Κακόφημες περιοχές, ναρκωτικά, πορνεία. Καταπίεση με θύτες και θύματα από την ίδια κοινότητα, τη νιγηριανή.

Συντάκτης:

Η ταινία από τα δυο πρώτα πλάνα δικαιολογεί τον τίτλο της.

Το πρώτο ξεκινά με το υγρό στοιχείο σε μορφή καταρράκτη. Attractive.
 Στο δεύτερο πλάνο βρισκόμαστε ήδη στο εσωτερικό ενός καραβιού όπου βλέπουμε στοιβαγμένους μετανάστες. Illusion.
Πολλαπλές λήψεις από διαφορετικές γωνίες και μια σειρά από κουνημένα κοντινά πλάνα σε πρόσωπα και σώματα που μπερδεύονται μεταξύ τους, δίνουν την αίσθηση στο θεατή ότι θαλασσοδέρνεται κι αυτός μαζί… σα να μη μένει κανείς αμέτοχος ή έστω ανέγγιχτος από την ταραχή αυτή. Λες και δε θέλει να μας αφήσει ο σκηνοθέτης στην αίσθηση του απυρόβλητου που μας διακατέχει.
Έντονες εναλλαγές στη μουσική, τεχνική που εναρμονίζεται άρτια με την συναισθηματική ένταση των πρωταγωνιστών. Διηγηματικοί (on και off screen) και μη διηγηματικοί ήχοι διεκδικούν ταυτόχρονα την ακουστική προσοχή του θεατή.

‘’Papa god is not sleeping.’’ Ελπίδα.

Από το υγρό στοιχείο απότομα στο στεγνό σιντριβάνι, στην πραγματικότητα. Παράνομο εμπόριο, αστυνομία, συναγερμός, αναστάτωση, κυνηγητό. Αλλεπάλληλα πλάνα, γρήγορα, αγχωτικά, κουραστικά, με close-up που αρχίζουν από την παράνομη πράξη κι έπειτα, με απότομες, ασύνδετες κινήσεις του κάδρου, μεταφέρουν την εικόνα στα έντρομα πρόσωπα. Γενικό πλάνο δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει ‘’πλάνο’’, γενικότερα.

‘’I’m going straight to the fast line.’’ Απόγνωση.

Κακόφημες περιοχές, ναρκωτικά, πορνεία. Κύκλωμα παρανομίας, σεξουαλική και ψυχολογική καταπίεση με θύτες και θύματα από την ίδια κοινότητα, τη νιγηριανή. Έδαφος ουδέτερο (;) αμέτοχο (;) υπεύθυνο (;) αδικημένο λόγω γεωγραφικής θέσης (;) όπου το κοινωνικό πρόσωπο της χώρας υποδοχής δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο στο σκληρό -παράνομο- πρόσωπο του εργοδότη που πληρώνει κατά βούληση, και κατά του εργαζομένου, αλλά και στο καταδιωκτικό –νόμιμο- πρόσωπο της αστυνομίας.

‘’It's not important where money comes from, but that we eat.’’ Απενοχοποίηση.

Με αξιοπρεπή δουλειά δεν μπορεί κανείς να στείλει χρήματα στο σπίτι του στη Νιγηρία. Οι οικογένειες ζουν μες στην άγνοια για τους ανθρώπους τους: τον σύζυγο, το γιο, την κόρη. Τώρα πλέον μαστροπός, έμπορος ναρκωτικών, πόρνη, που προσποιούνται στο τηλέφωνο ότι όλα καλά! Κι όταν η συζήτηση φτάσει στο οικονομικό… αναστάτωση, αγωνία, εκνευρισμός και στις δυο άκρες της γραμμής.
Σε κάνει αγνώριστο η παρανομία, σε αλλάζει εξωτερικά κι εσωτερικά. Συνταξιδιώτες στο καράβι συναντιούνται αργότερα και δεν αναγνωρίζει ο ένας τον άλλον. Μαλώνουν μέχρι που τελικά θυμούνται ότι από κάπου γνωρίζονται! Και τότε κοπάζει ο θυμός και η οργή και τη θέση τους παίρνουν χαμόγελα κι αγκαλιές. Αποδεχόμαστε, φαίνεται, περισσότερο ό,τι μας είναι γνώριμο, είτε καλό είτε κακό. Γινόμαστε πιο φιλικοί μαζί του.

‘’God.’’ Πίστη.

Πάντα παρούσα η ψευδαίσθηση μιας φυσιολογικής ζωής. Ήλιος, έρωτας, βόλτες, όνειρα, πρόταση γάμου κάτω από μια Ακρόπολη που αχνοφαίνεται στην άκρη του πλάνου. Μα ναι, Ελλάδα βρισκόμαστε!

