Η Τούλα Μονογιού μιλά στο FACES

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Το απίστευτο με την Τούλα Μονογιού είναι το ότι από την στιγμή που είσαι δίπλα της μπορεί να σε κάνει να γελάσεις ή να κλάψεις με την ίδια ακριβώς ευκολία.Αυτό είναι βέβαια και το χαρακτηριστικό όλων των μεγάλων κωμικών ηθοποιών είτε βρίσκονται πάνω ή κάτω από το σανίδι. Η Τούλα Μονογιού, η δική μας «Ρένα» όπως θέλω να την φωνάζω για την αγάπη που έχει στην Ρένα Βλαχοπούλου, είναι όντως αυτό που η ίδια μας λέει: très gentille! Άνθρωπος γλυκός και ευγενικός που όμως με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο μπορεί να μιλήσει με ευθύτητα και ειλικρίνεια για όλα τα θέματα που την αφορούν: για την Ελλάδα, το Βέλγιο, την θεατρική σκηνή, για φίλους πάνω και κάτω από το σανίδι, την αγάπη της για τα παιδιά, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει καθημερινά, την γνώμη της για τους Έλληνες των Βρυξελλών αλλά και την Ελληνική Κοινότητα.

Συνέντευξη: Γιάννης Δήμας, Άντζελα Σακά
Φωτογραφία: Newsville.be
__________________

Α.Σ: Όσοι είχαν την ευκαιρία να δουν την παράσταση «Συμπέθεροι από τα Τίρανα» σίγουρα διέκριναν την χημεία που υπήρχε μεταξύ της ομάδας των ηθοποιών. Πείτε μας δυο λόγια για την συνεργασία και την εμπειρία, όπως την βιώσατε καθ’ όλη την διάρκεια των προετοιμασιών. Τ.Μ: Πολύ ωραία εμπειρία. Πραγματικά. Αφού σκεφτόμαστε στην επόμενη παράσταση να τραβήξουμε με κάμερα όλα όσα γίνονται στα καμαρίνια. Εκεί να δεις παράσταση. Κωμωδία! Ήταν μια λυτρωτική εμπειρία. Για μένα είναι θεραπεία το θέατρο. Θέλω να τους ευχαριστήσω όλους. Να πω ονόματα; Την Μαρήνη, τον Τάσσο, τον Δημήτρη, τον Ντανιέλ, τον Νταβίντ, την Rolleinde και τον σκηνοθέτη μας, τον Δημήτρη Αργυρόπουλο. Και να πω ότι πολλοί παίξανε για πρώτη φορά, όπως η Μαρήνη και ο Νταβίντ. Βέβαια δουλέψαμε πολύ. Ένας χρόνος δουλειάς για να βγει αυτό το αποτέλεσμα, γιατί ερασιτέχνες είμαστε όχι επαγγελματίες. Ας πούμε η Rolleinde που έκανε την Κλαμπέτα, την συμπεθέρα από τα Τίρανα, είναι Βελγίδα και της πήρε χρόνο να μάθει τα ελληνικά που λέει στο θεατρικό. Και μάλιστα στην αρχή είχα τις αμφιβολίες μου για τον ρόλο αυτό. Επειδή η Rolleinde είναι και πολύ καλή μου φίλη, της έλεγα « Καλέ, πως θα ταιριάξουμε εμείς οι δύο, φωνακλούδες και η μία και η άλλη, πάνω στη σκηνή»; Τα πήγε πολύ καλά όμως. Όπως και τα άλλα παιδιά βέβαια.

Α.Σ: Η Πένη Τροκούδη, την οποία υποδύεστε, είναι μια αρχετυπική μάνα που δεν θέλει τίποτε άλλο για την κόρη της από να την δει παντρεμένη με ένα καλό παιδί, όπως λέει και η ίδια κατά την διάρκεια της παράστασης. Όπου «καλό παιδί» στην προκειμένη, σημαίνει Έλληνας και ευκατάστατος. Έχετε κοινά στοιχεία με την Πένη Τροκούδη; Τ.Μ: Με την Πένη… όχι δεν μοιάζουμε καθόλου. Βέβαια και εγώ είμαι μάνα αλλά δεν θα αντιδρούσα έτσι, στην περίπτωση που ο γιος μου παντρευόταν κάποια ξένη. Τι θα πει ξένη; Δηλαδή, ωραία εγώ είμαι Ελληνίδα; Που το ξέρω; Οι ρίζες μου είναι από Τουρκία. Που ξέρω ότι δεν είμαι Τουρκάλα; Εμένα δεν μου λέει κάτι αυτό. Αυτό που έχει σημασία είναι ο χαρακτήρας. Αν ο άλλος είναι καλός άνθρωπος. Δεν κοιτάω τίποτα άλλο. Και ας είναι απ’ οπουδήποτε. Σαν κόρη μου θα την αντιμετώπιζα, όπως αντιμετωπίζω και το ίδιο μου το παιδί.

Ι.Δ: Ανέφερες πριν κάτι για σύνορα από την Avenue Lοuise πάνω και κάτω. Τι είναι αυτό; Καινούργιο; Τ.Μ: Όχι δεν είναι καινούργιο. Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να το καταλάβεις. Να σου πω ένα παράδειγμα; Λοιπόν, την ώρα που περνούσα στην Avenue Lοuise, κάνα δυο μαγαζιά πιο πέρα από το Zara, έγραφε έκπτωση 50%, μπήκα μέσα γιατί μου χτύπησε ένα μπουφανάκι, έτσι ωραίο, μαύρο, γυαλιστερό. Ε, λέω 50% έκπτωση πόσο να κάνει ένα μπουφανάκι; Το άτιμο; Το 50% ήταν 259 ευρώ με την έκπτωση. Οπότε λέω πήγαινε από την Avenue Lοuise και κάτω στην …… Βατερλό που μπορείς να βρεις 50% και να στοιχίσει 4,5 ευρώ. Κατάλαβες; Αυτό εννοώ. Ότι άλλος κόσμος είναι στην Avenue Lοuise πάνω και άλλοι είμαστε από την Avenue Lοuise και κάτω. Είμαστε πιο… Πως να στο πω; Φοβάμαι μη σε προσβάλλω, κατάλαβες; ( Γέλια)

Ι.Δ: Καθόλου. Ελεύθερα μιλάμε. Ό,τι σου αρέσει θα πεις. Τ.Μ: Ναι αλλά μη μου πάρουν και την nationalité, γιατί είμαι και Βελγίδα, κατάλαβες;

Ι.Δ: Δηλαδή όλα αυτά που είπες για τα εμπορικά, ισχύουν και για τους ανθρώπους; Τ.Μ: Κάπως έτσι το βλέπω.

Ι.Δ: Πάντως στο έργο ήρθαν και σας είδαν και οι από «πάνω» και οι από «κάτω». Τ.Μ: Ναι αλλά… Εμείς το κάναμε για τους από «πάνω» τη δεύτερη φορά. Έτσι; Οι από «κάτω» όμως, τρεις μέρες μας αποθέωσαν στο γέλιο και στο χειροκρότημα. Οι από «πάνω» λες και είχαν πάρει ναρκωτικό, υπνωτικό, δεν ξέρω. Ούτε καν σαλέψανε. Δηλαδή με το ζόρι να τους αποσπάσεις ένα χαμόγελο.

Ι.Δ: Παρατήρησες διαφορά στο κοινό; Τ.Μ: Ε βέβαια είχε διαφορά. Και να σου πω και κάτι; Η Avenue Lοuise και πάνω γελούσε σε κάτι ατάκες, σε κάποιες λέξεις… Να σου πω ένα παράδειγμα: Ακούστηκε κάποια στιγμή το «Εσύ θα πάρεις τα τρία μου». Εκεί γέλασαν πάρα πολύ. Εγώ πιστεύω ότι αυτό το θεατρικό είναι καθημερινό, μπορεί να το ζήσει οποιοσδήποτε. Ίσως οι από κάτω το καταλάβαιναν καλύτερα.

Ι.Δ: Πιο κοντά στο πετσί τους… Τ.Μ: Πιστεύω ναι! Ίσως επειδή το ζουν περισσότερο. Ίσως επειδή είμαστε πιο κοντά με πολλούς ξένους και εθνικότητες.

Ι.Δ: Στο έργο που παίξατε, υπήρξε κάποιο απρόοπτο. Έγινε κάτι από αυτά που δεν βλέπουμε εμείς; Γιατί γίνονται διάφορα, πάντα γίνονται. Τ.Μ: Ναι ισχύει αυτό που ανέφερα και προηγουμένως. Είπα ότι την επόμενη φορά θα κοιτάξω να τραβήξουν με κάμερα πίσω από τα σκηνικά.

Ι.Δ: Τι γίνεται δηλαδή; Τ.Μ: Ε, τώρα τι να σου πω; Όταν έχεις έναν Τάσσο Φιλιππίδη, Πόντιο που το παίζει Λυκούργος. Όταν έχεις νέες κοπέλες που θέλουν βιαστικά να αλλάξουν ρούχα και πάει ο Λυκούργος, ανοίγει ξαφνικά την πόρτα και την ξανακλείνει βιαστικά βέβαια. Ε, μόνο το ύφος του που βλέπεις! Κωμωδία. Ή τον Ντανιέλ ή να βλέπεις το πιάτο με τα κανελόνια και να είναι από πάνω δέκα άτομα και να προσπαθούν να ξεχωρίσουν τα κανελόνια, γιατί όλοι ήμασταν από δουλειά και όλοι υποφέραμε από πείνα ( Γέλια). Περάσαμε πραγματικά ωραία. Τι να σας πρωτοπώ;

Ι.Δ: Για τις Βρυξέλλες δεν μας είπες. Όταν ακούς Βρυξέλλες τι σου έρχεται στο μυαλό; Τ.Μ: Η Ελλάδα. Εντάξει, εδώ είναι καλύτερα από την άποψη εργασίας, παιδείας, υγείας κλπ. Το στήσιμο γενικά. Κι εδώ όμως υπάρχουν προβλήματα, δεν έχουμε καμιά κυβέρνηση… αλλά λειτουργούν τα πράγματα. Είναι σαν να γίνεται σιγά, σιωπηλά, δεν παίρνεις χαμπάρι.

Α.Σ: Πόσα χρόνια είσαι στις Βρυξέλλες; Τ.Μ: Δεκαεφτά. Είναι ακόμα νωπό το τραύμα…ότι άφησα την οικογένειά μου. Εντάξει, Ελληνίδα είμαι, την αγαπάω την Ελλάδα, θέλω να πηγαίνει πάντα μπροστά. Να την καμαρώνω παρά να ακούω τα ξένα κανάλια να λένε για την Ελλάδα…. Θα με ευχαριστούσε να άκουγα τα καλύτερα όπως για διακοπές, για τουρισμό, για τον ήλιο που έχουμε για όλα αυτά. Εμένα μου λείπει προσωπικά η οικογένειά μου.

Ι.Δ: Την πρώτη βδομάδα του Απρίλη έχουμε εκλογές στην ελληνική κοινότητα. Θα σου κάνουν πρόταση για να κατέβεις. Τ.Μ: Ε, δεν είμαστε καλά!

Ι.Δ: Για Πρόεδρος. Τ.Μ: Για Πρόεδρος; Ε, τι να σου απαντήσω τώρα; Δεν κάνει και να βρίσω…(Γέλια)

Ι.Δ: Ναι αλλά θα πας να ψηφίσεις; Τ.Μ: Φυσικά και θα πάω να ψηφίσω!

Ι.Δ: Έχει αλλάξει κάτι στην κοινότητα; Τ.Μ: Μπααα. Τίποτα. Θα ήθελα όμως να αλλάξει.

Α.Σ : Τι θα ήθελες να αλλάξει; Τ.Μ: Γενικά όλα.

Α.Σ: Τα πρόσωπα; Οι καταστάσεις; Τ.Μ; Τα πρόσωπα… Δηλαδή κάποιος που ανεβαίνει και προσπαθεί για το καλό… Για μένα όποιος και να είναι, ανεξάρτητα από τα κόμματα… Βασικά να είναι άνθρωπος, να κάνει κάτι. Σου είπα, όχι μόνο ένα θεατρικό το χρόνο και μια γιορτή στη Salle Aurore. Εμένα δεν μου λέει κάτι. Για μένα αυτό δεν είναι κοινότητα. Θα ήθελα και κάτι άλλο και το όνειρό μου είναι να δω στην κοινότητα νέο κόσμο, νέο αίμα. Βαρέθηκα να βλέπω τα ίδια και τα ίδια δεκαεφτά χρόνια. Συμφωνώ ότι πρέπει να μπαίνουν νέοι άνθρωποι, δηλαδή θα προτιμούσα έναν πρόεδρο πιο νέο, πιο δραστήριο.

Ι.Δ: Ας γυρίσουμε πάλι στο θέατρο. Τι σου λείπει από το ρεπερτόριο μέχρι σήμερα; Τι ρόλο θα ήθελες να παίξεις; Τ.Μ: Θα ήθελα πάλι να παίξω έναν ρόλο της Ρένας Βλαχοπούλου. Θα ήθελα να παίξω με τον Δημήτρη Μισέντο. Νιώθω πολύ σιγουριά όταν είμαι κοντά του. Θεατρικά εννοώ. Για μένα δεν υπάρχει θέατρο χωρίς κωμωδία. Θα ήθελα να παίξω με τον Δημήτρη Μισέντο, τον Ντανιέλ Αναστόπουλο και τον Τάσσο Φιλιππίδη. Θα ήταν ένα θεατρικό που θα έβγαζε πολύ γέλιο αν είχα κοντά μου αυτούς τους φίλους.

Ι.Δ: Έχεις παρακολουθήσει έργα που έχουν ανεβάσει εδώ στο Βέλγιο άλλοι ελληνικοί θίασοι; Τ.Μ: Ναι αλλά όχι τώρα, παλιότερα. Δηλαδή τα τελευταία 2, 3 χρόνια, έπαιζε μια κοπέλα που είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν, η Γιάννα και είχα πάει. Τώρα ετοιμάζουν κάποιο άλλο θεατρικό και φυσικά θα πάω.  

Ι.Δ: Ναι, το «Παραμύθι χωρίς όνομα» από το Λύκειο Ελληνίδων. Τ.Μ: Ναι, σίγουρα θα πάω γιατί παίζει και η φίλη μου η Χριστίνα Καριοφύλλη και τα παιδιά που συνεργαστήκαμε στο θεατρικό Συμπέθεροι από τα Τίρανα, ο Γιώργος που έκανε τον Νικήτα τον υπουργό. Πολύ καλό παιδί. Αυτά…

Ι.Δ: Ε, πες μας τίποτα δικό σου. Τι ζώδιο είσαι; Τ.Μ: Ανήκω στους Δίδυμους. Γεννήθηκα 10 Ιουνίου του χίλιαεννιακόσια τόσο. ( Γέλια)

Ι.Δ: Ωροσκόπο ξέρεις; Τ.Μ: Α, δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα. Αυτά με τον Αριστείδη *, αυτός ασχολείται, είναι αυθεντία.

Ι.Δ: Διακοπές; Ελλάδα; Τ.Μ: Τελευταίες διακοπές στην Ελλάδα, πριν έξι χρόνια στη Νάξο με τον μικρό γιο μου, δέκα μέρες.

Ι.Δ: Αν διάλεγες μέρος για να πας να κάνεις διακοπές, πάλι Νάξο; Τ.Μ: Όχι απαραίτητα. Αλλά οπωσδήποτε στην Ελλάδα.

Ι.Δ: Ακόμα και Αθήνα; Τ.Μ: Εεε δεν μιλάμε τώρα για το κέντρο της Αθήνας, μιλάμε για παραέξω, για διακοπές καλοκαιρινές για λίγο θάλασσα.

Ι.Δ: Στις διαδηλώσεις κατεβαίνεις; Τ.Μ: Και τι είμαι εγώ; Χούλιγκαν είμαι;

Ι.Δ: Έγινε εδώ στις Βρυξέλλες πριν λίγες μέρες, μια μεγάλη διαδήλωση που την οργάνωσαν γυναίκες. Δυο γυναικεία σωματεία, ένα γαλλόφωνο και ένα φλαμανδικό για να διαμαρτυρηθούν επειδή δεν έχουμε κυβέρνηση. Τ.Μ: Α, δεν έχω ιδέα!

Ι.Δ: Αν ήσουν Αθήνα; Θα συμμετείχες; Τ.Μ: Αναλόγως.

Ι.Δ: Χαίρεσαι άμα βλέπεις νέα παιδιά στις διαδηλώσεις; Τ.Μ: Αν αυτό που ζητάνε είναι σωστό, γιατί να μη το κάνουν; Για τα δικαιώματά τους γιατί να μην αγωνιστούν;

Ι.Δ: Αν σου κόψουν τον μισθό, ας πούμε; Τ.Μ: Αν μου έκοβαν τον μισθό; Αν θα πήγαινα για διαδήλωση; Ταλιμπάν θα γινόμουν! Σοβαρά μιλάς τώρα; Άκου εδώ ερώτηση!

Ι.Δ: Κάτω στην πατρίδα τους έχουν κόψει πολλά. Τ.Μ: Ξέρω. Έκοψαν και την μισή σύνταξη της μητέρας μου. Θα πάω τώρα για μια βδομάδα να δω πως θα τα κανονίσω.

Ι.Δ: Ας γυρίσουμε πάλι στη νεολαία. Μετά το 1980, έχουμε σήμερα το μεγαλύτερο κύμα μεταναστών, νέο κύμα, νέων παιδιών προς το εξωτερικό. Δηλαδή τα παιδιά φεύγουν από την Ελλάδα πλέον. Εσύ έχεις παιδιά, αγαπάς τους νέους. Πως τα βλέπεις τα πράγματα; Τ.Μ: Σ’ εμένα έγινε το αντίθετο. Ο γιος μου έφυγε από το εξωτερικό και γύρισε πίσω στην Ελλάδα για σπουδές στη Νομική. Τώρα είναι μόνιμα εκεί. Φεύγουν ίσως γιατί στην Ελλάδα δεν τους δίνουν ευκαιρίες. Μετά, το να σπουδάσει ένα παιδί στην Ελλάδα στοιχίζει πανάκριβα ενώ εδώ σχεδόν τίποτα. Εγώ νομίζω είναι κυρίως οικονομικό το πρόβλημα που διώχνει τα παιδιά.

Ι.Δ: Και ο γιος; Άμα τελειώσει τις σπουδές πιστεύεις θα παραμείνει στην Ελλάδα; Τ.Μ: Γιατί όχι; Η Ελλάδα είναι μια πανέμορφη χώρα. Τώρα βέβαια έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα με την όλη ιστορία, με την οικονομική κρίση, δεν ξέρω.

Ι.Δ: Όταν έχεις ελεύθερο χρόνο να βγεις, να πιεις έναν καφέ, ποια γειτονιά διαλέγεις; Τι σ’ αρέσει; Τ.Μ: Τι να σου πω; Δεν συχνάζω σε καφέ. Για αυτό και ασχολούμαι με τα κοινά, με το θέατρο, με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, με την δουλειά μου, κοιτάζω να μαζέψω κάποια χρήματα, φτιάχνω γλυκά, τα πουλάω, μαζεύω τα χρήματα, τα δίνω σε ιδρύματα.

Ι.Δ: Έκανες μια ωραία πρόταση πριν σχετικά με τα έσοδα των θεατρικών παραστάσεων. Τ.Μ: Αυτή την φορά, από το θεατρικό «Συμπέθεροι από τα Τίρανα», κάποια έσοδα θα διατεθούν για τα παιδιά, στην Κιβωτό του Κόσμου. Ο πάτερ Αντώνιος νομίζω είναι υπεύθυνος. Κάθε φορά που τον βλέπω στην τηλεόραση συγκινούμαι.

Α.Σ: Ποιος πήρε την πρωτοβουλία για αυτή την δωρεά; Τ.Μ: Εγώ το πρότεινα και αφού συνεννοήθηκα με όλα τα παιδιά το προτείναμε στον Δημήτρη Αργυρόπουλο. Δεν έφερε αντίρρηση βέβαια, προς Θεού. Αλλά από δω και πέρα θα συνεχίσω να παίζω μόνο με την προϋπόθεση ότι κάποια χρήματα θα πηγαίνουν στα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Και εγώ θα ήθελα να ασχοληθώ περισσότερο με αυτό. Δηλαδή από δω και πέρα αν κάνω κάτι, μόνο για αυτό.

Α.Σ: Ποιο είναι το πιο αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό της Τούλας; Τ.Μ: Εδώ στο Βέλγιο; «Très gentille». Όλοι αυτό λένε, ότι είμαι πολύ καλή. Μόνο αυτό. Ότι δίνω σε όλο τον κόσμο.

Α.Σ: Ποια είναι η αγαπημένη σου ασχολία; Τ.Μ: Όλα είναι αγαπημένα για μένα, γιατί ό,τι κάνω το κάνω με αγάπη. Καταρχήν η κουζίνα. Η μαγειρική είναι το χόμπι μου, το διάβασμα, το θέατρο, ασχολούμαι πολύ με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Αυτό είναι το σπουδαιότερο.

Α.Σ: Αγαπημένο φαγητό; Τ.Μ: Όλα τα φαγητά. Πάντα ελληνική κουζίνα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ασχολούμαι και με την ισπανική, την μαροκινή κλπ, αλλά προτιμώ την ελληνική κουζίνα. Μου αρέσουν οι πιο βαριές γεύσεις.

Α.Σ: Τι διαβάζετε; Τ.Μ: Ό,τι μπορείς να φανταστείς. Από κλασική λογοτεχνία μέχρι τους νεότερους. Που να θυμάμαι από τα 500 βιβλία που έχω σπίτι μου; Να σου πω για το τελευταίο που διάβασα, νομίζω παίζεται και στην τηλεόραση τώρα. Είναι μια ιστορία που έχεις σχέση με την Σπιναλόγκα, τότε με του λεπρούς. Νομίζω αυτό το θέμα τελείωσε το ’59. Τι να σου πω; Ότι διαβάζω συγχρόνως δύο και τρία βιβλία; Άλλο το πρωί άλλο το βράδυ. Με ξεκουράζει, με χαλαρώνει, για να μη παίρνω χάπια για να κοιμάμαι. Προτιμώ να κοιμάμαι με ένα βιβλίο. (Γέλια)

Α.Σ: Πριν αναφερθήκατε στην πρωτοβουλία σας να δοθεί μέρος των εσόδων της παράστασης που συμμετείχατε στην Κιβωτό του Κόσμου*. Μετά είπατε ότι ασχολείστε με τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Πριν λίγο μας είπατε για την επιθυμία σας να στεγάσετε κάπου ορφανά παιδιά. Από που πηγάζει αυτό το ενδιαφέρον; Ρωτάω γιατί είναι πολύ συγκινητικό να το κάνει αυτό ένας απλός άνθρωπος ενώ μέχρι τώρα είχαμε συνηθίσει φιλανθρωπίες μόνο από διασημότητες όπως η Angelina Jolie. Τ.Μ: Και ποια είναι η Angelina Jolie μπροστά στην Τούλα Μονογιού; Επειδή έχει τα χείλια με την σιλικόνη; Εγώ δεν έχω σιλικόνη! (Γέλια) Παλεύω αλλά είμαι μόνη μου και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Θέλω να έχω έναν χώρο όπου πέρα από ένα πιάτο φαγητό και ένα ρούχο να μπορώ να δώσω σε αυτά τα παιδιά αυτό που λείπει από όλους μας. Να τους δώσω αγάπη. Αυτό έχω αυτό μπορώ να δώσω. Δεν έχω χρήματα. Για αυτό και μαγειρεύω, φτιάχνω γλυκά, μπισκότα. Για να τα πουλήσω και να δώσω χρήματα σε ιδρύματα. Προσπαθώ. Έχω δουλέψει με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Φτιάξαμε μαζί κουλουράκια και τα πουλήσαμε. Απλά πράγματα. Τώρα που θα κατέβω στην Αθήνα η πρώτη μου δουλειά θα είναι να παραδώσω τα χρήματα από τα έσοδα της παράστασης στα παιδιά και να τους δείξω φωτογραφίες με άλλα παιδιά από τα εδώ ιδρύματα. Να δει ο κόσμος.Αλλά δεν μπορεί ένας άνθρωπος να τα κάνει μόνος του. Με ρωτάς από που πηγάζει όλο αυτό! Δεν είναι μυστικό. Με μεγάλωσαν δύο υπέροχοι γονείς. Τι άλλο να σας πω; Ήταν η κληρονομιά που μου άφησε ο πατέρας μου. Πέθανε πριν έξι χρόνια. Έτσι με μεγάλωσαν. Όποιος χτυπούσε την πόρτα και δεν είχε να φάει του στρώναν κατευθείαν ένα πιάτο φαγητό

Ι.Δ: Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι στο άκουσμα της λέξης Ελλάδα; Τ.Μ: Ήλιος, χαμόγελο και οικονομική κρίση.

Ι.Δ : Ρένα Βλαχοπούλου. Τ.Μ: Εγώ!

Ι.Δ: Ντανιέλ Αναστόπουλος. Τ.Μ: Αδερφός.

Ι.Δ: Ελληνικά κόμματα. Τ.Μ: Τίποτα…

Ι.Δ: Τίποτα; Τ.Μ: Τίποτα – τίποτα!

