- - https://www.newsville.be -

Αυλαία για τον Οιδίποδα του Κοκτώ

Το θεατρόφιλο κοινό των Βρυξελλών είχε την ευκαιρία να απολαύσει το έργο του Ζαν Κοκτώ «Η Δαιμονική Μηχανή», στο θέατρο Comédie Claude Volter από τις 28 έως και τις 31 Μαΐου 2015. Η δική μου «επίσκεψη» στην όμορφη θεατρική αίθουσα του Claude Volter έγινε στην τελευταία βραδιά των παραστάσεων.

Η θεατρική προσπάθεια της ομάδας ΘΕΣΠΙΣ ήταν άρτια σε όλα τα επίπεδα και το κερδισμένο στοίχημα φάνηκε τόσο στο ζεστό χειροκρότημα του κοινού όσο και στο χαμόγελο ικανοποίησης του πρωτεργάτη και σκηνοθέτη της παράστασης Αριστείδη Λαυρέντζου.

Μία πρώτη ευχάριστη διαπίστωση είναι αυτή της προσέλκυσης μη ελληνόφωνου κοινού. Νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά που είδα τόσους ξένους, φίλους του θεάτρου, να δίνουν το παρών σε παράσταση ελληνικού θιάσου και αυτή η επιτυχία οφείλεται στους σωστά παρουσιασμένους σε δύο γλώσσες υπέρτιτλους (γαλλικά και αγγλικά). Ένα δεύτερο στοιχείο που αξίζει να σημειωθεί είναι το πολύ προσεγμένο κείμενο του έργου που παρακολουθήσαμε. Η προσαρμογή του πρωτότυπου κειμένου στα ελληνικά αποτελεί από μόνη της ένα ξεχωριστό επίτευγμα αφού η ποιότητα του λόγου συνοδεύτηκε με αντίστοιχες ερμηνείες και αναφέρομαι κυρίως στους ρόλους του Οιδίποδα και της Ιοκάστης, του Κωστή Γεραρή και της Άρτεμης Χατζή αντίστοιχα. Ομολογώ πως η μεταφορά στη σκηνή ενός αντικειμενικά δύσκολου και μεγάλου σε όγκο κειμένου ήταν εντυπωσιακή. Στο σημείο αυτό υπογραμμίζω την θεατρική ωρίμανση του Κωστή, ο οποίος με αυτή τη ερμηνεία ανέβασε ψηλά τον προσωπικό του ερμηνευτικό πήχη.

Ανάμεσα στα δυνατά σημεία του θεατρικού έργου «Η Δαιμονική Μηχανή» ήταν αυτά της αφήγησης, των έξυπνα και σωστά επιλεγμένων κουστουμιών καθώς και του φωτισμού, στοιχεία τα οποία συνόδευσαν τις ερμηνείες με τον καλύτερο τρόπο. Ιδιαίτερες, πετυχημένες και σωστά τολμηρές οι μουσικές επιλογές της Ιωάννας Μουδανιώτη, χωρίς όμως η ποιότητα του ήχου στην αίθουσα να βγαίνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Στο καθαρά θεατρικό μέρος, το δίωρο έργο, με το κλασικό θέμα να προϊδεάζει πριν την έναρξη, κύλησε με ρυθμό και χωρίς να κουράσει. Οι τέσσερις διαφορετικές πράξεις μεταμορφώθηκαν σκηνοθετικά σε τέσσερα μικρά, ξεχωριστά έργα τα οποία κλιμάκωσαν τη θεατρική πλοκή με τρόπο έξυπνο, ξε-χωρίζοντας ηθοποιούς και ύφος ερμηνειών. Ιδίως οι δύο πράξεις του πρώτου μέρους, με τα κωμικά στοιχεία και τους πετυχημένους διαλόγους οδήγησαν ομαλά τον θεατή στο πιο δυνατό και «βαρύ» δεύτερο μέρος, όπου τα στοιχεία της τραγωδίας του Σοφοκλή έκαναν αναπόφευκτα αισθητή την παρουσία τους.

Δύο στιγμές μέσα στο έργο και δύο ερμηνείες ξεχώρισα από το χτεσινό μου πέρασμα από το Claude Volter. Στην ουσία είναι αυτές που με ξάφνιασαν ευχάριστα: τα δύο tête-à-tête, αυτό του νεαρού Οιδίποδα και της Σφίγγας καθώς και αυτό του Τειρεσία με τον Οιδίποδα στην αρχή της τρίτης πράξης ήταν, για μένα προσωπικά, οι καλύτερες στιγμές του έργου. Ο Κωστής Γεραρής και η Νάντια Σάννα στο απολαυστικό μεταξύ τους «παιχνίδι» καθώς και ο Βασίλης Μάγνης με τον Κωστή Γεραρή στη έντονη στιχομυθία μπροστά στο κρεβάτι του «γάμου» ήταν απολαυστικοί!

Δύο όμως ξεχωριστούς ηθοποιούς και αντίστοιχες ερμηνείες χειροκρότησα περισσότερο: τον Τάσο Τσιρπουχτσίδη για τη συνολική του εμφάνιση κατά τη διάρκεια όλου του έργου καθώς και τη Δήμητρα Αντωνάτου στο ρόλο της Κυράτσας. Μπράβο και στους δύο.

Στον απόηχο της βραδιάς, δύο ακόμα σημεία κέρδισαν την προσοχή μου. Το πρώτο αφορούσε τα κείμενα που έγραψαν οι συντελεστές της «Δαιμονικής Μηχανής» μέσα στο προσεγμένο πρόγραμμα της θεατρικής παράστασης, τα οποία είναι πραγματικά συγκινητικά και αποδεικνύουν το «δέσιμο» της ομάδας καθώς και αυτό των ηθοποιών με τους ρόλους τους. Το δεύτερο ήταν αυτό της παρουσίας στο χώρο του θεάτρου της Φιλόπτωχου Αδελφότητας Κυριών οι οποίες μέσα από την όμορφη αυτή συνέργεια με τον ΘΕΣΠΙΣ επιτέλεσαν έργο και ταυτόχρονα μας γέμισαν με νόστιμα ελληνικά εδέσματα.

Μπράβο σε όλους.

 

Οι θεατές είπαν :

Μαριάνα Κολυβά
«Μια αξιόλογη προσπάθεια όλων των συντελεστών της ερασιτεχνικής θεατρικής ομάδας ΘΕΣΠΙΣ, σε ένα δύσκολο και απαιτητικό έργο. Απλά και λιτά σκηνικά, με όμορφα κουστούμια, που άφηναν χώρο στις δυνατές ερμηνείες να μας μεταφέρουν στην εποχή εκείνη. Μπράβο στον σκηνοθέτη και σε όλους τους ηθοποιούς που προσπάθησαν να αποδώσουν εξίσου καλά όλους τους ρόλους, πρωταγωνιστικούς και μη. Καλή δύναμη για τη συνέχεια».

Μόνα Παπαδάκου
«Η δαιμονική μηχανή ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Το κείμενο δεν ήταν εύκολο, η σκηνοθεσία δεν ήταν απλή. Το τελικό αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες. Συγχαρητήρια αξίζουν σε όλους, αλλά κυρίως στο σκηνοθέτη κ. Α. Λαυρέντζο, όχι μόνο για το κείμενο και τη σκηνοθεσία αλλά και για την τόλμη του.»