Δελεάστηκα γι αυτήν την ταινία από τις δηλώσεις της Κίρα Νάιτλι, στο ρόλο της ‘Αννα Καρένινα. Εξηγούσε ότι η διαφορά, το καινούργιο που φέρει δηλαδή αυτή η μεταφορά, ανάμεσα σε δεκάδες άλλες του γνωστού μυθιστορήματος του Τολστόι στην κινούμενη εικόνα, είναι η ανθρώπινη πλευρά με την οποία κεντά ο σκηνοθέτης τόσο την ηρωίδα όσο και τους υπόλοιπους χαρακτήρες.Σε σημείο, που όπως αναφέρει, φτάνει ο θεατής να κρίνει την συμπεριφορά μιαρή και να νιώσει ο ίδιος κατά πολύ ανώτερος.
Ο θεατής παρασέρνεται μ’ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο ντεκόρ, χωροχρόνος Ρωσσία 19ου αιώνα η αριστοκρατική κοινωνία σε πρώτο πλάνο καταρχήν, ενώ σε μια γρήγορη σκηνή ο πριν μιας γενιάς σκλάβος και πλέον ελεύθερος εργάτης στα χωράφια αναρωτιέται για ποια ελευθερία τίθεται θέμα όταν πλέον ως ελεύθερος θα πρέπει να βρεί δουλειά. Η επίσκεψη σε μεγάλα παλαιότερα κείμενα δεν αναιρεί την επαφή με το τώρα, ίσα ίσα θα έλεγα, βρίσκει έναν ενδιαφέρον τρόπο να αναδείξει το τώρα.
« Η παρεξήγηση ετών που ήθελε την Καρένινα θύμα των ανδρών, της οικογένειας και της κοινωνίας, μια αναστενάζουσα που υποφέρει απο τη σχεδόν αστρική συνομωσία εναντίον της, διαλύεται με την καίρια τοποθέτηση της σε ένα επείγον, σαρκικό mood. Ποθεί τον Βρόνσκι, σοκάρεται απο την ορμή της, τραμπαλίζεται βίαια ανάμεσα στο πάθος για τον εραστή και τη διαφυγή απο τη μια, και απο τη αγάπη της για το γιο της απο την άλλη. Ο Καρένιν δεν κρατάει απλώς τα προσχήματα αλλά τη συμπονά. » *
Βλέπουμε πλάνα από μεγάλες πεδιάδες με χιόνι ή ανθισμένα λιβάδια, απέραντη φύση σε χαμηλά πλάνα.’Ισως φυσικά να υπάρχουν και απογοητευμένοι θεατές, κάποιες σκηνές με χορό και τραγούδι δεν αγαπιούνται από όλους κι όπως και να’χει ο καθένας τα γούστα του. Καταπληκτική η σκηνή του ερωτικού χορού με μια ενδιαφέρουσα χορογραφία που στηρίζει τόσο το στόρυ όσο και την ιδιαιτερότητα που ενώνει τους όμοιους παρευρισκόμενους οι οποίοι γνωρίζουν αυτόν τον χορό, μεταφέροντας μας μονομιάς μέσα και έξω από την ταινία.
Δεν είναι το απόλυτο έργο τέχνης και αν θα άφηνα μια κινηματογραφική ταινία ως παρακαταθήκη του ανθρώπινου γένους δεν θα άφηνα αυτήν, αλλά αξίζει να τη δει κανείς. Για τα χρώματα, τους εξαίρετους συνεργάτες φώτα, κοστούμια, χορογραφία, σκηνοθεσία.
Για την αίσθηση που αφήνει αξίζει να τη δει κανείς, κι άλλωστε η Ρωσία είναι τρέντυ αυτή την εποχή «στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα».
* Anna Karenina, Ο Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος κρίνει την ταινία της εβδομάδας
http://www.lifo.gr/mag/cinema/2131
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "‘Αννα Καρένινα (και άλλες παλιές ιστορίες)"