Η Ινδία μέσα από τον φωτογραφικό φακό του Αλέξανδρου Μορίδη

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

«Αστραφτερά χαμόγελα, πολύχρωμα υφάσματα, καλόκαρδοι άνθρωποι και απίστευτες εικόνες στον ποταμό Γάγγη μέρα και νύχτα»

Η Ινδία αποτελεί έναν από τους κορυφαίους ταξιδιωτικούς προορισμούς για τους απανταχού φωτογράφους και όχι μόνο.
Η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα παγκοσμίως σε πληθυσμό μετά την Κίνα υπήρξε σταυροδρόμι πολλών σημαντικών πολιτισμών και θρησκειών. Η πολύ μεγάλη ανάπτυξη που γνωρίζει η Ινδία τα τελευταία χρόνια δεν έχει εξαλείψει το κοινωνικό φαινόμενο της φτώχειας, ενώ την ίδια στιγμή ο ιδιαίτερος τρόπος κοινωνικής διαστρωμάτωσης και η θρησκευτική εσωστρέφεια λειτουργούν περιοριστικά σε οποιαδήποτε προσπάθεια κοινωνικής κινητικότητας.

Σήμερα φιλοξενούμε στο Newsville.be τον Αλέξανδρο Μορίδη και γνωρίζουμε μέσα από την ιδιαίτερη φωτογραφική του ματιά αυτόν τον ξεχωριστό τόπο με τα δυνατά χρώματα, την έντονη ατμόσφαιρα των διαφορετικών παραδόσεων, των εντυπωσιακών μυστηριακών τοπίων, της αρχιτεκτονικής, των θρησκευτικών εορτών αλλά και της καθημερινής ζωής των κατοίκων της μακρινής αυτής χώρας.

alexandros moridis _ india

 

Αλέξανδρε, πως άρχισε η αγάπη σου για την φωτογραφία;

Από πολύ μικρός θυμάμαι την παρουσία φωτογραφικών μηχανών στο σπίτι. Agfa, Kodak και Polaroid, σε διάφορα μεγέθη και τύπους, ήταν πάντα εκεί. Τις έλυνα, τις ξαναέφτιαχνα, τις χρησιμοποιούσα μανιωδώς. Μου φαινόταν πολύ περίεργο το πως, τόσο απλές στην κατασκευή τους μηχανές, σου παρέδιδαν ως τελικό προϊόν κάτι τόσο φανταστικό! Υπάρχει άπειρο υλικό, ήμουν ο καλύτερος πελάτης των φωτογραφικών studio της Ορεστιάδος.

Ποια ήταν τα κίνητρα που σε έκαναν να επιλέξεις την Ινδία ως ταξιδιωτικό προορισμό και ποια ήταν τα κύρια στοιχεία προετοιμασίας για αυτό το ταξίδι;

Ταξίδευα συχνά και είχα δεχτεί πολλές φορές την πρόταση για να επισκεφθώ την Ινδία. Την απέφευγα όμως, πίστευα ότι θα είναι πολύ βρώμικη και πολύ θορυβώδης. Τελικά, μέσα από ένα «πνευματικό ταξίδι», κατά την διάρκεια ενός διαλογισμού, μου ειπώθηκε κατά κάποιον τρόπο ότι ήρθε η ώρα. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, έψαξα στο google ποια είναι η μεγαλύτερη γιορτή για τον Σίβα στην Ινδία και είδα πως ήταν το περίφημο Shivaratri και πως γιορτάζεται κάθε Φλεβάρη στο Βαρανάσι. Το οποίο Βαρανάσι μου είχε μείνει, ούτως ή άλλως, ανεξίτηλο στο μυαλό από περιγραφές φίλων που το είχαν επισκεφθεί επανειλημμένα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, την ίδια στιγμή, έκλεισα τα εισιτήρια μου στο Skyscanner κι έψαξα τα στοιχεία της Ινδικής Πρεσβείας στις Βρυξέλλες για την διαδικασία έκδοσης βίζας. Ήθελα να’μαι εκεί. Μίλησα στην εταιρία που εργαζόμουν τότε, δέχθηκαν να πάρω άδεια εκείνο το διάστημα κι απλά έφυγα. Ήταν πολύ πιο βρώμικο και θορυβώδες απ” όσο περίμενα, αλλά ήταν πραγματικά μαγικό.

alexandros moridis _ india

Ποια ήταν τα βασικά συναισθήματα και εντυπώσεις που σου γεννήθηκαν στην πρώτη επαφή με την μακρινή αυτή χώρα;

