Tο Ελληνικό Θέατρο Βελγίου παρουσίασε την κωμωδία «ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ» των Δημήτρη Κεχαΐδη-Ελένης Χαβιαρά, σε σκηνοθεσία Γιάννη Γαβρά.Το θεατρόφιλο κοινό των Βρυξελλών είχε την τύχη να απολαύσει ένα από τα πιο αναγνωρισμένα έργα, τα οποία έχουν παιχτεί τα τελευταία χρόνια, για τις γυναίκες.
Στους τέσσερις ρόλους της παράστασης, η Στέλλα Ανδρουλάκη, η Σοφία Βασιλειάδου, η Βασιλική Βηδενμάιερ και η Εύη Στοΐδου έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό στην σκηνή του De Lijsterbes.
Το Newsville.be παρακολούθησε την γενική πρόβα της Τετάρτης 4 Δεκεμβρίου και συνομίλησε με την Στέλλα Ανδρουλάκη η οποία απέσπασε το δυνατό χειροκρότημα του κοινού στο ρόλο της Αλέκας.
Εύη Στοΐδου, Σοφία Βασιλειάδου, Βασιλική Βηδενμάιερ, Στέλλα Ανδρουλάκη
Κυρία Ανδρουλάκη, αγαπητή Στέλλα, συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα του ΕΘΒ για την μεγάλη προσπάθεια και τις επιτυχημένες παραστάσεις στο Κράινεμ. Πως έφτασε η θεατρική ομάδα στην επιλογή αυτού του έργου;
Ευχαριστούμε για τα όμορφα λόγια αλλά κυρίως για την τόσο σημαντική υποστήριξη του Newsville στο έργο μας.
Γιατί επιλέξαμε τώρα το έργο αυτό: η ιδέα μιας επιτυχούς επανάληψης τριγύριζε καιρό ανάμεσά μας. Είναι γεγονός ότι τα όρια επιλογής ελληνικού θεατρικού έργου στενεύουν ολοένα και περισσότερο. Από τη μια η μακρόχρονη παρουσία κάποιων ομάδων, από την άλλη η εμφάνιση νέων, εξαντλούν όλο και περισσότερο το ελληνικό δραματολόγιο σε συνάρτηση φυσικά με τις δυνατότητές μας όσον αφορά το δυναμικό και κόστος παραγωγής. Ψάχνοντας ένα έργο, με στοιχεία κωμικά, ευχάριστο, δροσερό αλλά συγχρόνως σκεπτόμενο, αφήνοντας κάποια ερωτηματικά ή μηνύματα στο θεατή, αποφασίσαμε να ξανανεβάσουμε το «Με δύναμη από την Κηφισιά» των Δ. Κεχαϊδη – Ε. Χαβιαρά που ανέβασε για πρώτη φορά το Ελληνικό Θέατρο Βελγίου το 1998 σε σκηνοθεσία Βάσου Ανδρονίδη. Η διαχρονικότητα και η επικαιρότητα αυτού του έργου, καθώς και οι συνθήκες διανομής ρόλων, το επέτρεψαν, ο Γιάννης Γαβράς δέχθηκε τη σκηνοθεσία και το τολμήσαμε πάλι…. «με δύναμη».
Πες μας λίγα λόγια για τον ρόλο της Αλέκας και τις προκλήσεις που αντιμετώπισες στην ερμηνεία του.
Η Αλέκα από την Κηφισιά τιτιβίζει ακατάπαυστα με τις κολλητές της που αγαπά, συμπάσχει, φροντίζει και είναι γι’αυτές στήριγμα και αντικείμενο εκτόνωσης στα εσώψυχά τους, τη μοναξιά και την απελπισία τους. Ρομαντική και αφοπλιστικά αυθόρμητη, προσπαθεί με τη σειρά της να γεμίσει και το δικό της εσωτερικό κενό παίρνοντας αποφάσεις για δυναμικές λύσεις χωρίς να΄χει βρει τι θέλει πραγματικά. Παραμυθιάζεται και ψάχνει το όνειρο στα ηλιοβασιλέματα και τις άριες της όπερας λόγω του έρωτά της με έναν καλλιτέχνη της Λυρικής. Στην προσπάθεια και ματαιοδοξία της να τον αναγνωρίσει όλη η υφήλιος, δεν διστάζει να «θυσιαστεί» για την καριέρα του. Και φυσικά η αδυναμία της να προσγειωθεί στην πραγματικότητα την οδηγεί στο να τη διογκώνει φαντασιακά, πράγμα που το πληρώνει καθημερινά.
