Στο σαλόνι η τηλεόραση παρουσιάζει ένα καινούργιο «reality», αγοράστε το κομμάτι της Ελλάδας που σας ανήκει, αγγλικής μητρότητας, αμφιβόλου πατρότητας (βλ. bastard).
«Δε φυτρώνουν άλλο λουλούδια πάνω από τον τάφο του λόρδου Μπάιρον», αναφώνησε, βγαίνοντας στο διάδρομο.
Κρέμασε το σακάκι του χωρίς να βγάλει το κινητό από την εσωτερική τσέπη. Άνοιξε την πόρτα κι έριξε μια διερευνητική ματιά. Όλα ήταν στη θέση τους και υπόσχονταν την καλύτερη στιγμή της ημέρας, την δικιά του στιγμή.
Με μισό βήμα βρέθηκε στη μέση ενός λιτού και περιποιημένου χώρου 2 τετραγωνικών. Έκλεισε την πόρτα κι απομονώθηκε, ύστερα κάθισε, κι αφού βολεύτηκε,έπιασε το πρώτο περιοδικό, ένα γυναικείο, από αυτά με polittically-correct άποψη για όλα τα θέματα, που η σύζυγος είχε ενδεικτικά διπλώσει στη σελίδα 88. Αυτός ο τρόπος έμμεσης επικοινωνίας τους βγήκε αυθόρμητα. Είναι κι αυτό ένα αποτέλεσμα της συνενοχής που έχουν τα ζευγάρια μετά από κάποια χρόνια γάμου.
Αφού διάβασε το άρθρο-οδηγόγια την σεξουαλική δραστηριότητα των εφήβων, -εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία αμερικάνικων προδιαγραφών-, σκέφτηκε ότι πρώτον έπρεπε το γρηγορότερο να μιλήσει με τη «θυγατέρα» του και δεύτερον να πετάξει το περιοδικό.
Έκανε μία φιλότιμη προσπάθεια, αλλά δεν τα κατάφερε, τεντώθηκε και με το ένα χέρι έβγαλε στα τυφλά από τη στοίβα ένα βιβλίο.Τι δουλειά έχει «Το Πούσι» εδώ; Tο τοποθέτησε ευλαβικά στην άκρη. Κοίταξε το ρολόι του, πέρασαν κιόλας 15 λεπτά,και ακόμη… όμως πρέπει να γίνει και αυτό, υποτίθεται ότι αυτό είναι ο λόγος… Στα χέρια του βρέθηκε η βελγική έκδοση του TELL ME. Από τον περασμένο Ιούνιο είναι αυτό εδώ,σκέφτηκε. Ένα αγκομαχητό, ακόμη μία αποτυχημένη προσπάθεια, είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει το αδιάφορο ξεφύλλισμα στη σελίδα 127: Η 56η έκδοση BRAFA, -διεθνής βελγική έκθεση με αντίκες-, οφείλει την μεγάλη επιτυχία της φέτος, στην αυξημένη συμμετοχή, ευρωπαϊκών γκαλερί, και ιδιαίτερα από το Παρίσι (πρωτότυπα κομμάτια πρωτογενούς τέχνης …) αλλά και τη Γερμανία (αρχαίοι ελληνικοί αμφορείς εξαιρετικής ποιότητας)… !
Το πέταξε νευρικά, και με την απότομη αυτή κίνηση ήρθε και η λύτρωση.Ο χώρος γέμισε μυρωδιές.
Πήρε δυο βαθιές ανάσες, έριξε μια ματιά στον καθρέφτη και η αυταρέσκεια στο είδωλο,του χαμογέλασε. Τράβηξε το καζανάκι, σήκωσε τα παντελόνια, πήρε μαζί του «Το Πούσι» και βγήκε.
Αυτή είναι με απλά λόγια η θλιβερή ιστορία του Έλληνα ψηφοφόρου.
Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας των 2 τετραγωνικών μίας οικειοθελούς απομόνωσης.
Το Πούσι δίπλα στο Κοσμοπόλιταν.
Μία ανάσα φυματική μέσα στην μπόχα που αναδύουν τα δικά του κόπρανα.
Το χέσιμο είναι, τελικά, η δικαιολογία.
Η νέα περίοδος της οικονομικής μετανάστευσης ξεκίνησε το προηγούμενο καλοκαίρι. Προηγήθηκε μία εσωτερική, από την πόλη στην ύπαιθρο. Λίγοι σώθηκαν, οι περισσότεροι ξεκίνησαν για νέες πατρίδες,Oι ομογενείς που είχαν εγκατασταθεί στην Ελλάδα επιστρέφουν, απόφοιτοι ανωτέρων σχολών και πανεπιστημίων, ρίξανε μαύρη πέτρα πίσω τους και ψάχνουνε προσωρινές εργασίες στις ελληνικές γωνιές της μητριάς Ευρώπης. Ολόκληρες οικογένειες μπήκαν σε «low cost» – τι ειρωνεία !-, μεταφορείς, κι όπου φύγει-φύγει. Ο Στέλιος δεν πέθανε ποτέ, απλά, έτσι μας είπανε. «…Υπάρχω, εφόσον εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι εκφράζω τους καημούς,…. την πίκρα της ξενιτιάς,… την εγκατάλειψη…»*. Πες το σοφία, πες το λαϊκισμό, πες το όπως θες, αλλά έτσι είναι.
Την ίδια στιγμή η «μεταλλαγμένη» κυβέρνηση και η αντιπολίτευση προσπαθούν να μας πείσουν ότι έχουν αλλάξει πρόσωπο και ότι θα μας διασφαλίσουν ένα καλύτερο αύριο. Η αριστερά συνεχίζει να διαμελίζεται χάνοντας και την, ίσως τελευταία, ευκαιρία για να κάνει τη διαφορά.
Μαζί της, χάνονται και οι ελπίδες.
Δεν έχει αλλάξει τίποτε ας μην τρέφουμε αυταπάτες… ούτε αύριο.
Καραδοκούν τα κομματόσκυλα και με «μετανιωμένο» ύφος δαρμένου σκύλου θα μας προτείνουν και πάλι κομμάτια από τη σάρκα μας,κι αλίμονό μας … αν και πάλι βρεθούμε στην Αριστοτέλους και στην Πατησίων, να κουνάμε γαλάζια και πράσινα σημαιάκια, αντί να στήνουμε τις λαιμητόμους των λαμο-α-γίων.
Σαν υπνοβάτες,στης, δήθεν, νέας πολιτικής σκηνής «το Γιουσουρούμ, για ένα κοστούμ, για ένα κοστούμ»**.
——————————————————————–
*Εισαγωγή από το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου «Υπάρχω», Σ. Καζαντζίδης, στίχοι Πυθαγόρα, 1975 **Στίχοι από το τραγούδι «Γιουσουρούμ» , συμμετοχή Β. Παπακωνσταντίνου στο δίσκο «Στο φαλημέντο του κόσμου», (Νικόλας Άσιμος), 1992
Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Σαν υπνοβάτες"