Το στόρι εν τάχει: Πετυχημένος καρδιοχειρούργος αναγκάζεται να προβεί σε μια αδιανόητη θυσία, όταν ένα αγόρι εισβάλει ξαφνικά στην καθημερινότητα του και αναστατώνει την ήρεμη οικογενειακή ζωή του.
Ο Στίβεν (Κόλιν Φάρελ) είναι ένας ικανός καρδιοχειρούργος, που ζει με την –επίσης γιατρό- γυναίκα του Άννα (Νικόλ Κίντμαν) και τα δύο παιδιά τους (ο Σάνι Σούλιτς στον ρόλο του μικρού Μπομπ κι η Ράφι Κάσιντι στον ρόλο της 16χρονης Κιμ) στα προάστια.
Στην ζωή, αρχικά του Στίβεν και κατόπιν ολόκληρης της οικογένειας, εισβάλει ο Μάρτιν, ένα νεαρό αγόρι του οποίου η ταυτότητα σε πρώτη φάση αποτελεί μυστήριο. Στην πορεία, ο θεατής πληροφορείται πως ο Μάρτιν είναι ο γιος ενός παλιού ασθενή του Στίβεν, ο οποίος όμως πέθανε κατά την διάρκεια της επέμβασης, με το μοιραίο λάθος φυσικά να βαραίνει τον πάντα πράο και χαμηλών τόνων καρδιοχειρούργο.
Η παρέα που κρατά ο Στίβεν στον Μάρτιν και τα δώρα που κατά καιρούς του κάνει, μάλλον δεν ικανοποιούν το αίσθημα της απώλειας του αγοριού, το οποίο –επιθυμώντας να κάνει τον Στίβεν να αισθανθεί το ίδιο βάρος του χαμού- ρίχνει μια αδιανόητη κατάρα σ’ αυτόν και την οικογένεια του.
Ένα ένα τα μέλη της οικογένειας του αρχίζουν να νοσούν, κι εκεί είναι που ο Στίβεν καλείται να πάρει μια πάρα πολύ σοβαρή απόφαση, προκειμένου να τους σώσει.
Το τελευταίο έργο του Λάνθιμου είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, άψογα καδραρισμένο, με την μουσική να παίζει έντονα τον –σωστό- ρόλο της και τις ερμηνείες να μην υστερούν. Όσοι δεν είναι εξοικειωμένοι με το σινεμά του Λάνθιμου, ενδεχομένως να βρουν λίγο ανώφελους ορισμένους διαλόγους, ή κάποιες «άβολες» σκηνές. Στην βάση τους όμως, όλα λειτουργούν όπως πρέπει προκειμένου να φτάσει το φιλμ στην κορύφωσή του.
Ο Λάνθιμος, έχοντας καθιερωθεί πλέον με το δικό του ευδιάκριτο στιλ, δεν παύει να δανείζεται στοιχεία του είδους προκειμένου να φτιάξει ένα καλοστημένο ψυχολογικό θρίλερ, χωρίς εύκολες σκηνές και απλοϊκά τεχνάσματα. Στιγμές του Ιερού Ελαφιού φέρνουν στο νου αντίστοιχες από το «Funny Games» του Χάνεκε, ή ακόμα και το «Ακρωτήρι του Φόβου». Τα στοιχεία όμως της Αρχαίας Τραγωδίας είναι εκεί και είναι –τουλάχιστον σε πρώτη ανάγνωση- ξεκάθαρα. Από τον ίδιο τον τίτλο της ταινίας, που παραπέμπει στην θυσία της Ιφιγένειας και που ο παραλληλισμός με το στόρι του φιλμ είναι εμφανής.
Σε δεύτερη ανάλυση όμως, όπως κάθε φιλμ του Λάνθιμου, η σκέψη βαθαίνει (θυμίζουμε πως το φιλμ απέσπασε Βραβείο Σεναρίου για τον Γιώργο Λάνθιμο και τον Ευθύμη Φιλιππου στο 70ό Φεστιβάλ Καννών). Έννοιες όπως η αγάπη, το μίσος, η εκδίκηση, η απώλεια, η ευθύνη, η ίδια η ανθρώπινη φύση με όλες τις εκφάνσεις της είναι εκεί, παρούσα, και καλεί το θεατή να τις εξερευνήσει.
Στην Αρχαία Τραγωδία, είθισται στο τέλος να υπάρχει η Κάθαρση. Αν ακολουθεί και το φιλμ την ίδια πεπατημένη, δεν θα το αναφέρουμε, παραμένει μάλλον αινιγματικό, σαν και το στόρι της αγαπημένης ταινίας του Μάρτιν, της «Μέρας της Μαρμότας».
Στις αίθουσες από 1η Νοεμβρίου