Delirium Framboise

Συντάκτης:

από τον Γιάννη Δήμα, φωτογραφία: Δημήτρης Ναυρίδης / Newsville.be

Το γνωστό νεανικό συγκρότημα των Delirium Framboise κερδίζει επάξια μία θέση στο Cover Story του Οκτωβρίου. Η μουσική παρέα των DF εκπροσώπησε τα ελληνικά χρώματα στη μεγάλη γιορτή της Wallonie στο Namur, μας χάρισε ευχάριστες στιγμές, μία μέρα μετά, στην συναυλία τους στο Krainem, ενώ τους έχουμε απολαύσει τα τελευταία χρόνια στη μουσική επένδυση των θεατρικών έργων που παρουσιάζει το Ελληνικό Θεατρικό Εργαστήρι. Νέοι, με κέφι γι΄αυτό που κάνουν, τα τελευταία χρόνια συμμετέχουν σε συναυλίες σε πολλά μέρη της Ελλάδας ενώ οι δύο δίσκοι που έχουν ηχογραφήσει βάζουν τα θεμέλια για ένα μουσικό αύριο με πολλές επιτυχίες. Τα δύο αδέρφια ο Νίκος και ο Μάνος, δέσανε με τον Λάμπρο τον Κωνσταντίνο και τον Πάτρικ σε μία ομάδα που βγάζει χημεία, δυνατή σκηνική παρουσία και πολύ καλό ήχο. Το μεγάλο τους όπλο, ο εύστοχος στίχος, περνάει στο κοινό κριτική και άποψη. Η συντακτική ομάδα του FACES βρέθηκε με τους DF λίγες ώρες πριν τη συναυλία του Namur. Αρχικά στο σπίτι της οικογένειας Νυχά και λίγο αργότερα έξω, στους δρόμους στο Krainem, τόσο για τις ανάγκες τις φωτογράφισης όσο και για την απαραίτητη κουβέντα.

Αν θες να κερδίσεις, πρέπει να χάσεις μια φορά;
Μάνος: Όχι μόνο μία φορά. Κάθε φορά που χάνεις μαθαίνεις, γίνεσαι καλύτερος και πιο δυνατός. Ο μεγάλος Michael Jordan είπε κάποτε: «Έχω χάσει πάνω από 9000 βολές στην καριέρα μου. Έχω χάσει σχεδόν 300 παιχνίδια. 26 φορές με έχουν εμπιστευτεί να ρίξω το σουτ που θα χάριζε τη νίκη και το έχασα. Έχω αποτύχει ξανά και ξανά και ξανά στη ζωή μου. Και αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που τα κατάφερα».

Είστε η γενιά που λέει εύκολα σ’ αγαπώ;
Μάνος: Είμαστε μια γενιά που λέει εύκολα πολλά πράγματα και μέσα σ’αυτά είναι και το «σ’αγαπώ». Αλλά δεν νομίζω ότι είναι θέμα μόνο της γενιάς μας, είναι ότι το «σ’αγαπώ» έχει γίνει προϊόν που πουλάει πολύ. Όπου κι αν κοιτάξεις θα δεις το «σ’αγαπώ», σε διαφημίσεις, σε τραγούδια, σε ταινίες, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, παντού. Οπότε πιστεύω ότι δεν μπορείς να γλυτώσεις.
Νίκος: Γενικά είμαστε μια γενιά που ζούμε την εξέλιξη της τεχνολογίας με το internet και όλα τα social media, που έχουν ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση των ανθρώπων μεταξύ τους και την επικράτηση μιας εικονικής πραγματικότητας. Είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε κάποια πράγματα, αλλά παρόλα αυτά είμαστε μια γενιά που δύσκολα θα εκφράσει τα συναισθήματά της, δύσκολα θα ανοιχτεί στον άλλον ώστε να υπάρξει επικοινωνία, δύσκολα θα πει το σ’ αγαπώ στα μούτρα. Πιο εύκολα σίγουρα από τους πιτσιρικάδες που δε μπορούνε να φανταστούν ένα κόσμο χωρίς κινητό, facebook και online gaming. Πιστεύω πάντως πως στους δύσκολους καιρούς ανοιγόμαστε παραπάνω και όλοι λίγο πολύ θα τη βρούμε την άκρη.