Η πρόκληση του ρόλου ήταν για μένα η ερμηνεία του κειμένου μέσα από μια πιο καταιγιστική προσέγγιση που οδηγεί στην αβίαστη πρόκληση του γέλιου χωρίς την ευκολία της υπερβολής και της πλάκας.
Στέλλα Ανδρουλάκη, Σοφία Βασιλειάδου
Τελικά το «ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ» είναι ένα γυναικείο έργο το οποίο απευθύνεται σε γυναίκες ή κάτι παραπάνω από αυτό;
Η γυναικεία προσωπικότητα μ’όλη την εκθαμβωτική λάμψη της ακατανόητης (?) ψυχοσύνθεσή της διαχέεται από παντού στο έργο αυτό. Οποιαδήποτε γυναίκα θ’αναγνωρίσει τον εαυτό της μέσα από αυτές τις καθημερινές καταστάσεις που σκιαγραφούν τις πιο τυπικές γυναικείες αντιδράσεις ενός δύσκολα ελεγχόμενου πανικού που προκαλείται από την προβληματική απουσία ή την άδεια και φλατ παρουσία του αρσενικού. Τελικά όμως θα μπορούσε να συμβεί και στους άνδρες. Εφόσον στο έργο θίγεται και χρησιμοποιείται ο μικροαστισμός και το lifestyle και το πώς έχουμε εγκλωβίσει τις ζωές μας σ’αυτά, αδυνατώντας να τις «απελευθερώσουμε», το θέμα αφορά και τα δυο φύλα.
Οι τέσσερις γυναίκες τοποθετούνται, εγκλωβίζονται, σε ένα αστικό σαλόνι των βορίων προαστίων της Αθήνας όπου και διαδραματίζεται όλο το έργο. Αυτή η επιλογή αποτελεί μέρος μίας κοινωνικής αλήθειας ή άλλοθι για όλο τον υπόλοιπο γυναικείο πληθυσμό;
Το μεταφεμινιστικό άγχος μ’όλες τις αδυναμίες του, κυριεύει τελικά τις άνετα οικονομικά μεταχειραφετημένες γυναίκες που στην προσπάθειά τους να πείσουν τους εαυτούς τους πως θέλουν και μπορούν να υπάρχουν χωρίς τους άνδρες, πανικοβάλλονται και ξαναγυρίζουν πίσω στο οικείο, σ’αυτό που τους σπάει τα νεύρα αλλά τους χαρίζει ασφάλεια. Άλλωστε αυτή η ασφάλεια όπως και η αυτοεπιβεβαίωση είναι διαχρονικά στοιχεία και βασικές ανάγκες της ευτυχίας των γυναικών που παραμένουν ακλόνητα γενιές τώρα. Μιας ευτυχίας που σε πείσμα όλων παραμένει απλή….. Πάντα υπάρχουν δικαιολογίες και «άλλοθι» για τον εαυτό μας όταν αδυνατούμε να δούμε και να αποδεχτούμε πώς είμαστε.
Εύη Στοΐδου, Στέλλα Ανδρουλάκη
Σε ένα αιχμηρό κοινωνικά και, καυστικό υπαρξιακά έργο ποια ήταν η προσέγγιση του Γιάννη Γαβρά στη σκηνοθεσία και στις οδηγίες προς τους ηθοποιούς για την τελική οργάνωση αυτής της θεατρικής παράστασης;
Κλασικός, λιτός, με έντονη διαίσθηση και αυστηρά προσωπικά κριτήρια ο Γιάννης Γαβράς στοχεύει πάντα στην όσο πιο σωστή επιλογή προσώπων και σκηνικού έχοντας όλο το βάρος και την ευθύνη της παράστασης. Πιστεύω ότι δέχτηκε να σκηνοθετήσει αυτό το έργο διότι βρήκε τα κατάλληλα πρόσωπα για τους απαιτητικούς χαρακτήρες και τη δυσκολία της ερμηνείας και του ρυθμού. Παρ” όλη την εμπιστοσύνη που πηγάζει από την εκτίμηση των δυνατοτήτων μας, μάς τόνισε ευθύς εξ εξαρχής την παγίδα της εύκολης πρόκλησης γέλιου. Το γέλιο που θα προκληθεί πρέπει νάναι αποτέλεσμα ειλικρινούς και σωστής απόδοσης του κειμένου χωρίς υπερβολή και επιθέματα με σκοπό την εύκολη διασκέδαση αλλά μιας πιο τρυφερής και χαμηλόφωνης προσέγγισης στην όλη υστερία.
Ποια είναι τα συναισθήματα τα οποία παίρνει ο θεατής με το πέσιμο της αυλαίας της θεατρικής παράστασης «ΜΕ ΔΥΝΑΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΗΦΙΣΙΑ»;
Η ανάμνηση μιας ερωτικής δυστυχίας και απελπισίας, το δράμα μιας εγκατάλειψης, η αίσθηση της μοναξιάς, η αναμονή ενός νέου έρωτα, μια εξάρτηση, ένα στριμωγμένο όνειρο, το ερώτημα αν τελικά κατανοούμε ή μη την πραγματική διάσταση των πραγμάτων, συγκίνηση με όλες αυτές τις απίστευτες εναλλαγές και ανατροπές αλλά και χαμόγελο, γέλιο και κέφι.
Στέλλα Ανδρουλάκη, Εύη Στοΐδου, Σοφία Βασιλειάδου
Αν έπρεπε να ανταλλάξεις τον ρόλο της Αλέκας με έναν από αυτούς των δύο φιλενάδων της ποιον θα επέλεγες και γιατί;
Τη Μάρω την ερμήνευσα και απόλαυσα το 1998 με το Βάσο Ανδρονίδη, που μου εμπιστεύτηκε αυτόν το ρόλο στο πρώτο ανέβασμα. Αν με ρωτούσες τότε, θα έλεγα αυτόν της Αλέκας για τους λόγους που αναφέρω παραπάνω στην περιγραφή του ρόλου. 22 χρόνια μετά αυτή η επιθυμία πραγματοποιήθηκε. Τυχαίο; Όσο για το φοβερό ρόλο της Φωτεινής, μπορεί, αλλά μετά την ερμηνεία της Εύης (Στοΐδου), άστο καλύτερα…
Μοιράσου μαζί μας ένα θεατρικό όνειρο ή στόχο σου;
Να συμβάλλω όσο μπορώ στην ύπαρξη και συνέχεια του Ελληνικού Θεάτρου Βελγίου με μια αίσθηση ευθύνης για την «κληρονομιά» που άφησαν οι ιδρυτές του, όλοι όσοι το υπηρέτησαν, παρόντες κι εκλιπόντες, και όλοι όσοι από τη νεώτερη γενιά οραματίζονται να το συνεχίσουν. Χρειάζεται μεράκι, δουλειά, χρόνο μα πάνω απ’όλα αγάπη. Αυτό βρήκα και αυτό θέλω ν’αφήσω. Όνειρα δεν κάνω, όμως αν κάποιοι ρόλοι, ωραίοι και δημιουργικοί μού προορίζονται ακόμη, θ’αφήσω να με παρασύρουν παρέα με τους θεατρικούς συνοδοιπόρους μου, όλοι μαζί αγαπημένοι και χαρούμενοι.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδια για το ΕΘΒ;
Το σίγουρο είναι η συμμετοχή της ομάδας στην Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια με την εμφάνιση όλων των θεατρικών ομάδων, τον επόμενο Μάρτη. Αμέσως μετά τον απολογισμό του πρόσφατου έργου, θα δούμε και θα εξετάσουμε με βάση τις υπάρχοντες δυνατότητές μας, τι έργο θα επιλέξουμε, θ’ανακοινωθεί άλλωστε στον ετήσιο προγραμματισμό όλων των ομάδων.
Στέλλα Ανδρουλάκη, Σοφία Βασιλειάδου
Συνέντευξη: Γιάννης Δήμας
Φωτογραφίες: Νίκος Νυχάς / Ελληνικό Θέατρο Βελγίου