Αυλαία με χειροκρότημα για το «Πού πήγε το Λεωφορείο»

Συντάκτης:

Τη θεατρική παράσταση του Ελληνικού Θεατρικού Εργαστηρίου «Πού πήγε το Λεωφορείο» σε κείμενα των Μάρως Δούκα, Περικλή Κοροβέση και Γιώργου Σκούρτη, σε σκηνοθεσία Τάσου Νυχά, είχαν την χαρά να απολαύσουν οι φίλοι του θεάτρου στις Βρυξέλλες και για τρεις παραστάσεις στο Θέατρο Centre Communautaire de Joli Bois.

Επανεκκίνηση των θεατρικών παραστάσεων

Το Ελληνικό Θεατρικό Εργαστήρι έκανε πρώτο το βήμα για την επανεκκίνηση της ομογενειακής θεατρικής σκηνής, ύστερα από 3 χρόνια αποχής από τα θεατρικά δρώμενα της πόλης μας, λόγω των άσχημων συνθηκών της πανδημίας του κορονοϊού. Η συνάντηση και επανένωση φίλων και γνωστών στο Joli Bois με αφορμή το «Πού πήγε το Λεωφορείο» ήταν ένα από τα πιο αισιόδοξα μηνύματα του τριημέρου.

Η πορεία της ελληνικής κοινωνίας μετά την μεταπολίτευση

Τα εύστοχα κείμενα του θεατρικού που παρακολουθήσαμε γράφτηκαν από τον Γιώργο Σκούρτη, τη Μάρω Δούκα και τον Περικλή Κοροβέση. Στους 6 άτυπους μονολόγους που σκηνοθέτησε ο Τάσος Νυχάς, τα τρία πρώτα κείμενα, του Γιώργου Σκούρτη, είχαν παιχτεί το 1978 στο θεατρικό έργο «Που πάει το λεωφορείο» ενώ δεν είναι τυχαίο που το πρώτο έργο της θεατρικής ομάδας του Εργαστηρίου, τον Ιούνιο του 1985, ήταν «Η δίκη του Ορφέα και της Ευρυδίκης» πάλι του Γιώργου Σκούρτη, σε σκηνοθεσία της Ειρήνης Χαλκιά.

Τα σωστά μοιρασμένα, σε δύο χρονικές περιόδους, κείμενα των άτυπων αυτών μονολόγων λειτούργησαν ως ακτινογραφία της ελληνικής κοινωνίας για την περίοδο αμέσως μετά την μεταπολίτευση καθώς και για τις δεκαετίες που ακολούθησαν. Σε ένα λιτό σκηνογραφικά χώρο με σωστά μουσικά χωρίσματα μεταξύ των μονολόγων, τα κυρίαρχα στοιχεία του θεατρικού αυτού έργου ήταν τα στιγμιότυπα της ζωής των 6 πρωταγωνιστών και οι προσωπικές «αλήθειες» μέσα από της επιλογές τους απέναντι στις εκάστοτε ανάγκες της καθημερινής επιβίωσης: Η σκληρή αλήθεια της μετανάστευσης, η ανασφάλεια ως κίνητρο της προσωπικής συμπεριφοράς, η πολιτική ισοπέδωση, η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, το αθεράπευτο πάθος της εύκολης λύσης, η σημασία του αυτοσκοπού και η έννοια της αυτοπεποίθησης που συχνά βασίζεται στις πλάτες άλλων…

Μπράβο σε όλους!

Το Newsville.be παρακολούθησε την παράσταση του Σαββάτου, σε ένα γεμάτο από κόσμο θέατρο! Σε λιγότερο από 90 λεπτά οι έξι πρωταγωνιστές έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και απέσπασαν το χειροκρότημα του κοινού. Δυσκολία, σε μεγαλύτερο βαθμό από όλους, είχε να αντιμετωπίσει η, πρωτοεμφανιζόμενη με το Θεατρικό Εργατήρι, Εμμανουέλα Πρινιωτάκη με το απαιτητικό κείμενο της Μάρως Δούκα στον ρόλο της Ιρίνα. Η χρονική διάρκεια του μονολόγου -διπλάσια από τους άλλους της παράστασης- ήταν ίσως το πιο δύσκολο στοίχημα της βραδιάς. Σωστός και με αισιόδοξο θεατρικό ορίζοντα ο νεαρός Σωτήρης Γκέκας στο ρόλο του Μανώλη, ενώ και η Λίλα Φωτίδου απέδωσε σωστά ως Ρένα στο μικρότερο σε χρόνο μονόλογο της βραδιάς με τον οποίο και έκλεισε η παράσταση.

Μία ξεχωριστή μνεία θα πρέπει να κάνουμε στο πολύ δυνατό 10λεπτο του Τάσου Νυχά στο ρόλο του μετανάστη Γιάννη, μία ερμηνεία που έβγαλε πηγαίο συναίσθημα και μας θύμισε τη σημαντική θεατρική στιγμή του Τάσου με την ερμηνεία του στο έργο «Ο Μάκης» του Βασίλη Κατσικονούρη, τον Μάρτιο του 2019. Εκφραστική, αληθινή, με το ταλέντο της να είναι πάντα εκεί, η Λίτα Καλογεροπούλου, ως Καίτη, «πάτησε» εξαιρετικά καλά για μία ακόμα φορά στη σκηνή του Joli Bois. Τέλος δεν μπορούμε παρά να υπογραμμίσουμε με τον πιο θετικό τρόπο και την ερμηνεία του Φραγκίσκου Νικολιάν στο απολαυστικό δεκάλεπτο του τζογαδόρου δημοσίου υπαλλήλου.

Το πρώτο μετακόβιντ θεατρικό ρόδι έσπασε με επιτυχία την αποχή και τα θεατρικά δρώμενα της πόλης μας ξαναπαίρνουν μπροστά. Επόμενο θεατρικό ραντεβού «Το μικρό πόνυ» του Paco Bezerra, σε σκηνοθεσία Κυπριανού Μουτεβελή – Χρύσας Μπαλτζάκη με πρεμιέρα στις 24 Νοεμβρίου, στο Warehouse Studio Theatre.