Ό,τι δίνεις παίρνεις και ό,τι πάρεις θα δώσεις.
Νίκος: Είναι μια κουβέντα που μου είχε πει ο Λιάκος (Εισβολέας) και που μου κόλλησε στο μυαλό και την χρησιμοποίησα και στο τέλος του κουπλέ μου στο «Αν Θέλεις». Δε μπορείς να περιμένεις να πάρεις κάτι από τη στιγμή που δεν έχεις δώσει τίποτα οτιδήποτε κι αν είναι αυτό. Αν παίρνεις όλη την ώρα χωρίς να δίνεις, κάποια στιγμή η φάση θα σου γυρίσει μπούμερανγκ.

5 αγόρια. Υπάρχει χώρος και για μια γυναικεία παρουσία όπως το 2009;
Μάνος: Γυναικεία παρουσία υπάρχει στα κομμάτια μας. Ειδικά στο νέο δίσκο, Different, είχαμε την τύχη να συνεργαστούμε με την Ειρήνη η οποία έχει καταπληκτική φωνή και απογείωσε εντελώς το νέο μας πρότζεκτ. Δυστυχώς όμως δεν μπορούσαμε να την έχουμε μαζί μας και στις ζωντανές μας εμφανίσεις. Θα το θέλαμε να έχουμε και μία και δύο γυναικείες φωνές για να δίνουν άλλη διάσταση στα live μας. Στην παρούσα φάση όμως έχουμε αναπτύξει μια πολύ καλή χημεία οι πέντε μας και επάνω στη σκηνή και εκτός.

Μουσική, στίχος, σκηνική παρουσία. Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο των DF;
Μάνος: Αυτή την περίοδο η σκηνική παρουσία έχει ανέβει επίπεδο με την παρουσία του Κωνσταντίνου, του Πάτρικ και του Ace σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Νίκος: Οπότε θα λέγαμε ο καλύτερος δυνατός συνδυασμός αυτών των τριών.

Βέλγιο, Αγγλία, Ελλάδα. Σε ποια χώρα είναι πιο εύκολο να δημιουργείς και γιατί;
Μάνος:Η έμπνευση δεν καθορίζεται από σύνορα. Ιδέες έρχονται οποιαδήποτε στιγμή, όπου κι αν βρίσκομαι. Το θέμα είναι να μην μου φύγουν…
Νίκος: Θα έλεγα πως σημασία δεν έχει πού είσαι για να δημιουργήσεις, αρκεί αυτό που έχεις μέσα σου να μπορείς να το βγάλεις προς τα έξω. Βέβαια, η περιοχή που βρίσκεσαι γεωγραφικά μπορεί να επηρεάσει την έμπνευσή σου και να δώσει άλλο χρώμα στη δημιουργία σου. Άλλα άμα είναι να γράψεις κάτι, θα το γράψεις ανεξάρτητα από το πού βρίσκεσαι.

