Από τον Φίλιππο Κοτσαρίδη
Με μια άνευ προηγουμένου ταχύτητα παρατηρούμε σχεδόν αμέριμνα κάθε μέρα τη σκηνή του κόσμου να αλλάζει…περιμένοντας με αγωνία και έκπληξη να δούμε ποια εικόνα θα βγει από το νέο Παζλ που σχηματίζεται. Πράγματι, ποιοι παίζουν σήμερα τον πρώτιστο ρόλο στην παγκόσμια σκηνή; Η G20; Η G7; Η Ολιγαρχία; Οι δυο πρώην Υπερδυνάμεις; Ποια μορφή θα πάρει ο νέος γεωπολιτικός χάρτης που ξετυλίγεται προοδευτικά μπροστά στα μάτια μας; Είναι πλέον φανερό ότι η αυτή καθεαυτή έννοια του ψυχρού πολέμου των δύο κλασσικών υπερδυνάμεων έχει αλλοιωθεί και ιδεολογικά δεν υπάρχουν πλέον συγκρούσεις μεταξύ δυο οραμάτων είτε αυτά λεγόταν Σοσιαλισμός είτε Καπιταλισμός – αντιθέτως φαίνεται ότι και τα δύο έχουν αποτύχει οικτρά : το μεν πρώτο μαζί με την πτώση του τοίχου της ντροπής το 1991 με την κατάρρευση του Σοβιετικού Ιμπεριαλισμού και το δεύτερο με την κρίση των Sub-Primes το 2008, κρίση, η οποία δεν έχει σταματήσει να επηρεάζει και να απειλεί την οικονομία, όχι μόνο εταιριών ή τραπεζών, άλλα και ολοκλήρων χωρών – και ως Έλληνες κάτι ξέρουμε επ’ αυτού. Παραδόξως, παρά τα πολλά Συμβούλια, τις Συνόδους Κορυφής και τις άλλες προσπάθειες ,δεν καταφέραμε ακόμη να δούμε, έστω και στον μακρινό Ορίζοντα της Ευρωζώνης από πού θα έρθει το φως της αυγής ή με άλλα λόγια της ανάπτυξης και της οικονομικής ανόδου .Εξ άλλου, πώς θα μπορούσαμε να αναμένουμε ανοδική πορεία την ώρα που οι ηγέτες των μεγάλων μπλοκ όπως και του δικού μας (του ευρωπαϊκού), από την μια προσπαθούν και υπόσχονται ότι θα διαφυλάξουν την αγοραστική δύναμη των πολιτών και θα μειώσουν την ανεργία ενώ την ίδια στιγμή οι ίδιοι παρελαύνουν με κομπασμό μαζί με τον Κινέζο Δέσποτα, για να μεταφέρουν μερίδες της αγοράς και του εργατικού δυναμικού τους στην Κίνα προκειμένου να εξασφαλίσουν περισσότερα κέρδη οι μεγαλοεπιχειρήσεις;
Από την άλλη πλευρά , εμείς οι Ευρωπαίοι δεν φαίνεται να έχουμε κατανοήσει ούτε και αξιολογήσει το κόστος των απαιτήσεων μας, σε σχέση με την ποιότητα ζωής που αναμένουμε και επιδιώκουμε να εξασφαλίσουμε. Με απλά λόγια θέλουμε να συνεχίζουμε να ζούμε στο υψηλότερο επίπεδο ζωής με όλες τις ανέσεις μας, κοινωνικές και κρατικές πρόνοιες, άσχετα αν αυτές εξασφαλίζονται πλέον μόνο από τον υπερδανεισμό των κρατών μελών (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία κ.α.). Στην ουσία δεν θέλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ζούμε υπεράνω των οικονομικών δυνατοτήτων μας, εφόσον εδώ και μια τετραετία το ΑΕΠ τόσο στην Ελλάδα όσο και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης υστερεί κατά πολύ στην κάλυψη των δημοσίων δαπανών, με τα γνωστά αποτέλεσμα της Υπερχρέωσης, της υποδούλωσής μας στα SPREΑDS, στην ΤΡΟΪΚΑ και σε άλλους αφιλότιμους Κερδοσκόπους…!!!
Και ποιος θα σηκώσει το βάρος όλου αυτού του χρέους ; Η χώρα μας ήδη βρίσκεται σε σχεδόν προ επαναστατική κατάσταση σύμφωνα με τα ολοένα και περισσότερα λεγόμενα και γραφόμενα και ο κόσμος των επιχειρήσεων αντιτίθεται αυτές τις μέρες σε μια τρίτη συνεχόμενη αύξηση του ΦΠΑ μέσα στο 2010. Οι Έλληνες επιχειρηματίες τονίζουν επίσης πως ούτε οι καταναλωτές ούτε η αγορά έχουν τη δυνατότητα να σηκώσουν το νέο οικονομικό βάρος. Η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου τονίζει πως η επιβάρυνση για τον καταναλωτή από τα νέα μέτρα που προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2011 θα φτάσει το ένα δισ. ευρώ και επισημαίνει ότι δεν υπάρχει πια η δυνατότητα από τις επιχειρήσεις να απορροφήσουν τη μαζική μετάταξη προϊόντων από το χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ του 11% στο 13%.Η έμμεση φορολογία και οι δημόσιες επιχειρήσεις σηκώνουν το βάρος του νέου προϋπολογισμού, καθώς η αύξηση του ΦΠΑ και η εξίσωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης καυσίμων πυροδοτούν νέο κύμα ανατιμήσεων στην αγορά και το εμπόριο. «Δύσκολα θα επιτευχθούν οι στόχοι του νέου προϋπολογισμού», εκτίμησε ο πρόεδρος του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου Αθηνών Κ.Μίχαλος, μιλώντας σε δημοσιογράφους, και πρόσθεσε πως «προϋποθέτουν γενναίες αποφάσεις και συγκρούσεις με ¨συντεχνίες¨». «Δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει η αναπτυξιακή δυναμική που τόσο πολύ χρειαζόμαστε. Αν υπάρξει παρέκκλιση από τον προϋπολογισμό δεν θα υπάρχει ανοχή πλέον», είπε ο κ. Μίχαλος και πρόσθεσε πως η Ελλάδα έχει τέσσερις φορές υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές σε σχέση με τις γειτονικές χώρες (Βουλγαρία, Τουρκία, Κύπρο κ.α.) και συνεπώς είναι πολύ δύσκολη η προσέλκυση επενδύσεων.
Έτσι το ερώτημα που τίθεται εύλογα αγαπητοί αναγνώστες είναι: σε τι θα προσομοιάσει η νέα Ευρώπη ; Ποια νέα εικόνα θα ανακαλύψουμε στην Παγκόσμια σκηνή; Μήπως η Ελλάδα αποτελεί τον πρώτο κρίκο μια μεγάλης ευρωπαϊκής αλυσίδας η οποία κοντεύει να σπάσει σηματοδοτώντας την παρακμή της Γηραιάς Ηπείρου; Πρέπει να ομολογήσουμε ότι οι προκλήσεις και οι απαντήσεις που έχουν να δώσουν οι Ηγέτες του 21ου πρώτου αιώνα σε αυτά τα ερωτήματα είναι κάθε άλλο παρά αυτονόητες.