Υπήρχε μια τρέλα που είναι αδύνατον να φανταστείς ακόμη κι αν τη δεις στα ντοκιμαντέρ. Βρέθηκα από τις Βρυξέλλες στη Ρώμη, από τη Ρώμη στο «Ίντιρα Γκάντι» κι από το «Ίντιρα Γκάντι» κατευθείαν στο Βαρανάσι κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης γιορτής του Ινδουισμού. Υπήρχαν εκατομμύρια επισκέπτες απ” όλη την Ινδία και οι πολύ στενοί δρόμοι του ήταν γεμάτοι από ατέλειωτες ουρές πιστών που περίμεναν υπομονετικά να μπουν στους ναούς. Το τοπίο συμπλήρωναν οι ιερές αγελάδες που περιφέρονταν παντού, χιλιάδες αδέσποτα σκυλιά, σκουπίδια, κοπριές αλλά και αστραφτερά χαμόγελα, πολύχρωμα υφάσματα, καλόκαρδοι άνθρωποι και απίστευτες εικόνες στον ποταμό Γάγγη μέρα και νύχτα! Ήταν ένα πανδαιμόνιο αισθήσεων που δεν μπορείς να ξεχάσεις ποτέ. Ξαναπήγα δυο χρόνια μετά και θα ξαναπάω με την πρώτη ευκαιρία.

alexandros moridis _ india

Πόσο δύσκολη είναι η επικοινωνία και γενικότερα ο καθημερινός τρόπος ζωής σε αυτή την άγνωστη για πολλούς χώρα;

Το φαγητό είναι απλά φανταστικό και πάμφθηνο. Επίσης, ενώ η πλειοψηφία των Ινδών μιλά καλά αγγλικά, θα βρεις πολλές φορές κάποιους που δεν τα μάθανε ποτέ. Κι αυτό επειδή χρειάστηκε να δουλέψουν από τα πέντε τους, άρα δεν πήγαν ποτέ σχολείο. Ωστόσο, υπάρχει πάντα κάποιος τριγύρω να βοηθήσει. Γενικότερα είναι αδύνατον να μείνεις μόνος σου στην Ινδία. Υπάρχει κόσμος παντού κι αν τολμήσεις και σταθείς ή καθίσεις για λίγη ώρα κάπου να ξαποστάσεις, σε πλησιάζουν αμέσως. Κάποιοι για να πουλήσουν ό,τι μπορούν, κάποιοι για να τους δώσεις ό,τι μπορείς και οι περισσότεροι επειδή θέλουν να μάθουν από που έρχεσαι και πως σε λένε. Οι Βραχμάνοι (οι άνδρες που είναι αφοσιωμένοι στην θρησκεία) είναι απόλυτα σεβαστοί απ” όλους και λίγο απόμακροι, σχεδόν σνομπ. Οι υπόλοιποι είναι πολύ ευγενικοί, πολύ φιλόξενοι, ήρεμοι και σεμνοί. Θυμάμαι έντονα κάποιον που όχι μόνο επέμενε να μοιραστεί το γεύμα του μαζί μου, αλλά και να μου δώσει μερικά χρήματα να έχω επειδή του είπα ότι είχα δώσει όλες μου τις ρούπιες σε διάφορους περαστικούς στο δρόμο. Ωστόσο το βράδυ, όπως σε όλα τα μεγάλα αστικά κέντρα, τα πράγματα λίγο αγριεύουν. Καλό είναι να αποφεύγεις τα σκοτεινά μέρη, να έχεις κάποιον παρέα και να μην κουβαλάς πράγματα αξίας πάνω σου. Ναι, δέχθηκα απειλή κι έχω ακούσει σκληρές ιστορίες φίλων για διάφορα που τους έχουν συμβεί.

alexandros moridis _ india
Ποια είναι τα μέρη που θυμάσαι πιο έντονα από το ταξίδι σου στην Ινδία και γιατί;