Hip Hop. Τι είναι για σένα;
Μάνος: Εδώ θα ήθελα να πω πως η μουσική που κάνουμε δεν είναι καθαρόαιμο hip hop. Ειδικά ο καινούριος μας δίσκος (Different) έχει πάρα πολλά και έντονα στοιχεία reggae. Το hip hop πάντως είναι πρώτα τρόπος ζωής και μετά στυλ μουσικής.
Νίκος: Το hip hop για μένα είναι το μέσο που θα χρησιμοποιήσεις για να πεις κάτι που σε εκφράζει, που σε προβληματίζει, που θα ήθελες να το μοιραστείς με κάποιον άλλον. Μπορείς να πεις μια ιστορία, μπορείς να φιλοσοφήσεις, μπορείς να κάνεις χαβαλέ εξαρτάται και τι συναίσθημα θα σου βγάλει η συγκεκριμένη λούπα που θ’ ακούσεις. Το πιο σημαντικό για μένα στο hip hop είναι να είσαι όσο πιο αληθινός και απλός σε σχέση με την πραγματική σου ζωή. Δε πας να πουλήσεις παραμύθιμε ακριβά ρούχα γκόμενες κι αμάξια. Αυτός που είσαι, αν θες να το δείξεις, το δείχνεις μέσα από τα τραγούδια σου, δεν έχεις να αποδείξεις κάτι για να βγάλεις προς τα έξω έναν ψεύτικο εαυτό. Τώρα αν τα βιώματά σου και ο τρόπος που εκφράζεσαι αγγίζουν κι’ άλλους ανθρώπους τότε τόσο το καλύτερο.

Θα μπορούσες να ασχοληθείς με την πολιτική;
Μάνος: Με τίποτα. Θεωρώ ότι είναι από τους πιο «βρώμικους» χώρους και δε θέλω να “λερωθώ”.
Νίκος: Μακριά κι ούτε καν αγαπημένοι. Καλύτερα να γίνω σκουπιδιάρης να μαζεύω σκουπίδια παρά να αντικρίζω κάθε μέρα “σκουπίδια” στη δουλειά μου και να πρέπει μάλιστα να συνομιλώ μαζί τους. Άσε που κάθε στιγμή κινδυνεύεις να γίνεις “σκουπίδι” κι εσύ.

Είσαι και εσύ αγανακτισμένος;
Μάνος: Είμαι ναι. Είμαι αγανακτισμένος με τους πολιτικούς που ενδιαφέρονται μόνο για την καρέκλα τους και για τις μίζες τους χωρίς να τους νοιάζει το καλό της χώρας. Είμαι αγανακτισμένος με την κατάσταση που επικρατεί στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στις εφορίες ακόμα και στους δρόμους της Αθήνας. Είμαι αγανακτισμένος με όλους τους πρώην βολεμένους που ξεβολευτήκαν γιατί τόσα χρόνια ψήφιζαν τα ίδια και τα ίδια για να έχουνε μια θέση στο δημόσιο. Είμαι αγανακτισμένος με τη λαμογιά και τη λογική του «ωχ αδερφέ». Και είμαι αγανακτισμένος γιατί στην τελική όλα αυτά τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν και δημιουργούνται θα τα βρουν μπροστά τους οι νέοι οι οποίοι δεν έχουν ερωτηθεί για το παραμικρό.
Νίκος: Βλέπεις καθημερινά, και σε πιο κυριλάτες περιοχές της Αθήνας όχι μόνο στο κέντρο, άστεγους και ηλικιωμένες γυναίκες να ψάχνουν φαΐ μέσα από τα σκουπίδια. Όταν είσαι έξω το μόνο που ακούς στις συζητήσεις είναι για τα φράγκα. Νιώθεις ότι η λογική δε κυριαρχεί πια στο κόσμο. Σου κάνει έλεγχο η αστυνομία, λες και είσαι τρομοκράτης, δε ξέρεις πότε και από πού θα σου έρθει. Βλέπεις ότι ζεις σε μια χώρα που τίποτα δε λειτουργεί όπως θα πρεπε και που η ανικανότητα κάνει θραύση. Βάζεις ψέμα βενζίνη με 1,8 ενώ παλιά έβαζες με 0,7. Στα ρουφάνε από παντού, και βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους να σε κοροϊδεύουν κάθε μέρα στην TV καθώς η χώρα βουλιάζει όλο και πιο πολύ. Ναι, όλα αυτά που ζούμε εδώ πέρα σαφέστατα με απασχολούν και με επηρεάζουν γιατί αγαπώ αυτή τη χώρα. Ωστόσο έχουμε την τύχη να είμαστε παιδιά του εξωτερικού και ανά πάσα στιγμή μπορούμε να πάμε να ψάξουμε τη τύχη μας σε άλλες χώρες. Αυτό κάνανε και όλοι οι φίλοι μας που είχαν έρθει στην Ελλάδα από το Βέλγιο. Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά σε ολόκληρη τη χώρα που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και που είναι εγκλωβισμένοι σ’ αυτό το τρελοκομείο. Αυτοί πιστεύω είναι οι πραγματικοί αγανακτισμένοι και εννοείται πως δεν αναφέρομαι σ’ αυτούς που πηγαίνανε στο Σύνταγμα.

