιστές στα έργα σου;

Σίγουρα η folk art, η μεξικάνικη folk art, αλλά και οι απίστευτα ωραίες εικονογραφήσεις που υπάρχουν στα παραμύθια. Ειδικά στις γαλλικές εκδόσεις. Στην Ελλάδα έχει καλυτερέψει πολύ η κατάσταση αλλά τους Γάλλους δεν τους φτάνουμε. Η Julie de Terssac κάνει κάτι θεϊκές εικονογραφήσεις, η Gaëlle Boissonard επίσης…άπειροι είναι. Μπαίνεις στο Etsy και γεμίζουν τα μάτια σου ομορφιά.

Με ποιο τρόπο θα μπορούσες να απεικονίσεις σε ένα σου έργο την φετινή χρονιά; ποιοι θα ήταν οι πρωταγωνιστές και τι χρώματα θα χρησιμοποιούσες;

Αυτόν τον πίνακα τον έκανα το Απρίλιο μέσα στο lockdown εμπνευσμένη απ” τα μπαλκόνια που βλέπαμε στην Ιταλία. Γύρω-γύρω είναι γραμμένοι οι στίχοι του «Perfect day», του Lou Reed.

Capture d’écran 2020-12-18 à 11.43.15

 

Η μεγάλη παύση στον πολιτισμό την χρονιά αυτή απέκλεισε την έκθεση των καλλιτεχνών στο ευρύ κοινό. Πόσο σημαντική είναι τελικά η επαφή με το φιλότεχνο κοινό; υπάρχουν τρόποι που μπορούν να υποκαταστήσουν την άμεση αυτή επαφή;

Προσωπικά όταν ετοιμάζω ένα πίνακα για κάποιον, μια παραγγελία, έχω απόλυτη ανάγκη να ξέρω ποιος είναι. Απ” την άλλη μεριά, οκτώ στις δέκα φορές όταν λαμβάνω κάποια παραγγελία λαμβάνω πάντα κι ένα ρεζουμέ της ζωής αυτού που το παραγγέλνει. Θεωρώ ότι αυτό που κάνω είναι πολύ προσωπικό. Αυτός που το παραγγέλνει ή το βλέπει και χαμογελάει το πρωί με τον καφέ του, έχει βρει κάτι σε μένα που του «μιλάει». Αυτό ισχύει για όλους τους απανταχού καλλιτέχνες. Αυτός που αγαπάει την δουλειά ενός καλλιτέχνη έχει ανάγκη να δει και την δουλειά του και τον ίδιο. Είτε είναι τραγουδιστής, ζωγράφος, ηθοποιός…

Πριν δύο χρόνια μου παρήγγειλε μια κυρία 3 πίνακες, όταν ειδωθήκαμε για να τους πάρει, την ρώτησα τι δουλειά κάνει. Μου είπε την ίδια με σένα, ψυχίατρος. Κι επειδή προφανώς είδε ότι την κοίταξα περίεργα μου είπε, το ίδιο κάνουμε, απαλύνουμε ψυχές κι οι δυο. Αυτό θέλει επαφή! Αυτό που φέτος δεν είχαμε.

Ποια είναι τα συναισθήματα στο τέλος αυτής της χρονιάς και ποιες οι σκέψεις σου για το 2021;

Οι σκέψεις μου; (γελάει) Το τραγούδι του Σαββόπουλου, «Τον Χειμώνα Ετούτο».

Τι είναι αυτό που σου έχει λείψει πιο πολύ στην διάρκεια αυτής της δύσκολης χρονιάς και τι θα αναζητήσεις πρώτο όταν με το καλό φύγουν μακριά από εμάς οι περιορισμοί και οι απαγορεύσεις;

Οι αγκαλιές! Τα ακουμπήματα, να αναπνέω, να βάζω κραγιόν και να το βλέπει κάποιος, να κόβω τα μαλλιά μου όταν θέλω, να δω τους δικούς μου, να φέρω την μαμά μου εδώ που λατρεύει να έρχεται, να πάρω αεροπλάνο χωρίς αγωνία, plf, καραντίνα και τεστ covid στο πήγαινε, στο γύρνα και στο αεροδρόμιο. Να δω τον γιο μου που είναι 16 να ξαναβγεί με τους κολλητούς του χωρίς μάσκα, να έρχονται να κοιμούνται πέντε μαζί εδώ και να τους ακούω να γελάνε μέχρι τις 4 το πρωί και να σηκώνομαι μισοκοιμισμένη να τους κοπανήσω. Όλα! Η ζωή! Θα τα ξανακάνω όλα. Να είμαστε όλοι γεροί μόνο!

papandreou01


 H Μαρία Παπανδρέου στο facebook και στο instagram

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Μαρία Παπανδρέου: "Αν ήταν να πέσει μετεωρίτης στο κεφάλι μου... θα έπαιρνα τα πινέλα μου και θα ζωγράφιζα!""

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *