Μία συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ.

Συντάκτης:
Εκτυπώστε το άρθρο

Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Νιώθω πως κέρδισα πιο πολλά από την off the record συζήτηση με τον Νίκο παρά από τις ίσως στημένες ερωτήσεις που θα έκανα πίσω από ένα μικρόφωνο.
Τον Νίκο Αλιάγα τον πρωτογνώρισα το 1993 στο Λουξεμβούργο όταν ακόμα δούλευε στο Euronews. Η γνωριμία μας έγινε σε ένα θεατρικό μονόπρακτο της Ειρήνης Παππά η οποία ενσάρκωσε με μία επιβλητική ερμηνεία τον ρόλο της αυτοκράτειρας Θεοδώρας.
Την πορεία του Νίκου Αλιάγα στο χώρο της δημοσιογραφίας, του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης την παρακολουθούσα γοητευμένος από την ιδέα του πόσο δημιουργικό είναι να ασχολείσαι καθημερινά όχι μόνο με αυτό που αγαπάς αλλά με αυτό που είσαι όντως φτιαγμένος να κάνεις με επιτυχία.
Ο Νίκος στο ξεκίνημα του δεν είχε βοήθεια από υπουργούς ούτε σκαρφάλωσε τα σκαλοπάτια της επιτυχίας στην πλάτη άλλων ή μέσα σε μία βραδιά. Μεράκι, πείσμα και ταλέντο βοήθησαν για να μπορεί να σηκώνει σήμερα τα ελληνικά χρώματα, στα γαλλικά ερτζιανά, να βγαίνει στο γυαλί και να μιλάει επί ίσοις με οποιονδήποτε αστέρα του κινηματογράφου ή της πολιτικής σκηνής.
Βρεθήκαμε στις Βρυξέλλες, μετά το τέλος της παρουσίασης του φωτογραφικού του άλμπουμ «Nikos Now» στο βιβλιοπωλείο Filigranes, στο Ethnic bar όπου και θα μας παραχωρούσε συνέντευξη η οποία τελικά δεν έγινε ποτέ. Μας συνεπήρε η κουβέντα και η ώρα.
Όμως, από τις κουβέντες που ανταλλάξαμε, κατάλαβα πως ο άνθρωπος που μία βδομάδα πριν είχε συνέντευξη με τον Brad Pitt και την επόμενη μέρα τον περίμενε στο στούντιο η Salma Hayek πέρα απ΄όλα τα άλλα αγαπάει την Ελλάδα και προσπαθεί για την εικόνα της Πατρίδας μας τόσο στη Γαλλία όσο και στο εξωτερικό
Και δεν είναι καθόλου εύκολο.
Το κάνει όμως κάθε φορά που θα του παρουσιαστεί η ευκαιρία. Σε ένα εστιατόριο, στα δευτερόλεπτα μιας χειραψίας, στο τηλεοπτικό πλατό. Με διακριτικότητα και επιμονή. Το παλεύει λέει ο ίδιος, το καταφέρνει γράφω εγώ, γιατί πρώτα απ΄όλα είναι ο Νίκος Αλιάγας και σε αυτό το βεληνεκές η απλότητα και η αμεσότητα που τον χαρακτηρίζουν είναι τα στοιχεία που φέρνουν αποτέλεσμα. Την ώρα που μου διηγείται στιγμιότυπα από την ζωή του συνειδητοποιώ πως ίσως καλύτερα που δεν στέριωσε στην Ελλάδα. Ίσως καλύτερα που δεν μπήκε στα γρανάζια του ελληνικού συστήματος που είναι φτιαγμένο για να αποβάλει τους ανθρώπους που έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν. Ίσως καλύτερα, τέλος, που είναι αυτή την χρονική στιγμή τόσο αγαπητός στο εξωτερικό γιατί αν επιβεβαιωθούν οι σκέψεις μου για το 2012, τότε την βοήθεια θα πρέπει να την αναζητήσει η Πατρίδα μας έξω από τα σύνορα της.
Με χαμόγελο, δυνατή φωνή, χιούμορ, διαπεραστικό βλέμμα αλλά και καθαρή σκέψη για τα πράγματα ο Νίκος δεν διαφέρει από την εικόνα που έχετε σχηματίσει βλέποντας τον στην τηλεόραση.
Και επειδή μετά από τόσα χρόνια καταφέρνει και παραμένει πολύ απλός μην διστάσετε να τον χαιρετήστε αν τον δείτε στο δρόμο.

Ευτυχισμένα Χριστούγεννα σε όλους και ευχές για ένα δυναμικό 2012 με υγεία και επιτυχίες.

ΥΓ: Ε, και μην επαναπαύεστε στη ζεστασιά των ημερών γιατί για να αλλάξουν τα πράγματα ίσως χρειαστεί να κάνουμε μία επανάσταση. Έτσι Νίκο;

 

Δεν υπάρχουν σχόλια για το άρθρο "Μία συνέντευξη που δεν έγινε ποτέ."

    Αφήστε το σχόλιο σας


    *