Ένα χαρακτηριστικό που πήρες από τη μητέρα σου.
Μάνος: Την υπομονή της.
Νίκος: Σπάζομαι και εγώ όταν μαγειρεύω και είναι κόσμος πάνω απ’ το κεφάλι μου.

Ένα χαρακτηριστικό που πήρες από τον πατέρα σου.
Μάνος: Το να προσπαθώ να αντιμετωπίσω το νόμο του Μέρφι.
Νίκος: Λογικά σε λίγο καιρό θα έχω τη φαλάκρα του.

Από πού αντλείς δύναμη στην καθημερινότητά σου (εκτός μουσικής);
Μάνος: Από τη θετική μου σκέψη. Πιστεύω πως ο άνθρωπος είναι πολύ δυνατός όταν ψυχικά αισθάνεται ανίκητος και μπορεί να καταφέρει πολύ σπουδαία πράγματα. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να σκεφτόμαστε θετικά.
Νίκος: Από τους φίλους μου κυρίως. Ο ένας δίνει δύναμη στον άλλον στις δύσκολες και προσπαθούμε να γελάμε πολύ για να ξεχνάμε όσο μπορούμε.

Ένας κοντινός και ένας μακρινός στόχος.
Μάνος: Κοντινός στόχος είναι να πάει καλά ο δίσκος, Different. Μακρινός στόχος να συνεργαστούμε με κάποιον παγκόσμια γνωστό μουσικό.
Νίκος: Ο κοντινός, να κάνω αυτό που πρέπει να κάνω. Και ο μακρινός, να προλάβω να κάνω όλα αυτά που πρέπει να κάνω.

Στην Ελλάδα η άσχημη και δύσκολη καθημερινότητα είναι κανόνας για πολλούς Σχετικά με τη δύναμη του στίχου σας: Σκέφτεσαι πως η πικρή και δυνατή γεύση (Delirium) πρέπει να γίνει πιο έντονη από τη γλυκιά της Framboise; Μάνος: Όχι απαραίτητα. Κατ’ αρχήν θέλουμε και προσπαθούμε να πούμε κάποια πράγματα με τη μουσική μας. Πιστεύουμε ότι είναι σημαντικό να υπάρχει καλός και δυνατός στίχος που να μιλάει για τις δυσκολίες και τις αδικίες της ζωής. Αλλά επίσης κάνουμε μουσική πάνω απ’ όλα. Κι η μουσική είναι ένας τρόπος διασκέδασης για πολλούς. Ακούγοντάς τη θέλουν να χαλαρώσουν και να ξεφύγουν από την καθημερινότητα τους χωρίς να τους υπενθυμίζεις συνέχεια τα προβλήματά τους. Να ξεχαστούν. Οπότε πιστεύουμε πως είναι σημαντικό να υπάρχουν και σοβαρά κομμάτια και πιο χαβαλεδιάρικα. Προσπαθούμε να έχουμε μια ισορροπία.
Νίκος: Ο στίχος μας άλλες φορές είναι πικρός, απότομος και καυστικός, άλλες φορές γλυκός, χιουμοριστικός και ευχάριστος. Δίνουμε παραπάνω βάση στο να κάνουμε τον ακροατή να αισθάνεται όμορφα όταν ακούει τη μουσική μας, μιας και αυτό ταιριάζει πολύ και με το ρέγγε στοιχείο μας. Παρόλα αυτά, έχουμε και εμείς τις σκοτεινές στιγμές μας και όσο περνάνε τα χρόνια ωριμάζει και ο στίχος μας. Αν και αυτή την περίοδο δεν αναζητάμε την πικρίλα, σε μερικά κομμάτια όπως τα «Σύννεφα» και η «Μαριονέτα» από τους προηγούμενους δίσκους μας, και το «Δε κατάλαβα» από τον καινούριο, αλλά και σε άλλα τραγούδια μας, η πικρίλα αυτή βγαίνει προς τα έξω.

Ποια μουσική δε θα άκουγες ποτέ;
Μάνος: Εάν κάποιος ασχολείται με τη μουσική, γράφει ή παίζει, δεν μπορεί να πει ότι δε θα άκουγε ποτέ κάποιο είδος. Προσωπικά μπορεί να έχω κάποια είδη που τα ακούω για να χαλαρώσω και να νοιώσω καλά, αλλά ακούω τα πάντα για να μαθαίνω και να ανακαλύπτω νέους ήχους και νέες ιδέες.
Νίκος: Όλα τα είδη μουσικής ακούγονται και το καθένα μπορείς να το εκτιμήσεις διαφορετικά ανάλογα με τα γούστα σου και την προσωπικότητά σου. Κάποια θα σ’ αρέσουν παραπάνω κάποια λιγότερο. Πρέπει να μπορείς όμως να αναγνωρίσεις τη μουσικότητα του κάθε είδους, κι ας μη σου κάθεται καλά στ’ αυτί σου. Ας πούμε metal δεν ακούω, αλλά έχω βρεθεί σε metal συναυλίες και έχω περάσει καλά γουστάροντας την όλη φάση. Σε γενικές γραμμές, με αφήνουν αδιάφορο τα εύκολα τραγουδάκια που δεν έχουν καμία δόση εξυπνάδας μέσα τους, με τον στάνταρ μπανάλ ήχο που κυριαρχεί στην pop αφρόκρεμα που μας σερβίρουν από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο, είτε στη χώρα μας είτε στο εξωτερικό. Όταν λέω εύκολα τραγουδάκια, εννοώ αυτά που γράφονται για να ακούγονται εύκολα στ’ αυτί, χωρίς ψυχή, με στίχο που συνήθως συνδυάζει τη σαχλαμάρα με την κλάψα. Δε ισχυρίζομαι πως εμείς λέμε σοφά πράγματα, αλλά τουλάχιστον μιλάμε απ’ τη καρδιά και με ειλικρίνεια.

Τελευταία ταινία που είδες.
Μάνος: Το Cowboys and Aliens. Ότι να’ναι…
Νίκος: Το remake του Conan. Ντάξει ψιλομούφα. Όχι ότι τρελάθηκα όταν είδα το original, αλλά τότε έπαιζε ο Schwarzie και βέβαια δίνουμε μόνο respect στον Arnold και την παλιά σχολή…

Το hip hop αναπτύχθηκε σε υποβαθμισμένες περιοχές των ΗΠΑ, εκεί που υπήρχε μεγάλη ανεργία και φτώχεια. Στα αδέρφια Νυχά, πώς έφτασε;
Νίκος: Όπως έφτασε και στον υπόλοιπο κόσμο, μέσω ραδιοφώνου, MTV, κασετών, CD κ.λπ. Εξάλλου, όταν ήμασταν πολύ μικροί και δε καταλαβαίναμε και πολλά ακόμα, το hip hop είχε κάνει ήδη σημαντικά βήματα και στη δεκαετία του 90 ακουγότανε σε ολόκληρο τον πλανήτη με NWA τότε Snoop, 2Pac, Biggie, Cypress. Ακούγαμε και πολύ γαλλικό hip hopI AM, NTM και ελληνικό με Ημισκούμπρια τότε Αctive Μember και είχαμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της εξέλιξης αυτής της κουλτούρας που ονομάστηκε hip hop. Κάπως έτσι έφτασε στ’ αδέρφια Νυχά το hip hop όπως έφτασε και η regge, η jazz, η funk, η κλασσική μουσική κ.λπ.

Έχεις κάνει ποτέ graffiti?
Μάνος: Όχι ποτέ. Γενικά δε θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που ζωγράφισα κάτι.
Νίκος: Οποιοσδήποτε μπορεί να πάρει ένα spray και να γράψει μια βλακεία σε κάποιον τοίχο. Το γκράφιτι όπως και να χει είναι τέχνη και όπως η κάθε τέχνη για να την ασκήσεις σωστά θέλει να χύσεις αίμα και ιδρώτα. Πρέπει επίσης να πιάνει το χέρι σου, να έχεις ταλέντο και φαντασία. Δυστυχώς εγώ δε το χα ποτέ με τη ζωγραφική.

Πείτε μας δύο λόγια από τις μέχρι σήμερα συνεργασίες σας στην ελληνική μουσική σκηνή.
Νίκος:Σίγουρα από τη κάθε συνεργασία που κάναμε κερδίσαμε διαφορετικές εμπειρίες, και ζήσαμε έντονες και μοναδικές στιγμές. Μάθαμε πράγματα δουλεύοντας με διαφορετικούς ανθρώπους του χώρου που δε θα μαθαίναμε ποτέ μόνοι μας και είδαμε πολλές όψεις της μουσικής σκηνής στην Ελλάδα μιας και κάναμε πολλά live σε όλη τη χώρα. Άλλες φάσεις ζήσαμε με την Ελένη Δήμου, άλλες με τα Τιγρέ Σποράκια, άλλες μόνοι μας τελείως. Γνωρίσαμε πολλούς μουσικούς, μ’ άλλους δεθήκαμε, μ’ άλλους χαθήκαμε, μ’ άλλους γίναμε πολύ καλά φιλαράκια, αλλά όπως και να χει όλα αυτά βοηθήσανε στην εξέλιξη τόσο του εαυτού μας όσο και της μουσικής μας. Δε θα ήμασταν αυτοί που είμαστε αν δεν είχαμε συναναστραφεί με όλους αυτούς τους ανθρώπους και το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα τους ξεχάσουμε ποτέ.

The Ace // 32 // Loops & Synth
Πώς έγινε η γνωριμία σου με τους Μάνο και Νίκο Νυχά;
Με τα παιδιά γνωριστήκαμε σε μια παράσταση που δουλεύαμε μαζί πριν 2-3 χρόνια στην Αρχιτεκτονική στο Γκάζι, με το σχήμα της Ελένης Δήμου! Τότε ο ρόλος μου ήταν σαν τεχνικός, τα παιδιά φυσικά ήταν on stage!
Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι δέσατε με τα άλλα μέλη του συγκροτήματος; Δεθήκαμε γιατί αγαπάμε πολύ την μουσική που παρουσιάζουμε. Σεβόμαστε πολύ ο ένας τις επιθυμίες και τις επιλογές των άλλων μελών, περνάμε φανταστικά στις πρόβες και στις συναυλίες που έχουμε κάνει, μοιραζόμαστε ένα κοινό όνειρο και θα κάνουμε ότι μπορούμε για να το κάνουμε αληθινό!
Προσωπικό μότο; “Μη μου αφαιρείς αυτό που δεν μπορείς να μου δώσεις.” (Διογένης προς Μέγα Αλέξανδρο εννοώντας τον Ήλιο, όταν εκείνος τον ρώτησε αν είχε να του ζητήσει κάποια χάρη.)
Τι χρώμα θα έδινες στην Ελλάδα σήμερα; Το κίτρινο που για μένα συμβολίζει τον ήλιο και το φως του, που έχει προσφέρει στη χώρα μου μια μοναδική ποιότητα ζωής και σε μέναν ένα λόγο να μην θέλω να την εγκαταλείψω ποτέ.
Έναν προσωπικό σου στόχο για το μέλλον. Ένας από τους προσωπικούς μου στόχους είναι κάποια στιγμή να φύγω από την πόλη και να ζήσω κοντά στη φύση ήρεμα και εναρμονισμένα με τους νόμους και την ενέργεια της.

Κωνσταντίνος (Dawn Rebel) // 24 // Nτραμς
Πώς έγινε η γνωριμία σου με τους Μάνο και Νίκο Νυχά; Γνωριστήκαμε όταν με πήραν να παίξω στα ‘Τιγρέ Σποράκια’, ένα hip hop σχήμα που τα παιδιά έπαιζαν ήδη. Έχουμε επίσης κοινούς φίλους και γνωστούς που έκαναν την γνωριμία πιο οικεία.
Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι δέσατε με τα άλλα μέλη του συγκροτήματος; Θεωρώ πως και μόνο ο κοινός παρανομαστής που λέγεται μουσική είναι αρκετά ισχυρός για να δέσει δύο ανθρώπους. Παρόλα αυτά με την πάροδο του χρόνου βλέπεις πως παίρνεις και δίνεις προσωπικά στοιχεία όλο και περισσότερο, οπότε μετά παύεις να είσαι μόνο συνεργάτης και γίνεσαι και φίλος. Αν κάποιος έχει σχετικά κοινή προσέγγιση στη ζωή με μας εύκολα νοιώθουμε πως αξίζει να του αφιερώσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Αγαπημένη στιγμή μέχρι σήμερα με τους D.F. Γενικά περνάμε πάρα πολύ ωραία σαν παρέα, αλλά αν πρέπει να διαλέξω μια στιγμή θα έλεγα τη στιγμή πριν βγούμε στη σκηνή. Νοιώθω ένα περίεργο δέσιμο εκείνη την στιγμή, ξέρω πως είμαστε ο ένας για τον άλλο και τους εμπιστεύομαι. Αυτή η αίσθηση εμπιστοσύνης για μένα είναι πολύτιμη
Προσωπικό μότο; Προσωπικό μότο είναι μια αγαπημένη φράση του Σπινόζα ‘’Ευτυχία είναι η δια της λογικής κατανόηση της ζωής και του κόσμου”.
Τι χρώμα θα έδινες στην Ελλάδα σήμερα; Μην με παρεξηγήσετε αλλά μου μοιάζει λίγο ρομαντική αυτή η ερώτηση. Η Ελλάδα είναι η χώρα μου και έχω ζήσει πολύ όμορφη ζωή μέχρι τώρα σε αυτή. Ζω στην θάλασσα οπότε θα σας πω το μπλε, όχι λόγο σημαίας αλλά γιατί όποτε σκέφτομαι Ελλάδα σκέφτομαι την ζωή μου σε αυτή και η ζωή μου είναι στο μπλε της θάλασσας.
Έναν προσωπικό σου στόχο για το μέλλον. Προσωπικός στόχος είναι να αναπτύσσω το πνεύμα μου και να ζήσω μια ζωή λογική δημιουργική και φιλοσοφημένη, αλλά το μέλλον για μένα δεν έχει μεγάλη σημασία διότι δεν ξέρω αν καν θα το βιώσω. Μου αρέσει να νιώθω την παροδικότητα της ύπαρξης, έχει μεγαλύτερη αξία η κάθε στιγμή έτσι.

Πάτρικ// 32// Mπάσο
Πώς έγινε η γνωριμία σου με τους Μάνο και Νίκο Νυχά; Με τα παιδιά γνωριστήκαμε μέσω του Κώστα Ξηρογιαννη. Πρώτα τον Νίκο στο σπίτι του Κώστα και μετά και τον Μάνο στο στούντιο, κάνοντας πρόβα για τα “Τιγρέ Σποράκια”.
Για ποιους λόγους πιστεύεις ότι δέσατε με τα άλλα μέλη του συγκροτήματος; Με τα παιδιά υπάρχει καλή επικοινωνία, κοινοί μουσικοί στόχοι και διάθεση να περνάμε καλά κάνοντας αυτό που αγαπάμε.
Αγαπημένη στιγμή μέχρι σήμερα με τους D.F. Η συναυλία φέτος το καλοκαίρι στα Κύθηρα.
Προσωπικό μότο; Γελάω με προσωπικά μότο. Η ζωή είναι πολύ απρόβλεπτη για να παγιώνει κανείς ιδέες και συμπεριφορές.
Τι χρώμα θα έδινες στην Ελλάδα σήμερα; Θεωρώ ότι η χώρα μας είναι χώρα αντιθέσεων, χώρα με έντονο χαρακτήρα. Απλά τώρα λόγω συνθηκών οι περισσότεροι δίνουν έμφαση στο μαύρο. Υπάρχει όμως και το άσπρο αρκεί να ξέρεις να κοιτάς.
Έναν προσωπικό σου στόχο για το μέλλον. Να συνεχίσω το δρόμο μου.

Βιογραφικό Οι D.F (Delirium Framboise), ξεκίνησαν από δύο αδέρφια -τον Μάνο και τον Νίκο- που μεγάλωσαν στις Βρυξέλλες και σπούδασαν στο Λονδίνο, πήραν το όνομά τους από δύο βελγικές μπύρες που συνδυάζουν την πικρή και δυνατή γεύση (Delirium) με τη γλυκιά (Framboise). Ξεκίνησαν το 2006 να δημιουργούν hip hop μουσική με ενισχυμένο το στοιχείο της reggae, της jazz και της funk. Το καλοκαίρι του 2008 κυκλοφόρησε το πρώτο τους single με τίτλο D.F και το καλοκαίρι του 2009 ο πρώτος τους δίσκος με τίτλο London Sessions, όπου συμμετέχουν η Ελένη Δήμου και οι Μάρκος Κούμαρης και Σπύρος Βεσδέκης των Locomondo. Έναν χρόνο μετά, και ύστερα από διάφορα live shows σε Ελλάδα και Βρυξέλλες καθώς και πολλαπλές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές όπως το Κύτταρο και ο Ρυθμός Stage, κυκλοφορούν το δεύτερό τους album με τίτλο DιFραγκο όπου συμμετέχει και πάλι η Ελένη Δήμου σε ένα κομμάτι, αλλά και ο Γιάννης Γιοκαρίνης, ο Ζodiac και πολλοί άλλοι μουσικοί οι οποίοι πρόσθεσαν το ταλέντο τους ώστε αυτή η δουλειά των δύο αδελφών και του παραγωγού τους, Άκη Γκολφίδη, να είναι μουσικά πιο εμπλουτισμένη και πιο ολοκληρώμενη. Πλέον το σχήμα αποτελείται από τους Μάνο και Νίκο Νυχά, The Ace, Κωνσταντίνο Μιχαηλίδη και Πάτρικ Καραντινό.

Delirium Framboise
www.d-f.gr
E:info@delirium-framboise.gr

Twitter: www.twitter.com/_DF_
YouTube: www.youtube.com/deliriumframboise
MySpace: www.myspace.com/d-f
Facebook: www.facebook .com /dfsound

The Ace Sound Lab
Skylitsi Omiridou 76, 185 33 Piraeus, Greece
Τ: +30 210 41 78 808, +30 697 02 14 924
E: theacesoundlab@gmail.com
www.facebook .com /TheAceSoundLab