‘’Let it be.’’ Μοίρα.

Από τις πιο δυνατές σε ένταση στιγμές της ταινίας η σεκάνς με τη συνεχή εναλλαγή πλάνων της πόρνης πρωταγωνίστριας να προσεύχεται μέσα στην εκκλησία και της ίδιας φιγούρας, εμφανώς παραλλαγμένης, να περιφέρεται στους δρόμους ψαρεύοντας πελάτες. Έμφαση προσδίδει ο ασύγχρονος με τη δράση των δυο σκηνών ήχος, αυτός του δρόμου και εκείνος της εκκλησιαστικής μουσικής.
Το φινάλε έρχεται να επισφραγίσει η τραγική αλήθεια ότι άπαξ και μπλέξεις δεν έχει πισωγύρισμα. Το να ξεφύγεις από την παρανομία θεωρείται ‘παράνομο’ βάσει ‘νόμων’ των παρανόμων.
Μοναδική σκέψη με το τέλος της ταινίας: Δεν-υπάρχει-σωτηρία.

*Στα συν της ταινίας το ύφος ντοκιμαντέρ με ερασιτέχνες ηθοποιούς, οι οποίοι αντεπεξέρχονται στις κινηματογραφικές απαιτήσεις υποδυόμενοι την ίδια τους τη ζωή.
**Στα μείον, η παρατεταμένη διάρκεια των σκηνών μέσα στο μπαρ.

Η παρουσία του Πέτρου Σεβαστίκογλου, σκηνοθέτη της ταινίας, στην αίθουσα De Lijstrebes ήταν το έναυσμα για τοποθετήσεις-σχόλια που ακούστηκαν με πρώτο ομιλητή τον οικοδεσπότη του Κύκλου, Κίμωνα Φωτιάδη, ο οποίος άρχισε τη συζήτηση με τη φράση που συμμερίστηκε, αφού επανέλαβε πολλάκις, το κοινό «Γροθιά στο στομάχι». Γροθιά στη συνείδησή μας θα ευχόμουν να είναι εγώ, μιας και όλοι είμαστε συνένοχοι, είτε ως εργοδότες, είτε ως πελάτες, είτε ακόμη ως ‘’αμέτοχοι’’.

Όταν πήρε το λόγο ο σκηνοθέτης, από την πρώτη κιόλας κουβέντα του μου έλυσε την απορία για το αν η σχεδόν παντελής έλλειψη του ελληνικού στοιχείου στην ταινία σήμαινε την απουσία-αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας. Εκφράζοντας την άποψη ότι σε μια ταινία δεν μπορούν ποτέ να θιχτούν πολλά θέματα, καθώς και ότι το μεταναστευτικό δεν είναι θέμα Ελλάδας αλλά Ευρώπης, χαρακτήρισε το πρόβλημα ως ουδέτερο τοπικά. Άλλωστε, αν ο θεατής δεν γνωρίζει ελληνικά, τα οποία ακούσαμε μια-δυο φορές μονάχα (το έργο είναι στα αγγλικά), ή κάποιους χαρακτηριστικούς δρόμους της Αθήνας όπως τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, δεν μπορεί να τοποθετήσει σε συγκεκριμένο χώρο τη δράση της ταινίας. Παραδέχτηκε βέβαια ότι ο θύτης είναι αναπόφευκτα η χώρα υποδοχής, ακόμη κι αν δεν ήταν στόχος της ταινίας να θιχτεί το για ποια επρόκειτο.

[To Attractive Illusion πραγματοποιήθηκε με την υποστήριξη της Ενότητας της Νιγηριανής Κοινότητας στην Ελλάδα που σκοπό έχει να δείξει στους «δικούς της» ότι η Ευρώπη δεν είναι ο παράδεισος που ονειρεύονται, αλλά η ίδια η κόλαση που εμφανίζεται ως «Ελκυστική Ψευδαίσθηση». Με την βοήθεια του προέδρου της Κοινότητας, κ. Σάνι Οχιλέμπο, ο οποίος υπήρξε παλαιότερα ηθοποιός στο Λάγκος της Νιγηρίας, το «σενάριο» είναι που βρήκε τον σκηνοθέτη, όταν συνάντησε την πραγματικότητα της ζωής των μεταναστών.
Η ταινία του Πέτρου Σεβαστίκογλου ταξίδεψε στα φεστιβάλ του Εδιμβούργου, Καΐρου, Ταλίν και στην Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου στο Παρίσι αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές, ενώ στην Αθήνα προβλήθηκε για πρώτη φορά στις Νύχτες πρεμιέρας.]