Έχω επισκεφθεί το Βαρανάσι, το Ρίσικες, το Ντάρτζελινγκ, το κρατίδιο του Σικίμ και το Άσαμ. Είναι όλα στο Βορά. Αγάπησα και αγαπώ μέχρι τελικής πτώσεως το Βαρανάσι. Τα μαγευτικά παλάτια στις όχθες του Γάγγη, η απίθανη καθημερινή ζωή στα στενά του δρομάκια, η πνευματικότητα του χώρου και η ιστορία του με κάνουν ακόμα και τώρα να ανατριχιάζω από συγκίνηση. Μεγάλη έκπληξη ήταν και το Άσαμ. Ένα μέρος που δύσκολα κάποιοι το επισκέπτονται. Βρίσκεται στα Ανατολικά, στα σύνορα με την Βιρμανία και το Μπαγκλαντές. Εδώ, στην απίθανη Μαα-Καμάκια, δοξάζεται η θηλυκή ενέργεια. Εάν το Βαρανάσι είναι η πορτοκαλί πόλη του Σίβα, η Μαα-Καμάκια είναι η κόκκινη πόλη της Θεάς. Τα πάντα εδώ είναι κόκκινα και λίγο πρωτόγονα. Γίνονται ακόμη θυσίες ζώων όλη την ώρα, οι ιερείς φοράνε κόκκινα, πρέπει μονίμως να είσαι ξυπόλητος, υπάρχουν άπειροι ναοί παντού, τα πάντα είναι αφιερωμένα στη Θεά. Είναι αποκαλυπτικό, πολύ απόκοσμο και μυστηριώδες.

Υπήρχε κάτι τελείως αναπάντεχο το οποίο το θυμάσαι πλέον ως ανέκδοτη ιστορία;

Υπάρχουν κατά μήκος του Γάγγη πολλά σημεία με μεγάλα σκαλιά που οι πιστοί κατεβαίνουν και πλένονται στα νερά του. Είναι τα περίφημα Γκατ (Ghat). Το πιο συγκλονιστικό απ” όλα είναι το Manikarnika Ghat, όπου γίνονται οι καύσεις των νεκρών. Εκεί στην όχθη, πάνω στα σχεδόν εξαφανισμένα πλέον σκαλιά, υπάρχουν διάφορες εστίες που μονίμως, καθ” όλη τη διάρκεια της ημέρας, καίνε τους νεκρούς. Είναι το πιο ιερό μέρος όλου του ινδουιστικού κόσμου. Το να καείς εδώ ως Ινδός, σε όποιο μέρος της Γης κι αν κατοικείς, είναι η ύψιστη τιμή που μπορείς να βιώσεις στη ζωή σου. Πίσω από τις εστίες, με μέτωπο στο ποτάμι, υπάρχουν διάφορα κτίρια που μοιάζουν με εγκαταλελειμμένα παλάτια, πολύ παλιά, σχεδόν ετοιμόρροπα. Κάποια στιγμή, κάποιος, έναντι λίγων ρουπιών, με ξενάγησε μέσα σ” αυτά. Στα άδεια από έπιπλα δωμάτια, είδα εκατοντάδες ηλικιωμένους ανθρώπους να περιμένουν υπομονετικά τον θάνατό τους. Ζουν εκεί, δεν έχουν καμιά περιουσία. Βασίζονται στις προσφορές άλλων πιστών καθώς και των τουριστών για να αγοράσουν τα ξύλα της καύσης τους όταν έρθει εκείνη η ώρα… Στο άκουσμα αυτής της ωμής αλήθειας δεν μπορούσα να συνέλθω για πολλές ημέρες.

alexandros moridis _ india
Ποιος ήταν ο φωτογραφικός σου εξοπλισμός σε αυτό το ταξίδι και ποιες οι καθαρά φωτογραφικές συμβουλές που θα έδινες για κάποιον που θέλει να πάει να φωτογραφίσει στην Ινδία;

Στην Ινδία έμαθα να φωτογραφίζω, κυριολεκτικά. Εκεί, σε ένα από τα Γκατ, ένα πρωινό μέσα στην ομίχλη, ένα αγόρι από το Ισραήλ έγινε ο πρώτος μου δάσκαλος. Υπάρχουν χιλιάδες Ισραηλινοί τουρίστες στην Ινδία και το Νεπάλ, καθ” όλη τη διάρκεια του χρόνου. Κορίτσια και αγόρια, συνήθως μόνα τους ή και σε παρέες που τις κάνουν στον δρόμο, αμέσως μετά τη στρατιωτική τους θητεία, πάνε εκεί για τουλάχιστον 5-6 μήνες.
Τότε είχα την πρώτη μου ημιαυτόματη Panasonic GF6 που ακόμα και τώρα την χρησιμοποιώ που και που διότι είναι πανεύκολη στη χρήση, σου δίνει πολλή καλής ποιότητας φωτογραφίες και σου επιτρέπει να πειραματιστείς επαγγελματικά. Τη δεύτερη φορά πήγα με την Canon 6D που πλέον έχω, και δυο διαφορετικούς φακούς. Το 50mm της Canon που είναι ιδανικός για πορτρέτα, και τον 24-105mm επίσης της Canon που σου επιτρέπει να ξεκινήσεις να ζουμάρεις από μια πολύ αμβλεία γωνία που πλέον αγαπώ πολύ και πειραματίζομαι μ” αυτήν όλη την ώρα. Μ” άλλα λόγια, ένας prime φακός 24mm είναι σίγουρα η επόμενη μου αγορά.
Για όσους θα ήθελαν να εκτυπώσουν τις φωτογραφίες τους, θα πρότεινα μια συμπαθητική ημιαυτόματη που σώζει τα αρχεία σε υψηλή ανάλυση. Για όλους τους υπόλοιπους που απλά θέλουν να ποστάρουν τις φωτογραφίες τους στα social media, προτείνω να κάνουν χρήση των κινητών τους, των οποίων πλέον οι κάμερες είναι φανταστικής ανάλυσης.

alexandros moridis _ india

Ποιες ήταν οι φωτογραφικές προκλήσεις και ποια ήταν τα πιο «δυνατά» φωτογραφικά κλικ που έκανες στο ταξίδι σου αυτό;

Στην Μαα-Καμάκια, οι περισσότεροι από τους βωμούς των ναών βρίσκονται βαθιά μέσα στη γη, σε σκοτεινά και υγρά μέρη που δύσκολα κατεβαίνει κανείς. Εκεί γενικότερα απαγορεύονται οι φωτογραφίες.
Πήρα ειδική άδεια από τους ιερείς για να πάρω μερικές λήψεις την ώρα που κάποιοι έκαναν τις προσφορές τους στη Θεά. Υπήρχε μόνο το φως των κεριών και αναγκάστηκα να ανεβάσω πολύ την ευαισθησία του αισθητήρα μου. Γι” αυτό και θα δει κανείς αρκετό «θόρυβο» -όπως λέμε- σ” αυτές τις φωτογραφίες. Αλλά δε με νοιάζει, η μοναδικότητα και η σπανιότητα της στιγμής κάνει το αποτέλεσμα μοναδικό. Γενικότερα, δεν μου επιτρέπεται να δημοσιεύσω αυτές τις φωτογραφίες αλλά ευχαρίστως να σας παραχωρήσω μια όπου δεν φαίνεται το άγαλμα της Θεάς.

alexandros moridis _ india


Ακολουθήστε και επικοινωνήστε με τον Αλέξανδρο Μορίδη στο Instagram

Αγαπημένος φακός: Μάλλον ο 50mm F1.8. Ελαφρύς, απίστευτης ευκρίνειας και είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα
Φωτογραφικό όνειρο: Μια αναδρομική έκθεση με θέμα τα ταξίδια μου, με τεράστιες εκτυπώσεις πάνω σε πελώριους λευκούς τοίχους.
Αγαπημένος λογαριασμός Ιnstagram: Ken Hermann
Σου είναι φωτογραφικά απαραίτητο: Να έχω εναλλαγές στη θεματολογία.
Σε κουράζει: Να μου μιλάνε όταν φωτογραφίζω τα προσωπικά μου πρότζεκτ.
Σε ξεκουράζει: Να μένω μόνος μου για λίγες ώρες.
Ποιο πρόσωπο θα ήθελες να φωτογραφίσεις: Τον Δαλάι Λάμα, αν και νομίζω πως θα τρέμω.
Επόμενος προορισμός: Ο Υπερσιβηρικός, από την Αγία Πετρούπολη ως τη Μογγολία κι από εκεί στο Θιβέτ.

alexandros moridis _ india

1 Σχόλιο για το άρθρο "Η Ινδία μέσα από τον φωτογραφικό φακό του Αλέξανδρου Μορίδη"

  • ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΑΛΑΚΑΣ 6 Μαΐου 2020 (20:41)

    Καταλαβαίνεις με τι ματιά και ποια οπτική γωνία βλέπει. Πόσο μάλλον όταν ξέρεις ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής. Δεν ασχολούμαι με τη φωτογραφία, αλλά ομολογώ ότι ήμουν νοερά παρόν στο ταξίδι αυτό. Ένα μπράβο και ένα εύγε φαντάζουν λίγα και μικρά μπρος στο ταξίδι που μας πήγε. Αναμένουμε το επόμενο ταξίδι που θα μας πάρει μαζί του ο Αλέξανδρος.

Αφήστε το σχόλιο σας


*