Ι.Δ: Ελληνική Κοινότητα Βρυξελλών. Τ.Μ: Ουφ! Αρχίσαμε τα δύσκολα. ( Γέλια)

Α.Σ: Πως θα περιγράφατε την περίοδο στην οποία σας βρίσκει αυτή η συνέντευξη; Σε τι φάση σας βρίσκουμε; Τ.Μ: Απελπιστική από όλες τις απόψεις. Και με σπασμένο χέρι.

Α.Σ: Πως το πάθατε; Θέλετε να μας πείτε για αυτό, για το ατύχημα με το χέρι σας. Σας είδαμε και στην παράσταση, παίξατε ενώ είχατε το χέρι σας σε γύψο. Τ.Μ: Να σας πω την ιστορία; Να την πω θεατρικά; Με την μήτρα ταχύτητος που ήταν φίσλερ. Πήγα να κατεβάσω την κατσαρόλα από τον ντουλάπι και το αποτέλεσμα ήταν να κάνω το χέρι μου… στιφάδο.

Α.Σ: Απελπισμένη γιατί όμως; Τ.Μ: Γιατί έτσι όπως είμαι, δεν μπορώ να δουλέψω, είμαι συνέχεια σπίτι μου, ούτε και με αυτό δεν μπορώ να ασχοληθώ καλά – καλά. Μου λείπει η δουλειά μου, δεν μπορώ να κάνω πράγματα που θέλω. Νιώθω εγκλωβισμένη. Δεν μπορώ να βρίσκομαι στην κουζίνα που είναι η αδυναμία μου. Καλά – καλά δεν μπορώ να κρατήσω ούτε τα βιβλία που διαβάζω. Αγανακτώ.

Α.Σ: Έχετε κάποιο μότο; Κάτι που χρησιμοποιεί η Τούλα για τον εαυτό της; Τ.Μ: Η Τούλα δεν έχει τίποτα για τον εαυτό της. Η Τούλα ό,τι έχει το έχει για όλο τον κόσμο.

Α.Σ: Ένα μότο για μας τότε. Τ.Μ: Η ζωή είναι ωραία. Είναι δύσκολη, αρκεί να την αντιμετωπίζεις με χιούμορ. Να μην σε παίρνει από κάτω. Να έχεις δύναμη να την αντιμετωπίζεις, να ξεπερνάς τα δύσκολα. Ούτως ή άλλως αν έχεις π.χ. ένα οικονομικό πρόβλημα, δεν νομίζω την επόμενη μέρα να μπορείς να το λύσεις. Για οτιδήποτε πρέπει να κινείσαι, να δουλεύεις, να το παλεύεις. Σαφώς και η ζωή είναι ωραία. Εγώ θεωρώ το ότι βρίσκομαι αυτή την στιγμή εδώ και μιλάω μαζί σας ότι είναι μια πολύ ωραία στιγμή.   Ι.Δ: Σε τρελάναμε με ερωτήσεις. Τ.Μ: Εγώ είμαι τρελή από γεννησιμιού μου. ( Γέλια)

 

*Ευχαριστούμε την διεύθυνση του ξενοδοχείου Conrand για την φιλοξενία και την φωτογράφιση.  
*Κιβωτός του Κόσμου: Η «Κιβωτός του Κόσμου» είναι Μη Κερδοσκοπικός Οργανισμός Ειδικής Μέριμνας και Προστασίας Μητέρας και Παιδιού, που δραστηριοποιείται πάνω στη μέριμνα παιδιών που ζούσαν σε συνθήκες παραμέλησης και εγκατάλειψης, χωρίς ιατρική φροντίδα, χωρίς μέλλον, τα περισσότερα από μονογονεϊκές οικογένειες, και πολλά χωρίς γονείς. Η «Κιβωτός του Κόσμου» ιδρύθηκε το 1998 από έναν εικοσιεξάχρονο ιερέα, τον πατέρα Αντώνιο Παπανικολάου με όπλα την αγάπη του για τα παιδιά και την επιθυμία του για τη δημιουργία μιας φωλιάς στοργής και φροντίδας για τα παιδιά αυτά της «άλλης» Αθήνας.  
*Αριστείδης Λαυρέντζος: Σκηνοθέτης του θεατρικού θιάσου «Θέσπις».

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Η Τούλα Μονογιού μιλά στο FACES"

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *